Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ ο Αγιορείτης για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο





Ζώμεν επί της γης και δεν βλέπομεν τον Θεόν, ουδέ δυνάμεθα να ίδωμεν Αυτόν. Αλλ’ εάν το Πνεύμα το Άγιον έλθη εις την ψυχήν, τότε θα ίδωμεν τον Θεόν, ως είδεν Αυτόν ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Η ψυχή και ο νους Πνεύματι Αγίω αναγνωρίζουν αμέσως ότι Αυτός είναι ο Κύριος. Ούτως ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος Πνεύματι Αγίω ανεγνώρισεν εις το μικρόν βρέφος τον Κύριον, και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δια Πνεύματος Αγίου ωσαύτως εγνώρισε τον Κύριον και υπέδειξεν Αυτόν εις τον λαόν. Άνευ δε Πνεύματος Αγίου ουδείς δύναται να γνωρίση τον Θεόν, και πόσον πολύ αγαπά ημάς. Έστω και αν αναγινώσκωμεν ότι ηγάπησεν ημάς και έπαθεν εξ αγάπης προς ημάς, όμως περί τούτου σκεπτόμεθα μόνον δια του νοός, αλλά δεν εννοούμεν δια της ψυχής, ως πρέπει, την αγάπην του Χριστού. Όταν όμως το Πνεύμα το Άγιον διδάξη ημάς, τότε εναργώς και αισθητώς γνωρίζομεν την αγάπην και γινόμεθα όμοιοι προς τον Κύριον.
Όστις φέρει εντός αυτού το Πνεύμα το Άγιον, έστω και ολίγον, ούτος θλίβεται δι’ όλον τον κόσμον ημέρας και νυκτός, και η καρδία αυτού σπλαγχνίζεται παν κτίσμα του Θεού, ιδιαιτέρως δε εκείνους τους ανθρώπους, οίτινες δεν γνωρίζουν τον Θεόν ή εναντιούνται προς Αυτόν, και ως εκ τούτου πορεύονται εις το πυρ των βασάνων. Υπέρ τούτων ούτος προσεύχεται ημέρας και νυκτός πλείον ή δι’ εαυτόν, όπως πάντες  και γνωρίσουν τον Κύριον.
Ο Κύριος προσηύχετο υπέρ των σταυρωτών Αυτού: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τί ποιούσιν». Ο αρχιδιάκονος Στέφανος προσηύχετο δι’ εκείνους, οίτινες ελιθοβόλουν αυτόν έως θανάτου: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Και ημείς, εάν θέλωμεν να διαφυλάξωμεν την χάριν, οφείλομεν να προσευχώμεθα υπέρ των εχθρών. Εάν δεν σπλαγχνίζησαι τον αμαρτωλόν, όστις θα βασανίζηται εις το πυρ, σημαίνει ότι εντός σου δεν ζη η χάρις του Αγίου Πνεύματος, αλλά πονηρόν πνεύμα, και εν όσω έτι ζης, αγωνίζου δια της μετανοίας να απαλλαγής απ’ αυτού.





Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1999.

Ο Ρόλος των Θλίψεων και του Πόνου στη ζωή του Χριστιανού.



Α ν α σ τ α σ ί α ς Ν. Κ υ ν η γ ο π ο ύ λ ο υ
Διδάκτορος Θεολογίας
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Θ Λ Ι Ψ Ε Ι Σ ΚΑΙ Π Ο Ν Ο Σ - Γ Ε Φ Υ Ρ Ε Σ Π Ρ Ο Σ Ο Υ Ρ Α Ν Ο !!
(Αγιογραφική & Πατερική εκτίμηση των θλίψεων και του πόνου στη ζωή του χριστιανού)
Οι θλίψεις και ο πόνος είναι δύο έννοιες που εμπεριέχουν μία κατάσταση στην οποία περιέρχεται και την οποία περιδιαβαίνει ο άνθρωπος από τη στιγμή της πτώσης και της αποχώρησής του από τον Παράδεισο. Έννοιες συνυφασμένες με το κακό και την εισβολή του στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας χωρίζουν το κακό σε ηθικό και φυσικό και θεωρούν πως το δεύτερο είναι απόρροια του πρώτου και απόρροια και των δύο, ο πόνος και οι θλίψεις. Οι θλίψεις βέβαια, που τις περισσότερες φορές απροσκάλεστα έρχονται να συναντήσουν τον άνθρωπο, εξυπηρετούν κάποιον επιδιωκόμενο στόχο, λειτουργούν ως επί το πλείστον, ως φάρμακα σωτήρια της πεπτωκυίας φύσης του ανθρώπου.[1] Ο άνθρωπος αρχίζει να πληρώνει από τη γη το χρέος που του δημιούργησε η αμαρτία στον ουρανό και έτσι το αντίτιμο για την επανάκτηση του απολεσθέντος Παραδείσου μικραίνει σημαντικά. Και όσο πιο μεγάλες και επώδυνες είναι οι θλίψεις που υπομένει τόσο το χρέος του έναντι του Παραδείσου μικραίνει και φθάνει πολλές φορές έως και εκμηδενισμού ακόμη.[2]
Ο άνθρωπος που με υπομονή και δοξολογία έναντι του Θεού κατεργάζεται τις θλίψεις και τον πόνο που απορρέει από αυτές, έχει κραταιό συμπαραστάτη και βοηθό στη ζωή του τον ίδιο το Θεό. «Συναγωνίζεται» κατά Πατερική έκφραση και ο ίδιος ο Θεός.[3]
Πολλές φορές οι δοκιμασίες που διέπουν τη ζωή ενός ανθρώπου μπορούν να αποβούν άκρως ευεργετικές και ωφέλιμες στην πνευματική του πορεία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα σύγχρονου Αγιορείτη Γέροντος. Πρόκειται για το Γέροντα Παϊσιο, ο οποίος έλεγε πως ο πόνος της αρρώστιας τον ωφέλησε περισσότερο από τους ασκητικούς αγώνες του[4]. Με τις θλίψεις και τις δοκιμασίες και τη στάση που κρατάει έναντι αυτών, ο άνθρωπος δίνει τις εξετάσεις του για την άλλη ζωή.[5] Οι αρρώστιες είναι περαστικές αλλά πολύ ωφέλιμες.[6] Αυτοί μάλιστα που υποφέρουν χωρίς δική τους υπαιτιότητα εδώ στη γη, αλλά απεναντίας υπομένουν καρτερικά και δοξολογικά τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, έχουν κερδίσει τον Παράδεισο και μάλιστα και την επιλογή της καλύτερης θέσης σ’ αυτόν.[7] Κατά το Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, η πεπτωκυία φύση του ανθρώπου στενάζει και οδύνει εδώ για να ελεηθεί εκεί, στην αιώνια ζωή.[8] Ένας κόκκος άμμου όταν βρεθεί μέσα σ’ ένα όστρακο γίνεται μαργαριτάρι, εφόσον βέβαια υποστεί κάποιες «δοκιμασίες», διεργασίες. Το ίδιο συμβαίνει και στο χριστιανό.
Κάθε αγκάθι που βρίσκεται στη ζωή του χριστιανού, ο ιδρώτας που χύνει, η αγωνία που περνά, η αρρώστια που τον επισκέπτεται, η στεναχώρια που χτυπά την πόρτα του, όλα αυτά τον καλλιεργούν και τον αναδεικνύουν σε μαργαριτάρι στεφανωμένο με την υπομονή και την ταπείνωση. Αρετές θεάρεστες, που στην κυριολεξία στολίζουν τον άνθρωπο που τις φέρει.[9]
Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφερόμενος στους ανθρώπους που ήθελαν να ευδοκιμήσουν αληθινά και να καταξιώσουν το πέρασμά τους από αυτήν εδώ τη ζωή έλεγε ότι «ουκ ακερδής ο πόνος, ούτε το θλίβεσθαι φορτικόν».[10] Ο δε Δαυίδ αναφερόμενος στον εαυτό του έλεγε, ότι σε θλίψη τον «επλάτυνε» ο Κύριος, ότι «εν θλίψει επεκαλεσάμην τον Κύριον». Κατά τον απόστολο Παύλο «η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται».[11] Όταν οι θλίψεις και όλες οι δοκιμασίες, που αποτελούν κατά κοινή Πατερική παραδοχή, πνευματικά γυμνάσματα για τον άνθρωπο είναι λιγοστές, τότε λιγοστεύει και η περιουσία του ανθρώπου στον ουρανό. Ενώ αντίθετα όταν θλίψεις και δοκιμασίες περισσεύουν στη γη, περισσεύει και η περιουσία του ανθρώπου στον ουρανό.[12]
Ο Θεός επιτρέπει να πλήττονται οι άνθρωποι γιατί αυτό τις περισσότερες φορές ενεργεί θετικά και τους φέρνει κοντά στην αγάπη Του.[13] Οι μαθητές του Χριστού στη θάλασσα της Τιβεριάδος από το φόβο του καταποντισμού φώναζαν στον Κύριο: «Κύριε σώσον ημάς». Ο φόβος της απώλειας φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στο Θεό.[14]
Οι θλίψεις, η συνεχής γυμνασία, κάνει την ψυχή του ανθρώπου απτόητη, όχι ψοφοδεή.[15] Ο Θεός δεν εμποδίζει τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, γιατί μ’ αυτούς γίνεται κανείς δόκιμος και γυμνάζεται πνευματικά. Όταν όμως έρθουν παρίσταται ως βοηθός.[16] Οι επιβουλές φέρουν αμοιβή και τα τραύματα βραβεία.[17] Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι πολίτες αλλά «οδίτες», οδοιπόροι. Η πόλη βρίσκεται άνω· τα παρόντα είναι δρόμος, θέλουν κόπο και περπάτημα.[18] Ο Θεός δε σταματά τα φυσικά κακά εκ προοιμίου, από την αρχή, αλλά όταν κορυφωθούν, όταν αυξηθούν τότε τα μεταβάλλει σε γαλήνη.[19] Ο Θεός μεθοδεύει την υγεία της ψυχής με θλίψεις και ανέσεις σαν το γιατρό· ούτε αφαγία, ούτε συμπόσια· χρειάζεται πότε η άνεση και πότε η γυμνασία.[20] Όταν είναι ανάγκη δίνονται και εδώ μεγάλες αμοιβές, όπως γλίτωσε ο Λωτ με τις θυγατέρες του από την καταστροφή των Σοδόμων.[21] Οι δοκιμασίες κατά τον Ιερό Χρυσόστομο είναι ο δρόμος τον οποίο διέρχεται κάποιος για να φτάσει στον παράδεισο.[22] Όλοι εύχονται να μην έρθουν δοκιμασίες, όταν όμως έρθουν αυτοί που τις δέχονται γίνονται πιο ισχυροί πνευματικά και πιο αρεστοί στο Θεό.[23] Από τις θλίψεις, από τους πειρασμούς και από τους επιβούλους και όχι από την άνεση και την τρυφή, λαμπρύνθηκαν ο Παύλος, ο Ιώβ, ο Ιερεμίας, ο Νώε, ο Άβελ, ο Μωυσής, ο Ελισαίος.[24] Τον αληθινό χριστιανό δεν τον βλάπτουν οι μάστιγες, τα δεσμά, η δουλεία, οι σεισμοί, το πυρ, ο σίδηρος, τα θηρία, οι νόσοι, οι πενία, ούτε και αυτός ακόμη ο θάνατος.[25]
Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα μεταπτωτικά παθήματα του ανθρώπου αλλά και ολόκληρης της κτίσης ο Απόστολος Παύλος τονίζει πως όσα υποφέρουν τώρα οι άνθρωποι δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που τους επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον.[26]
Στον κόσμο αυτόν όλοι γυμνάζονται. Άλλοι με πενία, άλλοι με πλούτο και ανέσεις και άλλοι με θλίψεις. Όλα αυτά αξιολογούνται από το δίκαιο Θεό ανάλογα με τη χρήση τους.[27] Πάντως το «πάσχειν κακώς» είναι ενέργεια σωτηρίας.[28] Οδηγεί στην προσευχή, που είναι «το κοινό καθάρσιο της οικουμένης».[29] Όπου θλίψη εκεί παράκληση· όπου παράκληση εκεί χάρη. Έτσι στην Παλαιά Διαθήκη στους πειρασμούς ανθούσαν οι δίκαιοι. Η ψυχή καθαίρεται, όταν για το Θεό θλίβεται, όπως οι τρεις παίδες στη Βαβυλώνα και ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων.[30] Οι δοκιμασίες της ζωής είναι το κλάδεμα της αμπέλου, την οποίαν κλαδεύουμε για να φέρει καλούς καρπούς.[31]
Οι θλίψεις χρησιμοποιούνται παιδαγωγικά από το Θεό για την επιστροφή και τη σωτηρία των ανθρώπων· Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αύται δε τω μεν δοκείν κακαί εισίν αλγειναί τυγχάνουσαι, τη δε αληθεία αγαθαί¨ επιστροφής γαρ και σωτηρίας γίνονται τοις συνιούσι πρόξενοι· ταύτα δια Θεού γίνεσθαι φησίν η Γραφή».[32]
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι η ζωή είναι ποταμός που ρέει και συνεχώς έχει κύματα και όλοι πηγαίνουν στην κοινή θάλασσα του θανάτου. Ο άνθρωπος όπως δέχεται τα αγαθά έτσι πρέπει να δέχεται και τα κακά. Δεν μπορεί να αναγκάσει το Θεό να δίδει συνέχεια αγαθά και ούτε μπορεί να Του διδάξει πώς να ρυθμίζει τη ζωή. Ο Θεός τελικά ρυθμίζει τα του ανθρώπου όπως Εκείνος κρίνει· σοφός είναι· μετράει το ωφέλιμο στους «οικέτας». Οι άνθρωποι πάλι δεν είναι θεμιτό ούτε και δίκαιο να περιεργάζονται την κρίση του Δεσπότη, παρά μόνο να δέχονται με ευχαρίστηση και δοξολογία ό,τι η αγάπη Του τους προσφέρει. Καθήκον τους είναι να δείξουν ότι είναι άξιοι των καλών και των «αλγεινών».[33]
Τα δε «αλγεινά» με όλες τις επίπονες και θλιβερές συνέπειές τους δεν είναι τίποτε άλλο από αγάπη σε θλίβουσα παιδευτική μορφή.[34] Δεν είναι τίποτε άλλο από μία λυτρωτική οδό που οδηγεί τον άνθρωπο στην ανάκτηση της χαμένης του αγαθότητας και τελικά στη σωτηρία.

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ









Παιδιά μου εὐλογημένα,

Καθώς βρισκόμαστε μπροστά στό μέγα θαῦμα τῆς Θείας κενώσεως καί ἄκρας συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνακαίνιση συμπάσης τῆς κτίσεως, ἐξετάζομε τήν δική μας ἀναστροφή καί τήν δική μας πορεία, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες, ἀπό τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ, καί φεῦ, διαπιστώνομε ὅτι ἐνῷ «ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι» (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής), ἐμεῖς δέν ἀξιοποιοῦμε τήν ταπείνωση τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη καί τήν δωρεά Του.
Δέν θά σταθῶ στά δραματικά γεγονότα, πού ταλαιπωροῦν τόν πλανήτη μας ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον. Θά ἑστιάσω στόν δικό μας χῶρο, στήν δική μας πατρίδα, ἡ ὁποία εὐλογήθηκε τόσο ἀπό τόν Θεό, ὥστε νά κατέχῃ τήν ἀλήθεια τήν ἀποκεκαλυμμένη ἀπό Αὐτόν, καί στό διάβα τῶν αἰώνων νά φωτίσῃ καί τούς ἄλλους λαούς, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο στό σκότος τῆς ἀγνοίας.
Τώρα, ἄραγε, σέ ποιά κατάσταση εὑρίσκεται ἡ χώρα μας; Ἀξιοποίησε τά δῶρα τοῦ οὐρανοῦ; Ζεῖ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ; Ὑποδέχεται τόν ἐνανθρωπήσαντα Σωτῆρα της ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει;
Πρόκειται γιά ἐρωτήματα πού βασανίζουν τό «εἶναι» μας ἡμέρα καί νύκτα. Πρός ἐνίσχυση λοιπόν τῆς πορείας μας καί πνευματικόν ἐπανεντροχιασμόν, βάζοντας τό χέρι μας «εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων», κάνομε ὁρισμένες σωτήριες, πιστεύομε, διαπιστώσεις.
Ἄς στρέψωμε γύρω τήν ματιά μας καί ἄς δοῦμε τήν πραγματικότητα. Ἡ ἴδια ἡ ψυχή μας καί ἡ συνείδησή μας ἀποροῦν, καί μιά ἐσωτερική φωνή ἔρχεται νά μᾶς ξυπνήσῃ, κρούοντας τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Ἕως πότε τό Ἔθνος μας, τό ὁποῖο ἐνωτίσθη καί ἐδέχθη τό μήνυμα τῆς σωτηρίας, θά βαδίζῃ σέ ἀλλοτρίας ὁδούς; Ἕως πότε θά μένωμε ὡς ὁ ἄσωτος υἱός τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, μακράν τῆς ἀκενοτομήτου διδασκαλίας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ἕως πότε θά ζῶμεν ὡς ὑλιστές καί εἰδωλολάτρες, ἔχοντας τοποθετήσῃ στό βάθρο τοῦ Θεοῦ εἴτε τόν ἑαυτό μας, εἴτε τήν ὕλη, εἴτε τήν ἡδονή; Ἔλειψαν δυστυχῶς, ἐν πολλοῖς, οἱ ἄνθρωποι τοῦ καθήκοντος, τῆς ἠθικῆς, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης.
Δέν βλέπετε ὅτι ἡ νεολαία μας, τήν ὁποία θελήσαμε νά ἀναθρέψωμε, τά τελευταῖα ἔτη, μόνο μέ τά ξυλοκέρατα τῆς ὕλης, μακράν τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου Πίστεώς μας καί τῶν ἀξιῶν, πάνω στίς ὁποῖες στηρίχθηκε ὅλο τό οἰκοδόμημα τοῦ Ἔθνους μας, δέν βλέπετε ὅτι ἀπεγοητεύθη, ὅτι σήπεται πνευματικῶς, ὅτι κακοπαθεῖ μέσα σέ μιά ἀπομακρυσμένη ἀπό τόν Θεό κοινωνία; Ἡ ἀπογοήτευση αὐτή ὀφείλεται στό ὅτι ὡδηγήσαμε τά παιδιά μας μέσα ἀπό ἀνθρωποκεντρικά καί ὑλιστικά παιδαγωγικά συστήματα στήν ἀπώλεια τῆς ἐλπίδος καί τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Πότε, ἀγαπητοί, θά συνέλθωμε; Ἕως πότε θά πλανώμεθα; Πότε θά κατανοήσωμε ὅτι αἰτία τῶν δεινῶν συμφορῶν μας εἶναι ἡ ἀποστασία μας ἀπό τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό;
Ἀδελφοί μου, πολλάκις ὡς Ἀρχιερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἠθέλησα νά περιγράψω τήν κατάσταση στήν ὁποία εὑρισκόμεθα ἐξ αἰτίας τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ. Καί τό ἔκαμα, ἀλλά μέ συστολή μεγάλη, ὄχι γιά κανένα ἄλλο λόγο, ἀλλά ἔχοντας τήν αἴσθηση ὅτι ἀναγινώσκοντες κάποιοι αὐτές τίς διαπιστώσεις θά ἐπέχαιρον εἰς βάρος μας.
Θεωρῶ ὅμως ὅτι πρέπει νά μιλήσωμε πλέον εἰς βάθος καί μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας —ὅσο καί ἄν αὐτό μᾶς πονάει— προκειμένου καί τίς πληγές νά θεραπεύσωμε, καί τήν διάδοση τῆς πνευματικῆς νόσου νά ἐμποδίσωμε.
Μελετῶντας τήν Ἁγία Γραφή, διαπιστώνομε ὅτι πρό πάσης ἀνορθώσεως, προηγήθη ὁ ἔλεγχος καί ἡ προφητική φωνή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ ἄλλου ὁ ἴδιος ὁ Κύριος παραγγέλλει διά τοῦ Ἀποστόλου του: «Ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον» (Πρός Τιμόθ. Β’, δ’, 2).
Σπεύσατε καί ἀνοίξατε τίς σελίδες τῆς ἱστορίας. Θά διαπιστώσετε ὅτι τό Ἔθνος μας, ὁσάκις εἶχε ἐστραμμένα τά μάτια πρός τόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό, ἦτο κραταιό καί δυνατό. Ὁσάκις ὅμως ἐμετεωρίσθη ὁ νοῦς του, τότε ἔχασε τόν προορισμό του, τήν ἐλπίδα του, τήν ἐμπιστοσύνη ἀκόμη καί στόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Ἄρχισε νά βυθίζεται. Ἀλλ’ εὐτυχῶς, τήν ὥρα ἐκείνη, ὡς ἄλλος Πέτρος καταποντιζόμενος εἰς τήν θάλασσα, ἐβόησε πρός τόν παντοδύναμο Θεό, γνωρίζοντας ἐνδομύχως ὅτι μόνον Αὐτός δύναται νά προσφέρῃ τήν λύτρωση καί τήν σωτηρία: «Κύριε βοήθει μοι».
Καί ἡ ἀπάντηση ἦτο ἄμεση, μέ τήν γλυκυτάτη φωνή τοῦ Κυρίου μας: «Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. ιδ’, 31). Γιατί ὀλιγοπίστησες; Γιατί ἔχασες τήν ἐλπίδα σου; Σέ ἄφησα ποτέ νά καταποντισθῇς, νά ἐξαφανισθῇς;
Γι’ αὐτό ἄς μή ἀπελπιζώμεθα, ἀδελφοί. Τά παθήματά μας πιστεύω ὅτι ἤδη ἄρχισαν νά γίνωνται μαθήματα. Ἀρκετά περιπλανηθήκαμε στίς χῶρες τίς ἄβατες καί ἄνυδρες. Ἀρκετά ἀδικήσαμε τόν ἑαυτό μας, ὑποτιμῶντας τήν θεοειδῆ καί θεοσφράγιστη ὕπαρξή μας. Τό λοιπόν ἀδελφοί, «καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ» (Ψαλμ. 118. 126). Ἡ ψυχή μας ἀναζητᾷ τόν Σωτῆρα της. Γνωρίζει ὅτι ὁ Σαρκωθείς Θεός ἀναμένει ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει νά τοῦ προσφέρωμε τά δῶρα μας. Ἐπιμένει νά τοῦ δώσωμε τούς θησαυρούς μας. Καί ἰδού, ἱστάμεθα ἐνώπιον τοῦ σαρκί φανέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καί ἀκούομε τό ἐρώτημά Του, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος: «Παιδιά μου, τί θά μοῦ προσφέρετε σήμερα τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς μου;». Ἐμεῖς ἀπαντᾶμε ὅπως ὁ Ἅγιος: «Κύριε τί θά μπορούσαμε νά σοῦ δώσωμε; ... δέν ἔχομε τίποτε». Ἀλλά Ἐκεῖνος ἐπιμένει: «Καί ὅμως ἔχετε κάτι πού μπορεῖτε καί πρέπει νά μοῦ τό δώσετε... τίς ἁμαρτίες σας. Αὐτό εἶναι τό καλύτερο δῶρο γιά μένα. Δῶστε μου τίς ἁμαρτίες σας, γιά νά τίς συγχωρήσω ὅλες».
Ἄς προχωρήσωμε ἀδελφοί, ἄς πλησιάσωμε μαζί μέ τούς Ποιμένες καί τούς Μάγους τῆς Ἀνατολῆς, μαζί μέ ὅλους ὅσοι στό διάβα τῶν αἰώνων ἔφτασαν ἐνώπιόν Του καί κατέθεσαν τόν ἀτίμητο θησαυρό τῆς ψυχῆς τους. Ἄς προχωρήσωμε ὡς πρόσωπα, ὡς οἰκογένειες, ὡς Κοινωνία, ὡς Ἔθνος.
Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, τήν γλυκυτάτη φωνή Του; Εἶναι τόσο γνώριμη σέ μᾶς: «Υἱέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ’. 26). Μή δειλιῶμεν∙ ἄς τοῦ ἀπαντήσωμε ὁ καθείς μέ σπουδή καί πόθο: «Κύριε λάβε τήν καρδία μου καί ἅγνιζε, καί κάθαρε, καί ρύθμιζε αὐτήν».

Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους πατρικά καί σᾶς εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου,
Χρόνια Πολλά καί Εὐλογημένα!
Πανευφρόσυνα Χριστούγεννα!
Καλή Πρωτοχρονιά!

                                                                    Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ








ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

"Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός επί γής υψώθητε, άσατε τω Κυρίω πάσα η γή" (Καταβασία των Χριστουγέννων)






Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ζούμε ένα μεγάλο μυστήριο. Ένα μυστήριο, που η περιωρισμένη διάνοιά μας και η σκέψη μας δεν μπορεί να το καταλάβη και να το εννοήση. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Ο ιερός υμνογράφος θα διερωτηθή : «Ο αχώρητος παντί πως εχωρήθη εν γαστρί ;» Δηλαδή, αυτός που δεν τον χωράνε τα σύμπαντα, πως χώρεσε στην γαστέρα της Θεοτόκου ; Και ο απόστολος Παύλος, που στέκεται κατάπληκτος μπροστά στην ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού, θα γράψη στον νεαρό Τιμόθεο : «Ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α Τιμ. γ 16). Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός, κατά τους Πατέρες. Ο Θεός φανερώθηκε και ως άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους σώσει απο την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο.
Μυστήριο είναι η Γέννηση του Σωτήρος. Μυστήριο, που, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε, παρά μόνο με πίστη προσεγγίζεται. Όμως, εμείς ας κάνουμε την καρδιά μας φάτνη. Φάτνη καθαρή με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Φάτνη ζεστή από την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας και από την πίστη μας προς τον Χριστό, ο Οποίος - και μόνον Αυτός - μπορεί να μας βγάλη από τα σημερινά αδιέξοδα. Εύχομαι σε όλους πλούσια την χάρη και την ευλογία του Γεννηθέντος Κυρίου και για το επί θύραις Νέον Έτος (2013) και για πάντα.

                                                            ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
                                            Πρεσβύτερος Γεώργιος Δημητρόπουλος

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

H ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ







Μετά την "κατ' όναρ" αποκάλυψη που είχε ο Ιωσήφ για τα συμβαίνοντα στην Παρθένο Μαρία, και την απόφαση που πήρε, ύστερα απο την "υπόδειξη" του Αγγέλου, να "παραλάβει" στο σπίτι του την "ούση εγκύω" (Λουκ. 2.5) ώς "γυναίκα" του (Ματθ. 1,20), πέρασαν ησυχα οι υπόλοιποι μήνες της αναμονής μέχρι τον χρόνο του τοκετού. Τότε, ακριβώς, "εγένετο έν ταις ημέραις εκείναις και εξήλθεν δόγμα παρά καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην" (Λουκ. 2.1). Διέταξε ο αυτοκράτορας Άυγουστος την απογραφή του πληθυσμού, όπως είχε καθορισθεί να γίνεται απογραφή κάθε δεκατέσσερα χρόνια στις περιοχές της Ανατολής, και πάντοτε με κέντρο την Αίγυπτο, υποχρεώνοντας έτσι τον κόσμο να πηγαίνει στον τόπο της πατρογονικής του καταγωγής για ασφαλέστερο έλεγχο. Ο Ιωσήφ και η Μαρία πειθαρχώντας στην αυτοκροτορική διαταγή για απογραφή, ξεκίνησαν για την Βηθλεέμ, την πόλη που η αρχαία παράδοση και προφητεία την ήθελε ώς τόπο γέννησης του Μεσσία (Μιχ. 5,1), "διά το είναι αυτόν (τον Ιωσήφ) έξ οίκου και πατριάς Δαυίδ" (Λουκ. 2,4). Η Βηθλεέμ, ώς τόπος γέννησης του Ιησού, του Μεσσία, αναφέρεται σε ολόκληρη την ευαγγελική παράδοση, "ο Χριστός έρχεται" στην Ιουδαία και " έκ σπέρματος Δαυίδ και απο Βηθλεέμ της Κώμης όπου ήν Δαυίδ" (Ιωαν. 7,42΄Ματθ. 2,5). Ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν έτυχαν κάποιας φιλοξενίας στην Κώμη της Βηθλεέμ, επειδή παρουσιάστηκε λόγω της κοσμοσυρροής μεγάλη έλειψη στέγης, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, "ούκ ήν αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι", ήταν φυσικό να προτιμήσουν , αντί της υπαίθρου, κάποιο κλειστό χώρο, έστω και το σταύλο των ζώων κάποιου κοντινού πρός την πόλη πανδοχείου, όπου τελικά "έτεκεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν έν τη φάτνη" (Λουκ. 2,7). Το βρέφος ήταν "υιός αυτής", δηλαδή της Παρθένου Μαρίας, χωρίς καμία αναφορά σε "ανθρώπινη πατρότητα". Διότι την ημέρα του ευαγγελισμού της Παρθένου απο τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ο οποίος της είπε: "Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σέ και δύναμις υψίστου επισκιάσοι σοι" (Λουκ. 1,35). Η σύλληψις της Παρθένου Μαρίας έγινε άνευ σπέρματος και ηδονής, "ίνα καθαράν και καινήν αναλάβη είς την ιδικήν του υπόστασιν ο του Θεού Υιός την του Αδάμ φύσιν, καθώς ήτον πρό της παραβάσεως ΄καθότι η εμπαθής ηδονή, δι΄ής συλλαμβάνονται οι άνθρωποι, αποτέλεσμα έστι της του Αδάμ παραβάσεως". Στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο, και δεν ήταν άλλο παρά η ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, η Παρθένος Μαρία. Για το μεγάλο σκοπό της αναδημιουργίας του ανθρώπου, ο Θεός προαιωνίως την εξέλεξε και την προετοίμασε. Το πρόσωπο της Θεοτόκου απολαμβάνει μεγίστη τιμή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, για το μοναδικό σκοπό που διαδραμάτισε στο σχέδιο του Θεού (Θεία Οικονομία) για την σωτηρία του κόσμου. Έγινε συνεργός του Θεού. Η πίστη στην Θεανθρωπότητα του Χριστού μας υποχρεώνει να τιμούμαι και το όργανο, το σκεύος, της ενανθρωπήσεως, την Θεοτόκο. Η ανακαίνιση της φύσεως του ανθρώπου απο την Θεία φύση του Χριστού, άρχισε με την ενανθρώπιση του Χριστού στα σπλάχνα της Παρθένου Μαρίας. Έτσι η Θεοτόκος έγινε η αρχή της Θεώσεως του ανθρώπου και η αιτία της σωτηρίας του, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας.
 Εκείνη την "άγια νύχτα" της γεννήσεως του Χριστού, ποιμένες (βοσκοί) της περιοχής ήσαν "αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός επί την ποίμνην αυτών", ήταν δηλ. άγρυπνοι και φύλαγαν τα πρόβατά τους. Εκεί λοιπόν με θαυμαστό τρόπο "άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς και δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αυτούς", αναγγέλεται η έλευση και η γέννηση του αναμενόμενου σωτήρα Χριστού (Λουκ. 2, 8-9). "πλήθος στρατιάς" Αγγέλων ψάλλει το "Δόξα έν υψίστοις Θεώ". Η αναγγελία αυτή σήμαινε για τους Ιουδαίους, ότι ο Θεός "επιτέλους" αποφάσισε να "επισκεφθεί" το λαό του και τον κόσμο όλο. Και μάλιστα αυτή τη φορά η έλευσή του πραγματοποιείται "έν σαρκί". Η αναμενόμενη απο αιώνες λύτρωση δεν ήταν πλέον θέμα προσδοκίας (προσδοκία των εθνών) αλλά πραγματικότητα του παρόντος και ο Λυτρωτής εισέρχεται στον κόσμο δυναμικά και σωτηριολογικά, κομίζοντας "χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ" (Λουκ. 2,10). Το "σημείο" που φανερώνει στους ποιμένες την αλήθεια της εξαγγελίας αυτής δεν είναι άλλο παρά "βρέφος εσπαργανωμένον και κείμενον έν φάτνη" (Λουκ. 2,12). Έτσι, προτρέπει ο Άγγελος τους ποιμένες να μεταβούν στην ιερή πόλη της Βηθλεέμ, για να δούν με τα ίδια τους τα μάτια το μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Ο "ευαγγελισμός" των ποιμένων είναι ένα είδος Θεοφάνειας, που τους προκαλεί δέος και "φόβο". Αυτοί οι απλοϊκοί άνθρωποι "εφοβήθησαν φόβον μέγαν", διότι "δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αυτούς" (Λουκ. 2,9). Μετά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου έχουμε τον "ευαγγελισμό" των ποιμένων και κατ΄επέκταση τον ευαγγελισμό όλου του κόσμου.
O άνθρωπος συνήθως εμπιστεύεται για την κατανόηση του γύρω του κόσμου την λογική του και τις αισθήσεις του. Αντίθετα όμως, φαίνεται πως υπάρχει στη ζωή και άλλος δρόμος, ο εσωτερικός «της καρδίας», εκείνον που επέλεξαν οι ποιμένες, οι «μάγοι» έξ ανατολών κομίζοντας δώρα, και η Παρθένος Μαρία. Εκεί στην «καρδία» συντελείται ουσιαστική λειτουργία και τα «ρήματα» του Θεού «ορώνται» στην ορθή τους διάσταση ως γεγονότα και ιστορία. Η «καρδία» του ανθρώπου μπορεί να γίνει μια «νέα φάτνη» και το «σημείον» των ποιμένων να κατευθύνει και τα δικά μας βήματα προς τη σωστή κατανόηση και βίωση όλης αυτής της ιστορίας της Θείας Οικονομίας.
Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας λέει με αφορμή την εορτή των Χριστουγέννων: Η «θεία κένωση» στο πρόσωπο του Θεού Λόγου είναι καρπός της άπειρης αγάπης του Δημιουργού Θεού προς το πλάσμα του και της θείας προσωπικής ελευθερίας. Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση και ενώνοντας υποστατικά με την Θεία φύση του ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, παρεμβαίνει στον χρόνο και εντάσσεται στην ιστορία. Ο άνθρωπος με την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, απέκτησε την δυνατότητα να προσεγγίσει τον Θεό του και να τον γνωρίσει. Απέκτησε την αμεσότητα της Κοινωνίας, η οποία θα συνεχισθεί ανανεωμένη στην αιωνιότητα. Αυτή είναι η αιώνια αλήθεια που κηρύσσεται αυτές τις ημέρες από την Βηθλεέμ. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Ο Θεός στη φάτνη φανερώνεται και γίνεται ως «είς έξ ημών». Γι΄αυτό η θεολογία της σαρκώσεως είναι «κενωτική» θεολογία. Ο Θεός «κατέρχεται» στον κόσμο μας, «κενούται», «πτωχεύει» από την δόξα του για να υψωθούμε εμείς και «πληρωθούμε» από την δόξα Του, όπως ύμνησαν οι Άγγελοι την ιερή εκείνη νύχτα. Στη Βηθλεέμ σαρκώθηκε ο Λόγος του Θεού και γεννήθηκε ο άνθρωπος, ο «πνευματικός» Αδάμ. Τα Χριστούγεννα παρουσιάζονται πιο πολύ ως γιορτή του ανθρώπου παρά του Θεού. Είναι η γενέθλια ημέρα του Χριστού αλλά και του καθενός ανθρώπου μέσα στην πίστη. Ο Θεός Λόγος προσλαμβάνει στην Θεία φύση του ό,τι δεν είχε πρίν, την φθαρτή δηλαδή ανθρώπινη φύση, κενώνοντας ακενώτως την άφθαρτη θεότητά Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ένα πρόσωπο και μία Υπόσταση, «έν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενος», κατά την Δ΄έν Χαλκηδόνι Σύνοδο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για να μας εισαγάγει στην Θεία Ενανθρώπηση, μας λέει: Ένα ξυλουργό βλέπω, και μία φάτνη για τα ζώα, βρέφος και σπάργανα, λεχώνα Παρθένο χωρίς να έχει ούτε τα αναγκαία, όλα γεμάτα από φτώχεια, όλα γεμάτα από ανέχεια. Και συνεχίζει ο Ιερός Πατήρ: Είδες πλούτο μέσα σε μεγάλη φτώχεια; Πώς, ενώ ήταν πλούσιος, έγινε για μας φτωχός; Πώς ούτε κρεβάτι, ούτε στρώμα είχε, αλλά μέσα σε μία ξερή φάτνη ήταν τοποθετημένος; (ΕΠΕ 35,484). Αυτή υπήρξε η έσχατη πτωχεία του ενανθρωπήσαντος Θεού: Το ότι «εκένωσε» τον εαυτό Του, το απερινόητο Θεϊκό Του μεγαλείο, και «έλαβε δούλου(ανθρώπου) μορφήν» (Φιλιπ. Β. 7). Μέσα από αυτή τη φτώχεια, μας χορήγησε τον πλούτο της Θεότητός Του. Διότι, αλλιώς εμείς πώς θα μπορούσαμε να γίνουμε «Κοινωνοί Θείας φύσεως» (Β Πετρ. Α΄4), και δόξης, αν Αυτός δεν σμίκρυνε τον Εαυτό του και δεν συνέστειλε το Θεϊκό Του μεγαλείο, ώστε να γίνει σαν κι εμάς, προκειμένου να μας ενώσει μαζί Του; Ήλθε ο απεσταλμένος του Θεού Πατρός, Υιός ο μονογενής υπάρχων αυτός του Θεού και Πατρός, «ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα (ημείς οι άνθρωποι) την υιοθεσίαν απολάβομεν». Με την αμαρτία των πρωτοπλάστων, ο άνθρωπος αρνήθηκε την κοινωνία με τον Θεό και ξέπεσε από την Θεία ζωή. Δημιουργήθηκε χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Έτσι ο άνθρωπος βρέθηκε μακριά από τον Θεό. Η ζωή όμως μακριά από τον Θεό είναι κόλαση και θάνατος. Είδε τον άνθρωπον αμαρτωλό ο Θεός Πατήρ, εκείνον τον οποίον Εκείνος δημιούργησε προικισμένο με πολλά χαρίσματα και προορισμένο για την «τελειότητα» και την «θέωση» να είναι υπό την φοβερή εξουσία του Σατανά. Σε αυτή την φοβερή και δεινή κατάσταση είδε τον άνθρωπο ο Θεός Παντοκράτωρ και τον σπλαχνίσθηκε. Οι άνθρωποι αφού έγιναν μία φορά μέτοχοι της εικόνος του Θεού, δεν έπρεπε να χαθούν. Έτσι, έπρεπε να ανανεωθεί η Θεία εικόνα μέσα τους. Η ανανέωση δεν μπορούσε να γίνει από κανένα άλλο, ούτε Άγγελο, ούτε Αρχάγγελο, ούτε Προφήτη, παρά μόνο από τον Χριστό, τον Λόγο του Θεού, «την απαράλακτη εικόνα του Πατέρα». «Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν έν ημίν»(Ιωαν. 1,14).      Ο Θεός άνθρωπος-Θεάνθρωπος. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο! Μυστήριο μέγα και ανερμήνευτο. Θαύμα θαυμάτων ανερμήνευτο. Ο Θεός έν φάτνη ανακλίνεται, και πεινά και διψά και πάσχει και υποφέρει. Ποια γλώσσα να το ερμηνεύσει; Μόνο με πίστη προσεγγίζεται το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως και μόνο με την πίστη πάντες δοξάζομεν. Το δοξάζομεν με όλη μας την ψυχή.
H γέννηση του Χριστού παρουσιάζεται και στην πλούσια υμνογραφία της Εκκλησίας, ως μυστήριο και ως θαύμα, που είναι απρόσιτο στην ανθρώπινη διάνοια. Ένας ύμνος των Χριστουγέννων λέει: «Πώς να εκφράσω το μεγάλο μυστήριο; Ο άσαρκος σαρκώνεται, ο Λόγος αποκτά υλικές διαστάσεις, ο αόρατος γίνεται ορατός, ο αψηλάφητος γίνεται ψηλαφητός και αυΤός που δεν έχει αρχή αποκτά αρχή». Ακόμη και οι Άγγελοι εξεπλάγησαν βλέποντας πως ο Θεός σαρκούται και εκστατικοί μπροστά στο μέγα μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, αναπέμπουν Δοξολογία προς Τον Θεό. «πλήθος στρατιάς» Αγγέλων ψάλλει το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Διότι αξιώθηκαν κι αυτοί να βιώσουν και να δούν αυτό το μεγάλο γεγονός! Το στιχηρό του εσπερινού των Χριστουγένων μας παρουσιάζει πολύ παραστατικά την ευχαριστία και την προσφορά στο Θείο βρέφος, όλης της κτίσης: «Οι Άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί τον Αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες το θαύμα, η γή το σπήλαιον, η έρημος την φάτνην, ημείς δε Μητέρα Παρθένον». Το ανθρώπινο γένος πρόσφερε στον Θεό το μεγαλύτερο και αγιότερο και γλυκύτατο δώρο, κατά τους Πατέρες. Την Παρθένο Μαρία.
Το μήνυμα των Χριστουγέννων φέρνει χαρά και αγαλίαση. Οφείλεται στο γκρέμισμα ενός φραγμού: «ο μεσότοιχος του φραγμού διαλύθηκε». Πρόκειται για το μεσότοιχο που είχε υψωθεί ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό.
Ωστόσο, με καρδιά πιο αφιλόξενη κι απ΄εκείνη των άλογων ζώων προς τον νεογέννητο Χριστό, θα λατρέψουμε για άλλη μία φορά, τον καταναλωτισμό και το πώς θα φάμε την γαλοπούλα, περνώντας και μια βόλτα, έτσι «για το καλό» κι΄απ΄τους ναούς σαν «καλοί χριστιανοί». Ενώ οι χριστιανοί καλούνται να δουλεύουν ακόμα κι αν δεν έχουν οι ίδιοι οικονομικό πρόβλημα, αλλά να βοηθούν από το περίσσευμα της παραγωγής τους, τους μη έχοντες (άνεργους, ανάπηρους, ηλικιωμένους κ.λ.π). Ένας δημοσιογράφος ρώτησε ένα νεαρό την περίοδο των Χριστουγέννων: Τι δώρο θέλεις τα Χριστούγεννα; Και το αγόρι απάντησε: Δεν τα «πάω» τα Χριστούγεννα, δεν θέλω δώρο. Είπε μία αλήθεια. Αφού ζεί μες την αμαρτία και στα πάθη, πώς να «πάει» τα Χριστούγεννα; Δεν βιώνει τον Χριστό. Όταν η σχέση μας με τον Χριστό δεν είναι εμπειρίας, βιωματική, αλλά μηχανική και εξωτερική, τότε δεν έχουμε καμία σχέση με τον Χριστό αλλά και με τον άνθρωπο. Χωρίς μετάνοια δεν καταλαβαίνουμε Χριστούγεννα ούτε τα βιώνουμε εσωτερικά στην καρδιά (ψυχή) μας.
O Aββάς Δωρόθεος λέει: Όταν είμαστε μακριά από τον Χριστό, είμαστε μακριά και από τον άνθρωπο. Για παράδειγμα, έχουμε μία ρόδα ποδηλάτου με τις ακτίνες. Στο κέντρο είναι ο Χριστός. Όσο οι άνθρωποι πλησιάζουν τον Χριστό, πηγαίνουν προς το κέντρο, τόσο πλησιάζουν με τον συνάνθρωπο. Στο κέντρο είναι η κατά Χριστόν ζωή λένε οι Πατέρες. Η πραγματική αγάπη. Με τα έργα δείχνουμε αν αγαπούμε τον Χριστό και τον άνθρωπο. Αλλιώς παίζουμε θέατρο. Είναι φοβερό πράγμα να έρχονται Χριστούγεννα και να μην αγγίζουν την καρδιά μας.
Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος με αφορμή την εορτή των Χριστουγέννων: Γεννήθηκε ο Χριστός ο Θεός σε σπήλαιο και σοκαρίζεσαι. Γεννήθηκε σε φάτνη και σοκαρίζεσαι. Γεννήθηκε ανάμεσα σε άλογα ζώα και σοκαρίζεσαι! Αλλά γεννιέται και κάπου αλλού ο Χριστός, σε πολύ χειρότερες συνθήκες, σε πιο φοβερό σκοτάδι. Μέσα στον άνθρωπο, που έχει πυκνό και βαθύ σκοτάδι από τα πάθη. Λένε οι Πατέρες: Γεννήθηκε ο Χριστός σε φυσικό σκοτάδι, για να γεννηθεί μέσα (στη καρδιά) μας, στο πνευματικό σκοτάδι. Όταν όμως μπαίνει μέσα μας ο Χριστός, φωτίζει το σκοτάδι. Όπως τους αγίους. Αυτό είναι το μεγάλο γεγονός για εμάς, η «κένωση» του Χριστού. Το μόνο δώρο που θέλει από εμάς ο νηπιάσας Χριστός, είναι οι αμαρτίες μας. Όπως είχε διαβεβαιώσει ο ίδιος ο Χριστός στον άγιο Ιερώνυμο. Να πούμε στο Χριστό: Κύριε, γεννήθηκες και ήρθες στον κόσμο για όλους τους ανθρώπους αλλά και για μένα ξεχωριστά. Είμαι παράξενος άνθρωπος, έλα να με διορθώσεις. Έλα να με θεραπεύσεις. Εγώ όμως Κύριε, θα στηριχτώ σε ΄Σένα. Μόνο σε ΄Σένα. Να νοιώσουμε τον Θεό δικό μας, προσωπικό. Ότι κι αν δεν υπήρχε κανένας στη γή, θα γεννιόταν ο Χριστός για μένα, και θα έκανα Χριστούγεννα. Αυτό είναι μεγάλη ελπίδα και πληρώνεται η ψυχή μας, η καρδιά μας, από Θεϊκή αγάπη και ταυτόχρονα ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Η γλυκιά χαρά των Χριστουγέννων γεμίζει την καρδιά μας, το βλέμμα μας, την ψυχή μας. Το σπίτι μας γεμίζει με την ευτυχία των Χριστουγέννων και την αγάπη του Θεού, που έγινε τόσο μικρό βρέφος, για να μπορούμε να Το πλησιάσουμε, να Του πούμε τον πόνο μας, την θλίψη μας, και να παρηγορηθούμε από τα τρυφερά χεράκια Του, που θα μας ευλογήσουν στην εορτή Του και σε όλη τη ζωή μας. Να αγαπήσουμε φέτος πιο πολύ τον Χριστό, έν μετανοία μέσα στην Εκκλησία. Η καρδιά μας να γίνει μία άλλη φάτνη, ώστε να γεννηθεί εκεί μέσα ο νηπιάσας Χριστός, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης και να γίνουμε αναγεννημένοι πνευματικά άνθρωποι. Αμήν
            ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
                 Πρεσβύτερος Γεώργιος Δημητρόπουλος


Ο νηπιάσας Χριστός θα εμφανιστεί μόνο σε όσους θέλουν,







Θα εμφανιστεί μόνο σε όσους θέλουν, 
σε όσους έχουν αυτιά να ακούσουν 
και μάτια να δουν και να δεχτούν το θαύμα της Ζωής!!!
Παιδίον νέον, έρχεται στον κόσμο, ανυπεράσπιστο 
για να μας χορτάσει με την εμπιστοσύνη, 
την αγάπη το έλεος και το δικαίωμα να ελπίζουμε.
Παιδίον νέον έρχεται για να φέρει την αναγέννηση στις ψυχές μας.
Παιδίον νέον έρχεται για να καθαρίσει τις πληγές μας,
να διώξει το σκοτάδι και να μας σώσει από τον θάνατον πνευματικό και σωματικό.
Μόνο για όσους θέλουν, μόνο για όσους το ποθήσουν...
Παιδίον νέον έρχεται για να μας πει να μη φοβόμαστε,
να μη λυπόμαστε. Μας καλεί, τον καθένα προσωπικά,
εκεί που το σκοτάδι δεν κατοικεί, που πηγάζει το Φώς.
Εκεί που ο προ αιώνων Θεός γίνεται φίλος,
αδερφός, σύντροφος πιστός για πάντα.
Παιδίον νέον έρχεται, να μας κρατήσει στην αγκαλιά Του
και να μας χαρίσει την γαλήνη και την ειρήνη που τόσο ποθούμε καθώς και την δύναμη να σταθούμε ορθοί και άξιοι στο δρόμο
της καρδιάς και της λογικής, που τόσο λείπει από την κοινωνία
και τις αξίες του κόσμου τούτου, που μας παρασύρουν με μια μέθη γλυκιά στην στιγμιαία ηδονή, πιστή σύντροφο της οδύνης.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην προετοιμασία της Γέννησης,
στη γιορτή της μεγάλης και μοναδικής χαράς του κόσμου!!!
Ας καθαρίσουμε τον οίκο της ψυχής
κι ας σταθούμε με θαυμασμό και φόβο στον ερχομό Εκείνου
που θα βαστάξει τα βάσανα και τις δυσκολίες μας
και θα μας ντύσει με το Φως της Βασιλείας Του
που δεν έχει τέλος, αλλά Ζωή αιώνιον!!!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ







Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν
                                                                 κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


Καί πάλι τό θέμα τῆς Κυριακῆς ἀργίας στό προσκήνιο. Χρόνια τώρα γίνεται ἕνας μεγάλος ἀγῶνας, ἀπό κύκλους πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τήν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί μᾶλλον ἐνοχλοῦνται, ὡς ὁ παμπόνηρος, ἀπό τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στόν Θεό, τόν Ἐκκλησιασμό καί τήν πνευματική περισυλλογή τῶν ἀνθρώπων.
            Θά πρέπει νά εἶναι ἀφελής κάποιος, ἐάν πιστεύσῃ ὅτι ἐπιχειρεῖται νά καταργηθῇ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς μέ σκοπό τήν ἐνίσχυση τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς ἀγορᾶς, ἤ τήν τόνωση τῆς ἀγοραστικῆς κινήσεως καί τήν ὑποβοήθηση τοῦ τουρισμοῦ. Θά ἤμασταν ἀφελεῖς, ἐάν θεωρούσαμε ὅτι ἡ λειτουργία τῶν καταστημάτων τῆς Κυριακῆς εἶναι θέμα κεντρικό τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Οὔτε βέβαια δυνάμεθα νά πιστεύσωμε ὅτι θά λυθῇ τό οἰκονομικό πρόβλημα τῆς χώρας μας μέ τό ὡς ἄνω μέτρο.
            Ἄλλο εἶναι τό ζήτημα. Δυστυχῶς συνεχίζεται ἡ πνευματική ἀποδόμηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Πῶς ἄραγε νά ἑρμηνεύσῃ κανείς τήν προτεινόμενη καθιέρωση τῆς Δευτέρας ὡς ἀργίας; Αὐτό εἶναι τό ἐξωτερικό περίβλημα τῆς καλά μελετημένης καί ὀργανωμένης προσπάθειας ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων καί καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας προσευχῆς ἀφιερωμένης στόν Θεό. Ἡ μανία αὐτή τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας ὀφείλεται σέ λόγους ἰδεολογικούς καί υἱοθετεῖ τήν ἄποψη «ναί στό ἔθιμο τῆς ἀργίας μιά ἡμέρα τήν ἑβδομάδα, ἀλλά ὁποιαδήποτε ἡμέρα» (Τζόν Στιούαρτ Μίλλ, Περί Ἐλευθερίας, Ἐκδ. Ἐπίκουρος, Ἀθήνα 1983, σελ. 152-3).
            Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καί μιλοῦν γι’ αὐτήν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Τήν ἀργία αὐτή ἐθέσπισε μέ ἀπόφασή του ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος (Αὐτοκρατορικό Διάταγμα τῆς 3ης Μαρτίου 321). Ὑπάρχουν βέβαια καί Διατάξεις καί «Νεαρές» ἄλλων Αὐτοκρατόρων, ἀλλά ἀξίζει νά μνημονεύσωμε ὅτι ἡ Ἁγία Στ’ Οἰκουμενική Σύνοδος καθιέρωσε τελικά τήν Κυριακή ὡς τελεία ἀργία, γιά νά συμμετέχουν οἱ Χριστιανοί στήν Θεία Λειτουργία καί νά συναντῶται μεταξύ τους καί νά συμπνευματίζωνται τά μέλη τῆς οἰκογένειας.
Θά ἠδυνάμεθα νά ἀναφέρωμε πάρα πολλά ἐπ’ αὐτοῦ, σημειώνομε ὅμως ὅτι τόν Ἰούνιο τοῦ 2011 συναντήθηκαν στίς Βρυξέλλες 65 ἐκπρόσωποι Εὐρωπαϊκῶν Ὀργανώσεων καί Συνδικάτων, ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἄλλων ὁμολογιῶν πού ἀποτελοῦν τήν «Εὐρωπαϊκή Συμμαχία γιά τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς» καί ὑπέγραψαν ἀνακοίνωση, μέ τήν ὁποία δεσμεύονται νά ἀγωνισθοῦν ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς.
Τήν Κυριακή ἀργία τήν ἐσεβάσθησαν οἱ αἰῶνες.  Συνδέθηκε μέ τήν ζωή τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί μέ τήν πορεία τοῦ Ἔθνους μας, τό ὁποῖο πάντοτε ἐσεβάσθη τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, οἱ νεοέλληνες, θέλομε τά πάντα νά τά ἰσοπεδώσωμε. Ἐμπρός λοιπόν, γιατί καθυστερεῖτε; Τί ἄλλο ἀπέμεινε; Ὅλα αὐτά τά χρόνια συνετελέσθη τό «λαμπρό» ἔργο τῆς ἀποδομήσεως αὐτῆς τῆς κοινωνίας. Καί συνετελέσθη μέ ἐπιτυχία, πρός μεγίστη χαρά καί ἱκανοποίηση τῶν ἀσεβῶν καί ἀντιθέων καί μισελλήνων πατρώνων μας. Ἐμπρός λοιπόν... προχωρῆστε, συνεχῖστε μέ πίστη σέ αὐτούς πού δέν ἀγαποῦν τήν Πατρίδα μας! Δέν τούς βλέπετε πού χαίρουν καί ἐπιχαίρουν μέ τά «θαύματα» πού ἐπετελέσθησαν στόν τόπο μας διά τῶν ἐντολῶν τους; «Μπράβο σας», μᾶς φωνάζουν. «Συγχαρητήρια... ξαναγράψατε παραχαράσσοντας τήν ἱστορία σας. Εὖγε σας... διαλύσατε τήν παράδοσή σας, ἀρνηθήκατε τόν πολιτισμό σας. Χίλιες φορές σᾶς ἐπαινοῦμε... διαλύσατε τήν οἰκογένεια, ρημάξατε τά χωριά σας, κλείσατε τά σχολεῖα σας... εἶστε πρότυπα στό παγκόσμιο γίγνεσθαι...».
            Εἶπε ὁ κ. Ὑπουργός, προκειμένου νά δικαιολογήσῃ τήν ἀπόφαση νά παραμένουν ἀνοικτά τά καταστήματα τήν Κυριακή: «...Ἐπιδιώκουμε νά κάνουμε τήν  ἀγορά πιό σύγχρονη, πιό εὐρωπαϊκή, πιό φιλική στούς καταναλωτές. Γίνεται μιά τομή μέ βάση τήν εὐρωπαϊκή ἐμπειρία. Δίνουμε τήν δυνατότητα στίς μεγάλες ἐπιχειρήσεις νά δουλέψουν περισσότερο, καί στίς μικρές ἀκόμα πιό πολύ. Δίνουμε τήν δυνατότητα στούς καταναλωτές, Ἕλληνες καί τουρίστες, νά κάνουν ἐλεύθερα τίς ἀγορές τους...».
            Αὐτό μᾶς ἔφαγε κ. Ὑπουργέ. Αὐτό σᾶς τό λέμε τόσα χρόνια καί δέν τό ἀντιλαμβάνεσθε. Ἡ σπουδή νά κάνουμε τήν χώρα μας... τήν ἀγορά... τήν.... τήν..., πιό εὐρωπαϊκή καί πιό «φιλική» στόν καταναλωτή. Διερωτηθήκατε ἄραγε, κ. Ὑπουργέ, πῶς θά γίνῃ πιό φιλική ἡ ἀγορά, ὅταν οἱ Ἕλληνες δέν ἔχουν λεπτό τοῦ λεπτοῦ στήν τσέπη τους γιά νά ψωνίσουν γιά τά Χριστούγεννα; Ὁ χρόνος ἔλειψε ἀπό τόν Λαό, γιά νά προμηθευθῇ νά ψωνίσῃ τά πρός τό ζῆν ἀπαραίτητα; Γιατί κ. Ὑπουργέ θέλετε νά χρεωθῆτε μιά ἀπόφαση, ἡ ὁποία δέν προχώρησε ἐπί τόσα ἔτη; Ἀλλά τί λέγω... μᾶς δίδεται πλέον ἡ δυνατότητα νά ἐφαρμόσωμε «νέες μεθόδους» στήν πατρίδα μας... διότι ἔχομε ἀποκτήσει... «εὐρωπαϊκή ἐμπειρία». Θαυμασία ἡ διαπίστωσις. Σπουδάσαμε στήν ἀποχριστιανοποιημένη Εὐρώπη, πήραμε τά φῶτα ἀπό τήν «λευκή δαιμονία», ὅπως τήν ὀνόμαζε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, φτάσαμε σέ αὐτά τά χάλια∙ διότι έχουμε... «εὐρωπαϊκή ἐμπειρία». Βεβαίως δέν ἀπαξιώνομε τόν Εὐρωπαϊκό πολιτισμό. Ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά εἰσαγάγωμε στήν Πατρίδα μας, ὅ,τι ἀπόβλητο τῆς Εὐρώπης καί πολύ περισσότερο νά υἱοθετήσωμε τήν ἄθεη Εὐρωπαϊκή κουλτούρα καί προοπτική.
            Ἀλλά γιατί νά ἀπευθύνωμαι εἰς ὦτα μή ἀκουόντων; Ἴσως ἔκαμα λάθος πού ἔγραψα τίς παραπάνω γραμμές. Θά ἀπευθυνθῶ στόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό, ὁ ὁποῖος ξέρει νά ἀντιστέκεται, νά ἐπιμένῃ καί νά νικᾶ. Μπορεῖ πρός καιρόν νά παρασύρεται, ὅμως στό τέλος λειτουργεῖ σωστικά τό πνευματικό του DNA καί ἡ ὅλη ψυχοσύνθεσή του, ἡ ποτισμένη μέ τά νάματα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας.
            Ἀγαπητοί μου, ἄς ἀκούσωμε τί λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός περί τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ διδαχή του καί πάντοτε ἐπίκαιρη.
«Ἐπῆγεν ὁ Κύριος εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδάμ, τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του. Ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν. Ἐφάνη δώδεκα φορὰς εἰς τοὺς Ἀποστόλους του. Ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, χαρὰ εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον· φαρμάκι καὶ σπαθὶ δίστομον εἰς τὴν καρδίαν τῶν Ἑβραίων καὶ μάλιστα τοῦ διαβόλου. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ἑβραῖοι δὲν κατακαίονται ἄλλην ἡμέραν τόσον, ὡσὰν τὴν Κυριακήν, ὁποὺ ἀκούουν τὸν παπά μας νὰ λέγῃ: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν». Διότι ἐκεῖνο ὁποὺ ἐσπούδαζον οἱ Ἑβραῖοι νὰ κάμουν διὰ νὰ ἐξαλείψουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, ἐγύρισεν ἐναντίον τῆς κεφαλῆς των. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, μὰ περισσότερον τὴν Κυριακήν, ὁποὺ εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακὴν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νὰ ἀναστήσῃ ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἐργαζώμεθα τὰς ἓξ ἡμέρας διὰ ταῦτα τὰ μάταια, γήϊνα καὶ ψεύτικα πράγματα, καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὄχι νὰ πολυτρώγωμεν, νὰ πολυπίνωμεν καὶ νὰ κάμνωμεν ἁμαρτίας· οὔτε νὰ ἐργαζώμεθα καὶ νὰ πραγματευώμεθα τὴν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὁποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶνε ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν· καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεὸς παράκαιρα, ἢ τὴν γυναῖκα σου, ἢ τὸ παιδί σου, ἢ τὸ ζῶον σου ψοφᾶ, ἢ ἄλλον κακόν σοῦ κάμνει. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικὸν μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁποὺ εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; Ἂν εἶσθε χριστιανοί, νὰ τὴν φυλάγετε. Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τὸ γάλα τῆς Κυριακῆς τί τὸ κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νὰ τὸ σμίγῃς ὅλο καὶ νὰ τὸ κάμνῃς ἑπτὰ μερίδια· καὶ τὰ ἓξ μερίδια κράτησέ τα διὰ τὸν ἑαυτόν σου, καὶ τὸ ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἂν θέλης, δῶσε το ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς ἢ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ εὐλογήσῃ ὁ Θεὸς τὰ πράγματά σου. Καὶ ἂν τύχη ἀνάγκη καὶ θέλῃς νὰ πωλήσῃς πράγματα φαγώσιμα τὴν Κυριακήν, ἐκεῖνο τὸ κέρδος μὴ τὸ σμίγεις εἰς τὴν σακκούλα σου, διότι τὴν μαγαρίζει· ἀλλὰ δῶσε τα ἐλεημοσύνην, διὰ νὰ σᾶς φυλάγῃ ὁ Θεὸς» (Διδαχ. Δ’).
            Ἀλλά ἀνέφερα προηγουμένως, ὅτι τήν ἀπάντηση στήν προσπάθεια τῆς ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς στήν Ἑλλάδα καί στόν ἀγῶνα κάποιων νά μετατρέψουν τήν Πατρίδα μας σέ ἄθρησκο κράτος, μόνο ὁ Ἑλληνικός Λαός μπορεῖ νά τήν δώσῃ.
Γι’ αὐτό ἀδελφοί μου, γεμῖστε τίς Ἐκκλησίες μέ τήν παρουσία σας. Μή μένετε κανείς στό σπίτι τήν Κυριακή. Ἐκκλησιαστῆτε. Πάρετε ἀπό τό χέρι τά παιδιά σας καί ἀπολαύσετε τήν χαρά τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία τῶν προσώπων μέσα στήν Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο εἶναι «σύνοδος Οὐρανοῦ καί γῆς».
Ἀφῆστε ὁποιαδήποτε ἐργασία στήν  ἄκρη κατά τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου καί μετά τήν Θεία Λειτουργία χαρῆτε τήν οἰκογένειά σας, μιλῆστε μέ τά παιδιά σας, καθῆστε στό ἴδιο τραπέζι, ζῆστε τήν χαρά τῆς οἰκογενειακῆς θαλπωρῆς τήν ὁποία χωρίς λόγο, τά τελευταῖα χρόνια ἐχάσαμε.
            Καί ἄν, ἐν τέλει, ἐφαρμοστοῦν αὐτά τά μέτρα ἤ καί ἄλλα χειρότερα ἴσως, μή ψωνίζετε τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ἀντιστεκόμενοι στόν ὁδοστρωτῆρα πού θέλει νά συντρίψῃ κάθε ἴχνος ἀνθρωπιᾶς καί πνευματικότητος σ’ αὐτόν τόν τόπο. Καί οἱ εὐσεβεῖς καταστηματάρχαι ἄς μή πηγαίνουν νά ἐργασθοῦν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς.
Μή λησμονῆτε ἀδελφοί μου, τόν λόγο τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.
            «Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακή εἶναι ἀφωρισμένο καί κατηραμένο καί βάζετε φωτιά στό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογία».
            Γνωρίζω ὅτι κάποιοι θά σχολιάσουν δυσμενῶς τήν διδασκαλία τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ καί μάλιστα μέ θολό καί ψευτοκουλτουριάρικο λόγο. Δέν πειράζει ὅμως. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς δέν ἐπιφέρει κανένα κέρδος, κυρίως πνευματικό, οὔτε προσπορίζει εὐλογία ἀπό τόν Θεό.

Μήπως περιμένουμε το τέλος του κόσμου το Δεκέμβριο του 2012;






Καθώς πλησιάζουμε στο Δεκέμβρη του 2012, σίγουρα αυξάνει η ανησυχία των ανθρώπων που, επηρεασμένοι από κείμενα, ρεπορτάζ και ταινίες, θεωρούν πιθανό να συμβεί τότε μια παγκόσμια καταστροφή.

Όμως για το τέλος του κόσμου δε μιλούν μόνον οι προφητείες των Μάγιας ή άλλων αρχαίων πολιτισμών. Εμείς, οι χριστιανοί, έχουμε επίσης μια προφητεία που δίνει αξιόπιστα και σημαντικά στοιχεία γι’ αυτό το θέμα. Η αξιοπιστία της έχει τεκμηριωθεί από τους χιλιάδες αγίους όλων των αιώνων, που ενώθηκαν με το Θεό, είδαν με τα μάτια τους τα μυστήρια του ουρανού και απόχτησαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όχι μόνο οι ψυχές τους μετά το θάνατο, αλλά ακόμη και πριν πεθάνουν.

Τέτοιοι άγιοι υπήρξαν και στο τέλος του 20ού αιώνα, όπως οι μεγάλοι Γέροντες Παΐσιος ο Αγιορείτης, Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ιάκωβος Τσαλίκης, Κλεόπας Ελίε της Ρουμανίας, Σωφρόνιος του Έσσεξ κ.π.ά. Όλοι αυτοί έχουν άποψη για τη ζωή και το θάνατο, την αιωνιότητα, το Θεό και την Αλήθεια, την τελειότητα του ανθρώπου και το τέλος του κόσμου – και η άποψή τους δεν είναι λιγότερο αξιόπιστη και υπολογίσιμη από την άποψη των Μάγιας ή οποιουδήποτε άλλου. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι είναι πολύ περισσότερο αξιόπιστη και υπολογίσιμη, γιατί είναι άνθρωποι της εποχής μας, ενώ οι Μάγιας και οι άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί δε βλέπουμε να έχουν αντίστοιχους θεοφόρους αγίους στις μέρες μας, και, αν έχουν, μοιάζουν περισσότερο με μάγους παρά με αγίους.

Οι πνευματικές εμπειρίες των προφητών και διδασκάλων των διαφόρων θρησκειών είναι γνωστές και μελετημένες από τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού, που τις έχουν αξιολογήσει προσεχτικά και ξεπεράσει με τη δική τους υπέρτατη εμπειρία της θέωσης, δηλαδή της ένωσης με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ. Τις έχουν αξιολογήσει επίσης με την πνευματική επιστήμη της διάκρισης των πνευμάτων – και της αξιολόγησής τους, αν είναι αγαθά ή σκοτεινά – επιστήμης που λείπει από όλες τις άλλες παραδόσεις εκτός της Ορθοδοξίας.

Με τον ίδιο τρόπο οι ορθόδοξοι άγιοι έχουν αξιολογήσει με αγάπη αλλά και μεγάλη προσοχή τις απόψεις, καθώς και τις πνευματικές εμπειρίες των χριστιανών που είναι μέλη διαφόρων αιρέσεων, οι οποίες εμφανίστηκαν στην πορεία του χρόνου και διαφοροποιήθηκαν από τις αρχαίες χριστιανικές ρίζες, τις οποίες ακολουθεί η Ορθοδοξία. Τέτοιες αιρέσεις είναι ο καθολικισμός (παπισμός), ο προτεσταντισμός, ο πεντηκοστιανισμός και οι «αναγεννημένοι» χριστιανοί, οι «προ-χαλκηδόνιες» Εκκλησίες [«Ανατολικές (Oriental) Ορθόδοξες Εκκλησίες»] κ.ά.

Η προφητεία που έχουμε για το τέλος του κόσμου περιέχεται στην Αγία Γραφή. Είναι γνωστές οι αναφορές της Αποκάλυψης του αγίου Ιωάννη, αλλά ανάλογες αναφορές κάνει και ο Ιησούς Χριστός στο Ευαγγέλιο (π.χ. κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφ. 24 και 25), ο απόστολος Παύλος (π.χ. Α΄ προς Θεσσαλονικείς, κεφ. 4 και 5), ο απόστολος Πέτρος (Β΄ επιστολή Πέτρου, κεφ. 3) κ.λ.π.

Από τα στοιχεία που δίνουν οι παραπάνω, συμπεραίνουμε τα εξής:

1) Είναι αδύνατο να υπολογίσουν οι άνθρωποι πότε ακριβώς θα γίνει το τέλος του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός, όταν Τον ρώτησαν οι μαθητές Του, απάντησε ότι το τέλος θα έρθει απρόσμενα, όπως ο κλέφτης μέσα στη νύχτα, και μόνο ο Θεός Πατέρας γνωρίζει την ημέρα και την ώρα που θα συμβεί (π.χ. Ματθ. κεφ. 24, στίχ. 36 αι 42-44). Το ίδιο επαναλαμβάνει και ο απόστολος Παύλος (Α΄ Θεσσ. 5, 2-4). Άρα δεν πρέπει να περιμένουμε μια συγκεκριμένη ημέρα ή χρονιά «το τέλος», αλλά να είμαστε έτοιμοι όλη μας τη ζωή.

2) Το τέλος του κόσμου δεν θα είναι καθόλου τέλος, αλλά η «Ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» (Πράξεις των αποστόλων, 2, 20), με γεγονότα που λαχταρούν από τα βάθη της καρδιάς τους οι χριστιανοί από την αρχή του χριστιανισμού! Θα επιστρέψει ο Χριστός γεμάτος φως και συνοδευόμενος από τους αγίους αγγέλους (Ματθ. κεφ. 25, 31). Θα γίνει η ανάσταση όλων των νεκρών! (κατά Ιωάννην, κεφ. 5, στίχ. 25. Α΄ Θεσσ. 4, 16. Αποκάλυψις 20, 11-13, κ.λ.π.). Θα νικηθεί τελείως το κακό, θα πάψει ο θάνατος και θα ανατείλει η αιώνια ημέρα του παραδείσου (Αποκάλυψις, κεφ. 21-22).

Δεν πρέπει λοιπόν να περιμένουμε το τέλος με φόβο, αλλά με χαρά, όπως οι πρώτοι χριστιανοί (η ίδια η Αποκάλυψη τελειώνει με την προσευχή «Ναι, έλα, Κύριε Ιησού»).

Πριν το τέλος θα συμβούν συμφορές (Ματθ. κεφ. 24, Πράξεις 2, 19-21), θα αλλάξει η μορφή του κόσμου (Β΄ Πέτρ. 3, 7-13), αλλά «όποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί» (Πράξεις, ό.π.), καινούργιοι ουρανοί και καινούργια γη θα έρθουν, όπου θα κατοικεί η δικαιοσύνη (Β΄ Πέτρου, ό.π.) και στην αιώνια αυτή βασιλεία του Φωτός, όπου «ήλιος και φεγγάρι της θα είναι ο ίδιος ο Θεός», δε θα υπάρχει πόνος και δάκρυ, ούτε θα μπορεί να μπει κανένα κακό (Αποκάλυψις, κεφ. 21-22).

3) Πριν το τέλος θα υπάρξουν «σημεία», που θα προσανατολίσουν τους χριστιανούς όχι στο πότε ακριβώς θα γίνει, αλλά ότι πλησιάζει. Το κυριότερο από αυτά τα σημεία θα λέγαμε ότι είναι ο Αντίχριστος, το Θηρίο, ο «άνθρωπος της αμαρτίας» (Αποκάλυψις, κεφ. 13, Β΄ προς Θεσσαλονικείς, κεφ. 2), που θα πείσει σχεδόν όλους τους ανθρώπους να τον λατρέψουν και θα καταδιώξει ανελέητα όσους αρνηθούν (επειδή θα λατρεύουν τον αληθινό Θεό), οι οποίοι θα γίνουν μάρτυρες και άγιοι (Αποκάλ. 20, στίχ. 4).

Ο Αντίχριστος δε φαίνεται να έχει έρθει ακόμη – τα επτά έτη της βασιλείας του, που προφητεύονται, οι δύο προφήτες που θα τον αντιμετωπίσουν, ο μεγάλος πόλεμος που θα τον ρίξει από την εξουσία, δεν έχουν ακόμη συμβεί. Πώς λοιπόν «ήρθε το τέλος»;

Ίσως το τέλος είναι κοντά. Ίσως το ανακάτεμα των θρησκειών που προκαλεί με πονηριά το λεγόμενο «κίνημα της new age πνευματικότητας», με τη μόδα της γιόγκα, της αστρολογίας, των παραψυχολογικών δυνάμεων και τόσων άλλων δοξασιών από τις ειδωλολατρικές θρησκείες όλων των λαών (από το βουδισμό, το ζεν, τον ινδουισμό, μέχρι τους Ινδιάνους, τους αρχαίους Αιγυπτίους ή τους αρχαίους Έλληνες, τους δρυΐδες, τις μάγισσες κ.λ.π.), όλα αυτά ίσως είναι ένα τέχνασμα από σκοτεινούς κύκλους για να καλλιεργήσουν το έδαφος για τη λατρεία του Αντίχριστού. Ίσως ακόμη και όλα όσα λέγονται για «το τέλος» που «θα γίνει το 2012» να είναι ένα κόλπο για να παραπλανήσουν πολλούς, από εκείνους που δεν πιστεύουν πια στο Χριστό, αλλά μπερδεμένοι ψάχνουν την αλήθεια σε ειδωλολάτρες «προφήτες», παράξενες μεθόδους «πνευματικής εμπειρίας» ή «τελειότητας» και εξωτικές θρησκείες. Ίσως ο Αντίχριστος είναι κοντά (ίσως και όχι, γιατί μπορεί να έρθει άλλη εποχή, πιο ταιριαστή στην Αποκάλυψη), αλλά δεν τον είδαμε ακόμη. Μην ανησυχείς, λοιπόν: δεν περιμένουμε το τέλος του κόσμου φέτος ή του χρόνου.


4) Ο Χριστός όμως, και οι άγιοι μαθητές Του, προφήτεψαν και την εμφάνιση απατεώνων, ψευτοπροφητών και ψευτο-Χριστών που θα ξεγελάσουν τον κόσμο εμφανίζοντας συχνά και υπερφυσικές δυνάμεις, μιλώντας για το τέλος, για «αλήθεια και σωτηρία», αλλά θα λένε ψέματα και θα στρέψουν τους δυστυχείς ανθρώπους σε άλλες κατευθύνσεις, απομακρύνοντάς τους από το Χριστό, κάνοντάς τους να χάσουν την αλήθεια και τη σωτηρία! (π.χ. Ματθ. 24, 23-26).


Μήπως αυτοί που σου μιλάνε για «το τέλος», δίνοντας συγκεκριμένη ημερομηνία και βάζοντας στην καρδιά σου πανικό και απελπισία (αλλά δε μιλάνε καν για τον ερχομό του Χριστού, την ανάσταση των νεκρών και τον παράδεισο, που θα συνοδεύσουν το «τέλος»), είναι τέτοιοι ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και σου στήνουν παγίδα;

Αν θέλεις τη γνώμη μας, μην τους πιστεύεις. Σου έχουμε ήδη δώσει αρκετές παραπομπές στην αγία Γραφή, που μπορείς να ερευνήσεις και να βγάλεις ο ίδιος τα συμπεράσματά σου.

Εμείς, στην Ορθόδοξη Εκκλησία – την αρχαία πίστη των χριστιανών, την πίστη των αγίων – δεν περιμένουμε το τέλος του κόσμου το 2012! Αλλά περιμένουμε κάθε στιγμή της ζωής μας το Χριστό, τον Οποίο θα συναντήσουμε έτσι κι αλλιώς τη στιγμή του θανάτου μας, που μπορεί να είναι σήμερα ή αύριο. Το «τέλος» θα έρθει όταν Εκείνος θέλει και το περιμένουμε με χαρά, γιατί θα αναστηθούμε μαζί με όλους τους νεκρούς, όλων των λαών, όλων των εποχών. Αλλά πριν το τέλος, θα έρθει η μέρα της δικής μας συνάντησης με τον Ιησού. Θα είμαστε έτοιμοι να Τον αντικρίσουμε; Είμαστε έτοιμοι για σήμερα, αν είναι να φύγουμε σήμερα; Είσαι έτοιμος για σήμερα, αν είναι να «φύγεις» σήμερα, αδελφέ μας; Τους δικούς σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου, τους ετοίμασες; Δεν ξέρουμε πότε είναι η μέρα ή η στιγμή. Είναι εύκολο ν’ αρρωστήσω. Είναι εύκολο να πάθω ένα θανατηφόρο ατύχημα. Ο θάνατος τι θα είναι για μένα; Χαρά ή αιώνια καταδίκη;

Το λέμε αυτό, γιατί το Φως του Θεού δεν θα το αντικρίσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Όσοι το δουν μέσα από την παραμόρφωση του εγωισμού, της κακίας, του μίσους ή ακόμη και της απιστίας, θα το νιώσουν ως πυρ – αυτό είναι το σκότος το εξώτερον και το πυρ της κόλασης, για το οποίο μιλάει και ο Χριστός (π.χ. Ματθ. κεφ. 25) και η Αποκάλυψη (κεφ. 14, στίχ. 10-11. κεφ. 20, στίχ. 10) και οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού γενικώς.

Αν φοβάσαι το «τέλος», έλα στην Ορθοδοξία. Εδώ δεν περιμένουμε κανένα «τέλος». Περιμένουμε το Χριστό. Εδώ επίσης δεν υπάρχει κανένας σαδιστής Θεός που απειλεί τους φουκαράδες ανθρώπους με την τιμωρία της κόλασης, αλλά ένας δρόμος που πολλοί τον έχουν βαδίσει και έχουν ενωθεί με το Θεό. Υπάρχει η βοήθεια του Θεού, για να Τον δούμε ως Φως και όχι ως πυρ, η βοήθεια που Εκείνος προσφέρει σε όποιον θέλει ν’ αγωνιστεί για να καθαρίσει την καρδιά του και να είναι έτοιμος να Τον αντικρίσει.

Δε μιλάμε με ωραία λόγια (όπως ακούμε άλλους), δεν κάνουμε κόλπα. Μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας και, από εκεί και πέρα, ας αποφασίσει καθένας μόνος του.

Εμείς δεν είμαστε «ήδη σωσμένοι», αλλά καλούμαστε ν’ αγωνιζόμαστε κάθε στιγμή ενάντια στις πτώσεις μας, στα λάθη, τις αδυναμίες και τα πάθη μας. Ο Χριστός είναι ο οδηγός μας και οι άγιοι είναι τα πρότυπά μας. Εκείνοι μας διδάσκουν με αγάπη και τον τρόπο να γινόμαστε ένα μαζί Του και με όλους τους ανθρώπους, ακόμα και με όλα τα όντα – όπως έχουν γίνει ένα εκείνοι, και σ’ αυτή τη ζωή και στην αιωνιότητα.

Εδώ υπάρχει η ελπίδα, εδώ υπάρχει η αλήθεια, εδώ είναι ο προθάλαμος για την αιωνιότητα κι όχι για κάποιο «τέλος του κόσμου», σήμερα ή αύριο.

Ψάξε το, αν θέλεις. Ερεύνησε την Καινή Διαθήκη, μάθε για τους αγίους, μάθε για το νόημα και την ουσία της Ορθοδοξίας. Και κάνε ό,τι θέλεις, αδελφέ μας. Είσαι ελεύθερος. Ή μάλλον, για να το πούμε σωστότερα, με τη χάρη του Θεού, γίνε ελεύθερος.

Ἱερὰ Παράδοσις:

Ἱερὰ Παράδοσις: Πηγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως
Κάλλιστος Γουέαρ, Ἐπίσκοπος Διοκλείας





Οἱ Ὀρθόδοξοι μιλοῦν πάντοτε γιὰ τὴν παράδοση. Τί ἐννοοῦν ὅμως μ᾿ αὐτὴ τὴ λέξη; Ἡ συνηθισμένη ἀντίληψη εἶναι πὼς παράδοση εἶναι ἡ μετάδοση ἀπὸ τοὺς προγόνους στοὺς ἀπογόνους μίας γνώμης, μίας πίστης ἢ ἑνὸς ἐθίμου. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, Χριστιανικὴ Παράδοση εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ πράξη ποὺ μετέδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στοὺς Ἀποστόλους, καὶ ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων ἔχει παραδοθεῖ, ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ ἕναν Ὀρθόδοξο ὅμως Χριστιανό, Παράδοση σημαίνει κάτι πολὺ πιὸ συγκεκριμένο καὶ εἰδικότερο ἀπ᾿ αὐτό. Παράδοση εἶναι τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὰ γραφτὰ τῶν Πατέρων, οἱ Κανόνες, τὰ λειτουργικὰ βιβλία, οἱ Ἅγιες εἰκόνες. Στὴν πράξη Παράδοση εἶναι ὁλόκληρο τὸ δογματικὸ σύστημα, ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση, ἡ λατρεία, ἡ πνευματικότητα καὶ ἡ τέχνη ποὺ ἔχουν διαμορφώσει οἱ Ὀρθόδοξοι μέσα στοὺς αἰῶνες. Οἱ σημερινοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ὡς κληρονόμο καὶ φύλακα μίας πλούσιας κληρονομιᾶς ποὺ τὴν ἔλαβαν ἀπὸ τὸ παρελθόν, καὶ πιστεύουν πὼς καθῆκον τοὺς εἶναι νὰ μεταδώσουν αὐτὴν τὴν κληρονομιὰ ἀμείωτη στὸ μέλλον.

Σημειῶστε πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς Παράδοσης. Μερικὲς φορὲς ἢ Παράδοση ὁρίζεται ὡς ἡ προφορικὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς ἄμεσους μαθητές Του. Ὄχι μόνο οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ Ὀρθόδοξοι συγγραφεῖς ἔχουν υἱοθετήσει αὐτὸν τὸν τρόπο σκέψης, διαχωρίζοντας τὴν Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ τὴν Παράδοση, Θεωρῶντας πὼς εἶναι δυὸ διακεκριμένες πηγὲς τῆς χριστιανικῆς πίστης. Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο μία πηγή, ἀφοῦ ἡ Ἁγία Γραφὴ ἐμπεριέχεται στὴν Παράδοση...

Μεταξὺ τῶν διαφόρων στοιχείων τῆς Παράδοσης, αὐτὰ ποὺ διαθέτουν μοναδικὴ ἀξία εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ οἱ δογματικοὶ ὅροι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων: Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ οἱ Ὀρθόδοξοι τὰ δέχονται ὡς κάτι τὸ ἀπόλυτο καὶ ἀμετάβλητο, κάτι ποὺ δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀκυρωθεῖ ἢ νὰ ἀνασκευαστεῖ.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου-Ο Άγιος της συγχώρεσης






Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε το 1547 μ.Χ. στο χωριό Αιγιαλός της Ζακύ
νθου. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Δραγανίγος ή Γραδενίγος Σιγούρος (ή Σηκούρο). Η οικογενειά του ήταν εύπορη και κατείχε μεγάλη έκταση γης, ενώ οι γονείς του συμμετέχοντας στους πολέμους των Βενετών κατά των Τούρκων απέκτησαν και αριστοκρατικό ιδίωμα. Ο πατέρας του λεγόταν Μώκιος και η μητέρα του Παυλίνα, ενώ είχε άλλα δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα. Σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις της Ζακύνθου, που δεν επιβεβαιώνονται ιστορικά, ο Άγιος είχε για ανάδοχο τον Άγιο Γεράσιμο (βλέπε 16 Αυγούστου και 20 Οκτωβρίου).
Ο Άγιος Διονύσιος, ανατράφηκε με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και την αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών. Κατόπιν έγινε μοναχός στη βασιλική Μονή των Στροφάδων, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ, όπου ασκήθηκε στην αγρυπνία, την εγκράτεια και τη μελέτη των Γραφών.

Αργότερα ο Διονύσιος, θα χριστεί ιερέας παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις λόγω της βαριάς ευθύνης της ιεροσύνης, από τον επίσκοπο Κεφαληνίας και Ζακύνθου, Θεόφιλο. Έπειτα, το 1577 μ.Χ., πήγε στην Αθήνα, για να βρει καράβι προκειμένου να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα. Αλλά ο τότε αρχιερέας των Αθηνών, Νικάνορας, άκουσε κάποια Κυριακή το λαμπρό του κήρυγμα και μετά από πολλές παρακλήσεις τον έκανε επίσκοπο Αιγίνης, με την επίσημη κατόπιν έγκριση της Εκκλησίας Κωνσταντινούπολης, δίνοντας του το όνομα Διονύσιος.

Τα ποιμαντικά του καθήκοντα, επιτέλεσε άγρυπνα και άοκνα. Αναδείχτηκε διδάσκαλος, πατέρας και παιδαγωγός του ποιμνίου του. Η φήμη του είχε διαδοθεί παντού, αλλά αυτός παρέμενε απλός και ταπεινός.

Ασθένησε όμως από τους πολλούς κόπους και παραιτήθηκε. Γύρισε στη Ζάκυνθο, όπου μέχρι το 1579 μ.Χ. ήταν προσωρινός επίσκοπος. Μετά αποσύρθηκε στη Μονή της Θεοτόκου της Αναφωνητρίας, όπου ασκήτευε και με αγάπη κήρυττε και βοηθούσε τους κατοίκους του νησιού.

Οι οικογένειες Σιγούρου και Μονδίνου από διασωθέντα έγγραφα που ανάγονται στα αρχεία της Βενετίας, φαίνεται να είχαν θανάσιμο μίσος. Συμπλοκές μεταξύ των δυο οικογενειών συνέβαιναν διαρκώς. Σε μια από αυτές ο αδελφός του Αγίου, Κωνσταντίνος, δολοφονήθηκε. Στην προσπάθεια όμως να διαφύγει ο δολοφονός του Κωνσταντίνου αναζήτησε καταφύγιο στο μοναστήρι που βρισκόταν ο Άγιος, χωρίς όμως να γνωρίζει τη συγγένεια. Όταν ο δολοφόνος έφτασε στη Μονή, ερωτήθη από τον Διονύσιο, που ήταν ο ηγούμενος της Μονής, γιατί ζητεί καταφύγιο, αφού κανονικά δεν επιτρέπετο να εισέλθει. Ο ίδιος απάντησε πως τον κυνηγούσαν οι Σιγούροι, ενώ μετά από διαρκείς ερωτήσεις ομολόγησε πως δολοφόνησε τον Κωνσταντίνο Σιγούρο. Ο Διονύσιος παρά τη θλίψη του, όχι μόνο έκρυψε τον δολοφόνο αλλά και τον φυγάδευσε. Έτσι με αυτόν τρόπο κατάφερε να αποτρέψει ένα ακόμα έγκλημα και ταυτόχρονα να δώσει τη δυνατότητα μετανοίας στον δολοφόνο, παρά την πικρία για το χαμό του αδελφού του, δίνοντας ένα παράδειγμα συγχωρητικότητας και υψηλής εφαρμογής των Χριστιανικών ιδεωδών. Για τον λόγο μάλιστα αυτό ονομάστηκε και «Άγιος της Συγνώμης».

Ο Διονύσιος πέθανε σε βαθιά γεράματα, 17 Δεκεμβρίου 1622 μ.Χ. Τάφηκε στη Μονή Στροφάδων και κατά την εκταφή το λείψανό του βγήκε ευωδιαστό και αδιάφθορο.

Η αγιότητά του αναγνωρίσθηκε από το οικουμενικό πατριαρχείο το 1703 μ.Χ., αλλά στο νησί ένεκα του βίου του, αλλά και του λειψάνου του ετιμάτο ως άγιος αρκετά νωρίτερα.

Στις 24 Αύγούστου του 1717 μ.Χ. μετεκομίσθη το Σεπτό Σκήνωμά του στη Ζάκυνθο για να προστατευθεί από τους πειρατές. Αρχικά φυλάχτηκε στον Ιερό Ναό του Μετοχίου της Ι. Μονής, στο προάστιο Καλλιτέρος. Το 1764 μ.Χ. εναποτέθηκε οριστικά στην ομώνυμη Ιερά Μονή του, που έχτισαν oί Μοναχοί των Στροφάδων. Από τότε το Σεπτό Σκήνωμά του αποτελεί μέχρι σήμερα πόλο έλξεως χιλιάδων προσκυνητών και πηγή συνεχών ιάσεων και θαυμάτων.

Η ανακήρυξη του Αγίου Διονυσίου σαν Προστάτη της Ζακύνθου, αντί της Παναγίας της Σκοπιώτισσας και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, έγινε από την Κοινότητα Ζακύνθου ύστερ’ από το έτος 1758 μ.Χ. και πριν από το 1763 μ.Χ., όταν η Βενετσιάνικη Γερουσία ενέκρινε απόφαση του Προβλεπτή Ζακύνθου Φραγκίσκου Μανωλέσου, για την αναγνώριση σαν επίσημης ημέρας της 17ης Δεκεμβρίου κάθε χρόνου. Ως τότε, η επέτειος της Κοιμήσεως του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκεμβρίου), θεσπισμένη από τη Συνοδική Έκθεση του 1703 μ.Χ., γιορταζόταν ανεπίσημα, με τη λιτανεία στην πόλη του ιερού Λειψάνου και πανηγύρι. Επίσης, ορίσθηκε να γιορτάζεται επίσημα και η 24η Αυγούστου, επέτειος της μετακομιδής του ιερού Λειψάνου από τα Στροφάδια στη Ζάκυνθο, με πανηγύρι και λιτανεία του Πολιούχου στην πόλη.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ





Ο Θεός με το στόμα του Προφήτου Ησαΐα μάς παραγγέλλει λέγων: «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών. Μάθετε καλόν ποιείν» (Ησ. α' 16).
Η μετάνοια προϋποθέτει αμαρτία. Όποιος δεν έχει αμαρτία, αυτός δεν έχει ανάγκη μετανοίας. Όλοι, και πρώτος εγώ, αισθανόμεθα αμαρτωλοί.
Η αμαρτία είναι τραύμα στην ψυχή, πληγή στην συνείδησι που μας πονάει, τραύμα στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, της οποίας είμαστε μέλη. Η αμαρτία είναι κάρφωμα και ξανακάρφωμα στο Χριστό. Ποιος δεν έχει τραυματισθεί από την αμαρτία; ποιος δεν έχει αμαρτήσει με τα λόγια, με τις πράξεις του, με τους λογισμούς; ποιος δεν κτυπήθηκε κατάστηθα από τις τύψεις της συνειδήσεως; Όποιος θα πη πως δεν έχει αμαρτήσει, αυτός θα έχει πει το μεγαλύτερο ψέμα....
Αλλ' εάν η αμαρτία είναι το τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο· είναι το ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο....
Πολλοί χριστιανοί, με ευλαβή πόθο, αναζητούν να βαπτιστούν στον Ιορδάνη ποταμό, αλλ' όσες φορές και αν μπούνε στον Ιορδάνη ποταμό και όσα μπουκάλια αγιασμό και αν πιούμε, αν δεν μετανοήσουμε δεν σωζόμεθα. Κοντά μας, δίπλα μας, είναι ο Ιορδάνης ποταμός. Κυλάει μέσα στην Εκκλησία, είναι η γλυκεία μετάνοια και εξομολόγησις. Ας λουσθούμε μέσα στην μετάνοια, διότι με αυτήν σβήνουν όλα τα αμαρτήματα. Και το λουτρό της μετανοίας είναι το δεύτερο βάπτισμα. Αυτό δε το λουτρό του θεϊκού βαπτίσματος, που λέγεται μετάνοια, γίνεται συνειδητά και αποφασιστικά. Πλένομαι, για να μη ξαναλερωθώ, ασχέτως αν δεν τα καταφέρω. Πλην πλένομαι με την απόφασι να μη ξαναλερώσω τον χιτώνα της ψυχής μου.
Το έλεος του Θεού είναι ανταπόκρισις στη μετάνοια του ανθρώπου. Με τον ερχομό του Χριστού, η μετάνοια δεν είναι απλώς μεταμέλεια και εξομολόγησις αμαρτιών, αλλ' είναι άφεσις, συγχώρησις, εξάλειψις τελεία των αμαρτιών. Η μετάνοια είναι ένας θρήνος που οδηγεί στην χαρά. Είναι το χαροποιό πένθος. Η μετάνοια είναι η σπορά των δακρύων, που φέρνει το θερισμό της λυτρώσεως... Με την αμαρτία χάνουμε την ηρεμία της συνειδήσεως. Με το κλάμα της μετανοίας παίρνουμε πίσω αυτό που χάσαμε. Με την αμαρτία χάνουμε το πολυτιμώτερο αγαθό, την ψυχή μας. Πεθαίνει η ψυχή μας. Και αν κλάψουμε για τις αμαρτίες μας, θ' αναστηθή η ψυχή μας....
Να κλάψουμε για τα αμαρτήματα μας, όπως έκλαψε ο Δαβίδ, που έβρεχε το προσκέφαλό του με τα δάκρυα του. Να κλάψουμε όπως η πόρνη, που τα δάκρυα της μοσχοβόλησαν περισσότερο από τα μύρα της, με τα όποια έβρεξε τα πόδια του Χριστού. Να κλάψουμε όπως έκλαψε ο Απόστολος Πέτρος μετά την άρνησι του Διδασκάλου. Να κλάψουμε όπως έκλαψε ο Απόστολος Παύλος όταν θυμόταν ότι δίωξε την Εκκλησία του Χριστού. Να κλάψουμε όπως έκλαψαν οι μεγάλοι αμαρτωλοί που έγιναν άγιοι. Να κλάψουμε για τα δικά μας αμαρτήματα, αλλά να κλάψουμε και για τα αμαρτήματα των άλλων. Αμάρτησε ο άλλος; μη τον κατακρίνης. Κλάψε για την πτώσι του, δέστην σαν δική σου πτώσι. Είμεθα «αλλήλων μέλη». Ο άλλος είναι μέλος του ιδίου με σένα σώματος· μέλος του σώματος του Χριστού. Κλάψε εσύ για τον άλλον, όπως έκλαιγε ο Παύλος και έλεγε: «Ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον». Κλάψε εσύ για το παιδί σου που παρανόμησε, για το Χριστιανό που γλύστρισε και έπεσε.
Η αμαρτία είναι φωτιά. Και οι κρουνοί που σβύνουν αυτή την φωτιά, είναι οι κρουνοί της μετανοίας. Αν πιάση φωτιά το διπλανό σπίτι, δεν θα τρέξης και εσύ για να σβύση η φωτιά;  Αν αδιαφορήσης, η φωτιά θα επεκταθή και στο δικό σου σπίτι. Έτσι δεν μπορείς ν' αδιαφορήσης όταν ο άλλος καίγεται από τη φωτιά της αμαρτίας. Ρίξε τα δάκρυά σου για να σβεσθή η φωτιά. Αν αδιαφορήσης, θάχης και συ κρίμα, αμαρτία. Κι αν όχι μόνο αδιαφορήσης αλλά γελάς κι όλας και σχολιάζης την αμαρτία του άλλου και την διαπομπεύης, τότε πια θα επιτρέψη ο Θεός να πέσης και εσύ, και η φωτιά της δικής σου αμαρτίας, μπορεί να είναι ο προθάλαμος της κολάσεως, κατά τον ιερό Χρυσόστομο.
Επιμένει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι πρέπει να θρηνούμε για τα αμαρτήματα των άλλων, αν αληθινά τους αγαπάμε. Αν ο άλλος βρίσκεται στο στόμα του λύκου, θα τον αφήσουμε να κατασπαραχθή; Αν ο άλλος κινδυνεύη να πνιγή, θα τον αφήσουμε να καταποντισθή;
Η μετάνοια, εξαλείφει όλα τα αμαρτήματα. Έχουμε δύο πραγματικότητες: η μία είναι η φιλανθρωπία του Θεού, η άλλη είναι η αμαρτωλότητα του ανθρώπου. Σας ερωτώ: Ποια από τις δύο είναι μεγαλύτερη; Τα αμαρτήματά μας, όσα κι αν είναι, είναι ωρισμένα και συγκεκριμένα. Η Φιλανθρωπία του Θεού είναι άπειρη, αμέτρητη. Ο ιερός Χρυσόστομος για να παρηγορήση τους αμαρτωλούς, παρουσιάζει το παράδειγμα με το κάρβουνο. Έχεις ένα αναμμένο κάρβουνο. Σε καίει. Αν όμως ρίξης το κάρβουνο αυτό μέσα στο πέλαγος, ποιος θα νικήση· το πέλαγος ή το κάρβουνο; Ασφαλώς το πέλαγος. Ένα τσαφ θ' ακουσθή και θα εξαφανισθή το αναμμένο κάρβουνο.
Κάρβουνο, που κατακαίει τα σωθηκά μας, είναι η αμαρτία. Τι πόνος! Μη το αφήνης. Πάρτο την ώρα της σωστικής εξομολογήσεως και ρίξε το στο Πέλαγος της Φιλανθρωπίας του Θεού. Αμέσως το κάρβουνο της αμαρτίας σου θα σβύση και θα εξαφανισθή. Και αν μου πης πως δεν έχεις ένα κάρβουνο, αλλ' έχεις πολλά αμαρτήματα που σε καίνε, θα σου πω και εγώ, ότι το έλεος του Θεού δεν είναι απλώς πέλαγος· είναι Ωκεανός· είναι κάτι απείρως μεγαλύτερο. Το πέλαγος και ο Ωκεανός έχουν κάποιο μέτρο, κάποια όρια, κάποιο τέλος. Η Φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απροσμέτρητη, απεριόριστη, ατέλειωτη.
Συνεχίζει ο ιερός Χρυσόστομος. Όταν με δάκρυα μετανοούμε, να είσθε βέβαιοι ότι το σφουγγάρι της αγάπης του Θεού σβύνει όλα τα αμαρτήματα. «Το αίμα Ιησού Χριστού του υιού αυτού, καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α' Ιωάν. 1, 7). Και η αγάπη του Θεού σβύνει όλα τα αμαρτήματα, ώστε ούτε ίχνος δεν αφήνει.
Αν εχης ένα τραύμα, γιατρεύεται, αλλά παραμένει το σημάδι, η ουλή. Αν έχης μία αμαρτία, με την μετάνοια συγχωρείται και εξαφανίζεται και ούτε ουλή μένει.
Η μετάνοια οδηγεί σ' ένα καταπληκτικό θαύμα, στη λήθη του Θεού. Ο Θεός, καρδιογνώστης και παντογνώστης, που μέσα στη μνήμη Του είμεθα όλοι οι άνθρωποι, και είναι όλες οι πράξεις μας, αυτός ο Θεός φθάνει στην αμνησία! Λησμονεί τα αμαρτήματα των ανθρώπων που ειλικρινά μετανοούν.
Ω! πόσο θάρρος και παρηγοριά μας δίνει ο ιερός Χρυσόστομος! Ο χρυσός στην γλώσσα και στην καρδιά, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, μισεί την αμαρτία, αγαπά τον αμαρτωλό· καυτηριάζει τα αμαρτωλά πάθη, αγκαλιάζει τους αμαρτωλούς. Ο Χρυσόστομος φοβάται να μη πέση ο αμαρτωλός σ' ένα από τα δύο άκρα. Το ένα άκρο είναι η απόγνωσις και η απελπισία. Το άλλο είναι η ραθυμία και η επανάστασις. Ο διάβολος έχει δύο όπλα, με τα οποία δίνει τη χαριστική βολή στον αμαρτωλό. Το ένα όπλο είναι για τους ευαίσθητους, το άλλο για τους αναίσθητους.
Για τους ευαίσθητους διαθέτει το όπλο της απογνώσεως, της απελπισίας. Προσπαθεί ν' απελπίση τον αμαρτωλό.
Πω πω! τι είναι αυτό που έκανες; τώρα για σένα δεν υπάρχει σωτηρία. Ποιος θα σε σώση; - όχι άπαντα ο Χριστιανός. Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά της απογνώσεως. Φύγε, αλητήριε, γιατί με τη σκιά σου κρύβεις τον σταυρό του Χριστού, την μεγάλη μου ελπίδα. Αμαρτάνω, ναι, το ξέρω, αλλά πιστεύω στο έλεος του Θεού.
Για τους αναίσθητους έχει το όπλο της ραθυμίας και επαναστάσεως.
Έλα, καϋμένε, καλός είσαι. Και τι έκανες στο κάτω κάτω για να μετανοήσης; Εγκληματίας είσαι; δεν σκότωσες και κανένα; Μακάρι νάσαν όλοι σαν και σένα.
Όχι άπαντα ο Χριστιανός.
Ύπαγε πίσω μου, Σατανά της ραθυμίας και της ψευδαισθήσεως. Φύγε, γιατί η μορφή σου μού κρύβει τον πνευματικό καθρέπτη, για να καθρεπτιστώ και να ιδώ, με συναίσθησι, ότι είμαι γεμάτος πληγές και έχω ανάγκη θεραπείας.
Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμι. Παίρνει το κάρβουνο και το κάνει διαμάντι. Παίρνει τον λύκο και τον κάνει αρνί. Παίρνει τον άγριο και τον κάνει άγιο. Παίρνει τον αιματοβαμμένο ληστή και τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου. Ακριβώς, επειδή έχει τέτοια δύναμι η μετάνοια, γι' αυτό ο Διάβολος αγωνίζεται ν' αποτρέψη τον άνθρωπο από την μετάνοια. Έτσι εξηγούνται οι αντιρρήσεις πολλών ανθρώπων ως προς την μετάνοια και την εξομολόγησι.
Λέει κάποιος «Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω ότι θα ξανακάνω τα ίδια...». Αδελφέ μου. Η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις από την ίδια αρρώστια. Και κάθε φορά που αρρωσταίνεις πηγαίνεις στο γιατρό και παίρνεις φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου. Κάθε φορά που πληγώνεσαι, έστω και αν πληγώνεσαι στο ίδιο μέρος, μετανόησε και εξομολογήσου. Κάποτε το φάρμακο της χάριτος θα γιατρέψη ολότελα την συγκεκριμένη πληγή.
Το αμαρτωλό πάθος μοιάζει πολλές φορές με δένδρο, που ρίζωσε βαθειά και φαίνεται δύσκολο να ξερριζωθή. Είδες τι έκαμναν οι υλοτόμοι στην παλαιά εποχή; Με τσεκούρι έκοβαν το δένδρο. Φαντάσου δένδρο ριζωμένο, με μεγάλο κορμό. Ο υλοτόμος το κτυπά με μια τσεκουριά. Δεν πέφτει ασφαλώς με την πρώτη τσεκουριά. Το κτυπά με δεύτερη, με τρίτη, με δέκα... Κάποτε το δένδρο λυγίζει και πέφτει. Έτσι είναι και το αμαρτωλό πάθος. Μπορεί με την πρώτη τσεκουριά να μην πέση. Συνέχισε με την διαρκή μετάνοια να κτυπάς το πάθος. Να είσαι σίγουρος, πως κάποια μέρα, θα πέση το πάθος, θ' απαλλαγής από την αμαρτία που χρόνια σε βασάνιζε. Έτσι λέει ο Ιερός Χρυσόστομος.
«Μετανοώ, αλλά ντρέπομαι να ομολογήσω τ' αμαρτήματά μου. Είναι τόσα πολλά, ώστε ντρέπομαι να τα παρουσιάσω στον εξομολόγο κληρικό». Η ντροπή πρέπει να υπάρχη, αλλά προ, όχι μετά την αμαρτία. Να ντρεπώμεθα να διαπράξωμε το κακό, να μη ντρεπώμεθα να ομολογήσουμε το κακό.
Η μετάνοια εκφράζεται σαν ομολογία των αμαρτημάτων, σαν εξαγόρευσις. Μη ντρέπεσαι να πης τις αμαρτίες σου. Κάποτε θα γίνη η αποκάλυψις των αμαρτημάτων μας. Ή θα τις αποκαλύψουμε εμείς, μόνοι μας, μπροστά σ' ένα πρόσωπο, στον πνευματικό, ή θα τις αποκάλυψη ο Θεός την ήμερα εκείνη μπροστά σ' όλους τους αγγέλους και τους ανθρώπους. Αν προλάβουμε πρώτοι να κατηγορήσουμε τον εαυτόν μας με την μετάνοια, εξαλείφονται όλες οι αμαρτίες μας και αθωωνόμαστε.
«Είμαι τόσο πολύ αμαρτωλός, που αμφιβάλλω για την σωτηρία μου...». Αδελφέ μου συναμαρτωλέ! Ο Παράδεισος δεν είναι για τους αναμάρτητους. Είναι για τους αμαρτωλούς. Ο Παράδεισος είναι γεμάτος από αμαρτωλούς που μετανόησαν. Είναι και για μας ανοικτός ο Παράδεισος. Αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα εμείς· το βήμα της μετάνοιας. Τότε σπεύδει ο Θεάνθρωπος Κύριος να κάνη δέκα βήματα για να μας αγκαλιάση· είναι τα βήματα του ελέους και της συγγνώμης.
Με πόνο θερμής προσευχής ας πούμε:
Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρησέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μάς έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσίς μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ' ένα κόσμο τόσο ταραγμένο.
Δόξα τη μακροθυμία και τη Ανοχή σου Κύριε. Αμήν.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ