Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

 
 
 
 
Η Αγ. Γραφή εισάγει τον μελετητή της σε ένα μοναδικό και θαυμαστό κόσμο. Αυτός αποτελείται από την διδασκαλία του πλησιάσματος προς τον Πατέρα, την συρραφή εμπειριών αγίων ανθρώπων που πλησίασαν τον Πατέρα και ένα μεγάλο πλήθος πληροφοριών, ιστορικών και φιλολογικών αλλά και συμβουλές για την καθημερινή πρακτική ζωή, όπως και ένα οδηγό επιβίωσης (την Αποκάλυψη) για τις ’έσχατες ημέρες’. Όμως η με...λέτη των Γραφών δεν έχει σχέση με κανένα άλλο βιβλίο γιατί ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα "λόγια του Θεού"(ΡΩΜ., 3[Γ]:2), που είναι λόγος, "ζωντανός και ενεργητικός και πολύ κοπτερώτερος απο κάθε δίστομο μαχαίρι και διεισδύει βαθιά ως που διαχωρίζει και την ψυχή από το πνεύμα, και τις αρθρώσεις και το μεδούλι, και διερευνά τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς"(ΕΒΡ., 4[Δ]:12-ΔΜΤ). Αυτό σημαίνει ότι δυνητικά έχει μια τεράστια δύναμη να απελευθερώνει τον άνθρωπο από την άγνοια, τη πλάνη, την σύγχυση, τις αγωνίες και την φθορά και να τον οδηγεί στην ανακαίνιση του νού, στην αναγέννηση της καρδιάς και σε μια εξελισσόμενη και διευρυνόμενη προσωπική σχέση με τον Πατέρα που αυτή θα καταλήξει στην αιώνια ζωή

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ




Ο Μέγας Αντώνιος αυτός ο μεγάλος αθλητής της Πίστεως, ξυλοκοποίτο απο τους δαίμονες επί δεκατέσσερα χρόνια, προσευχόταν ο άγιος να εμφανιστεί και να επέμβει ο Θεός, αλλά είς μάτην καμία απάντηση. Όταν έφυγαν οι δαίμονες τότε εμφανίστηκε ο Θεός και του λέει ο Μέγας Αντώνιος: Πού ήσουν Θεέ μου; και ο Θεός του απαντάει: Αντώνιε μαζί σου ήμουν, αλλά περίμενα να δώ πώς θα τα καταφέρεις. Έτσι και στις δικές μας θλιψεις και βάσανα, ο Θεός είναι πάντα μαζί μας, δεν μας εγκαταλείπει αλλά περιμένει να αγωνιστούμε, και όταν κρίνει Αυτός έρχεται και μας αναπάυει.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

TO ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΤΗΣ 47ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ
ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ
Επί τη Τεσσαρακοστή Εβδόμη επετείω
της Επανακομιδής της Τιμίας Κάρας
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΔΗΜΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟΝ 24-9-11
Ωρα 11:00 π.μ. Μεταφορά και τοποθέτηση της Αγίας Κάρας του Αποστόλου στο Κέντρο του Ναού και έναρξη Προσκυνήματος Αυτής.
Ωρα 7:00 μ.μ. Έναρξη Μεγάλου Πολυαρχιερατικού Εσπερινού, στον Νέο Ιερό Ναό.
ΚΥΡΙΑΚΗ 25-9-11

Ωρα 6.00-9.00 π.μ. Όρθρος - Θεία Λειτουργία στον Παλαιό Ιερό Ναό.
Ωρα 7.00-10:30 π.μ. Όρθρος - Έναρξη Πανηγυρικής Πολυαρχιερατικής Θείας Λειτουργίας στον Νέο Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέου.
Ωρα 5.45 μ.μ. Εκκίνησις ιεράς Λιτανευτικής πομπής Αγίας Κάρας με κατεύθυνσιν προς ιχθυόσκαλαν και εκείθεν (διά θαλάσσης) πρός τον Μώλο Αγίου Νικολάου και Πλατεία Τριών Συμμάχων. Στην ιχθυόσκαλα και περί ώρα 6.15 θα τελεσθή αγιασμός για την έναρξη της νέας περιόδου των εργασιών των αλιέων, ιχθυοπαραγωγών και ιχθυοπωλών.
Ωρα 7.00 μ.μ. Ευχαριστήρια Δοξολογία στην Πλατεία Τριών Συμμάχων.
Ωρα 7.30 μ.μ. 'Εναρξη Ιεράς Λιτανείας, ή οποία διά της οδού Αγίου Ανδρέου θα κατευθυνθή στον Ιερό Ναό του Πολιούχου, όπου θα ψαλή η Ιερά Παράκληση προς τον Απόστολο Ανδρέα υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους και της Πόλεως ημών.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Τι είναι η Ορθοδοξία

 

 

π. Ιωάννης Ρωμανίδης



Μέσα όμως σ’ αυτήν την εξέλιξι υπάρχει και η αντεπίθεσις των Ορθοδόξων, του Ορθοδόξου πολιτισμού. Τι είναι όμως Ορθόδοξος πολιτισμός; Είναι πολιτισμός με την έννοια του Δυτικού πολιτισμού; Όχι. Δεν είναι πολιτισμός η Ορθοδοξία, και ας την ονομάζη ο Toynbee Ορθόδοξο πολιτισμό. Γιατί; Διότι η Ορθοδοξία είναι επιστήμη και μάλιστα ιατρική επιστήμη σύμφωνα με τα σημερινά κριτήρια. Όχι πολιτισμός. Δεν είναι η Ορθοδοξία πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα. Διότι αναφέρεται στην προσωπική σωτηρία του ανθρώπου, δηλαδή στην σωτηρία της ψυχής του.
Η Ορθοδοξία βασίζεται σ’ αυτά τα δύο: Στο «ο Λόγος σαρξ εγένετο» και στο «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Βέβαια μέσα στην Ορθοδοξία υπάρχουν προϋποθέσεις για να δημιουργήση πολιτισμό. Όμως η Ορθοδοξία δεν είναι πολιτισμός. Αλλά η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε θρησκεία. Δεν είναι η Ορθοδοξία μία θρησκεία όπως όλες οι άλλες θρησκείες. Η Ορθοδοξία ξεχωρίζει από ένα μοναδικό φαινόμενο, που δεν υπάρχει στις άλλες θρησκείες. Αυτό είναι ανθρωπολογικό και θεραπευτικό. Σ’ αυτό διαφέρει. Η ορθοδοξία είναι μία θεραπευτική αγωγή που θεραπεύει την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Ο σωστός γιατρός μεριμνά για την θεραπεία όλων ανεξαιρέτως των ασθενών χωρίς διακρίσεις. Δεν ξεχωρίζει μερικούς μεταξύ των ανθρώπων, για να τους θεραπεύση. Δεν τον ενδιαφέρει η κοινωνική του τάξις ή το μορφωτικό τους επίπεδο ή η οικονομική τους κατάστασις ή η θρησκεία τους ή η ηθική τους συμπεριφορά. Ο σωστός γιατρός βλέπει μόνο αν ένας άνθρωπος, που τον πλησιάζει, είναι άρρωστος ή όχι. Και, αν είναι άρρωστος, ενδιαφέρεται και προσπαθεί να τον θεραπεύση. Να θεραπεύση την πάθησι του ανθρώπου. Είναι υποχρεωμένος να τον θεραπεύση. Στην Ορθόδοξη παράδοσι, έχομε κάτι παραπάνω από αυτό. Και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η «αντεπίθεσί» μας.

Ο Θεός αγαπάει όχι μόνο τους αγίους, αλλά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Όλους τους αμαρτωλούς, όλους τους κολασμένους, ακόμη και τον ίδιο τον διάβολο. Και θέλει να σώση, να θεραπεύση τους πάντας. Θέλει, άλλα δεν μπορεί να θεραπεύση τους πάντας, διότι δεν θέλουν όλοι να θεραπευθούν. Αυτό, το ότι ο Θεός είναι αγάπη και θέλει να θεραπεύση τους πάντας και ότι αγαπά τους πάντας εξ’ ίσου, διαπιστώθηκε και διαπιστώνεται από την εμπειρία των θεουμένων, όσων δηλαδή έφθασαν σε θέωση, δηλαδή σε θεοπτία και είδαν τον Θεόν.

Δεν μπορεί όμως ο Θεός να θεραπεύση τους πάντας, διότι δεν εκβιάζει την θέληση του ανθρώπου. Σέβεται ο Θεός τον άνθρωπο και τον αγαπά. Δεν μπορεί όμως να θεραπεύση κάποιον με το ζόρι. Θεραπεύει μόνο όσους θέλουν να θεραπευθούν και του ζητούν να τους θεραπεύση. Φυσιολογικά κάποιος, που έχει σωματική αρρώστεια ή και ψυχική, πηγαίνει μα την θέλησί του και όχι με το ζόρι στον γιατρό, για να γίνη καλά, αν ακόμη έχη τα λογικά του. ΄Έτσι και στην Ορθόδοξη θεραπευτική αγωγή. Πρέπει κάποιος από μόνος του, χωρίς καταναγκασμό, χωρίς καταπίεσι, ελεύθερα να προσέλθη στην Εκκλησία, στους κατάλληλους ανθρώπους, που έχουν την φώτισι και την εμπειρία και κατέχουν την θεραπευτική μέθοδο της Ορθοδόξου παραδόσεως, και σ' εκείνους να κάνη υπακοή για να βρη θεραπεία.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

 
 
Κάποιος κουρασμένος,αποκαμωμένος από το βαρύ Σταυρό(δοκιμασία)
που κουβαλούσε,είπε στον Κύριο:
-Κύριε,ελέησέ με.Πάρε μου αυτό το βαρύ Σταυρό,τον οποίο δεν μπορώ
να σηκώσω.
Τότε ο Κύριος τον σπλαχνίσθηκε.Τον πήγε σε μία μεγάλη αίθουσα γεμά-
τη Σταυρούς,μικρούς,μέτριους,μεγάλους.Κι του λέει:
-Άφησε εδώ τον Σταυρό σου και διάλεξε όποιον θέλεις.
Αυτός χαρούμενος άρχισε
να ψάχνει.Κάποιοι Σταυροί ήταν πολύ ελα-
φρείς,κάποιοι ασήκωτοι.Αφού έψαξε πολλή ώρα,βρήκε ένα Σταυρό,στα
μέτρα του,που μπορούσε να σηκώσει.
Λέει τότε στον Χριστό:
-Κύριε,βρήκα έναν Σταυρό στα μέτρα μου,και τότε του απαντά ο Χρι-
στός:
-Στο καλό παιδί μου.Να ξέρεις όμως ότι ο Σταυρός που βρήκες είναι αυ-
τός που άφησες όταν μπήκες στην αίθουσα

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

MIA ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ

ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ;


Με την αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους και την έναρξη της σχολικής χρονιάς, είναι επιτακτική ανάγκη να σκεφθούμε τα παιδιά μας, κάνοντας αυτοκριτική για τα μεγάλα μας εγκλήματα που έχουν σαν αποτέλεσμα ένα κόσμο-βαμπίρ που ρουφάει με απληστία κάθε νεανική ικμάδα από τις παιδικές ψυχές.

Μέσα στην ταραχή μας, που μας προκαλεί η ψυχική μας αταξία και οι πολλές και –ως επί το πλείστον– άσκοπες δραστηριότητές μας, δεν έχουμε προσέξει ότι, από
τις ηλικίες των συνανθρώπων μας, απουσιάζει η παιδική ηλικία. Φαίνεται πως η έλλειψη αυτη δεν μας γίνεται εμφανής γιατί εξακολουθούν να κινούνται ανάμεσά μας μικρόσωμα ανθρωπάκια, τα οποία κάποτε –κοντεύει να γίνει μακρυνό το διάστημα– είχαν και την ανάλογη παιδική ψυχή.
Φταίει ακόμη το ότι γίναμε άνθρωποι επιφανειακοί, και, σαν τέτοιοι, δίνουμε σημασία μόνο στην επιφάνεια και στις επιφανειακές ανάγκες, και του εαυτού μας και των παιδιών μας.
Αλλιώς δεν εξηγείται το πως δεν μας κάνει εντύπωση η παντελής σχεδόν απουσία της παιδικής αθωότητος ακόμη και από τα τριετη νήπια.
Κάποτε «φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και οδυρμός πολύς, Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτης και ουκ ήθελε παρακληθήναι ότι ουκ εισί». Τότε ο κλαυθμός έγινε γιατί ο Ηρώδης θυσίασε 14.000 νήπια για να μη χάση τη βασιλεία του. Σήμερα θυσιάζονται εκατομμύρια νέα παιδιά για να μη χάσουμε εμείς οι γονείς το “ραχάτι” και την αδιαφορία μας! Και θυσιάζονται, όχι για να γίνουν μάρτυρες και άγγελοι, όπως τα 14.000 νήπια του Ηρώδη, αλλά θυσιάζονται για να μείνουν ψυχικά ανάπηρα, με βαριές ψυχικές κακώσεις που θα κάνουν πολύ δύσκολη –αν όχι αδύνατη– την ψυχική ανάταξή τους και την κατά Θεόν ολοκλήρωσή τους.
Σήμερα, η έναρξη του σχολικού έτους και ο αγιασμός στά σχολεία, έχει εξελιχθεί στη σκληρότερη δοκιμασία που μπορεί να περάση ένας ευσυνείδητος Ποιμένας της Εκκλησίας, βλέποντας την εικόνα που παρουσιάζουν τα παιδιά μας στά δημοτικά σχολεία αλλά και στις πρώτες γυμνασιακές τάξεις, ενώ κάποτε έβλεπες σε μεγάλο αριθμό παιδιών να παρατείνεται η παιδική αθωότητα μέχρι, τουλάχιστον, τις αρχές της εφηβείας. Μπορεί κανείς να φανταστή πόσο πιο αφόρητη είναι η κατάσταση για τους εκπαιδευτικούς εκείνους που έχουν διατηρήσει ακέραια τα πνευματικά τους αισθητηρια, αφού, εκ των πραγμάτων, ασχολούνται με τα παιδιά για πολλούς μήνες και σε καθημερινή βάση.
Το τραγικότερο είναι ότι, σήμερα, ούτε κλαίμε ούτε οδυρόμαστε για τον αφανισμό της παιδικής αθωότητος, σά να χαιρεκακούμε για την κατεστραμμένη δική μας αθωότητα, που είναι αποτέλεσμα συσσωρευμένων παθών και λαθών μας.
Αντί να κλάψουμε με συναίσθηση και με διάθεση να αλλάξουμε τακτική, είμαστε “χαμένοι στον κόσμο μας” και δεν κάνουμε τον κόπο να μπούμε στον κόσμο των παιδιών μας, να μάθουμε με τι ασχολούνται και ποιός τα καθοδηγεί, ώστε να τρομάξουμε και να σπεύσουμε να τα προστατεύσουμε και να τους δώσουμε την ασφάλεια και την σιγουριά που είναι απαραίτητα για το χτίσιμο μιας υγιούς και ισορροπημένης προσωπικότητος.
Τα παιδιά μας, σήμερα, μεγαλώνουν μόνα τους. Κάποιος βέβαια τα ταΐζει και, στοιχειωδώς, τα επιβλέπει για τη σωματική τους ακεραιότητα. Έως εκεί. Κανένα ενδιαφέρον για το τι βλέπουν, τι ακούνε, τι και με ποιούς συζητούν. Τά παιδιά μένουν ακυβέρνητα, έρμαια του καθενός, και, κυρίως, των “ξεπεταγμένων” συμμαθητών τους, των αμοραλιστών δασκάλων τους και της–σχεδόν αποκλειστικής– παιδοτρόφου τηλεοράσεως!
Πρόσφατα με άφησε άφωνο η αναισθησία ενός παππού που μου διηγείτο το διάλογο που είχε με τον τριών ετών εγγονό του:
«Που πας και τρέχεις;» τον ρώτησε ο παππούς.
«Πάω για γκό...ες» (σημ.: οι φιλενάδες στη χυδαία διάλεκτο), απάντησε ο τριετής εγγονός!
«Βρε, η μάνα σου θα πει σ’ αυτές ότι φοράς πάμπερς και θα σε ρεζιλέψη», συνέχισε ο παππούς.
«Άν τολμήση να τους το πει, θα της σπάσω το κεφάλι»(!), ξεκαθάρισε ο μικρός!...
Μακάρι αυτό το περιστατικό να ήταν ένα, μοναδικό και ακραίο. Όμως, είναι, δυστυχώς, πάμπολλα τα παρόμοια περιστατικά που φανερώνουν περίτρανα ότι η αγωγή των παιδιών μας έχει φύγει από τα χέρια των γονέων, των γιαγιάδων και των παππούδων και έχει αφεθεί αποκλειστικά στην τηλεόραση και στον αμοραλιστικό περίγυρο.
Που να συζητήσουμε για πίστη στο Θεό και ευλάβεια, για σεβασμό στους γονείς και στους δασκάλους, για τάξη και πειθαρχία, για αγνές φιλίες, για μοναδικότητα στην αναζήτηση του μελλοντικού άνδρα ή της γυναίκας;
Έχουμε διαγράψει προ πολλού από τον ορίζοντα των παιδιών μας κάθε ιδανικό, κάθε ευγενικό στόχο και επιδίωξη που καλλιεργεί με ευσέβεια την ψυχή και το πνεύμα τους και τα εγκαταλείψαμε να τρέφονται με τα “γρέζια” και την αποφορά της σύγχρονης πολυπρόσωπης χυδαιότητος.
Άν τα τριετη νήπια έχουν ξεφύγει τόσο πολύ από την αθωότητα, καταλαβαίνει κανείς πως είναι αδύνατον να βρεί αθωότητα στην ηλικία των επτά ετών και ανωτέρω (οπότε αρχίζει να δουλεύη στο φούλ και το Internet με “το κακό του συναπάντημα”), παρεκτός σε κάποια παιδιά, που οι γονείς τους ακόμη κρατούν το μυαλό τους στη θέση του, γιατί αρνούνται να πιστέψουν πως η εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας είναι πιο πολιτισμένη από το Ευαγγέλιο του Δημιουργού Θεού μας.
Αυτοί οι γονείς και αυτά τα παιδιά είναι ένα είδος προς εξαφάνιση και πρέπει κατεπειγόντως να τους προστατεύσουμε όλοι μας και με κάθε τρόπο. Γιατί αυτοί οι γονείς και αυτά τα παιδιά είναι η μόνη μας ελπίδα!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

 

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

To Άγιον Όρος

Το Άγιον Όρος και η Παναγία

 
 
 
 
 
 
E-mailΕκτύπωσηPDF
μοναχός Θεολόγος Ιβηρίτης
Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το παρθενικό και "αλατόμητον όρος", από το οποίο "αρρήτως ετμήθη λίθος", ο Χριστός. Και ο Άθως, όρος αλατόμητο από ανθρώπους, αποτελεί το προσφιλέστερο ενδιαίτημα της Παναγίας και μετέχει στη χάρη της γόνιμης παρθενίας της.
Η Παναγία εκδηλώνει εναργέστερα τη μέριμνα και την αγάπη της για τον Άθωνα τον 9ο αιώνα. Έχει εμφανιστεί και προηγουμένως σε ασκητές και μονύδρια που υπήρξαν σ' αυτόν τον τόπο. Έχουν διαλάμψει κι άλλα μοναστικά κέντρα στο παρελθόν. Όταν όμως και το τελευταίο πάει να σβήσει, η Παναγία παρουσιάζεται στον άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη και του υπόσχεται: "Τούτο [το όρος] της γης απάσης απολεξαμένη, τω μοναχικώ πρέπον καταγώγιον προσκληρώσαι διέγνων έγωγε· ταύτ' άρα, και ιδιαίτατον ενδιαίτημα τουτ' αφιέρωσα εμαυτή· και άγιον τουντεύθεν κεκλήσεται· και των επ' αυτού δε προς τον κοινόν ανθρώποις πολέμιον επαναιρομένων αγώνα, προπολεμήσω δια βίου παντός· και πάντως έσομαι τούτοις άμαχος σύμμαχος, των πρακτέων υφηγητής, των μη πρακτέων ερμηνευτής, κηδεμών, ιατρός, τροφεύς..."1. Έτσι ο χώρος αφιερώνεται αποκλειστικά στη λατρεία του Θεού και στην τιμή της. Είναι το "Περιβόλι της Παναγίας".

Στους αιώνες που περνούν, η Παναγία το φυλάγει από κάθε λογής καταιγίδες που χειμάζουν τη γύρω περιοχή. Η σκέπη της περιβάλλει τον χώρο όπου καλλιεργείται ο αγιασμός και διατηρεί πάντα τις συνθήκες κατάλληλες για να ευωδιάσουν τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου και να ωριμάσουν οι καρποί των αρετών.
Η Παναγία εμφανίζεται σε πολλούς και αγιάζει τον τόπο με την παρουσία της. Φανερώνει άριστους ποιμένες και φωτισμένους θεολόγους (άγιοι Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Γρηγόριος ο Παλαμάς...). Γεμίζει τη ζωή των Αγίων, και ξεπηδούν από μέσα τους ύμνοι δοξολογίας, ύδωρ κατανύξεως, φως ιλαρόν (άγιοι Ιωάννης Κουκουζέλης, Μάξιμος Καυσοκαλύβης, Σάββας Βατοπεδινός...). Αρχάγγελος διδάσκει σε ανώνυμο υποτακτικό το "Άξιόν εστιν" και το Όρος γεμίζει από τη χάρη του θεομητορικού ύμνου. Ο Χριστός, που έγινε άνθρωπος παίρνοντας σάρκα από αυτήν, καθιστά τους αφανείς μοναχούς θεούς κατά χάριν και ανεξάντλητες πηγές αγιασμού για την κτίση, τον συνάνθρωπο και τα έργα του. Έτσι, όποιος μπαίνει στο Όρος νιώθει ότι περιβάλλεται από ατμόσφαιρα αγιασμένη.
Κι η Παναγία κατοικεί μόνιμα στο περιβόλι της κι αγκαλιάζει με την ευλογία και τη χάρη της οικήματα και οικήτορες. Το μαρτυρούν οι τόσες θαυματουργές εικόνες της που παρέχουν την ίαση και τον αγιασμό: Πορταΐτισσα, Γοργοεπήκοος, Τριχερούσα, Γερόντισσα, Γλυκοφιλούσα, Αντιφωνήτρια, Παραμυθία, Εσφαγμένη, Φοβερά Προστασία... Το βλέπει κανείς και σε μοναστήρια όπου, εκτός από τις πνευματικές ανάγκες και τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες, διακονεί και στις καθημερινές χρείες. Είναι η Πορτάρισσα, η Βηματάρισσα, η Οικονόμισσα, η Τραπεζάρισσα...
Είναι η μητέρα των μοναχών. Το άγρυπνο βλέμμα της Πλατυτέρας, αυστηρό και ιλαρό όπως του Παντοκράτορος, ακολουθεί παντού τα παιδιά της και ανάλογα, επιπλήττει, καθοδηγεί, νουθετεί ή επιδοκιμάζει. Κι οι μοναχοί σ' αυτήν απευθύνονται για κάθε ζήτημά τους· τις καθημερινές, με τους Χαιρετισμούς, το Θεοτοκάριο, τους παρακλητικούς κανόνες και τους θεομητορικούς ύμνους με τους οποίους είναι κατάστικτες οι ιερές μας ακολουθίες· τις γιορτές και πανηγύρεις της -είναι πολλές στο Όρος- συγκεντρώνονται επί το αυτό, να την υμνήσουν, και παραδίδονται στη μητρική στοργή, καθώς ψάλλουν το "Θεοτόκε παρθένε", ή "Λόγον αγαθόν" ή "Άνωθεν οι προφήται".
Της χτίζουν ναούς και παρεκκλήσια, έτσι που να μην υπάρχει μοναστήρι ή συγκρότημα καλυβών χωρίς θυσιαστήριο στο όνομά της και μοναχικό κελλί χωρίς καντήλι μπροστά στην εικόνα της. Το όνομά της είναι στη σκέψη κάθε μοναχού, είναι η ελπίδα της σωτηρίας του, η πιο πρόχειρη επίκληση βοήθειας -"Παναγία μου". Ένα μέρος της προσευχής, του μοναχικού κανόνα, είναι αφιερωμένο στην Παναγία -"Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς". Και η απάντησή της, η παράκληση που πλημμυρίζει σώμα και ψυχή, μένει κρυμμένη στην ευλαβή σιωπή των μοναχών.
Έτσι η χάρη της γεμίζει το Άγιο Όρος. Έτσι έχει διαποτίσει κάθε πέτρα, κάθε βράχο, κάθε ορμίσκο. Έτσι έχει αναδείξει το Όρος "τόπον αγιάσματος", τον Άθωνα κλίμακα ουράνιας αναβάσεως. Έτσι έγινε άλλο όρος Σινά, όπου ο Θεός εμφανίζεται δια της ακατάφλεκτης βάτου και της φωτεινής νεφέλης, του μυστηρίου της παρθενίας της.
Το Άγιον Όρος και η Παναγία αλληλοπεριχωρούνται. Οι μοναχοί, όπως κι όλοι οι πιστεύοντες και μετανοούντες, γίνονται μητέρες Χριστού με το να τον συλλαμβάνουν μέσα τους "πνευματικώς μεν, ουσιωδώς δε", κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο2. Κι όπως η Παναγία μετά τη μετάστασή της είναι κοντά σε κάθε πιστό, έτσι κι αυτός ο τόπος, με το να γίνει ουρανός που χωρά τον Αχώρητο, υπάρχει όπου ορθόδοξος χριστιανός που μετανοεί, αγωνίζεται και υπομένει. Κι η θάλασσα που τον περιβάλλει, άλλο μαφόριο της Πλατυτέρας που συγχέεται με τον ουρανό στις τοιχογραφίες, αγκαλιάζει την οικουμένη με την αγιορείτικη ευλογία. Έτσι δεν ξέρει κανείς αν απευθύνεται και στο Όρος ο χαιρετισμός προς την Παναγία:
"Χαίρε, άγιον όρος και θεοβάδιστον..."3.

Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

῾H Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Γιὰ αἰῶνες, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, στὴν ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ ἐπίσκοπος στέκεται στὴ μέση του ναοῦ καὶ περικυκλωμένος ἀπὸ τὸν κλῆρο, ὑψώνει μὲ μεγαλοπρέπεια τὸ σταυρὸ ψηλὰ καὶ εὐλογεῖ τοὺς πιστοὺς στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἑορτασμὸς στὴν Χριστιανικὴ αὐτοκρατορία, μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ γεννήθηκε κάτω ἀπὸ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶδε τὸ ὅραμα ψηλὰ στὸν οὐρανό,καὶ ἄκουσε τὶς λέξεις «Ἐν τούτῳ νίκα»[…] Συνεχίζουμε νὰ ἑορτάζουμε τὴν Ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ ἀρχαῖα νικητήρια λόγια ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ἐξυμνήσουμε μιὰ νίκη ποὺ κερδίσαμε ἢ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε ἕνα παρελθὸν ποὺ δὲν ὑπάρχει πλέον, ἀλλὰ γιὰ νὰ σκεφθοῦμε βαθύτερα τὸ νόημα ποὺ ἔχει ἡ λέξη «νίκη» γιὰ τὴ Χριστιανικὴ πίστη [...]. Ὁ σταυρὸς ποὺ ὑψωνόταν πάνω ἀπὸ τὰ πλήθη ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν καλυμμένος μὲ χρυσὸ καὶ ἄργυρο καὶ στολισμένος μὲ πολύτιμους λίθους. Κανεὶς ὅμως χρυσός, ἄργυρος ἢ πολύτιμος λίθος δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαφανίσει τὸ ἀρχικὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ ὡς ὀργάνου ταπείνωσης, βασάνων καὶ ἐκτέλεσης, στὸ ὁποῖο καρφωνόταν κάποιος, περιφρονημένος ἀπὸ ὅλους, ἀσθμαίνοντας ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴ δίψα. Ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ ἀναρωτηθοῦμε: ἂν πέθαιναν ὅλα αὐτὰ τὰ Χριστιανικὰ βασίλεια καὶ οἱ πολιτισμοί, ἂν ἡ ἥττα ὑποκαθιστοῦσε τὴ νίκη, δὲ θὰ συνέβαινε αὐτὸ ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ γίναμε τυφλοὶ μπροστὰ στὸ ἔσχατο νόημα καὶ τὸ ἀληθινὸ περιεχόμενο τοῦ σημαντικότερου συμβόλου τοῦ Χριστιανισμοῦ;

Ἀποφασίσαμε νὰ ἀποκρύψει αὐτὸ τὸ νόημα ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος. Ἀποφασίσαμε ἐπίσης πὼς ὁ Θεὸς ἐπιθυμεῖ τὴ λατρεία τοῦ παρελθόντος. Τιμοῦμε τὸ Σταυρό, τὸν ὑψώνουμε, ψέλνουμε τὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ: δὲ σημαίνει αὐτὸ πάνω ἀπ’ ὅλα πίστη στὸν Σταυρωμένο καὶ πίστη πὼς ὁ Σταυρὸς εἶναι ἕνα σημεῖο φοβερῆς ἥττας; Καθότι ὁ Σταυρὸς γίνεται νίκη καὶ θρίαμβος μόνο ἐπειδὴ εἶναι ἥττα, καὶ μόνο στὸ μέτρο ποὺ γίνεται ἀποδεκτὸς ὡς ἥττα.

Ὄχι, ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ νικήσει μὲ ἕναν ἐξωτερικὸ τρόπο. Τοῦ προσφέρθηκε ἕνα βασίλειο, ἀλλὰ τὸ ἀρνήθηκε. Ἀκόμη καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ προδομένος πέθαινε, εἶπε: «ἢ δοκεῖς ὅτι οὐ δύναμαι ἄρτι παρακαλέσαι τὸν πατέρα μου, καὶ παραστήσει μοι πλείους ἢ δώδεκα λεγεῶνας ἀγγέλων;» (Ματθ. 26, 53).

Ὡστόσο ὁ Χριστὸς ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἦταν περισσότερο βασιλιὰς παρὰ ὅταν ἀνέβηκε στὸ Γολγοθά, φέροντας στοὺς ὤμους του τὸ Σταυρό.Ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἦταν ἐμφανέστερη ἡ βασιλικὴ ἐξουσία Του παρὰ ὅταν Τὸν ἔφερε ὁ Πιλάτος μπροστὰ στὸ πλῆθος καταδικασμένο σὲ θάνατο ὡς ἐγκληματία, «ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν». Μόνο ἐδῶ μποροῦμε νὰ δοῦμε ὁλόκληρο τὸ μυστήριο τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐπειδὴ ἡ νίκη τοῦ Χριστιανισμοῦ βρίσκεται στὴ χαρούμενη πίστη πὼς ἐδῶ, μέσα ἀπὸ τὸν περιφρονημένο, σταυρωμένο καὶ καταδικασμένο ἄνθρωπο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἄρχισε νὰ φωτίζει τὸν κόσμο καὶ ἄνοιξε ἕνα βασίλειο ποὺ κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ κλείσει. […] Παρόλα αὐτὰ ὁ Σταυρὸς ὑψώνεται ἀκόμη, ἐκτίθεται καὶ θριαμβεύει. «Σταυρὸς ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας». Ἐπειδὴ σὲ ὅποιο σκοτάδι κι ἂν βρίσκονται οἱ ἄνθρωποι, ὅσο μεγάλος κι ἂν εἶναι ὁ θρίαμβος τοῦ κακοῦ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἡ καρδιά μας γνωρίζει ἀκόμη καὶ ἀκούει τὰ λόγια, «ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀλεξάνδρου Σμέμαν

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
 
κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ



Καθὼς μιά νέα σχολικὴ χρονιὰ ἀρχίζει ἐν μέσῳ μιᾶς γενικῆς κρίσεως θεσμῶν καὶ ἀξιῶν, ὅλοι μας ὑψώνουμε τὰ μάτια μας στὸ Θεὸ καὶ δεόμεθα, νὰ φωτίσῃ τοὺς Δασκάλους καὶ τοὺς Μαθητάς στὸ δύσκολο ἔργο καὶ τὴν κοπιώδη πορεία, ἡ ὁποία ἀνοίγεται ἐνώπιον τους.
Ἐπειδὴ οἱ καιροὶ εἶναι πολὺ δύσκολοι καὶ ὁ κόσμος ἤδη ἔχει πνευματικὰ χρεοκοπήσει, θεωροῦμε, ὅτι ὁ ρόλος τοῦ Δασκάλου εἶναι ἐπίκαιρος παρὰ ποτὲ καὶ μπορεῖ νὰ δώσῃ ἀναψυχὴ στίς κουρασμένες ψυχὲς καὶ νὰ ἀνάψῃ φῶς μέσα στὸ σκοτάδι.
Παρὰ τὶς ὅποιες δυσκολίες τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος καὶ τὰ πολλὰ καὶ ἀκανθώδη προβλήματα ποὺ ὑφίστανται, ἐμεῖς προσβλέπουμε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ χρηστὲς ἐλπίδες στὰ πρόσωπα τῶν Ἐκπαιδευτικῶν ὅλων τῶν βαθμίδων καὶ πιστεύομε, ὅτι δὲν ἐχάθηκαν ὅλα, ἀλλὰ ὑπάρχουν μετερίζια ὄρθια, ὅσο ὑπάρχουν ψυχὲς, οἱ ὁποῖες γνωρίζουν ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τους στὴν κοινωνία καὶ ποιὸ εἶναι τὸ χρέος τους ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.
Γνωρίζομε, ὅτι σὲ ἐποχὴ ποὺ εὐτελίζεται ἡ ἀνθρώπινη ἀξία, γιατί ἐξέλιπεν ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό, ἀφοῦ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ἐργάστηκαν γι’ αὐτό διάφορα συστήματα, δυστυχῶς καὶ στὴν πατρίδα μας, γνωρίζομεν λέγω, ὅτι ὑπάρχουν γενναῖοι ἀγωνιστὲς ἀντιστασιακοὶ καὶ ἀνυποχώρητοι, οἱ ὁποῖοι προτάσσουν τὰ στήθη τους ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ ὁδοστρωτῆρα, προκειμένου νὰ πάψῃ ἡ ἰσοπέδωση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος.
Εἶναι κοινὸς τόπος, νὰ ὑπομνήσωμε, ὅτι ὅποιο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα στηρίχτηκε στὴν «καλλιέργεια» τοῦ ἀνθρώπου, μόνο ὡς σωματικοῦ ὄντος, ἀπέτυχε παταγωδῶς καὶ ἀπεγοήτευσε οἰκτρῶς.
Ἤδη εἶναι πλέον καταφανής ἡ ἀνάγκη, νὰ καλλιεργηθῇ ὁ ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ ἀδικῆται ἡ ὅλη προσωπικότητά του, ἀφοῦ εἶναι μικτὸς προσκυνητής, ἐπόπτης τῆς ὁρωμένης κτήσεως καὶ μύστης τῆς νοουμένης, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο.
Ἀντιλαμβάνεσθε ὅλοι, ὅτι σήμερα χρειάζεται μιά οὐσιαστικὴ παιδεία, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ προσλαμβάνῃ ἁπλῶς γνώσεις, ἀλλὰ θὰ νοηματοδοτῆται ἡ ζωή του, ἀφοῦ τὸν ἀπασχολοῦν τὰ ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα περὶ τῆς ζωῆς, περὶ τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου καὶ τῆς μετὰ ταῦτα πορείας. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου, πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα σήμερα τοῦ προσφέρονται.
Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ, στίς ἡμέρες μας, εἶναι δυσκολώτερο ἀπὸ ἄλλες ἐποχές. Ὅμως μὴ λησμονῆτε, ὅτι ἡ δυσχέρεια εἶναι τὸ ἔναυσμα τοῦ ἡρωισμοῦ. Ἡ κοινωνία μας σήμερα καὶ δὴ ἡ ἑλληνικὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἥρωες.
Ἂς ἀγωνιστοῦμε, ὅλοι νὰ βοηθήσωμε τὰ παιδιά μας, νὰ βροῦν καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν τὴν δυνατότητα τῆς ἐλευθερίας, ποὺ εἶναι δῶρο Θεοῦ, ὥστε ἐλεύθερα καὶ ὑπεύθυνα νὰ κάνουν τὶς ἐπιλογές τους, ὅπως ὑπαγορεύει ἡ ψυχὴ, ἡ ὁποία ὅσο καὶ ἂν τὸ ἀμφισβητεῖ, ἐν πολλοῖς, ἡ σύγχρονη δυστυχῶς μονομερὴς ἐκπαίδευση, ἔχει θεία τὴν καταγωγὴ καὶ γιὰ τοῦτο εἶναι θεονοσταλγικὴ καὶ θεοπόθητη.
Μὲ ἀγάπη πατρικὴ ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἐκπαιδευτικούς μας, τοὺς διαβεβαιῶ, ὅτι εἴμαστε κοντά τους μὲ τὴν προσευχή μας καὶ μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μας, συμπαραστάτες καὶ συγκυρηναῖοι στὸ δύσκολο καὶ εὐθυνοφόρο ἔργο τους.
Μὲ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν πορεία τῶν παιδιῶν μας καὶ τῆς κοινωνίας μας γενικώτερα, τοὺς παρακαλοῦμε, νὰ συνεχίσουν, νὰ κάνουν ἐν ἀγάπῃ, κατάθεση ψυχῆς, προσφέροντας τὴν ἀλήθεια στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Νὰ κάνουν αὐτὴ τὴν ὑπέρβαση, ποὺ τόσο ἔχει ἀνάγκη ἡ κοινωνία μας, ἀφήνοντας πίσω ὅ,τι κρατάει τὸν ἄνθρωπο ριζωμένο στὰ γήινα καὶ πεζά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πλέον κορέστηκε καὶ ἔπαθε ἀνία.
Τοὺς παρακαλοῦμε, νὰ ὑψώσουν τεῖχος στὸν σύγχρονο ὁδοστρωτῆρα, ἂν ἐπιθυμοῦν νὰ δοῦν ἕνα καλύτερο αὔριο σ’ αὐτὸ τὸν τόπο.
Ὑπάρχουν οἱ ἀθάνατες ἀξίες, ποὺ ἔχουν διαχρονικὴ ἰσχύ. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ πολὺ καλά. Ἄς μὴ ἐπιτρέψομε ἄλλα δεινὰ καὶ σκοτάδια στὸν τόπο μας.
Μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς ἀπὸ καρδίας θυσιαστικῆς προσφορᾶς τῶν Δασκάλων μας στὴν ὑπόθεση τῆς οὐσιαστικῆς καὶ θεανθρώπινης παιδείας, τοὺς εὐχόμεθα νὰ ἔχουν ὑγεία καὶ δύναμη στὸ ἔργο τους, ὥστε κάθε ἡμέρα νὰ γίνωνται

Χριστοφόρων οἰκοδόμοι ναῶν
ἀθλητῶν οὐρανίων ἐπιμεληταί.

·        Στοὺς Μαθητάς ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀπευθυνόμεθα μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ τοὺς διαβεβαιοῦμε, ὅτι τούς ἔχομε στή σκέψη καί στήν καρδιά μας καί προσβλέπωμε σ’ αὐτούς μὲ χρηστὲς ἐλπίδες γιὰ τὸ μέλλον τῆς κοινωνίας μας.
Μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ πρόοδός τους, ἡ ἐπιτυχία τους στὴ ζωὴ, ἡ σύνολη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητός τους.
Τοὺς διαβεβαιοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς τίποτε πολυτιμότερο ἀπὸ τὴν ψυχή τους.
Παιδιά μου, ἀξιοποιεῖστε τὸν χρόνο τῶν σπουδῶν σας, ὥστε νὰ προσλάβετε ὅ,τι καλύτερο καὶ ὑψηλότερο πνευματικὰ γιὰ τὸ μέλλον σας. Λάβετε ὑπ’ ὄψη σας, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο σῶμα, ἀλλὰ εἶναι καὶ πνεῦμα.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς τύχης, ἀλλὰ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ὅλες τὶς προεκτάσεις ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὴ τὴ Θεανθρώπινη σχέση.
Ἡ Ἐκκλησία σᾶς ἀγκαλιάζει μὲ ὅλη της τὴν ἀγάπη, εἶναι ἡ στοργική σας μητέρα καὶ τὸ δικό σας σπίτι. Προσεύχεται γιὰ σᾶς, ὑπάρχει γιὰ σᾶς, θυσιάζεται γιὰ σᾶς, σᾶς περιμένει καὶ εὔχεται νὰ ἔχετε ὑγεία καὶ καλὴ πρόοδο στὰ μαθήματα καὶ στὴ ζωή σας.

Καλή καί εὐλογημένη χρονιά.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 
 
 
Ας ανοίξουμε τώρα τις θείες Γραφές κι ας πιούμε νερό από τα δοχεία των αγίων Πατέρων μας. Ας πιούμε νερό ζωντανό, που αναβλύζει για να μας χαρίζει την αιώνια ζωή. Έτσι παρομοίασε ο Κύριος κάποτε το Άγιο Πνεύμα, που θα λάβουν όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν. Και κάπου αλλού λέει: «Για όποιον πιστεύει σ’ έμενα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανού νερού θα ξεχυθούν από τα σπλάχνα του». Όχι αισθητά ποτάμια, που ποτίζουν απλώς τη χέρσα γη, αλλά
ποτάμια νοητά, που πλημμυρίζουν με φως τις ψυχές.

Και γιατί άραγε παρομοίασε με νερό τη χάρη του Πνεύματος; Γιατί το νερό είναι το κύριο συστατικό της ζωής. Γιατί απ’ τον ουρανό κατεβαίνει το νερό της βροχής. Γιατί μία και απλή είναι η μορφή του, μα η ενέργειά του πολυποίκιλη. Βρέχει σ’ όλη τη πλάση. Αλλ’ αυτή η βροχή δίνει λευκότητα στα κρίνα, κόκκινο στα τριαντάφυλλα, πορφύρα στους μενεξέδες και στους υάκινθους. Άλλο καρπό θρέφει στο φοίνικα κι άλλον στην κληματαριά. Γίνεται «τοις πάσι τα πάντα», κι όμως είναι αυτή η ίδια, η απλή βροχή.

Έτσι και το Πνεύμα το Άγιο. Είναι ένα και αδιαίρετο, αλλά μοιράζει τα χαρίσματά του όπως θέλει. Στον ένα κινεί τη γλώσσα να λαλεί σοφία. Στον άλλο φωτίζει τη ψυχή και προφητεύει. Σ’ άλλον δίνει το χάρισμα εναντίον των δαιμόνων και σ’ άλλον τη δυνατότητα να ερμηνεύει τις Γραφές. Διδάσκει τον ένα να νηστεύει και ν’ ασκείται, τον άλλο να σωφρονεί και να εγκρατεύεται. Άλλον απομακρύνει από τα πράγματα του κόσμου κι άλλον προετοιμάζει για το μαρτύριο. Άλλ’ αυτό είναι πάντα το ίδιο.

Όπως το μισοξεραμένο δέντρο, όταν ποτιστεί, πετάει βλαστάρια, έτσι κι η αμαρτωλή ψυχή, με τη μετάνοια και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, φέρνει γλυκόχυμους καρπούς.

Εκεί που καθόσουνα, καμιά φορά δεν στάθηκε ο λογισμός σου στην αγνότητα ή την παρθενία; Ο Παράκλητος τον οδήγησε εκεί! Και πόσες φορές κάποια κόρη, που βρισκόταν στα πρόθυρα του γάμου, δεν έφυγε ακολουθώντας το Δάσκαλο της παρθενίας;…

Είναι πάρα πολλοί κι εκείνοι που ζούσαν στα παλάτια, και μια μέρα τα εγκαταλείψαν όλα, πλούτο, τιμές και αξιώματα, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος…

Άπειρες φορές ο νέος έκλεισε τα μάτια του μπροστά στην ομορφιά. Δεν κοίταξε και ξέφυγε το μολυσμό. Γυρεύεις να μάθεις ποιός δίδαξε τη ψυχή τού νέου; Το Πνεύμα το Άγιο…

Τόσες και τόσες πλεονεξίες στον κόσμο αυτό, κι οι χριστιανοί επιδιώκουν την ακτημοσύνη. Γιατί; Γιατί τους έταξε πολύ περισσότερα το Άγιο Πνεύμα…

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν το έργο του Παρακλήτου μέσ’ από τις Γραφές. Είναι το ίδιο Πνεύμα και στις δύο Διαθήκες. Στη Παλαιά προφήτεψε τον ερχομό του Χριστού και στην Καινή κατέβηκε, τον έδειξε και διακήρυξε τη Θεότητά του.

Ο προφήτης Ελισαίος θεράπευσε τον Ναιμάν από τη λέπρα και δεν δέχθηκε κανένα από τα δώρα του. Τρέχει ο Γιεζί να πάρει αυτός το μισθό για τα ξένα κατορθώματα. Και παίρνει τα χρήματα από τον Ναιμάν και τα κρύβει. Αλλά τα κρυφά δεν κρύβονται από τους αγίους. Επιστρέφει ο Γιεζί και τον ρωτάει ο Προφήτης: «Από πού έρχεσαι Γιεζί; Θαρρείς πως η καρδιά μου δεν ήταν μαζί σου; Εγώ ήμουν εδώ, κλεισμένος στο σώμα μου, αλλά το Πνεύμα του Θεού, που έχω μέσα μου, έβλεπε πολύ μακριά. Λοιπόν, απ’ το σκοτάδι ήρθες και στο σκοτάδι θα πορευθείς. Πούλησες τη θεραπεία του λεπρού; Θα κληρονομήσεις τη λέπρα του. Εγώ τήρησα την εντολή που μου είπε: «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε». Εσύ όμως πούλησες τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πάρε τώρα εκείνο που αγόρασες».

Το Πνεύμα το Άγιο χαρίτωσε και φώτισε όλους τους δικαίους και τους προφήτες. Τον Ενώχ και τον Νώε. Τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Για τον Ιωσήφ ακόμα κι ο Φαραώ κατάλαβε πως είχε Πνεύμα Θεού μέσα του. Για τον Μωυσή και τα θαύματα που έκανε με τη δύναμη του Παρακλήτου, έχεις ακούσει πολλές φορές. Αυτή η δύναμη στερέωνε και τον πολύαθλο Ιώβ. Με την ίδια δύναμη -για να περάσουμε και στους Κριτές- ο Γοθονιήλ κυβέρνησε κι ο Γεδεών ενδυναμώθηκε. Ο Ιεφθάε νίκησε· η Δεββώρα, αν και γυναίκα, πολέμησε και ο Σαμψών έκανε υπερφυσικά κατορθώματα. Για τον Σαμουήλ και τον Δαβίδ μιλάνε καθαρά τα βιβλία των Βασιλειών. Για τον Ηλία και τον Ελισαίο, τους θαυματουργούς και τίποτα να μη λέγαμε, είναι φανερό πως ήταν γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα. Κι αν ξεφυλλίσει κανείς τα βιβλία των προφητών, θα συναντήσει πολλές μαρτυρίες για το Πνεύμα το Άγιο.

Λέει ο προφήτης Ιεζεκιήλ: «Κι έπεσε πάνω μου Πνεύμα Κυρίου και μου είπε: Πες στους Ισραηλίτες· «να, τί λέει ο Κύριος»». Το «έπεσε πάνω μου» να το εκλάβουμε σωστά. Θέλει να πει ότι τον έσφιξε στην αγκαλιά του με στοργή – όπως ο Ιακώβ, όταν συναντήθηκε με τον Ιωσήφ, έπεσε στο τράχηλό του, κι όπως στο Ευαγγέλιο ο πατέρας του άσωτου έπεσε πάνω στον μετανοημένο γιό του.

Αυτό το ίδιο σόφισε τον νεαρό Δανιήλ και δίκασε τους πρεσβυτέρους: Συκοφαντήθηκε η Σωσάννα και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η αγνή σαν ακόλαστη. Υποστήριξη από πουθενά. Ποιός θα τη γλύτωνε από τους άρχοντες; Ήδη βάδιζε στο δρόμο του μαρτυρίου. Οι δήμιοι την είχαν στα χέρια τους. Αλλά ο Παντοδύναμος αρωγός ήταν μπροστά, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας. Φωνάζει τον Δανιήλ: «Έλα δω! Εσύ, το παιδάκι, έλεγξε αυτούς, τους μεγαλύτερούς σου, που τώρα, στα γεράματά τους, έπεσαν σε αμαρτήματα της νιότης». Και με την παρέμβαση του Δανιήλ, σώθηκε η αθώα Σωσάννα.

Κι ο Ναβουχοδονόσορ, που γνώριζε ότι στη καρδιά του Δανιήλ αναπαυόταν το Άγιο Πνεύμα, τον κάλεσε μια μέρα και του είπε: «Βαλτάσαρ, αρχηγέ των μάγων, ξέρω πολύ καλά ότι Πνεύμα Θεού έχεις μέσα σου». Το ότι είχε το Πνεύμα το Άγιο ήταν αλήθεια, αλλά μάγος δεν ήταν. «Άκουσε», του λέει, «το όραμα που είδα και εξήγησέ μου το». Βλέπεις τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Αυτός που είδε το όραμα, δεν μπορεί να το ερμηνεύσει. Ο Δανιήλ, που δεν το είδε, το γνωρίζει και το ερμηνεύει!

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Διάχωρο με σύνθεση την Γέννηση της Θεοτόκου από την επένδυση της Παναγίας Βηματάρισσας (Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου)

Διάχωρο με σύνθεση την Γέννηση της Θεοτόκου από την επένδυση της Παναγίας Βηματάρισσας (Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου)



Αιτία πνευματικής χαράς και αγαλλιάσεως –αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες– η σημερινή ημέρα, γιατί σήμερα εορτάζομε την γέννηση της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, του ευωδεστάτου άνθους που βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί». Εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον», που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου του Χριστού», κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης. Γέννηση, που έγινε πρόξενος της αναγεννήσεως, αναπλάσεως, ωραιοποιήσεως και ανακαινίσεως των πάντων. Σήμερα γεννιέται Αυτή που θα γεννήσει χρονικώς, κατά ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, τον άχρονο και προαιώνιο Θεό Λόγο, τον Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου.
Όλες οι προεικονίσεις, προτυπώσεις και προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σε Αυτήν αναφέρονται. Αποτελεί την αποκορύφωση, την ολοκλήρωση της παλαιοδιαθηκικής παιδαγωγικής προετοιμασίας της ανθρωπότητος για την υποδοχή του σαρκωθέντος Σωτήρος Θεού. Την Παναγία μας προεικόνιζαν η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωυσή, οι θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα, η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με το πύρ δρόσιζε τους Τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Άγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου. Η Θεοτόκος είναι το μεταίχμιο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Για την Παλαιά αποτελούσε το κήρυγμα των προφητών, την προσδοκία των δικαίων· ενώ για την Καινή Διαθήκη γίνεται ο γλυκασμός των αγγέλων, η δόξα των αποστόλων, το θάρρος των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων, το καύχημα του ανθρωπίνου γένους, γι’ αυτό και μακαρίζεται από «πάσα γενεά».
Όλη η δημιουργία περίμενε την γέννησή Της. Η Παναγία μας είναι «ο καρπός των κτισμάτων» κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό. Όπως τονίζουν οι Πατέρες όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και ο ουρανός και η γή, όλη η ορατή και αόρατη κτίση δημιουργήθηκαν για την άχραντο Παρθένο. Όταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα δημιουργήματά Του, είίπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά Του τον καρπό όλης της δημιουργίας, την υπεραγία Θεοτόκο, και ο έίπαιίνός Του ήταν στην πραγματικότητα «ευφημία της Παρθένου».

Κατά την σημερινή ημέρα ευεργετείται όλη η κτίση από την γέννηση της πανάμωμης Δέσποινάς μας. «Το καινότατον αυτό δημιούργημα» δεν ήταν η καλύτερη γυναίκα στην γή, ούτε απλά η καλύτερη γυναίκα όλων των εποχών, αλλά ήταν Αυτή η μοναδική που θα μπορούσε να κατεβάσει τον ουρανό στην γή, να κάνει τον Θεό άνθρωπο. Ο δημιουργός Θεός Λόγος έπλασε τέτοια την ανθρώπινη φύση, ώστε όταν θα χρειαζόταν να γεννηθεί, να λάβει από αυτήν την Μητέρα Του. Ο αόρατος και αθέατος Θεός προ Αυτής, τώρα δι’ Αυτής, έρχεται επί γής και γίνεται ορατός· ενώνεται και κοινωνεί με την κτίση με έναν ουσιαστικότερο και πιο ενοειδή τρόπο. Ενώνει διά της ανθρωπίνης φύσεώς Του όλη την κτίση στην υπόστασή Του και την θεώνει. Ο ανείδεος, απερίγραπτος και ανέστιος Θεός λαμβάνει «δούλου μορφήν» (Φιλιπ. 2,7), ανθρώπινη σάρκα και λογική ψυχή, συναναστρέφεται με τους ανθρώπους και περπατά πάνω στην γή. Ο «αχώρητος παντί» θα χωρέσει στην παρθενική μήτρα της Θεοτόκου, ώστε η Παναγία Μητέρα Του να καταστεί η «χώρα του Αχωρήτου».
Σήμερα λύνεται η στειρότητα της Αννας και γεννά «τό κειμήλιον της Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Παρόμοιο θαύμα έκανε ο Θεός πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη στην Σάρρα την σύζυγο του πατριάρχου Αβραάμ, στην Ρεβέκκα την σύζυγο του Ισαάκ, στην Αννα την μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, στην Ελισάβετ την μητέρα του προφήτου Προδρόμου. Όμως διαφέρει κατά πολύ το σημερινό θαύμα. Μπορεί τα τέκνα των παραπάνω μητέρων, των οποίων η μακροχρόνια στειρότητα λύθηκε θαυματουργικά, να ήταν ενάρετα και άγια, αλλά μόνον η Μαρία –τό τέκνο της Αννας και του Ιωακείμ– ήταν «η κεχαριτωμένη» και κατέστη –τό ακατάληπτο για τους ανθρώπους και τους αγγέλους– η Μητέρα του Θεού.
Η Παναγία μας δεν γεννήθηκε από άσπιλη σύλληψη, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά μετά από την φυσική συνάφεια του Ιωακείμ και της Αννας. Λύθηκε δε η φυσική στειρότητα της Αννας χάρις στην άμεση παρέμβαση του Θεού ως απάντηση στις προσευχές των δικαίων Θεοπατόρων. Οι γέροντες Ιωακείμ και Αννα συνήλθαν χωρίς καμμία σαρκική έλξη, ηδονή, μόνο από υπακοή στον Θεό. Επεσφράγισαν και με αυτήν την πράξη τους την σωφροσύνη τους. Κατά αυτόν τον τρόπο η Παρθένος συνελήφθη «σωφρόνως εν τη νηδύι της Αννας εξ Ιωακείμ». Το ότι συνελήφθη σωφρόνως σημαίνει ότι ο τρόπος της συλλήψεως ήταν αγνός. Για να ήταν όμως η Παρθένος απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, δηλ. να είχε άσπιλη σύλληψη, έπρεπε να είχε γεννηθεί παρθενικώς όπως και ο Χριστός.
Οι δίκαιοι Θεοπάτορες για να αποκτήσουν όμως τέτοιο τέκνο έδειξαν πίστη αδίστακτη, υπομονή αλύγιστη, έτρεφαν την ελπίδα που δεν καταισχύνει, είχαν μεγάλη καρτερία στις προσευχές τους· ότι ο Θεός θα εκπληρώσει το αίτημά τους. Και δεν υπόμειναν την ατεκνία τους για λίγο μόνο διάστημα. Η παράδοση λέγει ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας αποκτά η Αννα την Θεοτόκο.
Αυτή η στάση των Θεοπατόρων πρέπει να παραδειγματίζει, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες, όλους μας. Όχι μόνον όσους λαϊκούς αδελφούς μας δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, οι οποίοι δεν πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους στον Θεό για τον οποίο «τά αδύνατα τοίς ανθρώποις, δυνατά παρά Αυτώ εστιν» (βλ. Λουκ. 18,27), αλλά και εμάς τους μοναχούς και όλους τους πιστούς που αγωνίζονται τον «καλόν αγώνα».
Πολλές φορές αποδυσπετούμε, δυσφορούμε στον αγώνα μας και λέμε ότι δεν βρήκαμε αντίκρυσμα, δεν έχουμε αίσθηση της Χάριτος, αδημονούμε. Και έτσι λυπημένοι που είμαστε, μαραίνεται ο ζήλος μας, χαλαρώνουμε την αγωνιστικότητά μας, την άσκησή μας. Όμως δεν πρέπει να κάνομε έτσι αδελφοί μου. Μήπως οι Θεοπάτορες επειδή ο Θεός δεν απάντησε αμέσως στις προσευχές τους σταμάτησαν να Τον επικαλούνται, να πιστεύουν ότι θα λάβουν, σταμάτησαν να κρούουν, να ζητούν, να ελπίζουν; Και τί αδαμάντινη υπομονή και καρτερία έδειξαν για τόσα χρόνια!
Για να βιωθούν τα πνευματικά «χρεία μεγάλης υπομονής». Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έζησε την συστολή, την στέρηση της θείας Χάριτος, τις θλίψεις του νοητού πολέμου για τριάντα χρόίνια. Έλαβε μόνιμα την θεία Χάρη μετά από αυτό το μακρό χρονικό διάστημα αιματηρού αγώνα και υπομονής. Αυτό το αναφέρουμε ιδιαίτερα για εμάς τους μοναχούς, που κληθήκαμε για να λάβουμε το πλήρωμα της Χάριτος. Χρειάζεται υποίμοίνή στις θλίψεις, πίστη στις επαγγελίες του Θεού, τέλεια υπακοή στο θέλημα του Θεού και ελπίδα ώστε να μην «εκκακούμε εν ταίς προσευχαίς» (βλ. Λουκ. 18,1). Ο Θεός γνωρίζει πότε μάς συμφέρει να μάς δώσει την ανέκφραστη, την ακατάληπτη και ανεκτίμητη θεοποιό δωρεά Του, την θεία Χάρη ως ενδημούσα κατάσταση. «Τα πνευματικά αφ’ εαυτών έρχονται», τονίζει ο αββάς Ησαΐας, δεν τα ρυθμίζομε όπως και όποτε θέλομε εμείς.
Μάλιστα, πολλές φορές, πριν ο Θεός μάς δώσει κάποια ευλογία, ένα χάρισμα, μάς δοκιμάζει με έναν πειρασμό, του οποίου η έκβαση καθορίζει και το αν αποδειχθούμε άξιοι να δεχθούμε το θείο αυτό δώρο. Αυτό παρατηρούμε και στους Θεοπάτορες, που όταν πλησίαζε ο καιρός για να τους δώσει ο Θεός τέκνο, παραχώρησε να δοκιμασθούν ακόμη περισσότερο. Ήταν η εορτή της Σκηνοπηγίας και όταν πήγαν στον ναό να προσφέρουν δώρα, ο ιερεύς Ρουβίμ τους ονείδισε λέγοντάς τους, ότι δεν ήταν άξιοι να προσφέρουν δώρα στον Θεό, αφού δεν έκαναν παιδιά για τον Ισραήλ. Οι Θεοπάτορες μετά από αυτό το συμβάν λυπήθηκαν πάρα πολύ, αλλά δεν απελπίσθηκαν. Κατέφυγαν σε «εκ βαθέων προσευχή» –ο Ιωακείμ στο όρος και η Αννα στον κήπο– η οποία τελικά εισακούστηκε άμεσα, αφού άγγελος Κυρίου πληροφόρησε καθέναν ξεχωριστά ότι θα γίνει η σύλληψη και η γέννηση τέκνου που θα διακηρυχθεί σε όλη την οικουμένη.
Έτσι και εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες, να επιδεικνύουμε αγόγγυστη υπομονή στις θλίψεις και στους πειρασμούς, που παραχωρεί ο Θεός για την δική μας ωφέλεια και πνευματική προκοπή. Ευχόμεθα η Κυρία μας Θεοτόκος και η Θεοπρομήτορα Αννα, που έχουν την ευλογία να θεραπεύουν την φυσική στειρότητα, να θεραπεύσουν τις στείρες καρδιές μας από πνευματικά έργα, ώστε ο Θεός να πέμψει στις ψυχές μας την θεία και γλυκυτάτη Χάρη Του, η οποία ομορφαίνει, ανακαινίζει, αθανατίζει, αφθαρτίζει τον άνθρωπο.

του Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Αρχιμ. Εφραίμ

ΠΕΡΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ





Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου! Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή. Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι. «Ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με (ὁ Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αὐτή τή ρήση πρέπει νά τήν ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν. Δέν ὠφελεῖ νά λυπῆσαι, ὅταν σέ κατηγοροῦν. Ἡ λύπη στίς περιπτώσεις αὐτές σημαίνει ὅτι ἔχεις κενοδοξία. Ἐκεῖνος, πού θέλει νά σωθῆ, ὠφείλει νά ἀγαπᾶ νά τόν καταφρονοῦν, διότι ἡ καταφρόνηση φέρνει τήν ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση ἀπαλλάττει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλῆθος πειρασμῶν. Ποτέ σου μή ζηλέψης, μή φθονήσης, μή ἐπιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης ἀξιώματα. Πάντα νά ἐπιδιώκης νά ζῆς στήν ἀφάνεια. Σέ συμφέρει νά μή σέ ξέρει ὁ κόσμος, γιατί ὁ κόσμος εἶναι πλάνος. Μέ τά κενόδοξά του λόγια καί τίς μάταιες παρακινήσεις του μᾶς πλανᾶ καί μᾶς βλάπτει πνευματικά. Ὁ σκοπός εἶναι νά κατορθώσης νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση. Νά εἶσαι ὑποκάτω πάντων. Νά θεωρῆς πώς τίποτε δέν κάνεις ἄξιο γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά νά παρακαλῆς τό Θεό νά σέ σώση μέ τήν εὐσπλαχνία του. Ἡ ταπείνωση μαζί μέ τήν ὑπακοή καί τή νηστεία γεννοῦν τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι αὐτός ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς σοφίας. Ὅτι πράττεις νά τό πράττης μέ ταπείνωση, γιά νά μή ζημιώνεσαι ἀπό τά καλά σου ἔργα. Μή νομίζης ὅτι μόνο ὅποιος ἐργάζεται πολύ ἔχει τόν μισθό. Ὅποιος ἔχει τήν προαίρεση νά κάνη τό καλό καί ἔχει συνάμα τήν ταπείνωση, αὐτός, ἔστω καί ἄν δέν μπορῆ νά φέρη εἰς πέρας πολλή ἐργασία, ἔστω καί ἄν δέν μάθη τέχνες, ὅμως δέν ἐμποδίζεται ἀπό τό νά σωθῆ.

Ἡ ταπείνωση κατορθώνεται μέ τήν αὐτομεμψία, μέ τό νά πιστεύης δηλαδή γιά τόν ἑαυτό σου ὅτι κανένα καλό οὐσιαστικά δέν ἔχεις. Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον, πού νομίζει τίς ἁμαρτίες του μικρές. Αὐτός σίγουρα θά πέση σέ χειρότερες! Αὐτός, πού ὑπομένει τίς ἐναντίον του κατηγορίες μέ ταπείνωση, πλησίασε τήν τελειότητα. Αὐτόν τόν θαυμάζουν ἀκόμη καί οἱ Ἄγγελοι, γιατί καμμιά ἄλλη ἀρετή δέν εἶναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη καί μεγάλη ὅσο ἡ ταπείνωση. Ἡ πτωχεία, ἡ θλίψη καί ἡ καταφρόνηση εἶναι οἱ στέφανοι τοῦ μοναχοῦ. Ὅταν ὁ μοναχός ὑπομένη ἀγόγγυστα τίς ὕβρεις, τίς συκοφαντίες, τήν καταφρόνηση, ἀπαλλάττεται εὔκολα ἀπό τούς αἰσχρούς λογισμούς. Ὁπωσδήποτε εἶναι ἀξιέπαινο τό νά ἀναγνωρίζης τήν ἀδυναμία σου ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό γνῶθι σαὐτόν. «Κλαίω καί κατανύσσομαι», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ὅταν τό φῶς μοὶ λάμψη, καί ἴδω τήν πτωχείαν μου,καί γνῶ τό πῶς ὑπάρχω». Ὅταν ἐννοήση κανείς τήν ψυχική του πτωχεία καί συνειδητοποιήση τό ποῦ καί σέ ποιό πράγματι ἐπίπεδο εὑρίσκεται, τότε, ὤ τότε! λάμπει μέσα στήν καρδία του τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι ἀρχίζει νά κλαίη. (Καί διηγούμενος αὐτά ὁ Γέροντας κατενύχθη καί ἄρχισε ὁ ἴδιος νά κλαίη). Ἄν σοῦ πῆ ὁ ἄλλος «εἶσαι ἐγωιστής», νά μή σοῦ βαρυφαίνεται, οὔτε καί νά λυπῆσαι. Νά πῆς μέ τόν λογισμό σου «μπορεῖ νά εἶμαι καί νά μή τό καταλαβαίνω»! Ἐξ ἄλλου δέν πρέπει νά ἐξαρτώμεθα ἀπό τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὁ καθένας ἄς κοιτάζη τή συνείδησή του καί τά λόγια τῶν ἐμπείρων καί γνωστικῶν του φίλων, πρό πάντων ὅμως ἄς ζητῆ τή γνώμη τοῦ πνευματικοῦ του. Καί μέ αὐτά τά δεδομένα ἄς ρυθμίζη τήν πνευματική του πορεία. Μοῦ γράφεις πώς δέν τά καταφέρνεις στόν ἀγώνα σου. Ξέρεις ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτό. Ἐπειδή δέν ἔχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζης ὅτι μέ τήν ἰδική σου δύναμη θά κατορθώσης κάτι. Ἐνῶ, ὅταν ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας καί μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κατορθώσω ἐκεῖνο, πού θέλω», νά εἶσαι βέβαιος πώς θά τό κατορθώσης! Ἐγώ βέβαια δέν ἔχω τή δύναμη νά βάζω τέτοιες εὐχές, ἀλλά, ὅταν ἐσύ ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κάνω», τότε, γιά τήν ταπείνωσή σου, ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί θά τό κατορθώσης! Στόν «ταπεινό καί ἡσύχιον» ἐπιβλέπει ὁ Θεός (Ἡσ. ξστ΄ 2), ἀλλά, γιά νά ἔλθη ἡ πραότης, ἡ ἡσυχία, ἡ ταπείνωση, ἀπαιτεῖται κόπος. Μά ἐκεῖνος ὁ κόπος πληρώνεται! Γιά νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση, κατά τή δική μου ἀντίληψη, δέν χρειάζονται τόσο, οὔτε οἱ πολλές μετάνοιες (γονυκλισίες), οὔτε οἱ πολλές ἐργασίες, ἀλλά πρό πάντων ὁ λογισμός σου νά κατεβῆ κάτω-κάτω, νά φθάση στό ἐπίπεδο τῆς γῆς! Τότε δέν ἔχεις φόβο νά πέσης, γιατί εἶσαι χαμηλά. Κι ἄν ἀκόμη πέσης ἀπό τά χαμηλά, δέν θά πάθης τίποτε.

Τό κατ’ ἐμέ, ἄν καί βεβαίως, οὔτε πολλά διαβάζω, οὔτε καί κάνω τίποτε σπουδαῖο, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιό σύντομη ὁδός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέγει: «Ἔθισον τήν γλῶσσαν σου τοῦ λέγειν συγχώρησον, καί ἡ ταπείνωσις ἐπελεύσεται ἐπί σέ». Μάθε τή γλώσσα σου νά λέγει, «συγχώρησέ με», κι ἄν ἀκόμη δέν τό λές μέ συναίσθηση, ὅμως λίγο λίγο θά συνηθίσης, ὄχι μόνο νά τό λέγης, ἀλλά καί νά τό νοιώθης μέσα σου! Λέγουν οἱ Ἅγιοι ὅτι σύμφωνα μέ τήν καλή διάθεση, πού ἔχεις, πηγαίνοντας νά ζητήσης συγχώρηση, δηλαδή ἄν ἔχης ταπείνωση, θά φωτίση ἀνάλογα ὁ Θεός τόν ἄλλο, γιά νά ἐπιτευχθῆ ἡ ἐπιζητούμενη συνδιαλλαγή. Ὅταν λ.χ. συντριβῆς καί πῆς μέ τόν λογισμό σου, «φταίω καί δέν τό καταλαβαίνω», μετά λίγο λίγο θά πῆς ὅτι «πράγματι φταίω». Καί, ὅταν βάλης στόν λογισμό σου ὅτι πράγματι φταίεις, θά ἀλλάξη μετά καί ὁ ἄλλος διάθεση. Νά ζητῆς μέ ἐπιμονή ἀπό τόν Θεό νά σοῦ δωρήση τό χάρισμα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτομεμψίας καί ταπείνωσης. Στήν προσευχή σου νά παρακαλῆς νά σοῦ δώση ὁ Κύριος τό χάρισμα νά βλέπης τά δικά σου ἁμαρτήματα μόνο καί νά μή δίδης σημασία στά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. «Δός μοι, Κύριε, τό ὁρᾶν τά ἐμὰ πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος. Ὁ ταπεινός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «ὑποκάτω πάντων». Γι’ αὐτό τόν λόγο ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ, ὅλους τοὺς συγχωρεῖ καί πρό πάντων κανένα δέν κατηγορεῖ.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

                                   




Ήταν μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα όμορφο δάσος τρία όμορφα και πανύψηλα δέντρα. Ήταν πολύ αγαπημένα μεταξύ τους και θαύμαζαν πολύ την ομορφιά της φύσης, λάτρευαν το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων, τον ήχο του ρυακιού και τα πανέμορφα ζωάκια που κατοικούσαν εκεί. Μια μέρα θαυμάζοντας το μεγαλείο της πλάσης του Θεού, έβγαλάν ένας βαθύ αναστεναγμό κάνοντας μια ευχή για το μέλλον τους.
Το πρώτο δέντρο πήρε το θάρρος και έκανε την ευχή του :
« Θεέ μου, θα ήθελα να γίνω ένα πολύ όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο στολισμένο με πολλές και πολύτιμες πέτρες και μέσα μου να δεχθώ το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου».
Έπειτα το δεύτερο δέντρο εξέφρασε την δική του επιθυμία. «Αχ, Θεούλη μου, θα ήθελα να γίνω ένα όμορφο και δυνατό καράβι που όλη να το θαυμάζουν επειδή θα μεταφέρει τον μεγαλύτερο και δυνατότερο βασιλιά του κόσμου».
Το τρίτο δέντρο όμως είχε άλλα όνειρα: « Καλέ μου Θεούλη, δεν θα ήθελα ποτέ να αφήσω αυτό το μέρος. Θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα, μόνο που θα σου ζητούσα να γίνω τόσο πολύ ψηλό δέντρο που όταν οι άνθρωποι θα προσπαθούν να δουν την κορυφή μου αυτή να αγγίζει τον ουρανό κι έτσι να σκέφτονται Εσένα και να σε δοξάζουν».
Αφού είπαν και τα τρία δέντρα τις επιθυμίες του ευχήθηκαν και το ένα στο άλλο να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους.

Η ζωή κυλούσε όμορφα μέσα στο δάσος και τα τρία δένδρα ζούσαν με την προσμονή να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους. Μια μέρα όμως ήρθαν στο δάσος ξυλοκόποι κι άρχισαν να κόβουν δένδρα για τις εργασίες που χρειάζονταν να κάνουν. Τα δύο πρώτα δένδρα χάρηκαν γιατί ήξεραν ότι ήταν πολύ κοντά σε αυτό που χρόνια ζητούσαν. Πράγματι μέσα στα δένδρα που κόπηκαν ήταν και τα δύο πρώτα. Όμως από τα χέρια των ξυλοκόπων δεν γλίτωσε και το τρίτο δένδρο που έβλεπε το όνειρο του να χάνεται.

Μέσα σε λίγο καιρό έπιασε στα χέρια του ένας ξυλουργός το πρώτο δένδρο κι άρχισε να το επεξεργάζεται. « Σίγουρα θα γίνω ένα όμορφο μπαούλο», σκέφτηκε και δεχόταν με χαρά τα άτσαλα χτυπήματα του ξυλουργού. Όταν όμως τελείωσε την εργασία του ο ξυλουργός τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Το όμορφο δέντρο είχε μεταμορφωθεί σε ένα λιτό και απέριττο σκαφάκι που τοποθετήθηκε σ΄ έναν στάβλο και μέσα του υπήρχαν άχυρα για να τρώνε τα ζώα.
Παράλληλα το δεύτερο δέντρο το αγόρασε ένας μάστορας που κατασκεύαζε καΐκια κι έφτιαξε ένα μικρό και αδύναμο καϊκάκι που ταξίδευε σε μια λίμνη κι έκανε πολύ μικρές αποστάσεις καθημερινά.
Το τρίτο δέντρο όμως παρέμεινε στην αποθήκη. Τώρα τα όνειρα και των τριών δέντρων είχαν σβήσει για πάντα από τις καρδιές τους. Κανένα του δεν έγινε αυτό που επιθυμούσε.

Ώσπου μια νύχτα μέσα στο στάβλο που υπήρχε το πρώτο δέντρο που είχε γίνε παχνί πια, μπήκε ήλθε ένας άνδρας και μια γυναίκα. Η γυναίκα μέσα στο στάβλο γέννησε ένα πανέμορφο αγοράκι που άστραφτε σαν τον ήλιο. Ήταν η Παναγία μας που πήρε τον μικρό Χριστούλη και τον τοποθέτησε μέσα στο παχνί με τα άχυρα. Ήταν η ημέρα που γεννήθηκε ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου, ο Σωτήρας μας. Όλες οι ουράνιες δυνάμεις έχαιραν και έψαλλαν «Ωσαννά εν τοις υψιστοις». Το πρώτο δένδρο ήταν ανείπωτα ευτυχισμένο και τόσο απορημένο που μέσα στην εξωτερική ασχήμια του και την απλότητα του δέχθηκε τον Μεγαλύτερο Θησαυρό του Κόσμου.

Μετά από τριάντα περίπου χρόνια, μέσα στο μικρό ψαροκάικο που είχε γίνει το δεύτερο δένδρο, μπήκαν κάποιοι ψαράδες. Ένας από αυτούς κουρασμένος καθώς ήταν αποκοιμήθηκε ενώ το καϊκάκι βρισκόταν πλέον στα ανοιχτά. Ξαφνικά ξέσπασε μια πολύ μεγάλη τρικυμία. Το μικρό καϊκάκι ήταν αδύναμο και όλοι φοβόντουσαν ότι δεν θα αντέξει. Τότε όλοι έσπευσαν να ξυπνήσουν Εκείνον που κοιμόταν. Και Εκείνος τότε σηκώθηκε και διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα : « Σιώπα, πεφίμωσο». Και αμέσως η θάλασσα γαλήνεψε. Ήταν ο Χριστός με τους μαθητές του στην λίμνη Γεννησαρέτ. Τότε το δεύΤΕρο δένδρο συγκινημένο κατάλαβε ότι κουβαλούσε τον Βασιλέα των Βασιλέων, τον Ισχυρότερο Βασιλιά του Κόσμου. Το όνειρο του δευτέρου δένδρου έγινε πραγματικότητα, παρά την μεγάλη αδυναμία του καϊκιού για μεγάλα ταξίδια αλλά και επειδή ήταν παλιό, ο Χριστός μας αυτό διάλεξε για να δείξει το πόσο ισχυρός είναι ως Θεός απέναντι στην φύση.

Μετά από τριάντα τρία χρόνια το τρίτο δένδρο το σύρανε από την αποθήκη και με αυτό έφτιαξαν έναν μεγάλο και βαρύ Σταυρό. Επάνω σε αυτό τον Σταυρό κρεμάστηκε ο Ιησούς μας εκεί έχυσε το πολύτιμο αίμα του από τα καρφιά στα χέρια, στα πόδια και την πλευρά του. Ήταν τότε που όλες οι ουράνιες δυνάμεις θρηνούσαν κι απορούσαν πως ο Θεός πεθαίνει από χέρια ανθρώπων! Η Παναγία έκλεγε γοερά βλέποντας τον Υιό της πάνω στο Σταυρό. Πάνω σε αυτό τον Σταυρό έγινε η Μεγάλη Θυσία του Θεού για να σωθούν οι άνθρωποι. Έτσι το τρίτο δένδρο μπορεί να ήταν αρχικά το πιο λυπημένο γιατί δεν έμεινε στον τόπο που ήθελε, όμως για την μεγάλη αγάπη που έτρεφε προς τον Θεό επιλέχθηκε να ενωθεί για πάντα μαζί Του. Έτσι όχι μόνο έγινε πολύ ψηλότερο από ότι επιθυμούσε αλλά κοιτάζοντας Το οι άνθρωποι σκέπτονται το Νικητή της Ζωής και τον Δοξολογούν για το Έλεος και την Α Γ Α Π Η Του.