Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Tαπείνωση

 Ὁ ἄνθρωπος ἔχει κάτι τό χοἱκό μέσα του καί κάτι τό οὐράνιο. Σῶμα ἀπό χῶμα καί ψυχή ἀπό οὐρανό. Περιβάλλεται ἀπό τήν ταπείνωση τῆς γῆς καί ἀπό τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη τοῦ ἥλιου πού ἁπλώνεται στόν οὐρανό. Νά οἱ δύο δυνάμεις πού μᾶς ἑλκύουν τή Θεία Χάρη. Μέ θεμέλιο τήν ταπείνωση καί στέγη τήν ἀγάπη φτιάχνουμε τό πνευματικό μας οἰκοδόμημα ἄρτιο καί ὁλοκληρωμένο. Πόσο σοφά καί ὑπολογισμένα εἶναι ὅλα γύρω μας μέσα στήν πλάση! "Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται" (Ψλ. ξ΄ 1).  Κατοικεῖς στή γῆ καί σέ σκεπάζει ὁ οὐρανός. Πατᾶς στήν ταπείνωση καί πετᾶς πρός τήν ἀγάπη. Ὁ Χριστός ἀγκάλιασε τό σύμπαν, διότι ἐγκολπώθηκε τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση. Ὅσοι Τόν ἀκολουθοῦν μέ αὐτές τίς δύο ἀρετές γίνονται συμπαντικοί καί σημαντικοί γιά ὅλους. Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 335-336      

Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής που γιορτάζουμε την Παρασκευή της Διακαινησίμου είναι γιορτή της Παναγίας μας. Γράφει το συναξάρι της ημέρας: «Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εορτάζουμε τα εγκαίνια του ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Θεομήτορος, της Ζωηφόρου Πηγής• ακόμη ενθυμούμαστε και τα υπερφυή θαύματα που έγιναν στον Ναό αυτό από την Μητέρα του Θεού».

Η Παναγία ονομάζεται Ζωοδόχος Πηγή, αφού γέννησε την Ζωή, που είναι ο Χριστός. Για πρώτη φορά το επίθετο Ζωοδόχος Πηγή το έδωσε στην Παναγία ο Ιωσήφ ο Υμνογράφος τον 9ο αιώνα, συνθέτοντας έναν ύμνο του προς την Παναγία.

Η γιορτή, όπως προαναφέρθηκε, αναφέρεται στα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Παναγίας, γνωστού ως «Η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπαλουκλί», έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όπου υπήρχε πηγή αγιάσματος που επιτελούσε και επιτελεί πολλά θαύματα.

Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στην Πόλη ανεγέρθηκε κατ’ αρχάς από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Θράκα, που ήταν χρηστός και επιεικής, και πριν ακόμη γίνει αυτοκράτορας ως απλός στρατιώτης συνάντησε έναν τυφλό έξω από την Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Ο τυφλός του ζήτησε νερό να πιή και ο Λέων αναζήτησε την πηγή του νερού στην περιοχή, η οποία ήταν κατάφυτη από δένδρα, αλλά δεν μπόρεσε να την ανακαλύψη. Λυπήθηκε πολύ που δεν βρήκε νερό να δώση στον τυφλό. Άκουσε τότε φωνή να του λέγη: «Βασιλιά Λέοντα» –δηλαδή τον απεκάλεσε βασιλιά, ενώ ακόμη ήταν στρατιώτης, κάτι που επαληθεύθηκε– «…να εισέλθης βαθύτερα στο δάσος, και αφού λάβης με τις χούφτες σου το θολερό αυτό νερό, να ξεδιψάσης τον τυφλό και να πλύνης τα μάτια του, και τότε θα γνωρίσης ποιά είμαι εγώ που κατοικώ στο μέρος αυτό». Ο Λέων έκανε αμέσως όπως τον διέταξε η φωνή και ο τυφλός είδε το φως του. Η φωνή εκείνη ήταν της Παναγίας.

Και ο Λέων, όταν έγινε αυτοκράτορας, με ευγνωμοσύνη και φιλότιμο έκτισε στο μέρος εκείνο του αγιάσματος Ιερό Ναό προς τιμήν της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής. Όταν κατέρρευσε ο Ιερός αυτός Ναός από τον χρόνο, άλλοι αυτοκράτορες –ο Ιουστινιανός, ο Βασίλειος ο Μακεδών– ανέλαβαν και έκτισαν εκ νέου τον Ναό, πιο μεγαλοπρεπή από τον παλαιότερο.

Μία δεύτερη παράδοση αναφέρει ότι τον πρώτο Ναό τον έκτισε ο Ιουστινιανός, βλέποντας εκεί που κυνηγούσε σε όραμα ένα μικρό παρεκκλήσι και έναν Ιερέα μπροστά σε μια πηγή, λέγοντάς του ότι είναι η πηγή των θαυμάτων. Στον τόπο εκείνο έκτισε μοναστήρι με τα υλικά που περίσσεψαν από την Αγία Σοφία.

Ο Ναός αυτός στην Βασιλεύουσα κατέρρευσε τον 15ο αιώνα. Σύμφωνα με μαρτυρίες το 1547 ο Ναός δεν υπήρχε πια. Υπήρχε μόνον το αγίασμα. Το 1833 ο Πατριάρχης Κωνστάντιος Α μέ άδεια του Σουλτάνου ξαναέκτισε τον Ναό πάνω στα ερείπια του παλαιού. Έτσι, στις 2 Φεβρουαρίου του 1835, ο Πατριάρχης Κωνστάντιος, με 12 ακόμη Αρχιερείς εγκαινίασαν τον νέο Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, στο Μπαλουκλί. Μπαλουκλί σημαίνει τόπος με ψάρια, αφού στην δεξαμενή της Πηγής υπάρχουν ψάρια.

Στον ναό αυτό επιτελούνταν πολλά θαύματα και μάλιστα και σε οικογένειες ευγενών της αυτοκρατορίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της λύσεως της στειρώσεως της αυτοκράτειρας Ζωής, η οποία μετά από θαύμα της Ζωοδόχου Πηγής γέννησε τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, που έγινε αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Στον ναό αυτό θεραπεύθηκαν επίσης οι αυτοκράτορες Ιουστινιανός, Λέοντας ο Σοφός, Ρωμανός Λεκαπηνός, ο Ανδρόνικος Γ , ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Στέφανος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης, πολλές βασίλισσες και πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας, αλλά και κληρικοί και μοναχοί και πολλοί απλοί Χριστιανοί. Τον 14ο αιώνα ο Νικηφόρος Κάλλιστος γράφοντας για το αγίασμα της Πηγής, παραθέτει έναν κατάλογο 63 θαυμάτων.

Η εικόνα της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής παρουσιάζει την Παναγία μέσα σε ένα συντριβάνι από το οποίο χύνεται άφθονο νερό, να βαστάη στην αγκαλιά της τον Χριστό που ευλογεί. Δύο άγγελοι την στεφανώνουν κρατώντας ειλητάριο που γράφει: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον Βαστάζοντα πάντα». Γύρω από το συντριβάνι εικονίζονται ο αυτοκράτορας και πολλοί ασθενείς με ποικίλες ασθένειες. Δέχονται το αγίασμα με το οποίο τους ραντίζουν οι υγιείς. Στην άκρη ζωγραφίζεται μια δεξαμενή με ψάρια, αφού όπως είπαμε Μπαλουκλί σημαίνει τόπος ψαριών.

Η ευλάβεια και η αγάπη του λαού της Κωνσταντινούπολης προς την Ζωοδόχο Πηγή μεταδόθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους και έτσι σε πολλά μέρη, όπως στην Ναύπακτο, και απέναντι στο Αίγιο, την Παναγία την Τρυπητή, ανηγέρθησαν Ναοί προς την τιμή της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής, όπου και εκεί επιτελούνται θαύματα, που στηρίζουν τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή και στην πίστη τους στον Θεό.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Υπάρχει στην ορθόδοξη μας παράδοση "εικόνα της Αναστάσεως";



Μονή Μεγάλου Μετεώρου1483


"Δεν υπάρχει εικόνα της Aναστάσεως"
Aπό πολλούς επιχειρείται κάθε χρόνο, εν όψει του Πάσχα, μια ερμηνεία και μια αναλυση της εικόνος της Aναστάσεως. H εικόνα με την οποία καταπιάνονται για να την αποκωδικόποιησουν δεν είναι βεβαίως η δυτικότροπη, αλλά συνήθως η ανατολική ορθόδοξη. Θα πρέπει, λοιπόν, ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα να πούμε ότι η δυτική ζωγραφική παράδοση έχει εικόνα της Aναστάσεως. H ορθόδοξη ανατολική αγιογραφία δεν έχει εικόνα της Aναστάσεως. Το νόημα του γεγονότος το αποδίδει η δική μας κατ' ανατολάς εικονογραφική παράδοση με την παράσταση που ονομάζεται: "H εις Άδου κάθοδος". Άρα, λοιπόν, όποιος προσπαθεί να αναλύσει την εικόνα της Aναστάσεως, θα πρέπει να αναφέρεται στην δυτικότροπη μορφή της και αποκλειστικά και μόνο σ' αυτή.


Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στις δύο παραστάσεις;
Aς το δούμε ευθύς αμέσως, για να καταλάβουμε οτι η επιμονή μας στην επιγραφή της παραστάσεως δεν είναι ανοητος σχολαστικισμός, αλλά σοβαρό θέμα ουσίας. Κατ' αρχην πρέπει να πούμε ότι η δυτική παράδοση προσπαθεί να αποδώσει το γεγονός, η ορθόδοξη παράδοση προσπαθεί να αποδώσει το νόημα του γεγονότος. H δυτική ζωγραφική, χωρίς να έχουμε την παραμικρή μισαλλόδοξη διάθεση απορρίψεώς της, στέκεται στην επιφάνεια, στην ιστορική χρονική στιγμή του περιστατικού και προσπαθεί να το σχηματοποιήσει φωτογραφικά. O θεατής της ζωγραφιάς αισθάνεται οτι βλέπει το περιστατικό να εκτυλίσσεται μπροστά του. Καμία προέκταση δε δίνεται στο γεγονός. Aποδίδεται ακριβώς οπως έγινε και τίποτε περισσότερο. Ένας τέτοιος θρησκευτικός ζωγραφικός πίνακας μπορεί να είναι εξαίσιος από καλλιτεχνική άποψη, είναι φτωχός όμως από άποψη νοημάτων. O δυτικός ζωγράφος με το χρωστήρα του γράφει ιστορία.
Eδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά με την ανατολή. O ορθόδοξος αγιογράφος ξεπερνάει την ιστορία. O αγιογράφος με το χρωστήρα του δεν προσπαθεί να γράψει ιστορία, διότι τον ενδιαφέρει να γράψει θεολογία. Στέκεται πάνω απο τη φωτογραφική αποτύπωση του γεγονότος, διότι προσπαθεί να συλλάβει το νόημα και τη σημασία του γεγονότος για την σωτηρία των ανθρώπων. Με τα χρώματά του ζωγραφίζει την πίστη του και αποτυπώνει πάνω στο ξύλο την ορθόδοξη θεολογία.
Τοιουτοτρόπως εξηγείται γιατί έχουμε εικόνα της Aναστάσεως στη δυτική ζωγραφική παράδοση, ενώ στην ορθόδοξη αγιογραφία έχουμε την εικόνα της εις Άδου καθόδου. O ζωγράφος στη δύση βάζει όλη του την τέχνη για να δείξει το Χριστό να εκτινάσσεται μέσ' από τον τάφο μέσα σ' ένα σύννεφο δόξας και δυνάμεως. Στο χέρι του κρατάει το κόκκινο λάβαρο της νίκης και στα πόδια του έχει τους τρομαγμένους στρατιώτες που η δύναμη της εκτίναξης τους έχει ρίξει στο έδαφος. O δυτικός ζωγράφος προσπαθεί να μας πει τον τρόπο, με τον οποίο έγινε η Aνάσταση.
Το πως έγινε η Aνάσταση όμως έχει μικρή σημασία. Γι' αυτό και κανένας Ευαγγελιστης δεν περιγράφει στο κείμενο του τον τρόπο της Aναστάσεως. Σημασία έχει οτι η Aνάσταση έγινε. Eκείνο που αξίζει είναι να βρούμε το νόημα και τη σημασία του γεγονότος. Αυτό το νόημα λοιπόν το αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο ο ανατολικός αγιογράφος. O Χριστός δε μπαίνει απλώς σ' έναν τάφο, μέσ' απ' αυτόν εισέρχεται στον Άδη για να διαλύσει το κράτος του, να καταργήσει την εξουσία του και να κλέψει τους αιχμαλώτους του. Όλ' αυτά αποτυπώνονται με τις διαλυμένες πόρτες πάνω στις οποίες πατάει ο Νικητής του θανάτου, με τα σκορπισμένα κλείθρα, με τη δύναμη με την οποία τραβάει ο Χριστός απο τους τάφους τους τον Aδάμ και την Εύα, με τον πισθάγκωνα δεμένο Άδη που εικονίζεται ταπεινωμένος κάτω απο τα πόδια του παντοδύναμου Χριστού. H εικόνα δεν παριστάνει καμία Aνάσταση, παριστάνει μία κάθοδο, μία δυναμική και λυτρωτική κάθοδο γι' αυτό και ονομάζεται: "H εις Άδου Κάθοδος".Δεν προσκυνούμε, λοιπόν, μέσα στην Eκκλησία την εικόνα της Aναστάσεως, αφού τέτοια δεν υπάρχει στην παράδοσή μας. Μέσα στην Eκκλησία προσκυνούμε την εικονα που ονομάζεται: "H εις Άδου Κάθοδος", από την οποία μακάρι να αντλούμε τα σωτηριώδη μηνύματα και τα βαθύτατα νοηματά της και αφού τα αφομοιώσουμε, να τα εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας, για να κερδίσουμε έτσι και την αιωνιότητα.
ΤΟY ΠPΩTOΠPEΣBYTEPOΥ ΔHMHTPIOY KATOYNH, ΘEOΛOΓOY AΓIOΓPAΦOY
(πηγή : Ιερά Μητρ. Δημητριάδος)
...Αυτή η ευαγγελική αλήθεια, αυτή η διδασκαλία της Εκκλησίας μας ονομάζεται «η εις Άδου κάθοδος του Κυρίου». Αυτήν κηρύττουμε. Αυτήν γιορτάζουμε σύμφωνα με τα Συναξάρια και αυτή παρουσιάζεται στην Ορθόδοξη αναστάσιμη εικονογράφηση.
Μια εικονογράφηση που μας θυμίζει πως η Ορθοδοξία δεν αυθαιρετεί ούτε στο λόγο Της, ούτε και στην εκκλησιαστική Της ζωγραφική. Αυτό που κηρύττει το απεικονίζει και αυτό που απεικονίζει το ψάλλει. Θυμίζω: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»! π.Αθανάσιος Γιουσμάς

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΜΑΣ

Ὁ μεγάλος Βασιλιᾶς μας στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ μέγας Θεοδόσιος (379--395 μ.Χ.), ἔδωκε κάποτε «γενική ἀμνηστία»!

Ὅλες οἱ φυλακές ἄνοιξαν. Καί ὅλοι οἱ ὑπόδικοι καί κατάδικοι βγῆκαν. Ἐλεύθεροι. Καί ἐπῆραν τόν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ στά σπίτια τους. Καί ὅλος ὁ κόσμος μιλοῦσε τότε γιά τήν φιλάνθρωπη αὐτή ἐνέργεια τοῦ μεγάλου ἐκείνου καί εὔσπλαγχνου βασιλιᾶ μας. (Θυμίζομε ὅτι ὁ Θεοδόσιος ἁγίασε. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 11 Ἰανουαρίου).
Κάποιοι μάλιστα ἐπῆγαν καί στόν ἴδιον. Καί τόν εὐχαριστοῦσαν μέ ὅλη τους τήν καρδιά. Καί τοῦ ἐξέφραζαν τόν θαυμασμό τους, καί τήν εὐγνωμοσύνη τους, γιά τήν «γενική ἀμνηστία». Γιά μιά ἀμνηστία, πού δέν ἐξαιροῦσε κανέναν!
Ἀπάντησε ὁ αὐτοκράτορας:
- Μακάρι νά τό μποροῦσα, θά τό ἤθελα πολύ, ἄν μοῦ ἔδινε ὁ Κύριος τέτοια χάρη, νά διάταζα καί νά ἄνοιγαν οἱ πῦλες τοῦ ἅδη. Καί νά ἔβγαιναν ὅλοι οἱ νεκροί καί κολασμένοι. Καί νά ξανάπαιρναν θέση καί ζωή κοντά στόν Θεό!... Τί εἶναι αὐτό πού ἐκαμα ἐγώ μπροστά σ’ ἐκεῖνο πού θά κάμει γιά μᾶς ὁ Χριστός: «λέγων τοῖς ἐν δεσμοῖς: ἐξέλθετε»(Ἡσ. 49,9);
Ὤ πόσο διαφέρει ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν δύναμη τοῦ ὅποιου αὐτοκράτορα καί πλανητάρχη!
Ἕνας ἐπίγειος ἄρχοντας μπορεῖ νά ἀνοίξει μιά φυλακή. Ὁ Χριστός, ὁ ἐλευθερωτής μας θά ἀνοίξει τούς τάφους!... Καί οἱ νεκροί θά ἀναστηθοῦν καί θά βγοῦν πάλι, ζωντανοί! Μέ αἰώνια τώρα ζωή!
Ἕνας ἐπίγειος ἄρχοντας, μπορεῖ νά ἀπαλλάξει ἕναν ἄνθρωπο-ἔνοχο, ἀπό μιά νόμιμη τιμωρία, πού τοῦ ἔχει ἐπιβληθῆ. Ὁ Χριστός, ὁ ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν μας, θά ἀνοίξει τίς πῦλες τῆς κόλασης· καί θά χαρίσει στούς δεσμίους της ἐλευθερία καί αἰώνια ζωή.

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ

Ο Νικοπόλεως και Πρεβεζης Μελέτιος

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα. Ἔχει καί ψυχή. Καί ὅταν τό σῶμα παύει νά ὑπάρχει, ἡ ψυχή ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ. Ἀλλά χωρίς τό σῶμα, εἶναι σάν γυμνή. Ὅταν χωρίζεται ἀπό τό σῶμα, αἰσθάνεται σάν νά ξεγυμνώνεται. Καί μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία, αἰσθάνεται φτωχότερη. Καί γι᾿ αὐτό, ἡ κάθε ψυχή μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία «προσδοκᾷ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Λέγει ὁ πανεύφημος ἀπόστολος Παῦλος: Τό σῶμα μας εἶναι τό σπίτι τῆς ψυχῆς μας ἐδῶ στήν γῆ. Ὅταν θά φύγουμε ἀπό τή ζωή αὐτή, ὁ Θεός θά μᾶς δώσει γιά τήν ψυχή μας ἕνα ἄλλο σπίτι στόν οὐρανό, ἕνα σπίτι πού δέν θά χτιστῆ «μέ χέρια ἀνθρώπου». Αὐτό περιμένουμε. Αὐτό θά εἶναι ἡ μεγάλη μας ἀμοιβή. Γι᾿ αὐτό μιλᾶμε, ὅταν λέμε τό «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» (Βλ. Β’ Κορ. 5, 1-4).

Ἡ ἀχειροποίητη αὐτή οἰκία μας, δέν θά εἶναι σάν τό σῶμα τοῦ Λαζάρου μετά τήν ἀνάστασή του: πού ἦταν πάλι σῶμα θνητό.

Θά εἶναι σάν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ: πού μετά τήν ἀνάσταση ἦταν σῶμα ἀθάνατο μεταπλασμένο σέ ἀφθαρσία.

Γι᾿ αὐτό ἦρθε ὁ Χριστός στόν κόσμο. Γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν φθορά καί ἀπό τόν θάνατο. Καί γι᾿ αὐτό ἀναστήθηκε γιά νά χαρίσει καί σέ μᾶς ἀνάσταση καί ζωή: τήν δική Του ἀνάσταση καί ζωή.

Ἦρθε στήν γῆ γιά νά μᾶς σώσει.

Καί σταυρώθηκε γιά μᾶς. Καί ἀναστήθηκε. Ὄχι μέ τήν δύναμη τῆς ἀνθρωπίνης φύσης Του, ἀλλά μέ τήν δύναμη τῆς θεότητάς Του. Ἀναστήθηκε αὐτεξουσίως σάν Θεός, γιατί ἦταν καί Θεός! Γιατί, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος: σ᾿ Αὐτόν, στόν Χριστό, κατοικοῦσε καί κατοικεῖ «πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9).

Νικιέται ὁ Θεός; Περιορίζεται ὁ Θεός;

* * *
Σάν νεκρός κατέβηκε καί ὁ Χριστός στόν ἅδη. Ἀλλά σάν Θεός ἀθάνατος, καθεῖλε τήν δύναμη τοῦ ἅδη. Καί ἀνέστη ὡς νικητής. Καί ἔδωσε, καί σέ μᾶς, ἀνάσταση καί ζωή.

Ὄχι γιατί τό ἀξίζαμε. Ὄχι γιατί αὐτή ἦταν τάχα ἡ φυσική πορεία τῆς φύσης μας. Ἀλλά ἐπειδή ἔτσι τό θέλει.

Λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος: Ἄν ἕνας καί μόνο ἄνθρωπος ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, τολμάει ἄνθρωπος νά εἰπεῖ, ὅτι δέν γίνεται ἀνάσταση νεκρῶν; Ἄν ἔστω καί ἕνας μόνο ἄνθρωπος, ὁ Χριστός, ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, τί ἐμποδίζει μέ τόν ἴδιο τρόπο νά ἀναστηθοῦν καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι;

Μήπως ἔπαυσε νά τό θέλει ὁ Θεός;

Μήπως γέρασε καί δέν θά τό μπορεῖ πιά ὁ Θεός; Ἀρχή καί Ἀπαρχή ὁ Χριστός. Ἔπειτα οἱ τοῦ Χριστοῦ: οἱ χριστιανοί. Πότε; Ἐν τῇ παρουσία Αὐτοῦ. Τότε θά ἔλθει.

Ἀργεῖ; Περιμένετε. Ἡ πίστη εἶναι ἀναμονή! Δέν μπορεῖτε νά περιμένετε; Πίστη δέν ἔχετε!

Ἡ Ἀνάσταση θά εἶναι ΔΩΡΟ τοῦ Χριστοῦ.

Δέν θά ἀναστηθοῦμε μόνοι μας!

Μόνος του δέν ἀναστήθηκε οὔτε ὁ Ἰησοῦς.

Καί ὅπως τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἀνάστησε ὁ Θεός, μέ τήν δύναμή Του τήν θεϊκή, ἔτσι ὁ Θεός θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς· καί θά μᾶς πάρει ὅλους κοντά Του. Μέ τό σῶμα μας αὐτό, μέ τό ὁποῖο Τόν δοξολογοῦμε· καί Τόν προσκυνοῦμε. Καί τηροῦμε τό θέλημά Του.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Θαυματα του Αγ.Γεωργίου του Τροπαιοφόρου

Θαύμα στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη:


Η ζωή πολλών Άγιων της εκκλησίας μας είναι συνυφασμένη με θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Στή συνέχεια θα σας αναφέρουμε ένα από αυτά. Όταν ό Άγιος Αρσένιος ό Καππαδόκης ήταν μικρός πήγαινε μια μέρα με τον αδελφό του τον Βλάση σ' ένα χωράφι τους. Για να φτάσουν όμως έκεϊ έπρεπε να περάσουν ένα χείμαρρο, τον Έβκάση πού την ήμερα εκείνη ήταν πλημμυρισμένος. Ό μικρός Θεόδωρος (ό Άγιος Αρσένιος) αψηφώντας τον κίνδυνο μπήκε μέσα στο χείμαρρο για να περάσει, απέναντι. Ό αδελφός του ό Βλάσης έντρομος βλέπει τα ορμητικά νερά να παίρνουν μαζί τους καί τον αδελφό του.Τότε κλαίγοντας παρακάλεσε τον Άγιο Γεώργιο να τον σώσει .Ξαφνικά βλέπει δίπλα του τον αδελφό του ό όποιος του είπε πώς ένας καβαλλάρης καλόγερος τον άρπαξε μέσα από τα νερά, τον έβαλε πάνω στο άλογο του καί στη συνέχεια τον έβγαλε έξω. Από τότε ό Θεόδωρος έλεγε ότι θα γίνει κί αυτός καλόγερος.

Θαύματα στην Ι. Μ. Ξενοφώντος. ΟΙ πατέρες της Ί. Μ. Ξενοφώντος Αγίου "Ορους στους πολυπληθείς προσκυνητές της Μονής με ιερά συγκίνηση διηγούνται τα εξής: Στίς 23 Απριλίου ημέρα της εορτής του Αγίου στην Ί. Μ. γινόταν ή καθιερωμένη μεγάλη αγρυπνία καί είχαν βγάλει για προσκύνηση το ιερό λείψανο του Αγίου Γεωργίου (τμήμα από το χέρι του) πού φυλάσσεται στο μοναστήρι. Την ώρα του εσπερινού οι πατέρες διεπίστωσαν ότι όχι μόνον έβγαινε από το ιερό λείψανο λεπτή καί πάντερπνη εύωδία καθώς καί άγιον μυρο, αλλά είχε πάρει μορφή καί σχήμα νωπής πληγής. Τότε διέκοψαν τον εσπερινό καί διάβασαν την παράκληση του Αγίου.


Οι πατέρες της ϊδιας μονής μας διηγήθηκαν καί το εξής γεγονός: Πρίν από χρόνια, την ήμερα της εορτής του Αγίου, μάγειρας ήταν ό Γερο-Βαρλαάμ ό όποιος ήταν πολύ λυπημένος, διότι την ήμερα πού πανηγύριζε το μοναστήρι αυτός δεν μπορούσε να πάει να έκκλησιασθεΐ. Σέ μια στιγμή με αναστεναγμό λέγει: «Άγιε Γεώργιε, σήμερα πού τιμάμε την μνήμη σου εγώ δεν μπορώ να 'ρθω κοντά σου, στην ακολουθία». Τότε άστραψε το μαγειρείο καί παρουσιάζεται μπροστά του ό Άγιος Γεώργιος καί του λέγει: «Μη στεναχωριέσαι Γερο-Βαρλαάμ, εδώ θα είμαι μαζί σου».

Ιερά Καλύβη Αγ. Γεωργίου Νέας Σκήτης. Οι πατέρες πού ασκούνται στην Καλύβη μας έγραψαν: «...Τον αίσθανόμεθα δίπλα μας πάντα να μας περισκέπει, να μας διαφυλάττει, να μας προνοεί καί να μας τρέφει. Ούδεμίαν δυσκολίαν αντιμετωπίζουμε, διότι, αν καί περνούμε κάποτε δυσβάστακτες περιστάσεις την τελευταία στιγμή προλαμβάνει ό "Αγιος καί ρύεται παντός κινδύνου καί ανάγκης. Οι προ ημών Πατέρες διηγούνται για την πρόνοιαν του Αγίου ότι κατά το σωτήριον έτος 1931 η 1932 δεν είχαν ψάρια να κάνουν την πανήγυριν. Την τελευταίαν στιγμήν παρουσιάζεται ψαράς, κρατώντας το πανέρι του γεμάτο ψάρια, πού, αν καί στο δρόμο του συνάντησε καί άλλες καλύβες, εν τούτοις σ' αυτήν την καλύβη κτύπησε καί ρώτησε τους πατέρας αν θέλουν τα ψάρια, χωρίς να γνωρίζει ότι εόρταζε ό ναός της καλύβης. Αυτό το θαΰμα το επιβεβαιώνει καί ό έτι ζών γέρων Μακάριος από την καλύβην των Κυριλλαίων της Νέας Σκήτης».
Ί. Μ. Αγ. Γεωργίου του Μανδηλά (Αγίων Μετεώρων). Απέναντι, από την Ί. Μ. Αγ. Νικολάου Ανάπαυσα ψηλά σ' έναν απότομο βράχο βρίσκεται ό ναί'σκος του Αγ. Γεωργίου του Μανδηλά (14ος αι.) πού μπορεί να τον διακρίνουμε εύκολα από τα πολύχρωμα μανδήλια πού κρεμούν οι κάτοικοι του Καστρακίου. Το παρακάτω θαΰμα του Αγίου έγινε αιτία να διασώζεται μέχρι σήμερα το έθιμο αυτό: Στά χρόνια της Τουρκοκρατίαςένας άγαρηνός πήγε καί έκοψε ξύλα από το δασύλλιο, πού ήταν κάτω από την Μονή του Αγ, Γεωργίου. Μόλις έκοψε τα πρώτα ξύλα έπεσε κάτω καί δεν μπορούσε να σηκωθεί. Κατάλαβε ότι ό Άγιος τον τιμώρησε γιατί δεν σεβάστηκε την περιουσία από το «βακούφι». Τότε έταξε στον Άγιο τον ακριβό καί πολύτιμο φερετζέ της συζύγου του. Αμέσως έγινε το θαΰμα, σηκώθηκε καί έτρεξε στο σπίτι του άπ' οπού έφερε το φερετζέ καί τον κρέμασε στο μοναστήρι. Την πράξη του αυτή μιμήθηκαν καί οι χριστιανοί της περιοχής καί από τότε το έθιμο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Την ήμερα της εορτής του Αγίου θαρραλέοι νέοι ανεβαίνουν καί κρεμούν μανδήλια στον σωζόμενο ναό.

"Ι. Μ. Αγ. Γεωργίου Μαυροβουνίου. Καί στο μοναστήρι αυτό της Κύπρου, πού τα τελευταία χρόνια άρχισε καί πάλι να λειτουργεί σαν Μονή, γίνονται πολλά θαύματα. Από το περιοδικό «Όρθόδοξη Μαρτυρία» αντιγράφουμε ένα. «Ένα από τα παιδιά πού ερχόντουσαν πάντα καί μας βοηθούσαν ξεκίνησε ένα απόγευμα, ενώ κτιζόταν ή Μονή, να έλθει να προσκυνήσει. Την ήμερα εκείνη έβρεξε παράκαιρα καί το ευλογημένο το παιδί αντί να πάει κανονικά από το δρόμο καί να στρίψει με το αυτοκίνητο του σκέφθηκε για συντομία να στρίψει μέσα από το χωράφι, οπότε το αυτοκίνητο του «έβόλησεν μέσα στα πηλά». Παρά τίς προσπάθειες του το αυτοκίνητο δεν έβγαινε από τίς λάσπες. Απελπισμένος άνοιξε την πόρτα καί κατέβηκε κάτω. Έκεϊ γύρω δεν βρισκόταν κανείς. Σκέφθηκε να επικαλεσθεί σε βοήθεια τον 'Άγιο Γεώργιο ."Εκαμε μικρή προσευχή καί μόλις μπήκε μέσα, με το πρώτο ξεκίνημα το αυτοκίνητο ξεκόλλησε από «τα πηλά» καί έφθασε στη Μονή. Εισήλθε στην εκκλησία καί γονάτισε ενώπιον της μεγάλης εικόνας του Αγίου για να τον ευχαριστήσει, οπόταν άκουσε έξω ποδοβολητά αλόγου, ωσάν κάποιος καβαλλάρης να έτρεχε στην αυλή. Σηκώνεται καί κοιτάζει έξω, δεν υπήρχε κανείς. Αισθάνθηκε ρίγος καί συγκίνηση, συνάμα καί φόβο πού παρά την άναξιότητά του,είχε αισθανθεί έντονη την παρουσία του Αγίου».


Στή συνέχεια σημειώνονται καί τα παρακάτω: «Μία Κυριακή, όταν έλειτούργησε ή Μονή, ήλθε από το Αύγόρου μία γυναίκα ή όποια μας είπε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξη αυτής της Μονής. Μια νύχτα ήλθε ό Άγιος Γεώργιος στον ύπνο της καί της εξήγησε που είναι το μοναστήρι του, ότι είναι μετά τα Κελλία καί ότι έχει τρεις μοναχούς καί την προέτρεψε να το επισκεφθεί». Ό μακαριστός Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης σε αδελφό της Μονής είχε πει: «Εκεί πού πάτε τώρα δεν έχει τίποτε,κάποτε είχε μοναστήρι το όποιον απέθανε καί θα κάνετε μια νεκρανάσταση, θάρχεται πολύς κόσμος καί θα αναπαύεται». Αλλά καί ό μακαριστός π. Πάίσιος είχε πει για το μοναστήρι αυτό: «Εκεί πού θα πάς έχει έναν, θα γίνετε δύο. θαρθει ακόμα ένας, θα γίνετε τρεις. Εσείς οι τρεις θα πάτε κάπου καί θα κάμετε μια βάση (πνευματική). Αυτές οι βάσεις θα διώξουν τίς άλλες βάσεις. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πνευματικό καί όχι πολιτικό καί χρειάζονται πνευματικές αντιστάσεις».
Ο τάφος του Αγίου Γεωργιου στη Λύδδα

Στήν Αλβανία. Ναοί προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρα υπάρχουν καί στην μαρτυρική Εκκλησία της Αλβανίας. Στό ιεραποστολικό Περιοδικό «"Αγιος Κοσμάς ό Αιτωλός», τεύχος Απρίλιος -Ιούνιος του 1997, σελ. 357 ό π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ανάμεσα στα αλλά γράφει καί τα έξης: «... Δεν θα πρέπει να αποσιωπήσω την συγκινητική συνάντηση πού είχα ένα βράδυ, στο σπίτι του παπα-Γιάννη Τρεμπίτσκα, στην Κοριτσά. Μια εβδομήντα περίπου χρονών γριούλα ήρθε καί μας ανακοίνωσε το πρόβλημα της: - Πατέρες, βοηθήστε με να κτίσω την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό μου. - Γιαγιά, από πού είσαι, τί θρησκεία ακολουθείς καί ποιος σου ζήτησε να κτίσεις εκκλησία; -Το χωριό μου ήταν ορθόδοξο μέχρι το 1910. Από τότε όλοι οι κάτοικοι έγίναμε μουσουλμάνοι. Τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου παραμένουν ακόμα στο κέντρο του χωριού μας. Τρεις φορές μέχρι τώρα ήλθε στον ύπνο μου ό άγιος Γεώργιος καί μου είπε: «Εσύ θα αναλάβεις να μου κάνεις την εκκλησία». - Καί πώς ξέρεις γιαγιά, ότι αυτός ήταν ό άγιος Γεώργιος; Σηκώθηκε όρθια. Έβγαλε από την τσέπη της μια πλαστική είκονίτσα του αγίου Γεωργίου καί κάπως αντιδρώντας για την ερώτηση μου, μου είπε: - Καλά δεν ξέρω ποιος είναι ό Άγιος Γεώργιος; Να, αυτός είναι. Ας σημειωθεί εμφατικά ότι αυτή ήταν μουσουλμάνα...»

AΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


Εάν υπάρχει μία αλήθεια  στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Και ακόμη, εάν υπάρχει μία πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν  να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Μόνο  στην ανάσταση του Χριστού εξηγούνται  όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.
Μέχρι την ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου  στην ανάσταση.
Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Και για αυτό χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός. Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.
Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθινά στον Αναστάντα Κύριο το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε μάταιη η πίστη του! Διότι, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τί είναι; Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τί η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του τη αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε, άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης.
Χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο, που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών. Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος  Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν» σ’ όλους τους κόσμους: ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

endif]>



ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 135η
Ἀριθμ. Πρωτ.: 269
Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ
Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Παιδιά μου εὐλογημένα,
«Εὐλογητός ὁ Θεός. Εὐφημήσωμεν σήμερον τόν Μονογενῆ Υἱόν, τόν τῶν οὐρανίων γεννήτορα, τόν τῶν κρυφίων λαγόνων τῆς γῆς ὑπερκύψαντα καί ταῖς φωσφόροις ἀκτῖσι τήν ὅλην οἰκουμένην ἐπισκιάσαντα. Εὐφημήσωμεν σήμερον τήν ταφήν τοῦ Μονογενοῦς, τήν Ἀνάστασιν τοῦ Νικητοῦ, τήν χαράν καί τήν ζωήν τοῦ κόσμου».
Μέ αὐτά τά λόγια ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης, μᾶς καλεῖ νά ἑορτάσωμε λαμπρά τήν φωτοφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Καί ἐμεῖς, συγκεντρωμένοι ἐπί τό αὐτό, στόν πάντιμο Οἶκο τοῦ Σωτῆρος, ἐπικροτοῦντες εὐφροσύνως, τά ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος, δοξάζομε καί εὐχαριστοῦμε τόν ἐκ τάφου ἀνατείλαντα Κύριον, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος, ἔπαθε καί ἀνέστη γιά τήν ἰδική μας ἀποκατάσταση στήν ἀρχαία μακαριότητα.
«Βλέπετε, ἀδελφοί ἀγαπητοί καί φιλέορτοι καί φιλόχριστοι, τί εἶναι αὐτή ἡ μεγάλη λαμπροφορία; Τί εἶναι αὐτή ἡ τόση φωταγωγία καί χαρά; Τί εἶναι αὐτό πού ἔκανε τήν Ἐκκλησία νά ἀστράφτῃ τόσο πολύ; Τί εἶναι αὐτό πού ἐλάμπρυνε τήν Οἰκουμένη; Χθές ἤμασταν σέ λύπη καί σήμερα σέ χαρά. Χθές σέ κατήφεια καί σήμερα σέ εὐθυμία. Χθές σέ θρήνους καί σήμερα σέ ἀλαλαγμούς». (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης)
Ἡ παροῦσα ἡμέρα καί φωτοφόρος ἑορτή καί πανήγυρις, διώχνει μακριά μας τήν πικρία, τήν ὀδύνη, τήν ἀπελπισία, μέ τήν ὁποία γεμίζει τήν ψυχή μας ὁ φθόνος τοῦ διαβόλου, οἱ κοσμικές καί μάταιες μέριμνες, ἡ ἀπολυτοποίηση τῶν γηίνων ἀγαθῶν, ἡ ἀποστασία μας γενικά ἀπό τόν Θεό.
Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐεργεσία σέ μᾶς, ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.
Ἀδελφοί μου, χαρεῖτε. Νικήθηκε ὁ θάνατος. Καταργήθηκε ὁ Ἅδης. Νεκροί δέν ὑπάρχουν. Ὅσοι λυπηθήκατε καί πονέσατε γιά τήν ἀναχώρηση ἀπό τόν κόσμο αὐτό, κάποιου ἀγαπημένου σας προσώπου, βεβαιωθεῖτε πλέον, ὅτι ζεῖ αἰώνια κοντά στόν Θεό καί συνεορτάζει μαζί μας καί συμπανηγυρίζει.
Ὅσοι ἀδικηθήκατε στή ζωή ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ διαβόλου, ἐλᾶτε σήμερα νά διαπιστώσετε, ὅτι εἶστε δυνατοί καί ἰσχύετε, «ἐν τῇ δόξῃ καί τῇ ἰσχύι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου».
Ὅσοι εἴχατε στηρίξει τήν εὐτυχία σας στά ὑλικά ἀγαθά καί ἀπογοητευθήκατε, ἀφῆστε πίσω τήν λύπη καί στενοχωρία, ἀπό τήν ἀπώλεια τῶν φθαρτῶν, τῶν γηίνων καί προσκαίρων καί γίνετε μέτοχοι τῆς Εὐχαριστιακῆς Ἀναστασίμου Τραπέζης, ἡ ὁποία καί σήμερα καί πάντοτε γέμει καί μᾶς χαρίζει τόν οὐράνιο καί αἰώνιο πλουτισμό.
«Δημιουργηθήκαμε γιά νά εὐεργετηθοῦμε. Εὐεργετηθήκαμε, ἐπειδή δημιουργηθήκαμε», λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Καί συνεχίζει ὁ ἴδιος.
«Τόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός, ὥστε μᾶς ἐχάρισε τό Πάσχα.
Ὦ Πάσχα, τό μέγα καί ἱερό, πού καθαρίζεις τόν κόσμο ὅλο! Ὦ Λόγε Θεοῦ καί φῶς καί ζωή καί σοφία καί δύναμη.
.... Ὦ Λόγε πού νοεῖσαι καί ἄνθρωπε πού φαίνεσαι. Ὦ Λόγε Θεοῦ πού φέρεις τά πάντα, προσδεδεμένα στό λόγο τῆς δυνάμεώς σου...».
Καί μεῖς, ταπεινά, ἀφοῦ ἀκούσαμε τοῦ Ἁγίου τή φωνή, ζῶντες μαζί του τήν χαρά καί τόν πλοῦτο τῆς Ἀναστάσεως, βοῶμεν πρός τόν Νικητή τοῦ θανάτου. «Οἱ δοῦλοι σου σήμερα, Δέσποτα Κύριε, ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, ἐν ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς, Σέ δοξάζομε γιά τή χαρά, γιά τήν Ἀνάσταση, γιά τή ζωή τήν ἀτελεύτητη, πού μᾶς ἐχάρισες καί μᾶς χαρίζεις μέσα στήν Ἐκκλησία Σου διά τοῦ τιμίου Πάθους Σου καί τῆς ἐνδόξου ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Σου. Βοήθησέ μας, νά σταθοῦμε ὄρθιοι, στίς δύσκολες ἡμέρες πού διερχόμεθα, νά νικήσωμε τούς κλυδωνισμούς τῆς νοητῆς θαλάσσης, νά ἐπανεύρωμε τήν ἐλπίδα καί νά ἀγαπήσωμε τήν ὄντως ζωή».
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Ἄς χαροῦμε σήμερα, μέ τήν οὐράνια καί ἀναστάσιμη χαρά. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου πραγματοποιεῖται ἡ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο, ἡ γῆ γίνεται οὐρανός.
«Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε».
Ἄνοιξε ὁ Παράδεισος καί ἀποκτήσαμε πάλι τήν πρώτη πατρίδα μας. Ἡ κατάρα ἐξαφανίστηκε, ἡ ἁμαρτία καταλύθηκε, ὁ θάνατος νικήθηκε.
Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν χαρᾷ καί ἐν ἀγάπῃ πατρικῇ, μέ τόν ἀναστάσιμο ἀσπασμό καί χαιρετισμό.
Χριστός Ἀνέστη!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
U Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

 Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ὁ ῞Αγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στήν Καππαδοκία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στά τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰώνα ἀπό εὐσεβεῖς καί εὔπορους γονεῖς. Δέν γνωρίζουμε δυστυχῶς τά ὀνόματά τους, οὔτε περισσότερα στοιχεῖα γι’ αὐτούς. Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι, ὡς συνειδητοί χριστιανοί, μεγάλωσαν τόν Γεώργιο μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Τοῦ ἐνέπνευσαν ἀκράδαντη πίστη στόν Σωτήρα Χριστό, ἀφοσίωση στή μοναδική χριστιανική διδασκαλία καί βίωση τῆς εὐαγγελικῆς ἠθικῆς. Φρόντισαν ἀκόμα νά λάβει σοβαρή μόρφωση στά ὀνομαστά σχολεῖα τῆς περιοχῆς.
῾Η ὀμορφιά τῆς ψυχῆς του σέ συσχετισμό μέ τό κλασικό σωματικό του κάλλος συνέθεταν μιά σπάνια προσωπικότητα, φωτεινό παράδειγμα καί πρότυπο γιά τούς νέους τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Καππαδοκίας. Τέτοιοι ὑπῆρξαν ἄλλωστε οἱ καλλίμαχοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ὁ Δημήτριος, ὁ Προκόπιος, οἱ Θεόδωροι κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι, ὡς θεοφόροι, ξεχώριζαν ἀπό τούς ἐμπαθεῖς εἰδωλολάτρες.

῾Ως ἐπάγγελμα ὁ νεαρός Γεώργιος διάλεξε τή στρατιωτική σταδιοδρομία. Ἐντάχθηκε στόν ρωμαϊκό στρατό καί σέ πολύ μικρό χρονικό διάστημα, χάρις στά σπάνια προσόντα του, ἀνέβηκε τή στρατιωτική ἱεραρχία. ῎Εγινε χιλίαρχος. Τόσο οἱ ἀνώτεροι, ὅσο καί οἱ κατώτεροί του στρατιωτικοί τόν ἐκτιμοῦσαν καί τόν θαύμαζαν γιά τά ψυχικά, διανοητικά καί σωματικά του χαρίσματα.

Ὁ Γεώργιος δέν ἔκρυβε τήν χριστιανική του πίστη. Μέ τό παράδειγμά του ξεχώριζε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες συναδέλφους του. Τό ἦθος του καί τά σπάνια χαρίσματά του φανέρωναν τήν πίστη του στό Χριστό. Ἐπίσης δέν παρέλειπε νά κάνει ἱεραποστολή στό πολυπληθές στράτευμα μέ ἀποτέλεσμα πλῆθος ἀνδρῶν τοῦ στρατεύματος νά ἀσπασθεῖ τόν Χριστιανισμό.

῾Η ὕφεση τῶν διωγμῶν ἀνάμεσα στά ἔτη 258 μέχρι 284 εἶχε ὡς συνέπεια οἱ χριστιανοί νά ἀνασάνουν γιά λίγο. Αὐτό ὅμως δέν κράτησε γιά πολύ. Τό 284 ἀνέβηκε στόν αὐτοκρατορικό θρόνο τοῦ ἀπέραντου ρωμαϊκοῦ κράτους ὁ Διοκλητιανός (284-305), ὁ ὁποῖος μέ διάταγμά του ἀνανέωσε τούς διωγμούς ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Μάλιστα, ἐπειδή πίστεψε πώς ἡ χριστιανική πίστη ἦταν ἡ αἰτία τῆς κατάπτωσης τοῦ κράτους, κήρυξε τόν χειρότερο διωγμό πού γνώρισαν οἱ χριστιανοί ὥς τότε. Γκρεμίστηκαν οἱ ναοί, κάηκαν βιβλία καί μυριάδες πιστοί ὁδηγήθηκαν σέ φρικτά μαρτύρια καί τό θάνατο.

Ὁ φανατικός εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας θέλησε ἐπίσης νά καθαρίσει τό στράτευμα ἀπό τούς χριστιανούς στρατιωτικούς. ῎Εδωσε σαφεῖς ἐντολές νά ἐντοπισθοῦν ὅλοι οἱ χριστιανοί τοῦ στρατεύματος καί νά ἀναγκασθοῦν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους, διαφορετικά νά ἐκτελοῦνται χωρίς ἔλεος. Πλῆθος χριστιανῶν στρατιωτῶν συνελήφθησαν καί ὁδηγήθηκαν στό μαρτύριο. Μεταξύ αὐτῶν συνελήφθη καί ὁ Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ὁδηγήθηκε μπροστά στόν αὐτοκρατορικό ἀπεσταλμένο Μαγνέντιο γιά νά ἀπολογηθεῖ.

Ὁ ρωμαῖος ἀξιωματοῦχος θαύμασε τό παράστημα τοῦ Γεωργίου καί ἐκτίμησε τά σπάνια προσόντα του καί γι’ αὐτό μεταχειρίστηκε ὄμορφο τρόπο νά τόν μεταπείσει νά ἀπαρνηθεῖ τήν πίστη του καί νά ἀσπασθεῖ τήν εἰδωλολατρία. Ὁ Γεώργιος μέ θάρρος καί εὐγένεια ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει στίς προτροπές τοῦ Μαγνέντιου. Τό γεγονός αὐτό ἐξόργισε τόν ρωμαῖο ἀξιωματοῦχο καί διέταξε νά τόν βασανίσουν σκληρά. Φανατικοί εἰδωλολάτρες στρατιῶτες ἔμπηγαν αἰχμηρά ἀντικείμενα στό κορμί τοῦ Γεωργίου. Ἐκεῖνος προσευχόταν, ὄχι γιά τή σωτηρία του, ἀλλά γιά τήν μεταστροφή τῶν βασανιστῶν του. Τότε ἔγινε τό ἀπροσδόκητο. Οἱ βαθιές καί ἐπώδυνες πληγές του ἐπουλώνονταν πάραυτα θαυματουργικά. Τότε ὁ Μαγνέντιος ἔδωσε διαταγή νά τόν κλείσουν στή φυλακή.

῞Υστερα ἀπό λίγες ἡμέρες ἔκανε περιοδεία στά μέρη τῆς Ἀνατολῆς ὁ ἴδιος ὁ Διοκλητιανός, μαζί μέ τή σύζυγό του, τήν ἑλληνίδα Ἀλεξάνδρα. ῞Οταν ἐπισκέφτηκε τό στρατόπεδο τοῦ Γεωργίου πληροφορήθηκε τό γεγονός καί θέλησε νά τόν μεταπείσει ὁ ἴδιος. Τόν ὁδήγησε λοιπόν σέ παραπλήσιο ναό τοῦ Ἀπόλλωνα καί τόν παρότρυνε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Ἐκεῖνος ὅμως καί πάλι ἀρνήθηκε νά ἀσπασθεῖ τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας. Μάλιστα ἀναφέρεται πώς τήν ὥρα πού βρισκόταν μπροστά στό ἄγαλμα τοῦ ψευτοθεοῦ, ρώτησε ὁ Γεώργιος τό ἄγαλμα «θέλεις ἐσύ ἄψυχο εἴδωλο νά λάβεις ὡς Θεός ἀπό μένα θυσία;». Τό δαιμόνιο πού κατοικοῦσε μέσα σέ αὐτό ἀναγκάστηκε νά ὁμολογήσει ὅτι «δέν εἶμαι ἐγώ ὁ Θεός, οὔτε κάποιος ἄλλος ἀπό μᾶς. Μόνο αὐτός πού κηρύττεις εἶναι ἀληθινός Θεός. Ἐμεῖς ἤμασταν κάποτε ἄγγελοι καί ἐξαιτίας τῆς ὑπερηφάνειάς μας γίναμε διάβολοι. Ἀπό τότε φθονοῦμε τούς ἀνθρώπους καί τούς κοροϊδεύουμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ θεοί γιά νά μᾶς προσκυνοῦν». Ἀμέσως ἀκού-στηκε μέγας κλαυθμός μέσα ἀπό τά ἀγάλματα καί μέ μεγάλη βοή σωριάστηκαν μόνα τους στή γῆ καί ἔγιναν κομμάτια. Τότε ἡ αὐτοκράτειρα συγκλονίστηκε ἀπό τό θαυμαστό αὐτό γεγονός καί ὁμολόγησε πίστη στό Χριστό, ἀντίθετα ὁ θηριώδης αὐτοκράτορας, ὄχι μόνο δέν ἐπηρεάστηκε ἀπό τό θαῦμα, ἀλλά τό θεώρησε μαγικό τέχνασμα τοῦ Γεωργίου. Οἱ φανατικοί εἰδωλολάτρες ἱερεῖς ἄρχισαν νά κτυποῦν ἀνελέητα τόν ἅγιο, ὥσπου τόν ἄφησαν λιπόθυμο. Τελικά ἔδωσε ὁ αὐτοκράτορας διαταγή νά τόν ἀποκεφαλίσουν καί ἐπίσης νά ρίξουν στή φυλακή τήν Ἀλεξάνδρα.

Τό πράσινο ἀνοιξιάτικο χορτάρι ποτίστηκε μέ τό τίμιο αἷμα τοῦ μάρτυρα καί ἡ ἁγία του ψυχή ἀνέβηκε στό θρόνο τοῦ Χριστοῦ, γιά νά λάβει τόν πολύτιμο καί ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἐπίσης καί ἡ Ἀλεξάνδρα πέθανε λίγο ἀργότερα ἀπό τίς κακουχίες τῆς φυλακῆς, παίρνοντας καί αὐτή τό δικό της μαρτυρικό στέφανο.

Οἱ χριστιανοί τῆς περιοχῆς παρέλαβαν μέ εὐλάβεια καί ἔθαψαν τό σῶμα τοῦ μάρτυρα μέ τιμές. Ὁ τάφος του εἶχε γίνει κέν-τρο συνάθροισης τῶν πιστῶν ὅλης τῆς περιοχῆς, γιά νά χαιρετήσουν καί νά τιμήσουν τόν καλλιμάρτυρα τοῦ Χριστοῦ. Πλῆθος θαυμάτων γινόταν ἐκεῖ. Τυφλοί ἔβλεπαν τό φῶς τους, παράλυτοι σύσφιγγαν τά μέλη τους, βαριά ἀσθενεῖς ἔβρισκαν τήν ὑγεία τους, πένητες διασώζονταν, αἰχμάλωτοι ἐπέστρεφαν στά σπίτια τους, χάρη στήν δύναμη τοῦ Γεωργίου. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση τό σῶμα τοῦ Μάρτυρα μεταφέρθηκε ἀργότερα στήν Παλαιστίνη καί θάφτηκε ἐκεῖ. Ὁ τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα καί ἐπιτελοῦνται ἐκεῖ θαύματα ἰάσεως σέ πονεμένους χριστιανούς καί ἀλλοθρήσκους.

Ὁ Μεγαλομάρτυς Γεώργιος δέν ἄργησε νά ἁγιοποιηθεῖ στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Εὐθύς μετά τό μαρτύριό του ἄρχισε νά τιμᾶται ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς. Μέχρι σήμερα βρίσκεται στήν πρωτοπορία τῆς χορείας τῶν ἁγίων. Πάμπολλοι ναοί εἶναι ἀφιερωμένοι στή χάρη του, πλῆθος χριστιανῶν φέρουν μέ καμάρι τό ἡρωικό καί σεπτό ὄνομά του, ἐπίσης τοπωνύμια, περιοχές, ἀκόμα καί πόλεις φέρουν τό ὄνομά του! Στίς μουσουλμανικές χῶρες καί ἰδιαίτερα στήν Αἴγυπτο καί στήν Παλαιστίνη ὁ ἅγιος Γεώργιος τιμᾶται καί ἀπό τούς μουσουλμάνους γιά τά ἄπειρα θαύματα πού ἐπιτελεῖ καί σέ αὐτούς!

῾Η μνήμη τοῦ μαρτυρίου του ἑορτάζεται στίς 23 Ἀπριλίου. ῞Ομως ἐπειδή ἁρμόζει σέ ἐκεῖνον νά ἑορτάζεται λαμπρά ἡ μνήμη του καί ἐπειδή συχνά συμπίπτει αὐτή μέ τήν Μ. Τεσσαρακοστή, μετατίθεται, στήν περίπτωση αὐτή, τήν Δευτέρα τοῦ Πάσχα.

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ

undefinedΠαρακάτω ακολουθούν Πασχάλια Μηνύματα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β΄, του Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου και άλλων Προκαθημένων.
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Και πάλιν μετά χαράς και ειρήνης απευθύνομεν προς υμάς τον χαρμόσυνον και πλήρη ελπίδων χαιρετισμόν "Χριστός Ανέστη"!
Αι συγκυρίαι και τα γεγονότα της συγχρόνου εποχής φαίνονται μη δικαιολογούντα το χαρμόσυνον του χαιρετισμού μας. Αι συντελεσθείσαι ήδη φυσικαί καταστροφαί εκ των σεισμικών δονήσεων και των θαλασσίων υπερκυμάτων και αι επαπειλούμεναι τοιαύται εκ της πιθανολογουμένης εκρήξεως των πυρηνικών εργοστασίων, αλλά και αι ανθρωποθυσίαι εκ των πολεμικών συρράξεων και των τρομοκρατικών ενεργειών, εμφανίζουν τον κόσμον μας δεινώς πληγωμένον και σφαδάζοντα υπό την πίεσιν φυσικών και πνευματικών κακών δυνάμεων.

Εν τούτοις, η Ανάστασις του Χριστού είναι γεγονός αληθινόν και παρέχει εις τους πιστούς χριστιανούς την βεβαιότητα και εις όλους τους ανθρώπους την δυνατότητα της υπερβάσεως των δυσμενών επακολούθων των φυσικών καταστροφών και των ψυχικών εκτροπών.

Η φύσις επαναστατεί όταν η υπερφίαλος ανθρωπίνη διάνοια αποπειράται να τιθασεύση τας απειρομεγέθεις δυνάμεις τας οποίας έχει εμπερικλείσει ο Δημιουργός εις τα φαινομενικώς ασήμαντα εις όγκον και αδρανή στοιχεία της. Θεωρούντες πνευματικώς τα δυσμενή φυσικά φαινόμενα, τα οποία πλήττουν τον πλανήτην μας επανειλημμένως και διαδοχικώς κατά τους εσχάτους τούτους καιρούς, πλησιάζομεν εις την αποδοχήν της απόψεως ότι ταύτα δεν είναι ανεξάρτητα της πνευματικής εκτροπής του ανθρωπίνου γένους.

Τα σημεία της εκτροπής, όπως η πλεονεξία, η απληστία, η ακόρεστος επιθυμία του πλούτου εν συνδυασμώ προς την αδιαφορίαν δια την πτωχείαν των πολλών την οποίαν συνεπιφέρει ο υπέρμετρος πλουτισμός των ολίγων, δεν φαίνονται δια τους φυσικούς επιστήμονας να έχουν σχέσιν προς τα φυσικά γεγονότα. Εν τούτοις, δια τον πνευματικώς ερευνώντα το θέμα, η αμαρτία διαταράσσει όχι μόνον την αρμονίαν των πνευματικών σχέσεων αλλά και των φυσικών. Υπάρχει μυστική σχέσις μεταξύ του ηθικού κακού και του φυσικού κακού και εάν θέλωμεν να απαλλαγώμεν από το δεύτερον, πρέπει οπωσδήποτε να αρνηθώμεν το πρώτον.

Ο Αναστάς Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο νέος άνθρωπος και Θεός, αποτελεί το πρότυπον της ευεργετικής επιρροής του αγίου εις τον φυσικόν κόσμον. Εθεράπευε τας φυσικάς και πνευματικάς νόσους και διήλθεν ευεργετών και ιώμενος τους ανθρώπους, αλλά ταυτοχρόνως εγαλήνευσε και την τεταραγμένην θάλασσαν και επολλαπλασίασε τους πέντε άρτους εις χορτασμόν πεντάκις χιλίων ανδρών, συνδυάζων ούτω την αποκατάστασιν της πνευματικής και της φυσικής αρμονίας.

Εάν θέλωμεν εις τας παρούσας δυσμενείς φυσικώς και πολιτικώς καταστάσεις να επιδράσωμεν ευμενώς, δεν έχομεν άλλην οδόν από την πίστιν εις τον Αναστάντα Χριστόν και από την τήρησιν των σωτηριωδών δια τον άνθρωπον εντολών Του.
Ο Χριστός ανέστη και συνανέστησε το τέλειον ήθος του αμαυρώσαντος αυτό ανθρώπου, γενόμενος πρωτότοκος και πρωτοπόρος εις την αναγέννησιν του κόσμου, των ανθρώπων και της φύσεως.

Το μήνυμα της Αναστάσεως δεν είναι κενόν ουσιαστικής επιρροής εις την ποιότητα της ανθρωπίνης ζωής και της ευρύθμου λειτουργίας της φύσεως. Όσον πληρέστερον και βαθύτερον θα βιώσωμεν την Ανάστασιν του Χριστού εις τα βάθη των καρδιών μας, τόσον ευεργετικωτέρα θα είναι η επιρροή της υπάρξεώς μας εις την όλην ανθρωπότητα και εις τον φυσικόν κόσμον. Αι φυσικαί επιστήμαι ίσως δεν έχουν ακόμη επισημάνει την σχέσιν αυτήν μεταξύ αναγεννήσεως του ανθρώπου και ανακαινίσεως της φύσεως, αλλά η πείρα των αγίων, η οποία είθε να είναι και ιδική μας πείρα, διαβεβαιοί ότι είναι εμπειρικώς διαπιστωμένον ότι όντως ο αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος αποκαθιστά την διατεταραγμένην εκ της αμαρτίας αρμονίαν των φυσικών φαινομένων.

Ο άγιος εν Χριστώ μετακινεί όρη επ’ αγαθώ και ο κακός και αντίθεος άνθρωπος μετακινεί εδάφη και υψώνει κύματα υπερμεγέθη επί κακώ.
Είθε να προσεγγίσωμεν προς την αγιότητα του Αναστάντος Χριστού ίνα δια της χάριτος Αυτού γαληνεύσωμεν τα φυσικά και ηθικά κύματα τα οποία πλήττουν τον σύγχρονον κόσμον μας.
Η χάρις του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά. Γένοιτο.

Άγιον Πασχα 2011
+ Ο Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα
ευχέτης πάντων υμών
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β'
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Χριστός Ανέστη!
Σας απευθύνω τον πασχάλιο χαιρετισμό μου από την χώρα όπου έκανε τα πρώτα βήματα του ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατέρα∙ από τη χώρα όπου ο Κύριος μας, εκδιωγμένος από τη μανία του Ηρώδη, έζησε ως πλάνητας μετανάστης τα πρώτα χρόνια της ζώης του∙ μιας ζωής πρόσκαιρα μόνο γήινης και θνητής, όπως απέδειξε η Ανάσταση του, με την οποία νίκησε μιά για πάντα τον θάνατο.
Σας απευθύνω τον πασχάλιο ασπασμό από την Αίγυπτο, που για μια ακόμη φορά βρέθηκε στο προσκήνιο των ιστορικών εξελίξεων. Αυτή τη φορά γιατί ο λαός της ηγέρθη από τα μνήματα της πολιτικής και κοινωνικής αδικίας∙ γιατί ο λαός της απαίτησε ειρηνικά και κέρδισε πανηγυρικά το δικαίωμα στο σεβασμό της ζωής, το δικαίωμα στην ελευθερία λόγων και έργων∙ γιατί ο λαός της ενέπνευσε τον παγκόσμιο θαυμασμό μετατρέποντας την αβεβαιότητα και τον φόβο της ανατροπής σε έκρηξη αξιοπρέπειας και ελπίδας.
Κι όμως στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, η ελπίδα λιγοστεύει επικίνδυνα. Αυτήν την Αναστάσιμη νύχτα η σκέψη μου τρέχει σε εκείνους που ψάχνουν για διεξόδους στις αδιέξοδες συνθήκες της ζωής τους.
Σε εκείνους που είναι εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που δεν τους παρέχει καμία προοπτική. Σε εκείνους που δεν μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους ούτε καν τα απαραίτητα.
Σε εκείνους που προκειμένου να επιβιώσουν θυσιάζουν το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία. Σε εκείνους που πέφτουν στα χέρια των εμπόρων της ανθρώπινης ελπίδας και δέχονται να διακινηθούν παράνομα και να γίνουν αντικείμενο κάθε είδους εκμετάλλευσης.
Αυτήν την Αναστάσιμη νύχτα η σκέψη μου βρίσκεται κοντά στα θύματα της εμπορίας καί διακίνησης ανθρώπων, του trafficking∙ της σύγχρονης αυτής μορφής δουλείας∙ αυτού του έγκληματος κατά της ανθρωπότητος που μας ντροπιάζει όλους.

Σε μια από τις ιεραποστολικές μου περιοδείες στη δυτική Αφρική συνάντησα μια γυναίκα που είχε "αγοραστεί" και "πουληθεί". Τα λόγια της με συγκλόνισαν∙ μου είπε: "Μου έκλεψαν τη ζωή ...δεν θα την πάρω ποτέ πίσω.” Το βλέμμα της με συντάραξε. Στα μάτια της αντίκρυσα την απαξία, τον φόβο, την ντροπή. Στα μάτια της καθρεφτιζόταν μια ολόκληρη ήπειρος που αιμορραγεί από τη διαρροή πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού.
Προβληματίστηκα. Πως είναι δυνατόν, όταν παγκοσμιοποιούνται οι μεταφορές και οι αγορές εργασίας, οι προηγμένες χώρες να υψώνουν τείχη αδιαπέραστα για τους μη προνομιούχους;
Πως είναι δυνατόν η εφαρμογή ολοένα και πιό περιοριστικών μέτρων να μετατρέπει την ελπίδα της αξιοπρεπούς ζωής σε εμπορεύσιμο είδος; Πως είναι δυνατόν η απελπιστική ανάγκη για εργασία να καθιστά ενέχυρο την προσωπική ελευθερία;
Η ιεραποστολή μας καταβάλλει κάθε προσπάθεια να θωρακίσει τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, τις γυναίκες και τα παιδιά, τα κατ’ εξοχήν θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου. Δίνει προτεραιότητα στην εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης και στην εκπαίδευση.
Στέκεται στο πλευρό των ευάλωτων ατόμων ώστε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Δημιουργεί τοπικά δίκτυα υποστήριξης ώστε να μην παρασύρονται τα άτομα από τις σειρήνες των ψεύτικων υποσχέσεων.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι η πλημμυρίδα της δυστυχίας αργά ή γρήγορα θα γίνει ασυγκράτητη. Είναι καιρός να θεραπευθούν σε τοπικό επίπεδο οι συνθήκες από τις οποίες προσπαθούν να ξεφύγουν εκείνοι που εξαναγκάζονται να διακινηθούν παράνομα και να χαθούν στις σκοτεινές ατραπούς της εκμετάλλευσης.
Είναι καιρός να δοθούν σε κάθε άνθρωπο, ως προσωπική ύπαρξη, ως πλήρη και τέλεια εικόνα του Θεού, τα μέσα ώστε ελεύθερα να αποφασίζει για τη ζωή του. Και είναι καιρός, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, κάποιοι κατ’ όνομα μόνο χριστιανοί να πάψουν να χρησιμοποιούν βασανισμένους συνανθρώπους μας με κάθε τρόπο!

Ας μην ξεχνούν λοιπόν οι μεγάλοι αυτής της γης τα λόγια του νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ: “ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί”.
Μόνο όταν η αγάπη προς τον πλησίον πάψει να γνωρίζει συμβατικά όρια∙ μόνο όταν αντιληφθούμε ότι το «εγώ» αποκτά νόημα ύπαρξης από τη στιγμή που συνυπάρχει με το «εσύ»∙ τότε μόνο θα φωλιάσει και πάλι στην καρδιά μας όχι μόνο η χαρά της Ανάστασης του Κυρίου μας, αλλά και η χαρά της αφύπνισης της ανθρωπιάς μας.
† Ὁ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του πασχαλινού μηνύματος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου:

«Χριστός εγερθείς εκ νεκρών, ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος Αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6, 9 ).

Ποία αύτη η των Ορθοδόξων ευσεβής και πολυπληθής μεσονύκτιος ομήγυρις; Προς τι αύτη η λειτουργική σύναξις τιμίων μελών της Σιωνίτιδος Εκκλησίας και ευλαβών προσκυνητών, αθρόως προστρεξάντων «εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας?» Τίνα ζητούμεν; Τίνα αναμένομεν ιδείν? Τι τα μύρα συμπαθώς τοις δάκρυσι κιρνώμεν?

Ως εικός εξήλθομεν και ημείς, όρθρου βαθέος, δίκην μυροφόρων γυναικών, ζητούντες ιδείν «Ιησούν τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον» (Μαρκ. 16, 6), Ούτινος τον τάφον τούτον οι άρχοντες των Ιουδαίων «ησφαλίσαντο σφραγίσαντες τον λίθον μετά της κουστωδίας» (Ματθ.27, 66) Προ τούτου ιστάμενοι έκπληκτοι και έκθαμβοι, ακούομεν νοερώς υπό του εν αυτώ καθίσαντος λαμπροφόρου αγγέλου: «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν» (Μαρκ. 16, 6), «ούτος προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί Αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν» (Μαρκ. 16, 7).

Όντως, αύτη είναι η πάνσοφος οικονομία του Θεού δια την σωτηρίαν ημών. Αύτη η οικονομία Αυτού δια την απαλλαγήν ημών από του διαβόλου και του θανάτου, από της αμαρτίας και της φθοράς αυτής, η Ανάστασις του δι’ ημάς ενανθρωπήσαντος και σταυρωθέντος Μονογενούς Υιού Αυτού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ούτος την προσληφθείσαν ανθρωπίνην φύσιν ημών έφερε μεθ’ Εαυτού εις τον Σταυρόν και εις τον Άδην και ανέστησε και εις τον ουρανόν ανεβίβασε και εκ δεξιών του Ανάρχου Πατρός Αυτού εις το διηνεκές εκάθισεν.

Ω σοφίας και δυνάμεως, ω ευσπλαχνίας και αγάπης Θεού ! Ο πλάσας ημάς, εν τω Σταυρωθέντι και Αναστάντι Υιώ Αυτού ανέπλασε και ανεμόρφωσε και εζωοποίησε και ανεκάλεσεν, ίνα ζώμεν εν κοινωνία μετ’ Αυτού και μεθ’ ημών εν τω σώματι του Μονογενούς Υιού Αυτού, εν τη αενάω και σωτηριώδει οάσει και τω τερπνώ και μυριπνόω παραδείσω της Εκκλησίας.

Αυτού αναληφθέντος εις τους ουρανούς και του Παρακλήτου επιφοιτήσαντος επί τους αγίους μαθητάς και αποστόλους, η Εκκλησία ανά την Οικουμένην και ανά τους αιώνας αποτελεί φανέρωσιν του έργου της δυνάμεως και της δόξης Αυτού.

Εν τη Εκκλησία τα τέκνα του Θεού, τα πριν διεσκορπισμένα, συνηγμένα νυν εις εν, ευσεβούν, σωφρονούν, ομονοούν, ειρηνεύουν, εργάζονται και συνεργάζονται και δημιουργούν έργον θαυμαστόν, επιτελούν «όσα εύφημα, όσα άγια, όσα δίκαια, ει τις αρετή και ει τις έπαινος πρέπει τοις αγίοις» (Φιλιππ. 4, 8). Τα μέλη της Εκκλησίας αποτελούν την μικράν ζύμην, ήτις αθορύβως μεν και ανεπαισθήτως, δυναμικώς δε, ποιοτικώς και αυξητικώς όλον το φύραμα της κοινωνίας ζυμοί (Α Κορ. 5, 7).

Το έργον τούτο, ποιμαντικόν, φιλανθρωπικόν, κοινωνικόν προσκυνηματικόν και ειρηνευτικόν, επιτελεί ανά τους αιώνας και η Εκκλησία των Αγίων Τόπων, η οποία ανοικταίς αγκάλαις υποδέχεται υμάς, ω ευλαβείς προσκυνηταί, η Εκκλησία, η ζώσα και ποιμαίνουσα μετά της Αγιοταφιτικής Αυτής Αδελφότητος εις τους τόπους τούτους της κατά σάρκα εμφανείας, της σταυρώσεως και της αναστάσεως του ιδρυτού Αυτής.

Αύτη η Εκκλησία δέεται καθ’ εκάστην επί του Παναγίου και Ζωοδόχου τούτου Τάφου και επί πάντων των Παναγίων προσκυνημάτων, υπέρ των εμπεπιστευμένων αυτή πιστών τέκνων αυτής και των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, προσκυνητών, Επιτρόπων και συνδρομητών, υπέρ υγιείας, ευσταθείας, ευημερίας, προκοπής, προόδου και σωτηρίας.

Εν τη χαρά, όθεν, και ελπίδι και δυνάμει της Αναστάσεως, αναφωνήσωμεν: « Χριστός Ανέστη », δόξα τη Αυτού τριημέρω εγέρσει.

Εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2011.

Μετά Πατρικών ευχών και Πατριαρχικών Ευλογιών,

Διάπυρος προς Κύριον Ευχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ιεροσολύμων
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΩΝ κκ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
Αγαπητοί εν Κυρίω αρχιερείς, Αξιότιμοι πρεσβύτεροι και διάκονοι, θεοφιλείς μοναχοί και μοναχές, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές!
Από την καρδιά πλήρη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό αναγγέλλω προς όλους εσάς τη μεγάλη και σωτήρια είδηση:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Από χρονιά σε χρονιά με αυτό το πασχαλινό χαιρετισμό η Εκκλησία επιβεβαιώνει εκείνο το γεγονός της οικουμενικής σημασίας, το οποίο πραγματοποιήθηκε πριν από σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια.
Τότε οψίας γενομένης οι μυροφόρες γυναίκες ήλθαν στον τάφο του Διδασκάλου τους και διαπίστωσαν ότι ήταν κενός.
Με τη θεία δύναμή του ο Χριστός νίκησε το νόμο του θανάτου. Ανέστη βεβαιώνοντας όλη την ανθρωπότητα ότι ο θάνατος δεν αποτελεί τέλος της ζωής και ότι ξεπερνιέται με τη δύναμη του Θεού.
Ως μοναδικό γεγονός στην ιστορία του κόσμου, η Ανάσταση του Χριστού, σύμφωνα με το θείο σχέδιο, υπήρξε αφετηρία και της προσωπικής μας αναστάσεως. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος της ελεύσεως του Χριστού στον κόσμο, των παθών, της σταυρώσεως και της εκ του τάφου εγέρσεώς Του, για να έχει ο καθένας τη δυνατότητα να βιώσει την εκ νεκρών ανάσταση και αυτό μάλιστα όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά. Αυτό σαφέστατα εννοεί ο Απόστολος Παύλος όταν λέει: « ο Θεὸς… καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Α Κορ. 6. 14).
Αυτός είναι ο λόγος διατί η εορτή του Πάσχα είναι εορτή της νίκης της ζωής επί του θανάτου, διότι δια της Αναστάσεως του Σωτήρα Χριστού η εκ νεκρών ανάσταση δίδεται και σε όλους εμάς.
Και όσες δύσκολες περιστάσεις της επίγειας μας υπάρξεως να διερχόμαστε, όσες δοκιμασίες να υφιστάμεθα, όσους φόβους και να μας προκαλούν εκείνοι, όσοι μη έχοντας πνευματική δύναμη επιχειρούν την πρόβλεψη του μέλλοντος, η δική μας αντίληψη του κόσμου πρέπει να διακρίνεται από γαλήνη και χαρά, διότι ο Χριστός ανέστη!
Στην Αγία Ρωσία η μεγαλύτερη και η λαμπρότερη ήταν πάντα η εορτή της Αναστάσεως.
Τις τελευταίες δεκαετίες επανήλθε σε πολλά σπίτια και οικογένειες. Και σήμερα εορτάζεται εκεί, όπου παλαιότερα δεν ακουγόταν ο πασχαλινός χαιρετισμός, δηλαδή στα νοσοκομεία και στις φυλακές, στον στρατό και στο πολεμικό ναυτικό και ακόμα στο Διάστημα.
Είθε να δώσει ο Θεός, ώστε τις εξωτερικές αλλαγές, οι οποίες σημειώνονται σήμερα στις χώρες του Ρωσικού κόσμου, να τις ακολουθήσει η πραγματική αναγέννηση των ανθρώπινων ψυχών, ώστε η χαρά της Αναστάσεως του Χριστού να γεμίσει κάθε ανθρώπινη καρδιά, ώστε το φως της Θείας αγάπης να ζεσταίνει όχι μόνο τους οικείους και συγγενείς μας, αλλά και τους ανθρώπους, οι οποίοι στερούνται τη δυνατότητα εκκλησιασμού, τους ηλικιωμένους, τους ασθενείς και όσους είναι μόνοι τους.
Διά της Αναστάσεως του Χριστού ο πιστός ευρίσκει τη δυνατότητα μετοχής στην απεσταλμένη άνωθεν ευλογημένη δύναμη για να ζει σύμφωνα με τη δικαιοσύνη και τις θείες εντολές: να είναι καλός και εύσπλαχνος, έντιμος και φιλικά διατιθέμενος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, ικανός να συμμερίζεται και τη χαρά και τη λύπη τους.
Αυτή η χριστιανική προσέγγιση των πλησίον συμπεριλαμβάνει επίσης και τη φροντίδα για τη πατρίδα, το λαό, την οικογένεια και το σπίτι.
Προβάλλοντας την προτεραιότητα των διαχρονικών πνευματικών αξιών η Εκκλησία καλεί τα τέκνα της στην μετ΄ επιμελείας συμπεριφορά απέναντι στις πρόσκαιρες, αλλά πραγματικές αξίες του θεόκτιστου κόσμου: στην περιβάλλουσα φύση, στην πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, η οποία επί αιώνες διαμορφωνόταν από τους προγόνους μας.
Η διαφύλαξη των πνευματικών θησαυρών και παραδόσεων της Ορθοδοξίας σημαίνει την ενεργό μεταμόρφωση του εαυτού μας, του εσωτερικού μας κόσμου καθώς και τη διατήρηση της ομορφιάς και αρμονίας του περιβάλλοντος και την εγκαθίδρυση αυτών, όπου είχαν καταστραφεί από την κακή ανθρώπινη βούληση. Αυτή είναι η κλήση και η ευθύνη του χριστιανού.
Ο Θεός δε μας ζητάει να κάνουμε υπερβολικούς αγώνες. Απευθυνόμενος στη ψυχή του κάθε ανθρώπου επανειλημμένως αναφωνεί: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. 11. 28-30). Για να αισθανθεί και να καταλάβει κανείς πόσο χρηστό και ελαφρό εκείνο το φορτίο, το οποίο θέτει στους ώμους μας ο Θεός, πρέπει να μάθουμε να ευεργετούμε και τους εγγύς και τους μακράν.
Τα πιο δύσκολα σε αυτή τη διδασκαλία είναι μόνο τα πρώτα βήματα, δηλαδή να παύσουμε εγκαίρως και να μην ανταποδίδουμε λοιδορία αντί λοιδορίας, κακό αντί κακού, ψέμα αντί ψέματος και κατάκριση αντί κατακρίσεως.
Και στη συνέχεια έστω και μια φορά να νιώσουμε ευχαρίστηση από μια καλή και έντιμη πράξη για το καλό ενός άλλου, είτε στην οικογένεια, είτε στη δουλειά, είτε στην ενορία ή απλά μέσα σε επαφές με γείτονες ή γνωστούς.
Αυτό το αίσθημα ευχαρίστησης μπορεί να μετατραπεί σε χαρούμενη και αισιόδοξη κατάσταση του πνεύματος σε περίπτωση εάν τα καλά μας έργα, τα οποία κάνουμε ανιδιοτελώς και με καθαρή καρδιά, γίνονται πλέον μέρος της ζωής μας. Μόνο τότε θα αισθανθούμε και τις αλλαγές προς το καλύτερο μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, όταν συνειδητοποιήσουμε τον ακατάλυτο δεσμό μεταξύ των αγαθοεργιών μας και της κοινωνικής ευημερίας.
Η ευαγγελική αφετηρία των πράξεών μας, τόσο στο προσωπικό, όσο και στο επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο είναι σε θέση να αλλάξει ριζικά και εμάς τους ίδιους και το γύρω κόσμο.
«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήσονται οι εχθροί Αυτού!», αναφωνούμε εμείς αυτή τη λαμπροφόρα νύχτα. Να αναστηθεί ο Θεός μέσα στις καρδιές μας και να διασκορπισθούν και να εξαφανισθούν από τη ζωή μας το ψέμα, η έχθρα, οι διαφορές και κάθε διχασμός.
Αγαπητοί μου, από το βάθος της καρδιάς μου σας συγχαίρω όλους για την εορτή του Αγίου Πάσχα. Η βοήθεια και η ευλογία του αληθώς Αναστάντος Κυρίου να συνοδεύει τον καθένα μας στους περαιτέρω αγώνες για τη δόξα της Εκκλησίας, για το καλό των χωρών όπου μένουμε, για το καλό των εγγύς και των μακράν. Αμήν.
Εν Μόσχα
Άγιο Πάσχα 2011
+ Ο Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΕΡΒΙΑΣ:
Ο Προκαθήμενος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Πατριάρχης Σέρβων Ειρηναίος, εύχεται ευτυχισμένο Πάσχα σε όλους τους χριστιανούς, τονίζοντας ότι οι σχέσεις μεταξύ λαών και ανθρώπων σήμερα απειλούνται από τον εγωισμό, το φθόνο, τη βία και το μίσος.

"Ίσως σήμερα περισσότερο από ποτέ στην ιστορία, η πίστη και η ελπίδα των ανθρώπων στην αιώνια ζωή κλονίζονται. Με την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, στην ανάσταση νεκρών και στην αιώνια ζωή, πιστεύουμε στην πραγματικότητα ότι η ελπίδα και η πίστη είναι άσβεστες και ότι η έννοια της ζωής είναι ακατανίκητη", υπογραμμίζει ο Πατριάρχης Σερβίας.

"Σήμερα, η ανθρώπινη ηθική, η μεταμέλεια και η καλοσύνη ποδοπατούνται, επειδή η ανθρώπινη συνείδηση διαποτίζεται από το θάνατο και τη ματαιότητα. Πιστεύοντας στον Αναστημένο Χριστό, σε Εκείνον ως το Δρόμο, την Αλήθεια και τη Ζωή, πιστεύουμε στην αναγέννηση και στην ανάσταση της ανθρώπινης ηθικής, της μεταμέλειας και της καλοσύνης", προσθέτει.

Ο Πατριάρχης Ειρηναίος στο πασχαλινό μήνυμά του κάνει αναφορά και στο φονικό σεισμό στην Ιαπωνία και σε άλλες παρόμοιες φυσικές καταστροφές, οι οποίες μας θυμίζουν, όπως αναφέρει, την ανθρώπινη αδυναμία, τη θνητότητα και την κενότητα των ανθρώπινων έργων. "Τα γεγονότα στη φύση μας θυμίζουν ότι η φυσική τάξη εξαρτάται από τον ανθρώπινο τρόπο ζωής. Μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος όχι μόνο για τον εαυτό του και τους ανθρώπους του, αλλά για όλους τους ανθρώπους και τα έθνη, όπως είναι υπεύθυνος και για όλα τα πλάσματα του Θεού", σημειώνει.

"Η Ανάσταση του Χριστού επαναφέρει την τάξη που δόθηκε από το Θεό και τη σημασία όλων όσων δημιούργησε. Επαναφέρει το Θεό στους ανθρώπους και τους ανθρώπους στο Θεό. Επαναφέρει τον έναν άνθρωπο στον άλλο", τονίζει ο Πατριάρχης Σερβίας.
ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β'
Χριστός Ἀνέστη!!
«Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ, ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος»!

Ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρη πανηγύρεων ἑορτάζουμε. Ἡ Ζωή νίκησε τόν θάνατο. Ἡ Ἀλήθεια κατατρόπωσε τό ψεῦδος. Τό φῶς ἐξαφάνισε τό σκοτάδι. Ἡ ἐλπίδα ἀποδείχθηκε δυνατότερη ἀπό τούς φόβους καί τίς ἀγωνίες πού δηλητηριάζουν τόν βίο μας.
Ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν προηγεῖται τῆς Ἀναστάσεως. Πρίν ἐπικρατήσει ἡ Ἀλήθεια προηγοῦνται οἱ τραγικές προσπάθειες τῶν κατεστημένων κάθε ἐποχῆς νά τήν στραγγαλίσουν, ὅταν αὐτή ἀπειλεῖ συμφέροντα καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου.
Ἡ Σταύρωση καί ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ συνοψίζουν τήν τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὅλοι οἱ πόνοι, οἱ θλίψεις, οἱ κατατρεγμοί καί οἱ ἀδικίες, τά ἀδιέξοδα καί ἡ ἀπελπισία πού κυριαρχοῦν στή ζωή μας συνοψίζονται στόν Σταυρό. Ὅμως τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ φανερώνει ὅτι οἱ προσωπικές, ἀλλά καί οἱ κοινές ἀγωνίες, ὅπως αὐτές πού χρωματίζουν τόν παρόντα ἐθνικό μας βίο, δέν εἶναι ἰσχυρότερες ἀπό τήν ἐλπίδα πού ἀνέτειλε ἐκ τοῦ κενοῦ Τάφου τοῦ Ἀναστημένου Δοτῆρος τῆς Ζωῆς.
Διά τοῦ Σταυροῦ ὅλες οἱ μορφές τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν τοῦ ἀνθρώπου μεταμορφώθηκαν σέ Ἀνάσταση καί οἱ θλίψεις μας ἀπέκτησαν νόημα. Κάτω ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τά ψεύδη, ἡ ὑποκρισία καί οἱ ἀπόπειρες παραπλάνησής μας ἀπό τά ὀργανωμένα συμφέροντα, πού γεννοῦν κρίσεις καί δοκιμασίες, χλωμιάζουν καί ἀποδυναμώνονται.
Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε! Ὁ θάνατος νικήθηκε! «Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν• ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Κανείς δέν μπορεῖ πιά νά μᾶς στερήσει τήν ἐλπίδα.
Οἱ Ἕλληνες τό γνωρίζουμε αὐτό καλύτερα ἀπό ὅλους. Ὅσες φορές τό Γένος μας ἔφθασε στά ὅρια τῆς ἐξουθένωσης, ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως τό ἀνέδειξε πάλι ρωμαλέο καί ἀναστημένο. Μέ αὐτή τήν ἐλπίδα ἔμεινε ζωντανό στήν τουρκοκρατία. Χάρη σ’ αὐτή τήν ἐλπίδα καρποφόρησε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἔτσι ἀναστήθηκε ἡ πατρίδα μας μετά τή Γερμανική κατοχή. Ἔτσι θά ἀντέξει κάθε μορφῆς κρίση καί δοκιμασία τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος.
Ἄς ἐπαναλάβω, λοιπόν, καί ἐγώ αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀναστημένος Χριστός στίς Μυροφόρες: «Μή φοβεῖσθε»! (Ματθ. 28,10)
Καμμία ἀδικία, καμμία ἀσθένεια, καμμία δυσκολία τῆς καθημερινότητας, καμμία οἰκονομική κρίση, καμμία ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον δέν πρέπει νά μᾶς φοβίζει. Οἱ χριστιανοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως, οἱ «μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. 1, 23).
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπέβαλε ὁριστικά τή δύναμη τῆς ἀγάπης πού ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό ὅλους τούς φόβους του, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωαν. 4, 18).
Μή φοβᾶστε, λοιπόν, ἀλλά γίνετε ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως. Ἐλᾶτε νά πορευθοῦμε μέ θᾶρρος καί ἐλπίδα στήν καινούργια ζωή πού μᾶς χάρισε ὁ ἀναστημένος Κύριος.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Μέ ἀναστάσιμες εὐχές
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του πασχαλινού μηνύματος του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας:

ΠΑΣΧΑ 2011
Ο πόνος μέσα στό φως της Αναστάσεως
Πιστεύω “εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν …
παθόντα καί ταφέντα καί αναστάντα”

Γιορτάζουμε με αγαλλίαση το ζωηφόρο Άγιον Πάσχα! Αλλά δεν αγνοο?με την οδυνηρή πραγματικότητα της καθημερινότητός μας, τον πόνο, την αδικία, την αρρώστια, τον θάνατο. Το Πάσχα είναι μια εμπειρία έντονη, συμβολική, όπου το πένθος και ο θρήνος δίνουν τη θέση τους στη χαρά της Αναστάσεως.

Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ο Χριστός αντιμετώπισε κατάματα τον πόνο. Παρηγόρησε, στήριξε, ταυτίστηκε με αυτούς που υποφέρουν: “Eφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων τών ?δελφών μου τών ελαχίστων, εμοί εποιήσατε” (Ματθ. 25:40). Και τελικά, έζησε ο ίδιος τον ψυχικό και σωματικό πόνο σ' όλη του την ένταση: εγκατάλειψη, προδοσία, αποδοκιμασία από τον λαό που ευεργέτησε, απόρριψη από τους θρησκευτικούς ηγέτες, εξευτελισμό από την κρατική εξουσία, με αποκορύφωμα την οδύνη του Σταυρο?. Ο Σωτήρας του κόσμου προσέλαβε τον πόνο στον απόλυτο βαθμό.

* *

Πιστεύω στον “σταυρωθέντα υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς”.

Το Πάθος του Χριστού, το οποίο οργανικά συνδέεται με την Ανάσταση, έχει ευρύτερο λυτρωτικό νόημα. Όπως είχε προφητεύσει ο Ησαίας, αθώος Αυτός, “εν τοις ανόμοις ελογίσθη· και αυτός αμαρτίας πολλών ανήνεγκεν και διά τας αμαρτίας αυτών παρεδόθη” (Ησ. 53:12). Όλο το άλγος και όλη η αμαρτία της ανθρωπότητος συγκεντρώθηκαν επάνω Του. Τα ανέλαβε εκουσίως εν αγάπη. Και επέτυχε για όλους τη σωτηρία (Ησ. 53:5). Μετά το πάθος και την ταφή Του, ο Χριστός τριήμερος ανέστη συνεγείροντας ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. “Ο του Κυρίου θάνατος αφθαρσίας αρχή της όλης φύσεως γέγονε”, εξηγεί ο Άγιος Μάξιμος. Και ο εκκλησιαστικός υμνωδός φωτίζει το μυστήριο: “Δια θανάτου το θνητόν,/ δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλεις,/ αφθαρτίζεις γαρ θεοπρεπέστατα/ απαθανατίσας το πρόσλημα” (Κανών Μ. Σαββάτου, ωδή ε΄). Ο Χριστός, ο Οποίος σαρκωθείς προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, νίκησε τον θάνατο για λογαριασμό όλης της ανθρωπότητος. Αυτό το λυτρωτικό μήνυμα εααγγελίζεται η σημερινή γιορτή της Αναστάσεως. Και καλεί όλους μας να βγούμε από τα νέφη της καταθλίψεως και να δούμε την προοπτική της ζωής μας μέσα σε φώς αιώνιας ελπίδος.

* *

Ο Χριστός δεν παρότρυνε τους δικούς Του σε κάποια στωική απάθεια, δεν υποσχέθηκε άνετο και ανθόσπαρτο βίο, δεν μας παραμύθησε με αισιόδοξες αοριστολογίες. Απεναντίας, αποκάλυψε ότι οι δοκιμασίες δεν είναι χωρίς νόημα· δεν είναι είσοδος στην άβυσσο της απελπισίας. Προειδοποίησε τον καθένα μας, “εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον” (Ιω. 16:33). Ο πόνος, μέσα στο φως της Αναστάσεως, απαλύνεται, μεταμορφώνεται. Φέρνει στην επιφάνεια κρυμμένες δυνάμεις αντοχής και ζωτικότητος. Σαν φωτιά, καθαίρει τα ψήγματα χρυσού που κρύβονται στην ψυχή μας.

Τη νικηφόρο εμπειρία κοινωνίας με τον “παθόντα, ταφέντα καί αναστάντα” Χριστό βίωσαν εκατομμύρια χριστιανοί μάρτυρες, που έζησαν ενωμένοι μαζί Του. Με την αναστάσιμη βεβαιότητα να πάλλει στην καρδιά του, ο Απόστολος Παύλος εκτελούσε την αποστολή του δηλώνοντας “πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ” (Φιλιπ. 4:13). Οι δοκιμασίες μεταβλήθηκαν σε μυστικό χάρισμα για τους αφοσιωμένους μαθητές. Το σθένος και η αντοχή τους στηρίχθηκαν στην εμπειρία της αναστάσεως του Χριστού. Επιγραμματικά η Αποκάλυψη συνόψισε αυτή την αναστάσιμη βεβαιότητα. “Μη φοβού· εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζών, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζών ειμι εις τους αιώνας των αιώνων, καί έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου” (Αποκ. 1:17-18).

* *

Οι χριστιανοί δεν αγνοούμε τή σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Γνωρίζουμε όμως επί πλέον, ότι το ανθρώπινο μυστήριο δεν εξαντλείται στις προοπτικές του παρόντος βίου. Ακολουθώντας τον Χριστό, πορευόμαστε μέσα στο φως της Αναστάσεως, σε μια συνεχή ανανέωση.

Η πίστη στον “παθόντα καί ταφέντα καί αναστάντα” Κύριο και η υπαρξιακή σχέση μαζί Του διοχετεύουν στην ψυχή καρτερία και υπομονή, δύναμη αντιστάσεως στην κατάθλιψη, γενναία αντοχή και εσωτερική ειρήνη. Από τον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο αντλούμε δύναμη για να υπερνικουμε, με συνειδητή μετάνοια, την ενδόμυχη θλίψη που προξενούν τα λάθη και οι αμαρτίες μας. Να υπομένουμε με ανεξικακία τον πόνο που προκαλούν οι σδικίες, οι κατατρεγμοί, καθώς και η εγκατάλειψη και η προδοσία από ανθρώπους που ?γαπήσαμε και ευεργετήσαμε.

Συγχρόνως, αυτή η πίστη μας εμπνέει να στεκόμαστε με στοργή κοντά σε όσους υποφέρουν. Δείχνοντας σεβασμό και φροντίδα στους καταπονουμένους, εκφράζουμε με τον πιο ουσιαστικό τρόπο τη λατρεία μας προς τον παθόντα καί αναστάντα Χριστό.

* *

Η εορτή του Πάσχα, αδελφοί μου, μας βοηθεί να δούμε τον πόνο που μας πιέζει, τον καθημερινό, τον μικρό ? τον μεγάλο, μέχρι και την οδύνη του θανάτου, σε μια διαφορετική προοπτική. Ατενίζοντας τον σταυρωθέντα καί αναστάντα Χριστό, βιώνοντας τον πόνο μας μαζί Του, προγευόμαστε εν ειρήνη μια πολυσήμαντη Ανάσταση.

Ας μας δίνει ο αναστάς Κύριος τη δύναμη να ζούμε τον πόνο, τον σωματικό, τον ψυχικό, τον προσωπικό, αλλά και τον κοινωνικό, μέσα στο φως της Αναστάσεώς Του. Και ακόμη, να συμμεριζόμαστε με καλωσύνη τις θλίψεις των γύρω μας, φροντίζοντας να τις απαλύνουμε με την αναστάσιμη πίστη και την έμπρακτη αγάπη μας.

Χριστός ανέστη!
ΜΗΝΥΜΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ
Αγαπητοί μου αδελφοί,

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν,

Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν

Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον»

(Πασχαλινός ύμνος)



Ο αναστάσιμος αυτός ύμνος, προσδιορίζει με ακρίβεια και συντομία, τι είναι η μεγάλη Εορτή της Λαμπρής και της Αναστάσεως, την οποία γιορτάζομε σήμερα.

Η νέκρωση του θανάτου, το γκρέμισμα του άδου, η αρχή και το ξεκίνημα της αιωνίου ζωής, το σκίρτημα και η χαρά μας για τον Αίτιον, τον Χριστόν, ο οποίος αναστήθηκε και είναι το Πάσχα μας. Σήμερον ο θάνατος και ο άδης ξεπερνούνται, η αιώνια ζωή αρχίζει και εμείς σκιρτούμε για τον αναστημένο Χριστόν, ο οποίος είναι ο αίτιος όλων αυτών των θαυμαστών και των μεγάλων ευεργεσιών, για το ανθρώπινο γένος, τον κάθε άνθρωπον, τον καθένα από μας.

Αυτή είναι η Λαμπρή, το Πάσχα μας. Η εορτή των εορτών, του Γένους μας. Η εορτή μας. Σ’ αυτήν τη μεγάλη, αιώνια γιορτή μας θα κάνωμε μικρήν αναφορά και λόγον αναστάσιμο προς όλους εσάς.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Νικημένος και γκερεμισμένος από τον αναστημένο Χριστό μας, είναι ο θάνατος και ο άδης, αιώνες τώρα.

Παρά ταύτα ο προστάτης του Αδη, ο πονηρός, δεν παύει να εκτοξεύει εναντίον μας, τα τις απειλές του. Τρομοκρατεί και απειλεί όλους τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως εις τη σημερινή εποχή μας. Χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται τα σημερινά επιστημονικά και τεχνολογικά δεδομένα. Τα αδιέξοδα και τα δύσκολα προβλήματα του σημερινού κόσμου. Επιδιώκει με αυτά να εντυπωσιάσει, να κάνει τα κατορθώματά του. Στρέφει τα σφάλματά μας, εναντίον μας. Το μολυσμένο περιβάλλον του πλανήτη μας, τον αέρα που αναπνέομε, τη γη που καλλιεργούμε, το νερό που πίνομε. Τα λάθη μας, την απληστία, τη δίψα μας για αναγνώριση και δόξα, τη μεγαλομανία μας για θαυμαστά και μεγάλα, εντυπωσιακά, δήθεν κατορθώματα. Τον υπερκαταναλωτισμό μας. Την ιδέα μας να γίνομε θεοί, να ξεπεράσωμε το Θεό. Τις κατασκευασμένες, όχι τις πραγματικές ανάγκες μας. Τη λαιμαργία μας. Την εξάντληση των φυσικών πόρων, των δώρων του Θεού, που είναι μόνον για όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Ετσι εφθάσαμε και στα πρόσφατα γνωστά πρωτόγνωρα, τραγικά γεγονότα της Φουκοσίμα της Ιαπωνίας και της απειλής των ανίατων σημερινών ασθενειών, του καρκίνου και πολλών άλλων σημερινών κακών.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Μέσα σ’ αυτήν τη χαώδη σύγχυση των καιρών μας, τις απειλές και το σκοτάδι, τη θλίψη και την κατάθλιψη, την απελπισία και την αβεβαιότητα, τη μελαγχολία και τα αδιέξοδα της εποχής μας, προβάλλει και ανατέλλει πάλιν «ο Ηλιος της δικαιοσύνης», το φως και η χαρά της Αναστάσεως, ο Χριστός. Η δύναμη, η ελπίδα, η διέξοδος και η βεβαιότητα της νέας ζωής, της αιώνιας. Η μοναδική διέξοδος, στενή και άγνωστη εις τους πολλούς, περιφρονημένη, αλλά αληθινή, βιωμένη. Χρησιμοποιημένη και αξιοποιημένη από πλήθος ανθρώπων, όλων των Εποχών, των Αγίων της ανθρωπότητας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μας οι οποίοι μαζί με το Χριστόν, το Θεάνθρωπο Λυτρωτή και Σωτήρα, ενίκησαν εις την ζωή και την εποχή των το θάνατο, μα πιο πολύ και κυρίως, εβίωσαν, έζησαν, ζουν και βιώνουν την άλλη ζωή, την αιώνια. Τη χαίρονται εκείνοι, εμείς δε όλοι, μαζί με εκείνους, με τα πρόσωπα και τις εορτές των, συνεορτάζομε, ζούμε και χαιρόμαστε. Ξεπερνούμε, όσοι θέλομεν, μαζί των, το βιολογικό και φυσικό θάνατο και έχομεν από τώρα την ελπίδα και τη χαρά της αιωνίου βιοτής, της αιώνιας ζωής («να ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Χωρίς τον πόνο, τη λύπη, το στεναγμόν, τις σύγχρονες λαίλαπες και μάστιγες.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Εχομεν όλοι μας σήμερα ανάγκη από την αλήθεια και μόνον από αυτήν. Χρειαζόμαστε και αναζητούμε αληθινές λύσεις εις τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζομε.

Η αληθινή αντιμετώπιση στην απειλή του θανάτου και των πολλών σημερινών βασάνων μας, είναι μόνον η Ανάσταση του αναστημένου Χριστού μας. Δεν έχομεν άλλη λύση, ούτε διέξοδο από τα αδιέξοδα, των ημερών μας.

Σας καλούμε, σας προσκαλούμεν όλους να ξεκινήσωμε και εμείς όλοι, όσοι διψούμε για ζωή αληθινή και αιώνια, να πάρωμεν αυτόν το δρόμο της Αναστάσεως της Εκκλησίας, του Γένους μας. Να σηκωθούμε, να βεβαιωθούμε, να γελάσωμεν, να ανταλλάξωμεν τη λύπη με τη χαρά, την απελπισία με την ελπίδα, τη σύγχυση με την ξαστεριά, το θάνατο με τη ζωή.

Αυτό είναι που χρειαζόμαστε όλοι μας σήμερον. Αυτό είναι το Πάσχα, η Λαμπρή μας. Αυτό χρειάζεται και ο τόπος μας και όλος ο κόσμος, όλοι οι άνθρωποί του, στην πόλη και τα χωριά, τα σπίτια και τα καταστήματα, τα εργαστήρια και τις εργασίες μας. Να μη μείνωμεν στην κατήφεια των τελευταίων ειδικά ημερών της πολυποίκιλης κρίσεως, των απειλών του θανάτου, αλλά να προχωρήσωμεν εις την αναστημένη ζωή μας τη λαμπριάτικη, την αιώνια, την ατελείωτη ζωή.

Με πατρικές ευχές και πολλήν εν Κυρίω αγάπην.

Ο Κρήτης Ειρηναίος