Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ!





 Ξύπνησε πάλι απότομα. Άγρια. Με τον συνεχόμενο ήχο του κουδουνιού, αντί για τον γνώριμο του κινητού του, που χτυπάει σαν ξυπνητήρι κάθε πρωί στις 8.

«Ούτε να κοιμηθεί κανείς δεν μπορεί», σκέφτηκε και άλλαξε πλευρό γκρινιάζοντας. Προσπάθησε να ξαναβυθιστεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Μάταια όμως. Το κουδούνι χτύπαγε σαν τρελό, ξανά και ξανά.

«Τι συμβαίνει;», αναρωτήθηκε για λίγο. Γιατί αμέσως άκουσε χαρούμενα ξεφωνητά παιδιών που έλεγαν τα Κάλαντα. Τους είχαν ανοίξει στο κάτω πάτωμα.
Βλαστήμησε δυνατά. Είχε πάρει άδεια από τη δουλειά τις μέρες αυτές, επίτηδες για να ξεκουραστεί. Με ποιο δικαίωμα τον ενοχλούσαν αυτά τα μυξιάρικα;
Τι είναι σήμερα και τραγουδάνε; Μια συνηθισμένη μέρα. Μια ακόμα μουντή, γκρίζα και παγωμένη μέρα του Δεκεμβρίου.

Μετά θυμήθηκε πως είναι Παραμονή Χριστουγέννων. Έσκασε στα γέλια. «Ρε με τι αηδίες κάθονται και παραμυθιάζονται…», φώναξε με θριαμβευτικό, σαρκαστικό χαμόγελο.
Σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ και κάθησε στον υπολογιστή. Είχε μήνυμα από τη Λένα στο Facebook, για να συναντηθούν για τα τελευταία ψώνια «πριν γεννηθεί ο Χριστός», όπως του έγραφε.
Όχι, δεν ήταν καμιά θρησκευόμενη η κοπέλα του. Απλά τον πείραζε, ειδικά αυτές τις μέρες, μιλώνταςτου συνεχώς γι’ αυτά που εκείνος όχι μόνο δεν πιστεύει, αλλά βρίζει κι από πάνω.

Έτσι έκανε και τώρα. Βλαστήμησε ξανά, με τον ίδιο τρόπο που κάνουν εκατομμύρια Έλληνες. Βαριέται να πάει για ψώνια, αλλά αυτό που τον εκνευρίζει περισσότερο είναι αυτή η «γέννηση».
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η μητέρα του, που μένει στον πάνω όροφο μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Τον προσκαλεί στο χριστουγεννιάτικο δείπνο, αλλά του βάζει και μια «αγγαρεία» να κάνει, να πεταχτεί δηλαδή μέχρι τον χασάπη της γειτονιάς και να πάρει μερικά μπριζολάκια.

Με τα χίλια ζόρια ντύνεται και βγαίνει έξω. Μια περίεργη γιορταστική ατμόσφαιρα αναδύεται στην πόλη, παρότι η κίνηση στα μαγαζιά είναι περιορισμένη.
Ανοίγει την πόρτα για να μπει στο κρεοπωλείο. Ταυτόχρονα - κατάρα! - βγαίνει ένας ιερέας. Κρατώντας μια τεράστια γαλοπούλα τυλιγμένη σε ζελατίνα.
Τον κοιτάζει με αηδία. Είναι χοντρός, με αυτά τα μούσια και τις μαύρες πλερέζες, που τον κάνουν ακόμα πιο αντιπαθητικό.

«Ρε τον πεινάλα! Κοίτα να δεις τι γαλοπούλα πήρε να φάει ο βούβαλος!», σκέφτεται. «Ε βέβαια, αφού τους πληρώνουμε τους χαραμοφάηδες…!»
Κουνάει το κεφάλι περιπεκτικά. Ναι, φυσικά και είχε δίκιο! Κλασικός παπάς ήταν αυτός, από εκείνους που βλέπει και σιχαίνεται! Κοίτα τι πήρε να φάει, ενώ ο κοσμάκης πεινάει!

ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ!

Ξαφνικά, από την γωνία παραδίπλα, ένα χαρούμενο λεφούσι ξεπετάγεται. Πέντε – έξι παιδάκια τρέχουν κοντά στον παπά, με την μητέρα να προσπαθεί να τα φτάσει. Κάνουν χαρά, επειδή βλέπουν τη μεγάλη γαλοπούλα και το γελαστό πρόσωπο του πατέρα τους.

Ο Μηνάς αποστρέφει το βλέμμα του. «Τι τα θέλει τόσα παιδιά ο αργόσχολος», προσπαθεί να δικαιολογήσει τις προηγούμενες σκέψεις του.
Μ’ αυτά και μ΄αυτά, ούτε καταλαβαίνει πώς περνάει το πρωινό. Απορροφημένος στον υπολογιστή, ρίχνει τις τελευταίες ματιές στη δουλειά για το σπίτι που του έδωσε ο προϊστάμενος και σε κάτι άρθρα που του έστειλε ο Λευτέρης.

Μα ναι, είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που του στέλνει ο κολλητός του! «Έτσι θα αντιμετωπίζεις τους χριστιανούληδες όποτε σου κολλάνε», του έχει πει. Και πράγματι! Αισθάνεται σε θέση ισχύος, ειδικά με αυτό το «zeitgeist» που του έστειλε πρόσφατα.
Αλλά και πόσες ακόμα ιστοσελίδες που ενισχύουν τις απόψεις του, δεν έχει καταχωρήσει στα «αγαπημένα»! Εδώ βρίσκεται τώρα, ανταλλάσοντας απόψεις για τα Χριστούγεννα, μαζί με άλλους λογικούς ανθρώπους, που δεν είναι πρόβατα όπως οι Χριστιανοί.

Το δηλητήριο που ξερνάει η οθόνη του υπολογιστή τον έχει εντελώς απορροφήσει. Ώσπου χτυπάει η πόρτα του.

Είναι η Λένα, που τον περίμενε για μια ώρα στο σημείο που είχαν δώσει ραντεβού. Βάζει τις φωνές. Μια τυπική φασαρία ζευγαριού αρχίζει. Και τελειώνει με βρισιές, απειλές και νέα χτυπήματα, πιο δυνατά αυτή τη φορά, στην πόρτα.
«Ωραία», σκέφτεται. «Πάει κι αυτή, να σε δω με ποιον θα πας το βράδυ στο κλαμπ που έχουμε κλείσει, κακομοίρη μου».

Δεν κάθεσαι σπίτι καλύτερα; Τι τις θες εσύ τις γιορτινές ατμόσφαιρες, γι’ αυτά τα παραμύθια; Τι γιορτάζεις;
Άσε που δεν έχουν μείνει και πολλά λεφτά. Πάνε τα παλιά μεγαλεία με τα μπουκάλια σε πανάκριβα κέντρα της παραλιακής. Φέτος έκλεισε με προσφορά, κι αυτή με το ζόρι.
Χέστ... λοιπόν όλα! Παράτα τα! Καλύτερα να μην υπάρχουν Χριστούγεννα, για να μην ξοδεύουμε κιόλας!

Δεν πεινάει, ούτε έχει διάθεση να βγει έξω. Κλεισμένος στο δωμάτιό του, παρέα με τα νέα κείμενα του «atheism. net»,περνάει καλύτερα την ώρα του.
Με τα χίλια ζόρια ανεβαίνει πάνω, όταν το βραδάκι η μάνα του τον φωνάζει για φαγητό. Έχουν και ορισμένους καλεσμένους συγγενείς, που έχουν έρθει για «ρεβεγιόν».

Δεν τον ενοχλεί αυτό. Ευτυχώς, δεν υπάρχουν θεούσοι εδώ μέσα. Να φάμε, να πιούμε, να παίξουμε και κάνα χαρτάκι, να πούμε και καμιά βλακεία για να περάσει ανώδυνα η ώρα. Όπως κάθε χρόνο δηλαδή, παραμονή Χριστουγέννων. Βαρεμάρα…

Η ώρα περνάει και κατά τις 2 τα μεσάνυχτα, ένας – ένας οι καλεσμένοι φεύγουν. Για στάσου όμως! Υπάρχει ένας ακόμα, που τώρα έφτασε…!
Είναι ο Λευτέρης, ο φίλος του. Το πρότυπό του. Ο μέντοράς του. Έρχεται με αυτό το γνωστό ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση, σιγουριά και ίσως αλαζονεία.

Ωραία, σκέφτεται. Θα το ξενυχτήσουμε απόψε. Θα πούμε δυο κουβέντες σαν άνθρωποι, βρε αδερφέ! Ο Λευτέρης είναι κάτι σαν…γκουρού γι’ αυτόν.
Αναπόφευκτα η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους «χριστιανούληδες» και τα Χριστούγεννα τους. Τους ειρωνεύονται και τους οικτίρουν, για τα «παραμύθια» που πιστεύουν. Εκεί κάπου, ο Λευτέρης του πετάει και κάτι «καινούρια».

«Αυτοί κατέστρεψαν την Ελλάδα, φίλε. Έσφαζαν τους Έλληνες, γκρέμιζαν τους ναούς. Η Ελλάδα τελείωσε στην αρχαιότητα, φίλε. Μαζί με τους θεούς μας».
Στέκεται αποσβολωμένος ο Μηνάς.

«Τους ποιους, είπες; Τους θεούς;»
«Ναι, φίλε. Αυτή είναι η θρησκεία μας και όχι ο εβραιοχριστιανισμός. Αυτήν πιστεύω κι εγώ».
Κρύος ιδρώτας λούζει τώρα τον Μηνά. Τον άθεο, που νόμιζε πως ο φίλος του έχει τις ίδιες απόψεις μ’ εκείνον.
«Μα καλά, εσύ δεν μου λες χρόνια τώρα πως δεν υπάρχει κανένας θεός;;; Τι μου λες για δώδεκα θεούς τώρα; Εγώ δεν πιστεύω ούτε σε Έναν!»

«Μη στενοχωριέσαι, Μηνά», του απαντά εκείνος με το γνώριμο, υπεροπτικό ύφος του.
«Έλα να σου δείξω μερικά μπλογκ που γράφουν γι’ αυτά, να δεις πώς συνδυάζονται όλα».
Τον πιάνει από το χέρι. Ο Μηνάς το τραβάει. Μέσα του, αυτή τη στιγμή συμβαίνει μια τιτανομαχία. Γκρεμίζονται οι ιδέες, τα πιστεύω και τα…δεν πιστεύω του. Αισθάνεται προδομένος.

Όχι, δεν θα ακούσει τον “φίλο” του. Εκείνος είναι και παραμένει άθεος. Ορκισμένος κι αμετακίνητος.
«Λευτέρη, είμαι κουρασμένος», του λέει. «Θα πέσω για ύπνο, τα λέμε αύριο».
«Μα…», ίσα που προλαβαίνει να ψελλίσει εκείνος, πριν η πόρτα κλείσει με δύναμη σχεδόν μπροστά στο πρόσωπό του.

Είναι εκτός εαυτού ο Μηνάς. Αρχίζει να βλαστημά ξανά, με τον γνωστό του τρόπο. Βρίζει αυτά που δεν πιστεύει ότι υπάρχουν! Τα παραμύθια!
Όχι, δεν του φαίνεται κωμικό αυτό. Ίσα – ίσα, τον κάνει να αισθάνεται δυνατός.
Βγαίνει στο μπαλκόνι να καπνίσει τσιγάρο. Η ώρα πήγε 5 το πρωί. Κρύο και απόλυτο σκοτάδι, που διακόπτουν μονάχα κάποια – λίγα, είναι η αλήθεια – φωτάκια που αναβοσβήνουν στην απέναντι πολυκατοικία.

Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη σιγή της νύχτας, μια καμπάνα ακούγεται να τη σπάζει. Θα είναι του Αγίου Αντρέα, της Ενορίας της γειτονιάς του.
Σκάει στα γέλια. «Κοίτα να δεις τρέλα που έχει ο κόσμος, αξημέρωτα να πηγαίνει στην Εκκλησία! Τι να κάνει εκεί; Αφού δεν υπαρχει τίποτα!”

«ΤΙΠΟΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ!»

Το λέει και το ξαναλέει. Με μίσος. Με οργή, σαν να θέλει να βρίσει όχι τα Θεία όπως κάνει πάντα, αλλά τον εαυτό του. Ναι, αυτόν υβρίζει με μανία αυτή τη φορά. Ξεσπά.
«Είμαι ένα τίποτα λοιπόν; Μαζί με όλα τα υπόλοιπα στον κόσμο είμαστε ένα τίποτα;»
Η σκέψη αυτή διαπερνά το μυαλό του σαν ηλεκτροσόκ. Αρνείται να δεχθεί ότι όλα είναι μάταια.Πως υπάρχει μόνο η ύλη, που φθείρεται κι εξαφανίζεται.

Εκείνη τη στιγμή, ακούει βιαστικά βήματα στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Σκύβει και βλέπει τον Δήμο μαζί με τους δικούς του, να τρέχουν με τα καλά τους προς τη μεριά της Εκκλησίας.
Καλό παιδί ο Δήμος, αλλά λιγάκι «βαρεμένος». Συμμαθητές στο σχολείο, μα ο Μηνάς τον είχε απομακρύνει από κοντά του. Τον έλεγε «χριστιανοταλιμπάν», επειδή συνεχώς του μίλαγε για τον Θεό.

Παρατηρεί αυτές τις σιλουέτες που απομακρύνονται στο σκοτάδι, μέχρι να χαθούν. Κάθεται και σκέφτεται.
Σίγουρα τώρα θα βρίσκονται στην Εκκλησία. Τι μανία κι αυτή; Τι βρίσκουν πια εκεί πέρα;
«Και δεν πάς κι εσύ να δεις;», ακούγεται μια φωνή από μέσα του, που μοιάζει να ξυπνάει από το λήθαργο ετών.

«Εγώ;;; Είπες, εγώ; Να πάω στην Εκκλησία;;; Εγώ ρε;;; Ρε πας καλά; Με τους παπάδες και τις θεούσες; Τι να πάω να κάνω εκεί εγώ;»
«Πήγαινε, αλλά χωρίς το εγώ σου», ακούγεται και πάλι να αντιλαλεί αυτή η φωνή.

Κάθεται ακίνητος ο Μηνάς. Το σκέφτεται και χωρίς πολλά – πολλά, το αποφασίζει!
Σε λίγο, βρίσκεται καθ’ οδόν για την Εκκλησία. Έχει να πάει από το Γυμνάσιο, που τους πήγαιναν μια φορά το χρόνο. Κι αυτός πήγαινε, για να μην πάρει απουσίες.
Έφτασε κιόλας. Μέσα στο σκοτάδι, ο μικρός ναός μοιάζει με φωτεινό πλεούμενο. Με φάρο που σκορπά ελπίδα, ζεστασιά και γαλήνη.

Ανοίγει την πόρτα. Δεν κάνει το σταυρό του, ούτε ανάβει κερί. Κάθεται πίσω – πίσω όρθιος, για να μην τον βλέπουν.
Τα φώτα είναι μισοσβησμένα. Δεν καταλαβαίνει γιατί. Ώσπου ακούγεται ένας περίεργος ύμνος, που κάτι λέει για αγγέλους που δοξάζουν…τον Χριστό!!!
Ανάβουν τότε όλα τα φώτα. Η ατμόσφαιρα γίνεται γιορτινή και οι ψαλμωδίες πλημμυρίζουν τ’ αυτιά του.

Δεν τις ξέρει, αλλά θέλει να τις ψιθυρίσει. Ειδικά αυτό το «Χριστός γεννάται δοξάσατε», το μαθαίνει κάπως με τη συνεχή επανάληψη.
Δεν κάθεται λεπτό. Ούτε καν παρατηρεί τους γύρω του. Αδιαφορεί για τις «θεούσες». Δεν βλέπει τον παπά αν έχει κοιλιά, αν έχει «χρυσάφια» πάνω του κι αν ψέλνει καλά.
Είναι μόνος του, αυτός κι ο Χριστός.

Σε μια μικρή Εκκλησιά της μεγαλούπολης που λέγεται Αθήνα, μια χαραμάδα φωτός αχνοφέγγει.
Δεν είναι ούτε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, ούτε οι φωτισμένοι πλέον ναοί που πανηγυρίζουν.
Αλλά η ψυχή του Μηνά, που επιτέλους έδιωξε το σκοτάδι και γέμισε με Θείο, Ουράνιο ΦΩΣ…!

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ  ΜΗΝΥΜΑ  2013



«Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φώς το της γνώσεως. Εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο. Σε προσκυνείν τον ήλιον της δικαιοσύνης και σε γινώσκειν έξ ύψους ανατολήν. Κύριε δόξα σοι». (Απολυτίκιο της εορτής)

Η Θεία Γέννησις του Χριστού είναι υπόθεση μεγάλης χαράς. Μεγάλη χαρά αισθάνθηκαν οι Ποιμένες και οι Μάγοι (αστρονόμοι) που ήρθαν έξ ανατολών οδηγούμενοι μέσω του Άστρου του λαμπρού. Όλη η κτίσις χαίρεται. Άγγελοι δοξολογούν το ανερμήνευτον μυστήριον με το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…». Εκείνος που φοβήθηκε ήταν μόνο ο Ηρώδης διότι είχε ένοχη ψυχή. 
Ωστόσο, σε αυτούς τους ταραγμένους χρόνους που ζούμε, χιλιάδες συνάνθρωποί μας παίρνουν το φαγητό ακόμη και αυτής της εορταστικής ημέρας, από τα συσσίτια. Κι όμως Χριστούγεννα. Χριστούγεννα σημαίνει χαρά. Δεν μας αφήνει απαράκλητους ο Θεός, από άπειρη αγάπη στέλνει στον κόσμο τον Υιό Του τον Μονογενή, για να σωθεί δια Αυτού ο κόσμος. Έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν (Μ. Αθανάσιος). Ήρθε στη γή ο Χριστός για να μη χαθεί κανένας. Δεν είμαστε μόνοι. Γεννήθηκε ο Εμμανουήλ, «Ο Θεός μεθ΄ημών», ο Θεός είναι μαζί μας. Υπάρχει Ελπίδα! Αρκεί να πλησιάσουμε την Θεία φάτνη ταπεινά. Να πάρουμε ευλογία και δύναμη και Χάρη Θεού. Ο τεχθείς Κύριος, να μας αξιώσει να τον προσκυνήσουμε με ταπεινό φρόνημα, να εμφυσήσει στις καρδιές μας την αγάπη Του. Και να ευλογεί την ζωή μας. Το νέο έτος 2014 να είναι καλύτερο απο το παλαιό, ώς πρός την αγάπη μας στον άγιο Θεό, ώς προς την μετάνοιά μας και ώς προς την αγάπη μας στον πλησίον. Έτσι, όταν κάνουμε εμείς τα πνευματικά, θα μας χαρίσει και ο Κύριος όλα τα απαραίτητα αγαθά για το σώμα μας. Διότι ο Χριστός είναι πλούσιος σε Χάρη και δωρίζει πλούσια τα επουράνια και επίγεια αγαθά. Και όπως μας βεβαιώνει ο αδιάψευστος λόγος Του: "Ζητείτε δέ πρώτον την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν" (Ματθ. 6. 33). Αυτή είναι η Πρόνοια του Θεού. Ο Θεός προνοεί για εμάς, πρίν απο εμάς.

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2014

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
Γεώργιος   Δημητρόπουλος
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Γομοστού

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ




π. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το φώς του Χριστού είναι το μόνο που διαλύει τα σκοτάδια της ψυχής μας «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα». Αδελφοί μου για μας τους χριστιανούς, τους Ορθοδόξους χριστιανούς, αυτό το φως είναι πολλές φορές εμπειρία ζωής. Το βλέπομε με τα μάτια της ψυχής μας στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, όπως είναι τα Χριστούγεννα, τα Θεοφάνεια, ο Ευαγγελισμός, η Ανάστασις, η Ανάληψις, η Πεντηκοστή, η Μεταμόρφωσις, και για ορισμένες ψυχές μια ειδική κατάστασις εκστάσεως κατά την διάρκεια της προσευχής. Επιθυμώ λοιπόν σήμερα να σας γνωρίσω μια εμπειρία την οποίαν μας περιγράφει ο πατήρ Θεόκλητος ο Διονυσιάτης, που κυριολεκτικά τον είχε τότε συγκλονίσει. Κάπου λοιπόν γράφει : Θυμάμαι πριν από είκοσι ή εικοσιπέντε χρόνια πέρασα μια Χριστουγεννιάτικη αλησμόνητη λευκή νύχτα, ντυμένη στα άσπρα μαζί με κάποιους ησυχαστάς. Μέσα στην θεόκτιστη σπηλιά τους, την στολισμένη εξωτερικά με τα ραβδωτά βράχια της, που στις σχισμές τους πετάγονταν τούφες από άγρια βλάστηση, οι ερημίτες ανέπεμπαν δεήσεις και θερμές ικεσίες με πολλά πολλά ήρεμα δάκρυα προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, στο όνομα όλου του κόσμου και ιδιαιτέρως στο όνομα ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών. Με αγάπη δε και πολλή ευχαριστία δοξολογούσαν την Θεία Σάρκωση και κένωση του Θεού Λόγου. Τα πρόσωπά τους ήσαν πνευματοποιημένα, τα κομποσχοίνια πεπαλαιομένα από την πολλή χρήση της ευχής, τα στασίδια και αυτά τριμμένα, μάρτυρες για το πόσοι ερημίτες και ασκηταί έζησαν προσευχόμενοι μέσα σ’ αυτά». Και ο πατήρ Θεόκλητος συνεχίζει. «Μετά την Θεία Λειτουργία, που ετέλεσε ο σοφός και άγιος εκείνος ιερεύς και ησυχαστής, εξαϋλωμένος από τη βαθιά κατάνυξη και την Χάριν του Αγίου Πνεύματος και από το Θείο Ανέσπερο Φως, βγήκε στην απέριττη Ωραία Πύλη και ‘‘μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης’’ μας εκάλεσε για να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Δόξα στη δόξα Σου Χριστέ μου, δόξα στην ευσπλαχνία Σου, δόξα στην μακροθυμία Σου, δόξα στην φιλανθρωπία Σου, δόξα στην ακατανόητη συγκατάβασή Σου. Έγινες άνθρωπος Σύ ο Θεός ημών, για να θρέψεις εμάς τους αμαρτωλούς. Με το Σώμα Σου και με το Πανάγιον και το Τιμιον Αίμα Σου. Και τις πρώτες εκείνες πρωινές ώρες, της καθαρότατης Χριστουγεννιάτικης και χιονισμένης ερημικής αυγής, αφού πήραμε ένα ασκητικό λιτό πρόγευμα, καθίσαμε όλοι σε ένα καθαρό αδιακόσμητο αλλά υποβλητικό κελλάκι που ζεσταίνετο από μια μικρή κτιστή θερμάστρα». Φαντάζομαι – αυτό το λέω εγώ – πόση θα ήταν η χαρά διάχυτη στα πρόσωπα των ησυχαστών, και πόσο θα ήσαν ιλαρά και γαληνόμορφα. Πιστεύω ακόμη πως θα βασίλευε μια ακατάλειπτη και παράδοξη ησυχία και ειρήνη, και θα βασίλευε παντού αυτή η ειρήνη, και στην έρημο, και στα βράχια και στα βουνά τα χιονισμένα, και στις σπηλιές των ερημιτών, και στα κελλάκια των ησυχαστών και προπαντός όμως στις καρδιές τους, στο νου, και στο λογισμό και στην καρδιά. «Ο Ιησούς», άρχισε με τη βαθιά και γλυκιά του γεροντική φωνή ο άγιος εκείνος γέροντας να λέει – όχι πολλά πράγματα σαν και μας, πούμαστε τόσο πολύ πολυλογάδες - , «ο Ιησούς ως Θεάνθρωπος, είναι η φανέρωσις και η αποκάλυψις της Θείας βουλής για τη σωτηρία των ανθρώπων. Αλλά συγχρόνως είναι και η εκπλήρωσις της προσωπικής μας καρδιακής αναζητήσεως για φως και λύτρωση από τα δεσμά της αμαρτίας. Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού βρήκε η ανθρωπότητα την ενότητά της, και προπαντός οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ολόκληρη η Ιστορία το τέλος της. Δηλαδή βρήκε το σκοπό της, που είναι η μεταμόρφωσις του κόσμου, αλλά και η θέωσις του ανθρώπου». - Η θέωσις η δική σου, και η δική σου, και η δική σου, και η δική μου. - «Κι ο σοφός άγιος εκείνος ερημίτης εσιώπησε». Και εδώ τελειώνει η μικρή αυτή περιγραφή. Σ’ αυτή τη λιτή και απέριττη διήγηση υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος από πνευματικές εμπειρίες και ψυχικές χερουβικές καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να καταλάβουν τα δικά μας κοσμικά μυαλά. Η ερημική ζωή να δένεται και να αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο. Ο θείος έρωτας μαζί με την άκρα ταπείνωση, η θεία έλλαμψις μαζί με την συντριβή της καρδίας. Η θεία έκστασις μαζί με την αληθινή μετάνοια, και η αγάπη μαζί με την χαρμολύπη. Πολλά και άλλα πολλά που είναι νοερές καταστάσεις πολύ πολύ ακατανόητες από την σαρκοϋλιστική εποχή των ημερών μας. Εμείς μένομε συνήθως στα Χριστούγεννα και σε κάθε άλλη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης στον εξωτερικό διάκοσμο, στα πολύχρωμα φωτάκια, στους φωτισμένους δρόμους, θα ξαναφωτιστούν πάλι τώρα το Τριώδιο και το Πάσχα, στις στολισμένες βιτρίνες και στο πλούσιο τραπέζι, δηλαδή μόνο στην επιφάνεια. Μόνον σ’ ό,τι λάμπει. Αλλά ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Μέσα μας είμεθα γυμνοί, πτωχοί, κούφιοι και άδειοι. Είμαστε πεινασμένοι και διψασμένοι από λόγον Θεού, από φως Θεού, από παρουσία Θεού, από τους ανασασμούς του Αγίου Πνεύματος. Επομένως τι να δώσουμε στα παιδιά μας, και στις οικογένειές μας, αφού εμείς πρώτα πεινάμε, αφού εμείς πρώτα διψάμε, αφού εμείς είμαστε οι πεινασμένοι. Δεν έχουμε. Στερούμεθα τα πάντα. «Τι έχεις να λάβεις παρά του μη έχοντος», διερωτάται και αυτή η Αγία Γραφή; Αλήθεια Χριστιανοί μου, γιατί μέσα μας και γύρω μας τόση άγνοια, τόση σύγχυσις, τόσο σκοτάδι, τόσος φόβος και δαιμονισμός; Και είναι τόσο φανερά γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή. Και όλα αυτά γιατί μας λείπει η αληθινή μετάνοια και ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Πέτρος μας λέγει δύο πράγματα, μας κάνει μια παρότρυνση, και μετά από αυτό μας βεβαιώνει. «Μετανοήσατε», μας καλεί. Και «επιστρέψατε στην αληθινή ζωή, στη ζωή του Χριστού και του Ευαγγελίου Του. Όπως αν έλθωσι καιροί αναψύξεως από προσώπου Κυρίου και τότε θα δείτε την χαρά του Ουρανού». Γιατί; Γιατί ο Θεός είναι φως, «φως μέγα για τους καθημένους στη χώρα και στη σκιά του θανάτου και της αμαρτίας», όπως το επιβεβαίωσε και το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα για να κλείσει με την προτροπήν του Κυρίου, «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Φως ο Θεός και μεις διαλέγουμε τα σκοτάδια της αμαρτίας. Φως ο Θεός και μας καλεί όλους να γίνουμε υιοί φωτός, παιδιά του φωτός. Φως ο Θεός, φως ο Πατήρ, φως ο Υιός, φως το Πανάγιον Πνεύμα, φως απρόσιτον, ως προς την ουσία του, αλλά και φως του κόσμου όπως ο ίδιος βεβαιώνει ότι «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, και ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής». Φως που οδηγεί, φως που φωτίζει, φως που σώζει, και αυτό το φως μερικές φορές όταν, επαναλαμβάνω, όταν κατοικήσει στις καρδιές σας, είναι τόσο δυνατό που καταλάμπεται στα πρόσωπά σας όταν κοινωνείτε. Αλλά δυστυχώς όχι δυστυχώς όχι αυτό για μένα. Ω Θεέ μου συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν. -Συγχώρεσέ μας όλους και χάριζέ μας δάκρυα μετανοίας κάθε μέρα. Δάκρυα μετανοίας για την πνευματική μας φτώχεια, για τα νεκρά μας έργα, για τις κούφιες μας συζητήσεις. Για τις εγωιστικές μας σκέψεις. Για τις ανόητες και αισχρές επιθυμίες. -Συγχώρεσέ μας Κύριε, γιατί δεν δίνουμε στα παιδιά μας το καλό παράδειγμα του εκκλησιασμού, της Θείας Κοινωνίας, της Ιεράς Εξομολογήσεως, των δακρύων και της συντριβής και ιδίως της των γονάτων νυκτερινής αγρυπνίας. -Συγχώρεσέ μας γιατί μέσα στην οικογένειά μας, δεν είμαστε οι άνθρωποι της αληθινής προσευχής, της κατά δύναμιν νηστείας και εγκρατείας, αλλά της αγαθής υπομονής, της μακροθυμίας και της μεγάλης καρδιάς, της μεγαλοψυχίας. -Συγχώρεσέ μας Κύριε γιατί το σπίτι μας δεν το κάναμε ακόμα κατ’ οίκον εκκλησία. Οι πάντες σχεδόν γύρω μας αθεΐζουν, απιστούν, χλευάζουν, βλασφημούν, αδιαφορούν, και πολεμάνε ανοικτά την Ορθόδοξη Εκκλησία. Βλέπετε τα χάλια μας και την κατάντια μας στην Ορθόδοξη πατρίδα μας. Υπάρχουν μερικοί ακόμα που θεομαχούν και πολεμάνε το Χριστό μέσα στις παιδικές καρδούλες. Σάρκες αυτοί, σαρκοποιούν τα πάντα γύρω τους. -Συγχώρεσέ μας Κύριε και μη μας συνερίζεσαι, δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Λυπήσου Πανάγαθε και Φιλάνθρωπε Κύριε τις ψυχές μας, και σώσε μας, και χάρισέ μας το φως Σου το αΐδιον, Συ που είσαι το φως του κόσμου, το φως της δικής σου ζωής, και της δικής σου ζωής, και της δικής μου ζωής, το φως όλων μας, όλου του κόσμου.





Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013

«Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν ‘εν ημίν…»  ( Ιω. α. 14)
     
   Μέγα το γεγονός και ύψιστον θαύμα της Θείας δυνάμεως και αγαθότητος και σοφίας, διακηρύττει ο υψιπέτης της θεολογίας Ευαγγελιστής Ιωάννης, αναφωνεί πανηγυρικά ότι ο «Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο Φώς της Θεότητάς Του) ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». Το ύψιστον θαύμα και γεγονός εορτάζουμε οι πιστοί κατά την πανέορτον και κοσμοχαρμόσυνον ημέρα των Χριστουγέννων. Ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο συμπαρεδρεύων τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, αυτός ο Θεός- Λόγος έγινε σάρξ. Χωρίς να αποβάλλει μέρος της Θείας φύσεώς Του και χάριτος και εξουσίας, και χωρίς να εγκαταλείψει στιγμή τον ουρανό και τον θρόνο της Θεότητός Του, κατέβη ο Θεός στην γή, άνθρωπος γενόμενος διά φιλανθρωπίαν. Ο Χριστός, αν και ήταν Θεός, «κένωσε τον εαυτό του, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος’ και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του…» (Φιλ. 2, 7-8). Η κένωση του Θεανθρώπου Κυρίου μας, που κατά την γέννησή Του εκφράζει η τοποθέτησή Του μέσα στη φάτνη, μας αποκαλύπτει την άπειρη αγάπη του Θεού. Το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως είναι ταυτοχρόνως και μυστήριο της Θείας αγάπης. Ο Θεός αγαπά τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και γι’ αυτό αποστέλλει στον κόσμο τον μονογενή Του Υιό. Τόσο πολύ ο Θεός αγάπησε τον κόσμο, μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν…(Ιω. 3. 16). Για μας τους ανθρώπους, για την δική μας σωτηρία, για να ζήσουμε αιώνια. Ενηνθρώπησεν ο Ιησούς Χριστός, «‘εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» (Σύμβολον της Πίστεως) και έγινε τέλειος άνθρωπος, όπως ήταν και τέλειος Θεός. Ο απόστολος λέγει: «Κατοίκησε μαζί μας, όπως ένας όμοιός μας και εμείς οι μαθητές Του, μολονότι βλέπαμε καθημερινά έναν άνθρωπο να μας συναναστρέφεται και να μας ομιλεί, έν τούτοις είδαμε με τα μάτια μας τα μεγαλεία της Θεότητός Του, την δύναμη, την εξουσία Του, την δόξα και την υπεροχή Του που έδειχναν καθαρά πως αυτός δεν είναι άλλος παρά ο μονογενής Υιός Του Θεού και Πατρός». «Θεός εφανερώθη έν σαρκί». Έτσι, φανερώνεται το μυστήριο της ανερμήνευτης αγάπης Του. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος από άπειρη αγάπη. Ο Μέγας Αθανάσιος διδάσκει: «Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν ΄ ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». Εκείνος «γίνεται φτωχός για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη δική Του φτώχεια» (Β’ Κορ. 8, 9). Ο Θεός άνθρωπος! Για να γιατρέψει τον πόνο μας, να στεγνώσει τα δάκρυά μας. Να κάνει ν’ ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη μας. Να ζεστάνει τις καρδιές μας. Ο Θεός φανερώνεται σαρκωμένος, «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α’ Ιω. 3, 8). Για να νικήσει τον θάνατο και την φθορά. Για να μας μεταδώσει το «περισσόν» της ζωής (Ιω. 10, 10). Μας ελευθέρωσε ο Κύριος. Μας χάρισε την ελευθερία από την αμαρτία. Είναι αυτό που λένε οι άγιοι Πατέρες: «Χριστού Γέννησις΄ ανθρώπου λύτρωσις». Ο Θεός φανερώνεται σαρκωμένος για να ειρηνεύσει τα σύμπαντα. Για να παύσει η διαίρεση των λαών, να πρυτανεύσει ο αμοιβαίος σεβασμός και η ειρηνική συνύπαρξη όλων μας. Η Φιλοκαλία, μεγάλης αξίας ανθολογία κειμένων περί προσευχής και ησυχίας, υπογραμμίζει το εκπληκτικό παράδοξο, ότι η ειρήνη κερδίζεται μόνο διά της υποχωρήσεως και της εγκαταλείψεως. Στο συγκεκριμένο όμως πλαίσιο, η υποχώρηση και η εγκατάλειψη δεν υπονοούν παθητικότητα ή αδιαφορία στην οδύνη του κόσμου. Το δόσιμο και η θυσία σημαίνουν παραίτηση από την υπερηφάνειά μας, από τα πάθη και τις φίλαυτες επιθυμίες μας. Ταυτόχρονα υπονοούν ότι αγκαλιάζουμε τις αρετές που αποτελούν την άλλη πλευρά του νομίσματος, δηλαδή την αγάπη και την γενναιοδωρία. Η υποχώρηση και η θυσία είναι τρόποι με τους οποίους αποκτάται η εσωτερική ειρήνη, διά της οποίας όλοι και όλα γύρω μας γαληνεύουν. Και κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο: «Εάν ειρηνεύσεις με τον εαυτό σου, τότε ο ουρανός και η γή θα ειρηνεύσουν με σένα».
Οι ύμνοι των Χριστουγέννων της Εκκλησίας μας ανυμνούν το μέγα της σωτηρίας μας γεγονός. « Ο Πατήρ ηυδόκησεν, ο Λόγος σάρξ εγένετο¨ και η Παρθένος έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα. Αστήρ μηνύει¨ Μάγοι προσκυνούσι¨ Ποιμένες θαυμάζουσι¨ και η κτίσις αγάλλεται». Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος, και Θεός ών, εγεννήθη ως άνθρωπος εκ της Παρθένου Μαρίας, διά να σώσει τον πεσόντα εις την άβυσσον της απωλείας άνθρωπον. Ο Θεός Πατήρ είδε στα πάθη και την αμαρτία τον άνθρωπο και τον ευσπλαχνίσθηκε. Από άπειρη φιλανθρωπία και αγάπη θέλησε να σώσει τον άνθρωπο και απέστειλε τον Υιόν Του Σωτήρα του κόσμου. Η ευδοκία του Θεού Πατρός είναι ο Χριστός. Η αγάπη του Θεού έμπρακτη. Ο Θεός- Λόγος γεννάται ως άνθρωπος μέσα στο σπήλαιο και ως πάμφτωχος των ανθρώπων ανακλίνεται στη φάτνη. Στον τόπο της γεννήσεως του Θεανθρώπου προσκυνούν, υμνούν και δοξολογούν άγιοι Άγγελοι, οι Μάγοι και οι Ποιμένες το ανερμήνευτον μυστήριον της Θείας Ενανθρωπήσεως. Ατενίζοντας την φάτνη βλέπουμε την άπειρη ταπείνωση και αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Η φάτνη στην οποία ανακλίθηκε ο αχώρητος Κύριος, αποτελεί το σημάδι της άκρας, της άπειρης συγκαταβάσεώς του Θεού. Η σάρκωση του Θεού Λόγου είναι πράξη εσχάτης ταπεινώσεως και γι’ αυτό οι άγιοι Πατέρες, ονομάζουν την ταπείνωση «στολήν θεότητος». «Διότι την περιβλήθηκε ο Λόγος που ενανθρώπησε, και σαρκωμένος ήρθε σε επικοινωνία δι΄ αυτής μαζί μας» (Ισαάκ ο Σύρος). «Έφριξε» όλη η κτίση όταν είδε αυτό το μέγα μυστήριο. Ο Θεός έγινε ένα μικρό βρέφος που ήρθε να σώσει ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν να τον πιστέψουν οι Ιουδαίοι, από την μεγάλη ταπείνωση του Χριστού. Το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως, όσο είναι εφικτό, αποκαλύπτεται στους ταπεινούς και κατανοείται με πίστη. Η φάτνη θέλει ταπεινούς προσκυνητές και ο ταπεινός Χριστός επισκέπτεται και κατοικεί σε ταπεινές καρδιές.
 Πολλοί ονόμασαν τις εικόνες ότι είναι ένα «παράθυρο» προς τον ουρανό. Είναι φωτισμένες με την Χάρη του Θεού και οι οποίες εικονίζουν το μυστήριο της σωτηρίας μας. Ομοίως, να δούμε την εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού όπως λέει το τροπάριο: «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός…». Ελάτε όλοι να δούμε, όχι απλώς να πιστέψουμε, όχι απλώς να δούμε, όχι απλώς να μιλήσουμε γι’ αυτό. Μας δίνει αυτή την ευκαιρία η Εκκλησία μας να ευχαριστηθούν τα μάτια μας με την εικόνα. Είναι μία σύνθεση γήινων και ουράνιων πραγμάτων. Το Θείο και το ανθρώπινο. Βλέπουμε βράχια, αλλά βλέπουμε και Αγγέλους, βλέπουμε τους Ποιμένες, το Άστρο, καταλαβαίνουμε ότι κάτι το μυστηριώδες γίνεται σ’ αυτό το σημείο. Το τοπίο είναι πάντοτε φωτεινό. Είναι πάντοτε στην ατμόσφαιρα και το μεγαλείο του Θεού. Ποτέ χιονισμένο. Ένα τοπίο λιτό, αλλά αξιοπρεπή δυναμικό, μ’ ένα τρόπο όπως θα ταίριαζε στο Θεό, (Θεοπρεπή). Όχι συναισθηματισμό και γλυκερή ατμόσφαιρα, όπως βλέπουμε σε εικόνες δυτικού τύπου. Βλέπουμε τους Μάγους που ξεκίνησαν από πολύ μακριά, τους βλέπουμε να παραστέκουν την ώρα της Γεννήσεως και να προσφέρουν δώρα επίγεια, στον Βασιλέα των πάντων. Η εικόνα ενώνει τον χρόνο, ενώνει τα μελλοντικά με τα παρόντα, γι’ αυτό λέμε: «Σήμερον τον υπερούσιον τίκτει…» (Κοντάκιο της εορτής). Αυτό το «σήμερα», έχουμε την άνεση να «ταξιδεύουμε» από το παρόν στο μέλλον, στο παρελθόν, και όλα αυτά να τα ζούμε παρέα. Το Αστέρι αυτό της Βηθλεέμ, το λαμπερό, λέει ο Φ. Κόντογλου: «Είναι σαν μία δροσοσταλίδα κρεμασμένη άνωθεν της Κεφαλής του Χριστού». Σαν δροσοσταλίδα να στάζει μία δροσιά πάνω από το Κεφάλι του Κυρίου. Αυτό το σημάδι υποδεικνύει πού γεννήθηκε ο Χριστός. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες γι’ αυτό το Αστέρι, όμως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι ήταν ένας Άγγελος με την μορφή του Άστρου. Διότι είχε παράξενη συμπεριφορά αυτό το Αστέρι, άλλοτε το έχαναν, άλλοτε μετακινείτο, άλλοτε στεκόταν πάνω από το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Κύριος. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι ήταν αυτό το Αστέρι, ωστόσο, καταλαβαίνουμε ότι και η φύση και η κτίση όλη, διακονεί αυτό το μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Όλος ο κόσμος γιορτάζει την Γέννηση του Χριστού, οι Άγγελοι δοξάζουν τον Θεό με το «Δόξα έν υψίστοις…» και χαίρονται. Λένε οι Άγγελοι στους Ποιμένες: «Θα σας δείξουμε ένα «σημείο» που θα καταλάβετε ποιος είναι ο Χριστός, θα δείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο σ’ ένα σπήλαιο». Ένα απλό «σημείο». Ο Θεός φανερώνεται σε απλά πράγματα. Γι’ αυτό όταν πήγαν οι Ποιμένες είδαν τον Κύριο και τον προσκύνησαν. Γιατί μπόρεσαν αυτοί; Διότι ήταν πράοι άνθρωποι, απλοί, ήσυχοι, ανύποπτοι, δεν το περίμεναν, αλλά ούτε απαιτούσαν θαύματα. Γι’ αυτό τον λόγο που δεν το περίμεναν, γι’ αυτό το είδαν. Επειδή δεν το ζήτησαν, γι’ αυτό το έλαβαν. Χαίρονταν με τα λίγα που τους είχε δώσει ο Θεός, και επειδή ευγνωμονούσαν τον Θεό για τα λίγα, τους έδωσε ο Θεός και τα περισσότερα! Εμείς που δεν έχουμε χαρίσματα πνευματικά, έχουμε και έπαρση και εγωϊσμό. Σκεφτείτε να είχαμε και εντυπωσιακά δώρα από τον Κύριο, πόσο εγωϊσμό θα είχαμε. Αυτοί οι άνθρωποι (Ποιμένες) είχαν πολύ ταπείνωση. Και ο Κύριος τους έδειξε πρώτα σε αυτούς και όχι σε θεολόγους. Μέσα από την ησυχία που βόσκει ο τσοπάνος τα πρόβατά του, γαληνεύει η ψυχή του και αντανακλά την Χάρη του Θεού. Τρανό παράδειγμα ταπεινού βοσκού, είναι ο άγιος Ιεράρχης Σπυρίδωνας επίσκοπος Τριμυθούντος, ο οποίος από την πολύ του ταπείνωση, έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας αλλά ακόμη να συλλειτουργεί με Αγγέλους. Εύκολα μπορεί κανείς να ακούει την φωνή του Θεού μέσα από την ησυχία. Διαβάζουμε στην Φιλοκαλία: «Όταν αποκτήσεις την ησυχία, τότε βρίσκεις και τον Θεό και τον κόσμο ολόκληρο»! Αυτή η ταπείνωση που είχαν οι Ποιμένες, «έλκυσε» το έλεος του Θεού. Άνθρωποι χωρίς σκοτούρες και ζάλη λογισμών. Βλέπουμε ακόμη στην εικόνα της Γεννήσεως, γύρω από το σπήλαιο ένα βαθύ σκοτάδι, είναι το σκοτάδι του Άδη. Το σκοτάδι της εποχής εκείνης που γεννήθηκε ο Χριστός και ήρθε να φωτίσει αυτό το σκοτάδι, να το φωτίσει με την ζωή Του, με τα λόγια και τα έργα Του, με την Ανάστασή Του. Και αυτό το σκοτάδι φανερώνει το σκοτάδι του προχριστιανικού κόσμου όλης της εποχής, στην οποία ανέτειλε το Φως Του Χριστού. Ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης» (Μαλ. 4, 2). Ήρθε το φώς μες στο σκοτάδι της ζωής μας. Τι παρήγορο είναι αυτό! Τι δύναμη δίνει στη ζωή μας, ότι μέσα στα σκοτάδια, μέσα στην πιο μεγάλη θλίψη, στη πιο μεγάλη στεναχώρια, ήρθε το Φώς. Ακόμη, τα άλογα ζώα που με τα χνώτα τους ζέσταναν την φάτνη που ανακλίθηκε ο Χριστός, κι αυτά προσκύνησαν τον Κτίστη. Τα άλογα ζώα που φανερώνουν την α-λογία των εθνών. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προσφέρει την δυνατότητα της ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, της αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. Μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως. Μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστό ας τιμάμε). Μάλλον δε τα του Δεσπότου. Μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. Μη τα της πλάσεως, αλλά της αναπλάσεως». (Ε. Π. 36, 516). Το θέλημα του Θεού είναι να επαναφέρει τον άνθρωπο στο «αρχαίον κάλλος», στην απλότητα, την ταπείνωση και την αγάπη. Από το κατ΄ εικόνα στο καθ΄ ομοίωσιν του Θεού. Αυτό το «αρχαίον κάλλος» αναμόρφωσε στο Θεανδρικό Του πρόσωπο ο Ιησούς Χριστός με την Ενανθρώπησή Του. Ο Θεός εν σαρκί, «κεκρυμένο μυστήριο» το οποίο κατανοείται μόνο με πίστη. Ήρθε στον κόσμο με ανέκφραστο τρόπο ο άσαρκος Λόγος. Δεν βρήκε τόπο η Παρθένος Μαρία να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Δεν βρήκε τόπο ο Χριστός για να γεννηθεί, και πήγε σ΄ ένα σπήλαιο. Δεν μπορεί να φανταστεί ο νούς του ανθρώπου πώς σ΄ εκείνο τον τόπο, μέσα στην αφάνεια, στην σιωπή, συντελέστηκε τόσο μεγάλο μυστήριο! Πως, ούτε η Παναγία κατάλαβε πώς γέννησε τον Χριστό, τον ίδιο τον Θεό. Η φωτιά της Θεότης μέσα στην κοιλία της Παρθένου. Ο Κύριος προσέλαβε σάρκα από τα άγια αίματα της Παναγίας και «έκρυψε» την φωτιά της Θεότητάς Του. Τον πήραμε αγκαλιά τον Χριστό με τα χέρια της Παναγίας, Τον προστατέψαμε με τα χέρια του Ιωσήφ. Όλη η ανθρωπότητα στα πρόσωπα της Παναγίας και του Ιωσήφ του μνήστωρος. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να συναντήσει τον άνθρωπο. Στην ερώτηση ποιός ο σκοπός της πλάσεως του κόσμου, απαντάει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Είναι η γνώσις του κτιστού από τα κτίσματα και η θέωσις των κτισμάτων αλλά και του ανθρώπου». Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός (κατά χάριν). Η συνήθεια ωστόσο, κάνει μεγάλη ζημιά. Η συνήθεια θάβει αυτήν την αλήθεια του πραγματικού νοήματος των Χριστουγέννων. Άλλος έχει γιορτάσει τα Χριστούγεννα είκοσι φορές, άλλος τριάντα, και άλλος πενήντα ή εξήντα. Δεν κουράζεται όμως η ψυχή του ανθρώπου να γιορτάζει τα Χριστούγεννα. Η Θεία Γέννησις του Χριστού είναι υπόθεση μεγάλης χαράς. Μεγάλη χαρά αισθάνθηκαν οι ταπεινοί Ποιμένες και οι Μάγοι που ήρθαν «έξ ανατολών». Εκείνος που φοβήθηκε ήταν μόνο ο Ηρώδης, διότι είχε ένοχη ψυχή. Είναι οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός. Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν…» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10, 42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι΄αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Όμως, ο Χριστός είναι που κυβερνάει τα σύμπαντα και είναι ο Βασιλεύς όλης της κτίσεως, είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της. Η ελπίδα και η πίστη μας παραμένει πάντα στον Χριστό, ο οποίος μας αγαπάει και δεν μας εγκαταλείπει και κατά τη Δαβυτική ρήση: «το έλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου» (ψαλμ. 22, 6). Δηλ. Ο Θεός «κυνηγά» τον αμαρτωλό άνθρωπο με την άπειρη αγάπη Του για να τον σώσει από την αμαρτία, επιμένοντας με την Χάρη Του και εφευρίσκοντας ποικίλα μέσα προς σωτηρίαν του, χωρίς ωστόσο να παραβιάζει την ελευθερία του. Αυτή η ελπίδα και η πίστη μας στο Χριστό είναι ιδιαίτερα αισθητή στις μέρες μας, στους ταραγμένους χρόνους που ζούμε, με την ανάδειξη μεγάλων αγίων των ημερών μας. Όπως το πρόσφατο χαρμόσυνο γεγονός της αγιοκατατάξεως, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του αγίου Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Είχε τον Χριστό ο άγιος Γέροντας, είχε την αληθινή αγάπη που είναι συνυφασμένη με πνεύμα ταπείνωσης, θυσίας και προσφοράς. Αυτός που αγαπά σύμφωνα με το θέλημα Του Θεού, θυσιάζει τις επιθυμίες του και την ανάπαυσή του χάριν αυτού, που αγαπά. Και όπως έλεγε ο ίδιος: «Όταν έρθει και κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία». Υπάρχουν και σήμερα άγιοι στην Εκκλησίας μας και θα υπάρχουν έως της «συν-τελείας του αιώνος» οι οποίοι είναι οι ζωντανές «εικόνες» του Θεού στην γή.
Σε αυτή την δεινή περίοδο στην οποία διερχόμαστε ως χώρα, ως λαός, στην παρακμή των ηθών και αξιών, της αξιοπρέπειας, της βαθιάς οικονομικής ένδειας, της ψυχολογικής πίεσης (μαρτύριο συνειδήσεως), αλλά πρωτίστως της πνευματικής κρίσης. (Βέβαια, οι χριστιανοί πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κάθε πνευματική κρίση, ως ευκαιρία για πνευματική ανάταση με μετάνοια- εξομολόγηση). Υπάρχει ελπίδα! Διότι η Γέννηση του Θείου Βρέφους «ανέτειλε τω κόσμω το φώς το της γνώσεως» (απολυτίκιο της εορτής). Ήρθε στη γή ο Χριστός για να μη χαθεί κανένας. Για τον Χριστό δεν περισσεύει κανένας. Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Αφότου Γεννήθηκε ο Χριστός, Τον έχουμε παρέα. Γεννήθηκε ο Εμμανουήλ, «Ο Θεός μεθ΄ημών», ο Θεός είναι μαζί μας. Καλούμαστε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να κατανοήσουμε και να βιώσουμε το νόημα των Χριστουγέννων, έν τη Εκκλησία, με πίστη και ταπείνωση. Να αντλήσουμε δύναμη και θάρρος από τον Γεννηθέντα Χριστό, από το Θείο Βρέφος. Να αντλήσουμε Χάρη από το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Ο τεχθείς Ιησούς να μας αξιώσει φέτος τα Χριστούγεννα, να Τον συναντήσουμε. Η αγάπη Του να εμφυσήσει αγάπη στις καρδιές μας, και η Ταπείνωσή Του να μας καταστήσει αληθινά ταπεινούς στην καρδιά και στο φρόνημαΚαλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.
Πρεσβύτερος
Γεώργιος  Δημητρόπουλος
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Γομοστού

Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΒΡΥΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ


Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΒΡΥΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013
Στις 15 Δεκεμβρίου στις 5:00 μ.μ. υπεδέχθη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος, ο Ιερός κλήρος , οι άρχοντες της πόλεως και του νομού, την Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας της Μαλεβής, έμπροσθεν του Νέου Ιερού Ναού του Αποστόλου Ανδρέου.
Την  Ιερά Εικόνα συνόδευσαν, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρος, ο Πρωτοσύγκελλος π. Θεόκλητος, Ιερείς και μοναχές της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μαλεβής.
 Χαρά και συγκίνηση γέμισε τις καρδιές των πιστών η τιμητική προσκύνηση της Ιεράς Εικόνος. Νέοι και νέες άνθρωποι κάθε ηλικίας λαχταρούσαν να φθάσουν στην Ιερά Εικόνα της Παναγίας μας προκειμένου να ασπασθούν τη χάρη της και να λάβουν ευλογία. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας αποδίδει μεγάλη τιμή στο πρόσωπο της  Κυρίας των Αγγέλων και αυτή η τιμή φανερώνει τη στενότατη σχέση της Υπεραγίας Θεοτόκου με τον άνθρωπο. Η Παναγία μας είναι η μεγαλυτέρα προσφορά της ανθρωπότητος στη θεότητα.          
Κατόπιν τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός. Ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ.κ. Χρυσόστομος, ευχαρίστησε από καρδίας τον Μητροπολίτη Μαντινείας  κ. Αλέξανδρο για την ευλογία και την άδεια που παρεχώρησε προκειμένου η Αγία και Ιερά Εικόνα να παραμείνει στην Πάτρα για μία εβδομάδα.
Ο Άγιος Μαντινείας μίλησε με συγκινητικά λόγια για το έργο της Εκκλησία καθώς και για την  πλούσια χάρη της Θεοτόκου.




























Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

"ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ" Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη




                                                          Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης


Να μην μισήσετε άνθρωπο! Και να μην τον κατηγορήσετε, γιατί η κατηγόρια είναι ένα είδος μίσους. Κατηγορούμε τους άλλους: "Α, αυτός ο παλιάνθρωπος, ο παλιόγερος''. Έτσι λέμε για τους ανθρώπους, για τις εικόνες, για τα δημιουργήματα του Θεού. Και οι νέοι θέλει να προσέχουν τη ζωή τους, γιατί τα πάθη στον άνθρωπο τον ταράσσουν μέσα στη ζωή, όσο θα υπάρχουν γήινες δυνάμεις της. Μας τραβάνε μέσα στη σάρκα, να φάμε όλη τη γη, όλη τη γη με τα δόντια μας. Τόσο πολύ ο άνθρωπος ξεφεύγει από την αλήθεια. Ψάχνουμε εδώ να βρούμε την ευτυχία.
Αλλά θέλει προσοχή, να περάσουμε αυτή τη ζωή με καλοσύνη, όσο μπορούμε με καλοσύνη, με αλήθεια στα χείλη. Όχι ψέμα! Μην πούμε ψέμα, για να κερδίσουμε κάτι. Αυτό είναι καταστροφή, χανόμαστε μέσα στο χάος της ζωής αυτής και χάνουμε τον σωστό δρόμο. να αγαπάς τους άλλους, όχι για υλικά πράγματα, αλλά όπως υποτάσσει το Πνεύμα του Κυρίου, με αγάπη ειλικρίνειας και πίστεως, που είναι η αλήθεια, και δεν έχει σημεία κενά, δεν ανακατεύεται στα πράγματα της γης. Είναι ξεχωριστή η αγάπη με ελπίδα στη καρδιά, είναι το μεγαλύτερο αγαθό επάνω στη γη.
Δυστυχώς οι άνθρωποι κοιτάζουμε τη γη να κατακτήσουμε. Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια και τη γη δεν την κατέκτησε κανείς. Όλοι ήρθαν, πέρασαν, έφυγαν και αφήσανε τη γη στη γη. Όσοι κατόρθωσαν να εννοήσουν τον στόχο της ζωής εδώ, που είναι η καλοσύνη της ψυχής μας, να εργαστούμε με θέληση αγαθή την καλοσύνη της ψυχής, τότε πετύχαμε τον στόχο και τον προορισμό
. Βρισκόμαστε σε καιρούς χαλεπούς αυτήν την εποχή που ζούμε εμείς. υπήρξαν και καλές εποχές, που ζούσαν οι άνθρωποι με αγάπη. Ο ένας εφύλαγε τον συνάνθρωπό του, τον αγαπούσε, τον βοηθούσε σε όλα τα πράγματα της ζωής. Τώρα πάμε αντίστροφη μέτρηση. Δεν προσέχουμε τη ζωή, δεν την χαιρόμαστε. Η απιστία μας σπρώχνει μακριά από την κατάσταση της πολυτίμου αληθείας. Αν δεν έχουμε ούτε ίχνος από την πίστη μας προς τον Θεό, που ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο σκοτάδι; Έβγα έξω τώρα μέσα στο σκοτάδι, να δω τι θα βρεις. Δεν θα βρεις τίποτα, πάνω στα βράχια θα χτυπήσεις. Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί πέφτει ο άνθρωπος, γιατί αφήσαμε τα πολυτιμότερα πράγματα, την πίστη μας στον Θεό και την αγάπη μας στον συνάνθρωπο.
Όποιος κατορθώσει να κρατήσει αυτά τα δύο, την αλήθεια στον Κύριο και την αγάπη στον άνθρωπο, αυτός πέτυχε στον στόχο του και τον προορισμό του στη γη.
Όταν έρθει η ώρα, θα φύγει χωρίς στεναχώρια, χωρίς θλίψη, χωρίς πόνο, χωρίς φασαρία, και θα πάει εκεί που είναι γραμμένο, μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών. Θα έχει εφόδιο μια τσάντα γεμάτη καλοσύνη και θα την κουβαλάει μαζί του, για να πάει μπροστά στον φοβερό Κριτή, όταν θα τον ρωτήσει τότε Εκείνος: "Τι έκανες κάτω στη γη τόσα χρόνια;"

"Το σχέδιο του Θεού" Ζωντανή ομιλία του αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ"




Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του...
Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει. «-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας. «-Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;». «-Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου». «-Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;».
Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: «-Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν».
Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα. Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε: «-Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;». «-Δεν πρόσεξα τίποτε». «-Τι εννοείς, ‘τίποτε’;», τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα». «-Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά», είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου». «-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς».
Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα και έζησε έκτοτε ευτυχής.
«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε».

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΜΕ ΘΕΜΑ : Η ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΑΣ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Η ΚΛΟΠΉ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ ΜΑΣ


Κάποτε ο διάβολος κάλεσε μια παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα, είπε:
«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στην εκκλησία.
Δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να διαβάζουν την Αγία Γραφή και να γνωρίζουν την αλήθεια.
Δεν μπορούμε ούτε ακόμα και να τους εμποδίσουμε να έχουν μια ζωντανή στενή σχέση με τον Σωτήρα τους.
Άπαξ και αποκτήσουν αυτήν τη σύνδεση με τον Ιησού, εμείς χάνουμε κάθε δύναμη πάνω τους.
….Έτσι, το μόνο που μας μένει είναι να τους κλέψουμε το χρόνο τους. Ας πηγαίνουν στην εκκλησία, δεν πειράζει, ας έχουν εκεί τις συνεστιάσεις τους κι όλα τα υπόλοιπα.
Ας έχουν έργο και δράση. Μόνο να μην έχουν χρόνο να αναπτύξουν αυτή τη ζωντανή σχέση με τον Ιησού.
…Να τι θέλω από σας. Αποσπάστε τους την προσοχή από τον Σωτήρα τους και εμποδίστε τους από του να έχουν θερμή και στενή σχέση μαζί Του όλη μέρα. Ας τους παρασύρουμε σε μια χαλαρή σχέση με τον Ιησού, τυπική σχέση, χωρίς γνήσια πίστη και αγάπη γι’ Αυτόν.
Πώς θα το κάνουμε αυτό; ρώτησαν τότε οι δαίμονες.
Βάλτε τους να ασχολούνται με τα δευτερεύοντα θέματα και βρείτε τρόπους αμέτρητους να κρατάτε απασχολημένο το μυαλό τους, απάντησε.
Βάλτε μέσα τους τον πειρασμό να ξοδεύουν, να ξοδεύουν, να ξοδεύουν και να δανείζονται χρεώνοντας τις κάρτες τους.
Πείστε τις γυναίκες τους να πάνε να δουλεύουν πολλές ώρες εκτός σπιτιού και τους
άνδρες να δουλεύουν 6-7 μέρες την εβδομάδα, 10-12 ώρες την ημέρα, έτσι ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του τρόπου ζωής τους.


Εμποδίστε τους να ξοδεύουν χρόνο με τα παιδιά τους. Έτσι, καθώς θα διασπάται η οικογένειά τους, σύντομα το σπίτι δεν θα αποτελεί πια για αυτούς καταφύγιο από την πίεση της δουλειάς τους.
Κρατάτε πάντα το μυαλό τόσο γεμάτο με ερεθίσματα ώστε να είναι αδύνατο να ακούσουν τη σιγανή και απαλή φωνή του Θεού.
1. Βάλτε τους να παίζουν το ραδιόφωνο και το κασετόφωνο όποτε οδηγούν.
2. Φροντίστε να έχουν συνεχώς ανοιχτά στο σπίτι τους τα CD, το βίντεο, την τηλεόραση και τους υπολογιστές.
3. Βάλτε σε κάθε κατάστημα κι εστιατόριο που μπαίνουν μουσική που να παίζει ασταμάτητα. Αυτό θα συννεφιάζει το μυαλό τους και θα αδυνατίζει την κοινωνία τους με τον Χριστό μέσω της προσευχής.
4. Γεμίστε τα τραπέζια τους με περιοδικά και εφημερίδες. Κάντε τους υπερκαταναλωτικά όντα, να αγοράζουν, να ξοδεύουν χωρίς να έχουν τίποτα από αυτά πραγματική ανάγκη. Να ασχολούνται, να ταλαιπωρούνται και να απομακρύνονται από τον Ιησού Χριστό.
5. Σφυροκοπάτε τα μυαλά τους ακατάπαυστα με ειδήσεις όλο το 24ωρο.


6. Γεμίστε τους δρόμους με διαφημιστικές αφίσες, ώστε να μην τους αφήνετε στιγμή σε ησυχία όσο οδηγούν ή περπατούν.
7. Πλημμυρίστε τα γραμματοκιβώτιά τους με άχρηστα διαφημιστικά, καταλόγους ρούχων, τυχερών παιχνιδιών και κάθε τι που προάγει ψεύτικες ελπίδες ευημερίας.
8. Βάλτε κοκαλιάρικα μοντέλα στα εξώφυλλα των περιοδικών και στην τηλεόραση ώστε οι άνδρες να θεωρούν αυτά ως πρότυπα ομορφιάς και να μην ικανοποιούνται με την εμφάνιση της γυναίκας τους.
9. Δώστε κούραση στις συζύγους ώστε τα βράδια να μην είναι σε θέση να χαρούν σαν ζευγάρια με τους άνδρες τους. Δώστε τους πονοκεφάλους ώστε οι άνδρες να έχουν παράπονα, πικρίες και να αρχίσουν να ψάχνουν αλλού για ευχαρίστηση. Αυτό θα διαλύσει γρήγορα τις οικογένειες.
10. Διαφημίστε τον Αϊ Βασίλη ώστε να κλέψετε την προσοχή των παιδιών από το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.
11. Το Πάσχα διαδώστε τα κουνελάκια και τα κόκκινα αυγά στη θέση του μηνύματος της Ανάστασης και της νίκης της αμαρτίας.
12. Ακόμα και στη διασκέδασή τους φέρτε τους στα άκρα. Όταν γυρίζουν από διακοπές να είναι πτώμα στην κούραση και να έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους.
13. Μην τους αφήνετε να βγαίνουν στη φύση και να παρατηρούν ό,τι ο Θεός έφτιαξε.
14. Αντί για αυτό, στέλνετέ τους σε λούνα παρκ, γήπεδα, κινηματογράφους, παιδότοπους και κονσέρτα.
15. Κρατάτε τους πάντα υπεραπασχολημένους. Να μη σκέφτονται, να μην αναζητούν, να μη προβληματίζονται.
16. Και όταν συναντώνται για πνευματική συντροφιά με άλλους πιστούς, κάντε ώστε να φεύγουν από κει με διαταραγμένη συνείδηση.
17. Δώστε τους να ασχολούνται με τόσους πολλούς ‘καλούς’ στόχους, που να μην έχουν χρόνο ούτε ανάγκη να εκζητήσουν τη δύναμη του Ιησού στη ζωή τους.
18. Σύντομα θα δουλεύουν ασταμάτητα για αυτόν το καλό σκοπό, που όμως ο Θεός δεν τους ανέθεσε, θυσιάζοντας την υγεία τους και την οικογένειά τους σ’ αυτόν με μεγάλη πιθανότητα να τα χάσουν και τα δύο.
Θα δουλέψει σίγουρα το σχέδιο αυτό.»
Οι δαίμονες έτρεξαν γρήγορα να βάλουν σε εφαρμογή όλα αυτά, ώστε οι Χριστιανοί να μην έχουν χρόνο για τον Σωτήρα τους.