Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗPDFΕκτύπωση
      
 
alt"Ο πολιτισμός μας περνάει σήμερα κρίση…. κρίση φαινομενικά οικονομική αλλά πρωτίστως κρίση πνευματική, κρίση πολιτισμού. Δεν έχω να προτείνω άλλη θεραπεία από την επιστροφή στην Ελλάδα." κάποτε είχε γράψει τα παραπάνω λόγια ο γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυξ σήμερα φαίνεται να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.
Η κρίση που βιώνει η χώρα μας αυτήν την περίοδο είναι δύσκολη και ποικιλότροπη δεν είναι μόνον οικονομική κρίση αλλά προπάντων πνευματική, κοινωνική, πολιτισμική και ηθική, πρόκειται για μια προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων αντιλήψεων, τα όποια ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τον τρόπο ζωής της χώρας μας. Υπάρχει ένας καθημερινός βομβαρδισμός για την οικονομική κρίση αναφέρουν οικονομικούς όρους, γίνονται οικονομικές αναλύσεις, γράφονται άρθρα, γίνονται οικονομικά διαγράμματα. Μπορούμε όμως να βρούμε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που μας τίθενται, τα χρήματα δεν φτάνουν ίσως γιατί μάθαμε να περιμένουμε την ευχαρίστηση μόνο από αυτά, ίσως γιατί βρεθήκαμε έρμαια του σύγχρονου προτύπου μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, ίσως γιατί δεν ακολουθήσαμε εάν αλλιώτικο τρόπο ζωής, με την επαναφορά τού ανθρώπου στην ολιγάρκεια, την εγκράτεια, την σωφροσύνη, την αποφυγή της απληστίας και της υπερβολής. Η ελπίδα υπάρχει στην εκκλησία, στην πίστη μας και μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις κρίσεις από όπου και αν προέρχονται όπως και αν ονομάζονται. Γι αυτό χρειάζεται η ανάδειξη ελπιδοφόρας προοπτικής, μέσα από την επισήμανση του λάθος δρόμου και τον επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Στο πνεύμα αυτό υποστηρίξουμε ότι η Εκκλησία, ιδωμένη απροκατάληπτα και χωρίς ιδεοληψίες, συνιστά την ελπίδα και ενότητα της κοινωνίας και τη σηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου. Η κρίσιμη αυτή εποχή επιβάλλει να υπερβούμε την αντίληψη που θέλει την Εκκλησία ως ένα συντηρητικό φορέα κοινωνικής ευταξίας, ταυτόσημο με την κρατική εξουσία. Η Εκκλησία, παρά τις υπαρκτές αλλοιώσεις αυτού του αυθεντικού της φρονήματος, μόνο ως διακονία μπορεί να νοηθεί, η οποία πρέπει πρωτίστως να επιτελεί την καθαρά πνευματική της αποστολή, όμως εδώ και δεκαετίες διαπιστώνεται από ποικίλες πλευρές μια παθογένεια σύνολος της δημόσιας ζωής της χώρας μας, όπως ο ατομικισμός, η ιδιώτευση, ο ωχαδερφισμός, η διαφθορά, η αναξιοκρατία κ.α. Έχουν όμως δημιουργήσει μόνοι τους με προσωπικές τους επιλογές, υποχωρήσεις, αταξίες ή ανυπακοής τα προβλήματα που υπάρχουν και την όλη αυτή ταραγμένη κατάσταση. Αυτό το λέω γιατί δόθηκαν με όλη τους τη δύναμη σε μια προσπάθεια ν’ αυξήσουν το κατά κεφαλήν εισόδημα, να ικανοποιήσουν τις υλικές τους ανάγκες και να ζήσουν μια πολυτελή ζωή, απολαύσουν αγαθά ή υλικούς θησαυρούς και ακόμη ν’ αποκτήσουν περισσότερες ανθρώπινες γνώσεις. με την καλλιέργεια του εγωισμού, της ιδιοτελείας ή της φιλαυτίας ανέβηκαν σε ένα ύψος μη θέλοντας να γνωρίσουν δυσκολίες. Όταν όμως προέκυψαν οι δυσκολίες βρεθήκαμε ανέτοιμοι απέναντί τους και παραπαίουμε. Γι' αυτό και μας μιλάνε τώρα για πτώχευση, για οικονομική δυσπραγία. Γι’ αυτό νομίζω πως δε πρέπει αυτή τη στιγμή ν’ απελπιστούμε αλλά να φέρουμε μέσα μας το Φως, να γνωρίσουμε το Θεό, ν’ ακούσουμε και να ζήσουμε το Ευαγγέλιο το οποίο μπορεί αναμφίβολα να μας βοηθήσει οποιαδήποτε σημερινή δυσκολία. Και τα οικονομικά και τις κοινωνικές μας σχέσεις, αλλά και την αναταραχή ή αγωνία του αύριο που βιώνουμε. Το θέλημα του Θεού καλλιεργεί αρετές. Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Η χώρα μας σήμερα έχει το οξύμωρο «προνόμιο της απελπισίας». διότι ακριβώς μπορεί να μεταποιήσει τη σημερινή απελπισία σε ευκαιρία σωτηρίας και ζωής. Η κρίση δεν είναι σύγχρονη ούτε ελλαδική, αλλά είναι παγκόσμια. Ως άνθρωποι ζούμε συνεχώς μέσα σε κρίσιμες στιγμές και το θέμα είναι πώς θα τις αντιμετωπίσουμε. Η Εκκλησία αγαπά τον άνθρωπο και ενδιαφέρεται και για την πνευματική του ωρίμανση, αλλά και τις οικονομικές του ανάγκες. Κυρίως όμως βοηθά τον άνθρωπο να αντιμετώπιση τα προβλήματα με πνευματικό τρόπο, να ζει με εσωτερική πληρότητα, με λιτότητα, με αγάπη για τον άνθρωπο, με θυσία και προσφορά, με την ενατένιση προς την αιώνια ζωή. Όπως όμως λέμε ότι έχουμε ελπίδα και τη δίδουμε έτσι λέμε και στον εαυτό μας ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε. Αν έχουμε πολλά δίνουμε πολλά, αν έχουμε λίγα, δίνουμε λίγα και αν δεν έχουμε τίποτα δίνουμε τον εαυτό μας. Όταν τα πάντα γύρω μας, μας απελπίζουν, κάπου υπάρχει ελπίδας. Η ελπίδα αυτή υπάρχει στην εκκλησία, στην πίστη μας και μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις κρίσεις από όπου και αν προέρχονται όπως και αν ονομάζονται χρωστάμε στα παιδιά μας, δηλαδή στα μέλη της Εκκλησίας πού έρχονται μετά από εμάς. Η Εκκλησία δεν καλείται να πράξει κάτι ευκαιριακά καινοφανές αλλά να αποκαλύψει αδιάκοπα αυτό, πού στην ουσία της είναι, δηλαδή η ελπίδα και η προοπτική του κόσμου. Η κοινωνική και οικονομική κρίση πρέπει να αντιμετωπισθεί με σύνεση, διάκριση, περίσκεψη και αποφασιστικότητα.

Άγγελος Ασημινάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου