Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

«Tη αυτή ημέρα, ανάμνησιν ποιούμεθα της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ. Τη αφάτω σου ευσπλαχνία Χριστέ ο Θεός ημών, της τρυφής του Παραδείσου ημάς καταξίωσον, και ελέησον, ως μόνος Φιλάνθρωπος, Αμήν» (Από το βιβλίον του Τριωδίου).




Του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη


Με αυτό τον χαρακτηριστικό ύμνο η Εκκλησία μας τονίζει την σημασία της  εορτής της Κυριακής της Τυρινής, που είναι αφιερωμένη στην απώλεια του Παραδείσου εξαιτίας της παρακοής των Πρωτοπλάστων, του Αδάμ και της Εύας, των κοινών προπάππων μας, και των λευκών και των μαύρων και των κίντρινων, όλων δηλαδή των ανθρώπων.Αν λοιπόν οι κοινοί μακρυνοί μας πρόγονοι έμεναν πιστοί στις εντολές του Θεού, δηλαδή στις οδηγίες του, ο κόσμος που ζούμε σήμερα θα ήταν Παράδεισος. 

Η πραγματικότητα όμως που ζούμε είναι διαφορετική. Ζούμε μέσα στην Κόλαση των πολέμων και των κοινωνικών προβλημάτων, ζούμε με την ασθένεια του έϊτς, της πείνας και της φτώχειας, της έλλειψης ασφάλειας και γενικότερα της κοινωνικής αδικίας, ζούμε με τα προβλήματα των φυλετικών διακρίσεων και της καταστροφής του Περιβάλλοντος, ζούμε με το πρόβλημα του μίσους και της κακίας, του φανατισμού και της αδιαφορίας στα προβλήματα των διπλανών μας. 

Ζούμε σε μια εποχή που ο υλισμός περιορίζει τις δυνατότητες μας για μια δημιουργική πνευματική πορεία. Η αμαρτία κυριαρχεί παντού. Η μόνη μας ελπίδα είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των αγίων μας, να ζήσουμε τη ζωή τους, να ξαναγεννηθούμε πνευματικά μέσα από την μετάνοια μας για να μπορέσουμε να γίνουμε το φώς του κόσμου. Όπως έζησε κι ο εορταζόμενος άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού.

Με την πτώση του ανθρώπου, που είναι γνωστή ως προπατορικό αμάρτημα, ο πόνος και η θλίψη έγιναν μέρος της ζωής μας. Καθημερινά γευόμαστε την Κόλαση. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται τόσο οι πρώτοι άνθρωποι με την παρακοή τους όσο κι η συνεργεία του διαβόλου, καθώς επίσης κι όσοι από εμάς συνεχίζουμε τον δρόμο της ανυπακοής και της αμαρτίας αμετανόητοι.

Κάποτε ο Φιλάνθρωπος Θεός έγινε άνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να μας οδηγήσει πάλι στον απωλεσθέντα Παράδεισον. Έτσι αν η ανυπακοή στο Θεόν οδήγησε στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Παράδεισον, η υπακοή μας στις θείες εντολές του Θεού θα μας οδηγήσει πάλι στον Παράδεισον. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των θείων εντολών του Ιησού Χριστού είναι η άδολη αγάπη και η καλή διάθεση να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό με σαφήνεια στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής τονίζεται από τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν ότι «εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» ( Ματθαίου 6, 14 – 15).

Μέσα από την άδολη αγάπη μας  προς τους συνανθρώπους μας γινόμαστε άξιοι του μεγαλείου της αγάπης του Θεού, που εκφράζεται με την πραγματοποίηση της ελπίδας μας για σωτηρία, την μετοχήν μας δηλαδή στην ομορφιά του Παραδείσου.

Για να φτάσουμε όμως στη βίωση της καταστάσεως της αγάπης χρειαζόμαστε μια προετοιμασία μέσα από την προσευχή μας, τη νηστεία, την ελεημοσύνη, την μετάνοια, την εξομολόγηση, τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και των Προηγιασμένων, τις Ευαγγελικές και Αποστολικές Περικοπές και τους άλλους ύμνους της Εκκλησίας μας. Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την προοπτική σκοπεύει κι η Εκκλησία μας να μας οδηγήσει με την  εορτή της Τυρινής, που συνεχίζεται καθόλη τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ολοκληρώνεται με τις Ιερές Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Αναστάσεως.

Γι’ αυτό σε ένα από τους ύμνους  της  εορτής της Τυρινής ψάλλουμε:

“To στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της Νηστείας αγώνα, οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται, και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην, αντί μάχαιρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως» (Ιδιόμελον στιχηρόν των Αίνων, Τριώδιο σελ. 70).

Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η  Αποστολική Περικοπή από την Επιστολή προς Ρωμαίους του Αποστόλου Παύλου όπου τονίζονται με σαφήνεια τι πρέπει να αποφεύγουμε στην καθημερινή μας ζωή για να μπορέσουμε να γίνουμε πραγματικοί στρατιώτες του Χριστού: «αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός, ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμαις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω, αλλ’ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν» (Ρωμαίους 13, 12β – 14α).

Αναφερόμενοι συνοπτικά σε μερικές πτυχές της αγάπης, του φόβου, του πόνου και της θλίψης, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημασία της πνευματικής μας προετοιμασίας, που η Εκκλησία μας θέλει να ακολουθήσουμε. Πηγή της αγάπης μας πρέπει να είναι η αγάπη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη είναι χάρισμα (χάρις) που δεν αναμένει ανταπόκριση ή αμοιβή. Είναι δηλαδή άδολη και ανιδιοτελής. Όταν δίνεις αγάπη, κι η αγάπη σου δεν είναι άδολη και ανιδιοτελής, και περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω, όταν δηλαδή περιμένεις να ωφεληθείς εσύ ο ίδιος από την αγάπη που δίνεις, να κερδίσεις δηλαδή κάτι όπως κάνουν οι έμποροι που διαφημίζουν και πωλούν τα προϊόντα τους, όταν δηλαδή η αγάπη σου κατά κάποιο τρόπο είναι «εμπορική», τότε πληγώνεσαι και απογοητεύεσαι. Γι’ αυτό η αγάπη όπως τονίζεται στην Αγία Γραφή «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».

Τον φόβον πρέπει να τον αντιμετωπίσεις εκεί που φοβάσαι. Σε ένα γεγονός στενοχώριας πρέπει να βρεις κάποιο άλλο νόημα να σε συναρπάσει, διαφορετικά η θλίψη θα σε συντρίψει. Χρειάζεται δηλαδή από τον θλιβόμενον μια άλλη ενασχόληση που θα νοηματοδοτήσει τη ζωή του. Η σκέψη της αδιαφορίας της ζωής και τελικά της τάσεως για αυτοκτονία του απογοητευμένου και του πικραμένου από τη ζωή, ξεπερνιέται όταν η ζωή του αρχίζει να έχει νόημα για κάτι. Ακόμη, αν θέλεις να λυτρωθείς από την θλίψη, πρέπει να θυμάσαι ότι μπορούν να έρθουν χειρότερα πράγματα στη ζωή σου. Μόνο εκτιμώντας αυτά που έχεις, μπορείς να έχεις ευγνωμοσύνη για τη ζωή και να ευχαριστείς τον Θεόν. Τελικά για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την θλίψη μας, πρέπει να θυμούμαστε τις ευεργεσίες της ζωής και το έλεος της φιλανθρωπίας του Θεού.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο πόνος έχει διαλεκτική και διπλή διάσταση. Ανάλογα δηλαδή με πόσο κοντά βρισκόμαστε κοντά στον Θεό, θα λειτουργήσει κι η κατάσταση του πόνου στη ζωή μας, αρνητικά όταν βρισκόμαστε μακρυά από το Θεό και θετικά όσο περισσότερο βρισκόμαστε κοντά στον Θεό. Ο πόνος μπορεί να σε συντρίψει, μπορεί όμως και να σε ενδυναμώσει.

Ακόμη η θλίψη μπορεί να μαλακώσει τη ψυχή σου. Σε μαθαίνει να συγχωρείς και να κατανοείς τον εαυτό σου και τους άλλους καλύτερα. Κάποτε ένας πόνος, μια δοκιμασία, μπορεί να αποδειχθεί ευεργεσία τόσο για τη προσωπική μας ζωή όσο και για το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ανήκουμε. Με τις εμπειρίες του πόνου γινόμαστε μάρτυρες της αλήθειας. Μέσα στο πόνο μας και στη στενοχώρια μας πρέπει να βρίσκουμε θετικά στοιχεία. Για να ξεπερασθεί η στενοχώρια χρειάζεται υπομονή. Η μαρτυρία του Ιησού Χριστού είναι σαφής: «ο υπομένων εις το τέλος σωθήσεται».

Το «εγώ» μας όταν βρίσκεται μακρυά από τον Θεόν έχει την τάση να λειτουργεί ως εχθρός του ανθρώπου που εκφράζεται ως «εγωϊσμός», τρέποντας τον άνθρωπον προς ό,τιδήποτε είναι αρνητικό, που τελικά οδηγεί σε απόγνωση, απογοήτευση και καταστροφή. Η άλλη δύναμη που έχει μέσα του ο άνθρωπος είναι η χάρις του Θεού που σε οδηγεί στην προστασία της ζωής και στη δημιουργική πρόοδο. Σε τίποτα δεν ωφελεί ως τρόπος ζωής η επιστροφή και η εμμονή σε μια θλίψη του παρελθόντος, σε ένα δηλαδή θλιβερόν γεγονός.Για να ξεπεράσεις την στενοχώρια σου πρέπει να έχεις εσωτερικά πνευματικά στηρίγματα, όπως είναι η πίστη, η υπομονή και η αγάπη. Για να έχεις αυτά τα στηρίγματα πρέπει να βρίσκεται κοντά στον Θεό. Και βρίσκεσαι κοντά στον Θεό όταν ζεις σύμφωνα με τις θείες Εντολές του.

Αυτοί που στηρίζονται στους άλλους είναι συνήθως τα παιδιά, οι ενήλικες που θέλουν να στηρίζονται από άλλους είναι ως να παραμένουν ακόμη ανώριμα παιδιά που η επιστήμη της Ψυχολογίας τους χαρακτηρίζει ψυχοπαθείς (προφορικές παραδόσεις Σεμιναρίου Καθηγητού Μέγα Φαράντου στην Εταιρεία Φίλοι του Λαού).

Μέσα από την συμμετοχή μας στην αγιαστική ζωή της Εκκλησίας μας έχουμε ελπίδα για τον απωλεσθέντα Παράδεισον. Η συμμετοχή μας αυτή εκφράζεται με τον Χριστοκεντρικό μας προσανατολισμό που μας καλεί η Εκκλησία μας να ακολουθήσουμε, διότι όπως τονίζεται στην  Ευαγγελική Περικοπή «όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθαίου 6, 21).

Έτσι κατά την Κυριακή της Τυρινής η Εκκλησία μας μάς θυμίζει την έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισον, μας θυμίζει τα δάκρυα των Πρωτοπλάστων και μας καλεί σε εγρήγορση και αγώνα, γιατί κινδυνεύουμε και εμείς να κλεισθούμε έξω από τον Παράδεισον.

Ένα από τα μέσα που μας τονίζει η  Ευαγγελική Περικοπή για να αποφύγουμε τον κίνδυνο της απώλειας του Παραδείσου είναι και η Νηστεία που αρχίζει την Καθαρή Δευτέρα με την είσοδον μας στο στάδιο της Μεγάλης Σαρακοστής. Η Νηστεία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσον. Έχει όμως πάντοτε σκοπούς υψηλούς, την μεταμόρφωση και την θέωση του ανθρώπου.

Νηστεία είναι η προσπάθεια μας να κρατήσουμε τους εαυτούς μας μακρυά από την πηγή της κακίας. Έτσι εφαρμόζουμε την αληθινή Νηστεία όταν αποφεύγουμε την κακοπροαίρετη κατάκριση και όχι την καλοπροαίρετη  κριτική που βασίζεται στα γεγονότα, όταν απέχουμε από το θυμό και την ψευτιά και όχι από την επιμονή μας στην αλήθεια. Η αληθινή έννοια της Νηστείας δεν αναφέρεται απλώς στην αποχή από μερικά φαγητά. Είναι φορές που νηστεύουμε λίγες ημέρες και νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι να κοινωνήσουμε. Η Νηστεία όμως μόνη της χωρίς εξομολόγηση δεν έχει καμμιά αξία. Μπορεί να μη τρώμε κρέας, αλλά να γινόμαστε με τη συμπεριφορά μας οι αίτιοι για το φάγωμα πολλών συνανθρώπων μας.Είναι φορές που νηστεύουμε από μερικές τροφές και μέσα μας αφήνουμε να φωλιάζουν το μίσος και η εκδίκηση.

Γι’ αυτό στην Παλαιά Διαθήκη τονίζεται επίμονα ότι δεν μπορούμε να νηστεύουμε και παράλληλα να τρώμε τις σάρκες των συνανθρώπων μας με το μίσος μας εναντίον τους. Αυτές οι μορφές της νηστείας συνθέτουν την υποκριτική νηστεία που αναφέρει η  Ευαγγελική Περικοπή, είναι η νηστεία που δεν ωφελεί σε τίποτα.Είναι μια νηστεία που είναι ξεκομμένη από δύο μεγάλες αρετές, που μαζί με τη νηστεία τονίζονται στη  Ευαγγελική Περικοπή. 

Η μια αρετή που συνδέεται με την αληθινή Νηστεία είναι η συγχώρηση, να συγχωρούμε εκείνους που μας φταίνε. Η άλλη αρετή είναι η ελεημοσύνη, να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας όταν μπορούμε και να μη θησαυρίζουμε με θησαυρούς υλικούς, αλλά με θησαυρούς πνευματικούς όπως είναι η ελεημοσύνη.Άλλωστε κάθε παράνομος και άδικος πλουτισμός είναι φωτιά που καίει και θηρίο που καταβροχθίζει.

Επομένως η πραγματική έννοια της Νηστείας προϋποθέτει την συγχώρηση των άλλων και την ελεημοσύνη και γενικά την συμπαράστασή μας προς όλους τους συνανθρώπους μας, Έλληνες και μή, λευκούς και μαύρους, μικρούς και μεγάλους.

Γι’ αυτό το λόγο νηστεία στα φαγητά και μίσος στη καρδιά είναι πράγματα ασυμβίβαστα που δημιουργούν την υποκρισία. Η υποκρισία μπορεί να οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο εύκολο κέρδος, οδηγεί όμως σίγουρα και στην απώλεια του Παραδείσου.

Η συγχωριτικότητα είναι το κλειδί που μας ανοίγει τη πόρτα που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού. Ο λόγος του Ιησού Χριστού είναι συγκεκριμένος. Αν συγχωρείτε, μας λέει, τα αμαρτήματα των ανθρώπων, θα συγχωρέσει και σε σας ο Ουράνιος Πατέρας τα δικά σας αμαρτήματα. Αν όμως δεν συγχωρήσετε τα σφάλματα των ανθρώπων, ούτε ο Ουράνιος Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας σφάλματα. Με αυτό τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος για την αρμονική συνεργασία των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Καλές σχέσεις με τους άλλους σημαίνει περιορισμό του εγωϊσμού μας. Αυτός όμως είναι και ο μόνος τρόπος για να γίνουμε άξιοι του Παραδείσου. 

Περί της αδικίας είχε πει ο Γέροντας Παϊσιος:





"...Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει∙ μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία.Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά».

Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς.
Τί λέει ο Ψαλμός; «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν». «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσα μαζεύουν, φεύγουν∙ όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι είναι και από αυτό∙ κάποια αδικία έχουν κάνει.
Πηγη:βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΕΣ ΤΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ




Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν νά ζουν πνευματικά, πρέπει νά δέχωνται στην συνέχεια μέ χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις πού τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν. Βλέπουμε τήν Όσία Μαρία τήν Αιγύπτια, πού έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετάνοιωσε και άλλαξε ζωή, οί κοσμικές επιθυμίες τήν βασάνιζαν. Έκανε όμως μεγάλη πάλη, γιά νά τίς διώχνη.
Της έλεγε ό διάβολος: Τί θά χάσης, αν δής λιγάκι τήν Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω νά διασκέδασης, μόνο νά τήν δής λίγο από μακριά, και εκείνη ούτε γύριζε νά κοιτάξη. Τί μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, πού δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Ή Όσία Μαρία, πού είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Ή ταλαιπωρία αυτή είναι ή καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν στο τέλος καί οί μέν και οί δε στην ίδια κατάσταση.
- Σ’ αυτές τίς περιπτώσεις, Γέροντα, δέν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;
- Πώς! πολλή, πολλή! Ή Όσία Μαρία είχε φθάσει σέ τέτοια μέτρα πνευματικά, πού
βρισκόταν έναν πήχυ πάνω άπό τήν γή, όταν προσευχόταν.
Οί πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά καί πολύ υλικό
γιά ταπείνωση. Ή κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι καί υλικό γιά ταπείνωση καί
προσευχή. Οί αμαρτίες, άν αξιοποιηθούν γιά ταπείνωση, είναι σάν τήν κοπριά πού
ρίχνουμε στά φυτά. Γιατί νά μή χρησιμοποίηση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, γιά νά λιπάνη το
χωράφι της ψυχής του, γιά νά γίνη γόνιμο καί νά καρποφορήση; Ένας δηλαδή πού έχει κάνει
μεγάλες αμαρτίες, άν αίσθανθή πόσο έφταιξε καί πή: δέν πρέπει νά σηκώνω κεφάλι, νά
βλέπω άνθρωπο, επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά καί
μπορεί νά φθάση σέ μεγάλα μέτρα. Ένώ ένας πού δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν
τοποθετηθή σωστά, ώστε να πή: με φύλαξε ό Θεός από τόσες κακοτοπιές είμαι πολύ
αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο αμαρτωλό, υστερεί πνευματικά από τον
άλλον.

Θυμηθήτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη. Ό Φαρισαίος είχε έργα, άλλα είχε καί
υπερηφάνεια. Ό Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση – τό
κυριώτερο πού ζητάει άπό τον άνθρωπο ό Χριστός -, γι’ αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε. Είδατε
πώς τον έχουν τόν Φαρισαίο σε μιά εικόνα! Δείχνει με τό δάχτυλο του τόν Τελώνη: Δέν είμαι
σάν κι αυτόν!… Ό καημένος ό Τελώνης κρυβόταν πίσω άπό την κολόνα δέν είχε μούτρα νά δη
γύρω του. Καί ό Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό πού βρισκόταν ό Τελώνης! Τό προσέξατε; Λες καί
ό Χριστός δέν ήξερε πού ήταν ό Τελώνης! Ό Φαρισαίος, ένώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν
χαμένα. Τί κάνει ή υπερηφάνεια! Όταν ένας άνθρωπος έχη αμαρτίες καί δέν έχη ταπείνωση,
τότε έχει τίς αμαρτίες τού Τελώνη καί την υπερηφάνεια τού Φαρισαίου. Διπλά… χαρίσματα!
Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης, όπως λένε στην Ήπειρο.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

H πρόνοια του θεού



Γέροντας Παϊσιος: Ό άνθρωπος συχνά κανονίζει χωρίς τον Θεό
Κάποιος είχε κάνει µια µονάδα ιχθυοτροφείου και όλη µέρα έλεγε «δόξα σοι ό Θεός», γιατί έβλεπε συνέχεια την πρόνοια του Θεού. Μου έλεγε ότι το ψαράκι, άπό τήν στιγµη που θα γονιµοποιηθή και είναι µικρό σαν το κεφαλάκι της καρφίτσας,έχει και ένα σακκουλάκι µε υγρό, για να τρέφεται, µέχρι να µεγαλώσει και να µπορεί να πιάνει κανέναν µικροοργανισµό από το νερό. Του έχει δηλαδή και την«κοµπανία»

του ο Θεός! Και αν γι' αυτά προνοή ο Θεός, πόσο µάλλον για τον άνθρωπο! Αλλά ο άνθρωπος συχνά κανονίζει και αποφασίζει για όλα χωρίς τον Θεό. «Θα κάνω, λέει, δύο παιδιά». Τον Θεό δεν Τον βάζει στον λογαριασµό. Γι' αυτό καί γίνονται τόσα ατυχήµατα και σκοτώνονται τόσα παιδιά. Έχουν οι περισσότεροι δυο παιδιά, το ένα χτυπάει µε το αυτοκίνητο, το άλλο αρρω-σταίνει και πεθαίνει, και δεν έχουν µετά κανένα παιδί.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ






Η Ιερά Εξομολόγηση είναι το μυστήριο, στο οποίο ο Θεός δια του Πνευματικού συγχωρεί όλες τις αμαρτίες εκείνων των Χριστιανών, οι οποίοι μετανοούν ειλικρινά και εξομολογούνται τις αμαρτίες τους στον ιερέα - εξομολόγο.

Το μυστήριο ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός μετά την Ανάσταση Του, όταν εμφανίστηκε στους μαθητές του και τους είπε: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο, σε όποιους συγχωρέστε τις αμαρτίες, τους συγχωρούνται και από τον Θεό και σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα είναι για πάντα κρατημένες» (Ιωαν. κ' 22-23).

Με το μυστήριο της εξομολογήσεως συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες του εξομολογουμένου, ακόμη και οι μεγαλύτερες και βαρύτερες.

Η αμαρτία είναι προδοσία της θείας αγάπης και φιλίας και θεοποίηση του εγώ μας. «Η αμαρτία, γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, είναι σκοτάδι και σκοτάδι πυκνό. Καθώς μέσα στο σκοτάδι δεν μπορεί κανείς να γνωρίσει φίλο ή εχθρό και καθετί, που είναι μπροστά του, έτσι και όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στο σκοτάδι της αμαρτίας. Ο πλεονέκτης δεν ξεχωρίζει τον φίλο από τον ξένο, ο φθονερός και τον πιο στενό συγγενή του τον μισεί, σαν τον πιο μεγάλο αντίπαλο του. Και γενικά κάθε άνθρωπος που ζει στην αμαρτία δε διαφέρει από τους μεθυσμένους και τρελούς».

Υπεύθυνος για την αμαρτία είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι ελεύθερος να ακολουθήσει «τη ζωή ή το θάνατο, την ευλογία ή την κατάρα». Λυτρωτής είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός. Στον παράδεισο δεν πηγαίνουμε με το σπαθί μας, αλλά με το έλεος του Σωτήρα, ο οποίος αγαπάει όλους και περιμένει να επιστρέψουν όλοι κοντά Του μετανοημένοι.

Ο άσωτος γιος, όταν ήρθε σε συναίσθηση, είπε:
«θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του ειπώ: πατέρα, αμάρτησα στο Θεό και σε σένα και δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι παιδί σου, κάνε με σαν ένα από τους μισθωτούς σου» (Λουκ. ιε' 18-19). Η απόφαση της επιστροφής και εξομολόγησης είναι μια πράξη γενναία και σωτήρια.

Ο εξομολόγος, πρόσωπο απολύτου εμπιστοσύνης, θα μας χορηγήσει όχι μόνο την άφεση των αμαρτιών, αλλά θα μας δώσει και τις κατάλληλες συμβουλές για την παραπέρα αύξηση της πνευματικής ζωής. Πολλοί ψυχολόγοι ομολογούν την αξία του μυστηρίου, γιατί γνωρίζουν πόση σημασία έχει η απαλλαγή του ανθρώπου από τα συναισθήματα της ενοχής.

Η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Η εξαγόρευση πρέπει να είναι ειλικρινής.

Η μετάνοια και η εξομολόγηση μας συμφιλιώνουν με τον Θεό, γαληνεύουν τη συνείδηση μας και μας κάνουν καινούριους ανθρώπους.

ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ





ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

... Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο . Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια , χωρίς καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της , δεν είναι αρεστή στον Θεό . ...

... Ω άνθρωπε , μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και θα σου χαρίσει ο Κύριος να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής . Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά , τότε γίνε ταπεινός , εγκρατής , εξομολογήσου ειλικρινώς και θα σε αγαπήσει η προσευχή . Γίνε υπάκουος , υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές και μείνε ευχαριστημένος για όλα , και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς . Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος και πρόσεχε μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό - μη τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ ‘ ένα βλέμμα - . και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και Αυτό θα σε βοηθήσει σ ‘ όλα .

... Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία . Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους . Αν όμως κανείς προσεύχεται στον Κύριο και σκέφτεται άλλα πράγματα , τότε ο Κύριος δεν εισακούει αυτού του είδους την προσευχή .

Όποιος προσεύχεται από συνήθεια , δεν έχει αλλαγές στην προσευχή . Όποιος όμως προσεύχεται θερμά , υφίσταται πολλές αλλαγές κατά την προσευχή : Δίνει μάχη εναντίον του εχθρού , μάχη εναντίον του εαυτού του , εναντίον των παθών του , εναντίον των ανθρώπων , και πρέπει να είναι κάθε στιγμή ανδρείος . ...

... Οι συμφορές και οι κίνδυνοι εδίδαξαν πολλούς να προσεύχονται . Μ ‘ επισκέφθηκε κάποτε στην αποθήκη τροφίμων ένας στρατιωτικός , που κατευθυνόταν στη Θεσσαλονίκη . Η ψυχή μου τον αγάπησε και του λέγω :

«Προσεύχου στον Κύριο να λιγοστέψουν οι θλίψεις».

Και αυτός απαντά : «Ξέρω να προσεύχομαι . Το έμαθα στον πόλεμο, όταν ήμουν στις μάχες . Παρακαλούσα θερμά τον Κύριο να με φυλάξει ζωντανό . Τα βόλια έπεφταν , τα βλήματα έσκαζαν και λίγοι έμειναν στη ζωή . Αν και πήγα πολλές φορές στη μάχη , ο Κύριος με εφύλαξε».

Ενώ τα έλεγε αυτά , έδειχνε πως προσευχόταν και από τη στάση του σώματος του φαινόταν πως ήταν όλος βυθισμένος στον Θεό . ...

... Όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να τον σκέφτεσαι , να μιλάς γι ‘ αυτόν , να είσαι μαζί του . Η ψυχή αγαπά τον Κύριο ως Πατέρα και Δημιουργό και παρουσιάζεται μπροστά Του , με φόβο και αγάπη : με φόβο , γιατί είναι ο Κύριος ΄ με αγάπη , γιατί η ψυχή δεν Τον ξέρει ως Πατέρα γεμάτον έλεος και η χάρη Του είναι γλυκύτερη από κάθε τι άλλο . ...

ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΣΚ ΙΛΑΡΙΩΝΑΣ: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΙΟΤΙ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΜΑΣ






Την πρώτη ειδική ακολουθία, αφιερωμένη στην ανάμνηση των Παθών του Χριστού (τελείται στη Ρωσική Εκκλησία αποκλειστικά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής), τέλεσε στις 24 Μαρτίου 2013 ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.

Μετά το ευαγγελλικό ανάγνωσμα εκ του κατά Ματθαίον Αγίου Ευαγγελίου ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας κήρυξε το θείο λόγο, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Έχουμε ακούσει την ευαγγελική διήγηση της δίκης του Ιησού Χριστού. Έχουμε επίσης ακούσει ότι ο Ιησούς προδόθηκε από φθόνο. Κάθε φορά αναμιμνησκόμενοι της ιστορίας αυτής διερωτώμεθα πώς μπορούσε να γίνει αυτό, διατί έγινε, τι προηγήθηκε, θα μπορούσε να υπάρχει μια άλλη έκβαση; Αντιλαμβανόμεθα ότι δε μπορούσε να γίνει αλλιώς διότι ο ίδιος ο Θεός ήλθε προς τους ανθρώπους, κατοίκησε και έμεινε κοντά μας.Δεν ήλθε σ΄εκείνο τον κόσμο ο οποίος δημιουργήθηκε από το Θεό, αλλά σ΄εκείνο, ο οποίος μολύνθηκε από την αμαρτία, το φθόνο, την κακία και τα ανθρώπινα πάθη».

Η αμαρτία εξελίσσεται στην ανθρώπινη κοινωνία σαν επηδημία.Είναι γνωστά αρκετά περιστατικά από την ιστορία όταν οι αμαρτωλές σκέψεις, οι αμαρτωλές διδασκαλίες διαδόθηκαν μέσα σε ολόκληρες γενιές, όταν οι άνθρωποι, είτε με το θέλημά τους, είτε με το θέλημα των κοσμικών αρχόντων, απομακρύνονταν από την ηθική ζωή, όταν ολόκληροι λαοί αρνούνταν το Θεό και η αμαρτία άρχισε να επικρατεί εντός των κοινωνιών τους.

Δεν υπάρχει η δικαιοσύνη μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Λείπει διότι οι άνθρωποι αδυνατούν να ζούν σύμφωνα με τις υψηλές ηθικές επιταγές, αδυνατούν να νικήσουν την αμαρτία μέσα τους.

Και σήμερα πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας απορρέουν από την κακή οργάνωση του ανθρώπινου βίου, διότι οι άνθρωποι ζούν υπό τα λανθασμένα πολιτικά καθεστώτα, έχουν ελλιπή μόρφωση, και μόλις τακτοποιηθούν όλα αυτά, η ζωή γίνει καλή και ωραία για όλους. Αλλά για κάποιο λόγο δεν συμβαίνουν αυτά.

Όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο δεν ήλθε απλά να διδάξει και να κομίσει στους ανθρώπους την υψηλή ηθική διδασκαλία, αλλά τους δίδαξε σε όλη τη διάρκεια του επίγειου βίου του.

Όταν ο Σωτήρας ήταν ακόμα εν ζωῃ η διδασκαλία Του δεν ήταν ευρέως γνωστή σε πολλούς ανθρώπους.Τον ακολουθούσε μόνο μια μικρή ομάδα μαθητών και μαθητριών, οι οποίοι ούτε καν ήξεραν τι τους αναμένει αργότερα.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν εκείνος ο Γιατρός, ο Οποίος έθεσε τη διάγνωση στην ανθρωπότητα και έδειξε πως οι άνθρωποι ο καθένος ξεχωριστά και οι όλοι μαζί μπορούν να θεραπευθούν από τις πνευματικές τους αρρώστιες.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρχαν και πολλοί άλλοι δίκαιοι άνθρωποι, οι οποίοι είτε καταδικάσθηκαν κακώς λόγω ανθρώπινης κακίας και φθόνου, ή λόγω ιδεολογικών αντιλήψεων.

Ο Χριστός δεν απολογείτο  κατά τη δίκη, αλλά σιωπούσε. Αυτή η θεία σιωπή ήταν απάντηση στην ανθρώπινη αμαρτία.

Ξέρουμε ότι στο τέλος της ιστορίας ο καθένας από μας θα παραστεί ενώπιον του Φοβερού Βήματος. Τότε ο Κύριος έλθει ενδόξως, όχι όπως τον είδαν οι άνθρωποι ώστε πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι αδυνάτησαν να καταλάβουν ότι ήταν ο Ενανθρωπήσας Θεός.

Σύμφωνα με τον Μητροπολλίτη Ιλαρίωνα δεν ήρθαμε στην Εκκλησία επειδή φοβόμαστε τη δίκη, στην οποία θα παραστούμε τόσο εμείς όσο και η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ήλθαμε διότι μας κάλεσε ο Ίδιος ο Χριστός και όχι μάλιστα με το φόβο, αλλά με την αγάπη, την πραότητά του και τη σιωπή, η οποία ήταν η απάντησή Του στην ανθρώπινη αμαρτία. Ως μακρόθυμος ο Θεός ανέχεται τις αμαρτίες μας, διότι αναμένει τη μετάνοια και την επιστροφή μας. Η αγάπη Του Θεού υπερβαίνει τη δικαιοσύνη Του, διότι η αγάπη του καλύπτει κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από τη στάση του ίδιου του ανθρώπου απέναντι στο Θεό και τους γύρω του.

«Ελπίζουμε ότι η επί της γης εμπειρία μας αυτή που βιώνουμε στις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδος και του Αγίου Πάσχα θα αποτελεί πρόγευση εκείνης της εμπειρίας, η οποία μας αναμένει τον κάθε άνθρωπο στη Βασιλεία των Ουρανών, όταν ο Ίδιος ο Κύριος υποδεχθεί τον άνθρωπο στο κατώφλι του θανάτου για να μη πεθάνει ο άνθρωπος, αλλά να μεταβεί από μια ζωή στην άλλη. Αμήν».

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ







Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας.
Τρία σημαντικότατα γεγονότα στην ιστορία του κόσμου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
To πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη, αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγο­νότος αυτού, το οποίο ονομάζεται «κεφάλαιον» (δη­λαδή αρχή) της σωτηρίας μας.
Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματο­ποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γε­γονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιη­σού Χρίστου. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρί­ας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χρί­στου μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.
Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές φανερώ­θηκαν στους αγίους άγγελοι. Έξι μήνες πριν τον Ευ­αγγελισμό της Παναγίας Παρθένου Μαρίας στάλθη­κε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος υπηρετούσε στο ναό, για να του αναγγείλει, ότι απ’ αυτόν θα γεννηθεί ο μεγαλύτερος μεταξύ των αν­θρώπων, ο Πρόδρομος του Κυρίου ο Ιωάννης. Και σήμερα ο ίδιος φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα στην Υπεραγία και άχραντο Παρθένο Μαρία, η οποία ζού­σε στο ταπεινό φτωχόσπιτο του ξυλουργού Ιωσήφ.
Ο διάλογος του με την Παναγία είναι τόσο άγι­ος και μεγαλειώδης που δεν τολμώ να τον περιγράψω με δικά μου λόγια αλλά πρέπει να τον επαναλά­βω με Ευαγγελικά λόγια.
Όταν μπήκε ο αρχάγγελος στο υπερώο, είπε:
«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλο­γημένη συ εν γυναιξίν.
Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αύτη· μη φοβού, Μαριάμ- εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το άνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον αυτού του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.
Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγ­γελος είπεν αύτη· Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού…
Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ’ αυτής ο άγ­γελος» (Λκ. 1, 28-38).
Σας έχω πει πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι’ αυτόν το μοναδικό στην Ιστορία του κόσμου διάλογο. Αλλά τώρα θα σταθώ στα λόγια του Αρχαγγέλου:
«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγι­ον κληθήσεται υιός Θεού».
Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλεια του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθη­κε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δε θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύ­μα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την ο­ποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας.
Κρατήστε βαθειά στην καρδιά σας, αυτό που σας λέω για την πλήρη ενότητα του Πνεύματος του Θε­ού και της ανθρώπινης ουσίας της Μαρίας.
Η ψυχή και το πνεύμα του άνθρωπου έχουν την αρχή τους στο Πνεύμα του Θεού. To δεύτερο κεφά­λαιο της Παλαιάς Διαθήκης λέει, ότι έπλασε ο Θε­ός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γέν. 2, 7).
Με το Πνεύμα του Θεού μόνο το πνεύμα του άν­θρωπου είναι δυνατόν να κοινωνεί, εφόσον από Ε­κείνον προέρχεται, όπως συμβαίνει και στην φύση, συγγενή δηλαδή μεταξύ τους πράγματα να έχουν πραγματική επικοινωνία.
Την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό την διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος λέει:
«Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αύτω ποιήσομεν» (Ιω. 14, 23).
Αλλά και ο απόστολος Παύλος με κάποια έκ­πληξη ρωτάει τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. 3, 16).
Από τους βίους των αγίων γνωρίζουμε για μιά πραγματική κοινωνία με τον Θεό, που είχαν στη ζωή τους οι άγιοι του Θεού. Γνωρίζουμε ότι αυτοί υπήρξαν κατοικοιτήρια του Πνεύματος του Θεού. Αλλά ακόμα και αυτή η βαθειά κοινωνία τους με το Θεό δεν μπο­ρεί να συγκριθεί μ’ εκείνη την ευλογημένη κατά­σταση, η οποία υπερβαίνει ακόμα και την κατάσταση των αγγέλων και των αρχαγγέλων, στην όποια βρέθη­κε η Υπεραγία Παρθένος Μαρία μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό δεν μπόρεσε, η καλύτερα, δεν ήθελε να α­ντιληφθεί ο κακότυχος εκείνος αιρετικός Νεστόριος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε έναν κοινό άνθρωπο Ιησού Χριστό, με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ο Θεός, γι’ αυτό και την Υπεραγία Παρθένο Μαρία την ονόμαζε Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.
Αν, έστω και ελάχιστο, δίκαιο είχε ο Νεστόριος, τότε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ήταν όχι ο Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος αλλά ένας από τους πολλούς μεγάλους αγίους, οι οποίοι ονομάζο­νται αληθινοί ναοί και μονές του Πατρός και του Υιού για την απέραντη αγάπη τους στον Θεό και την τέλεια εφαρμογή στη ζωή τους των εντολών του Χριστού. Όπως βλέπετε ο Νεστόριος δικαίως ανα­θεματίστηκε από την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.
Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον εγκωμιαστικό μου λόγο προς τιμήν της μεγάλης αυτής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Όμως δεν θέ­λω να προσπεράσω τα λόγια εκείνα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, τα όποια μπαίνουν σε κάθε καθαρή καρδιά:
«Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου».
Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας εί­ναι ο Κύριος! Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρ­χο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!
Της ανώτατης αυτής ευτυχίας και χαράς να μας αξιώσει ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών της Υπεραγίας και Αχράντου Παρθένου Μαρίας! Αμήν.

ΠΕΡΙ ΘΕΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ








(Γέροντος Πορφυρίου καυσοκαλυβίτου)

Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός είναι ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.
………..
Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο· όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν το Παράδεισο. Έτσι είναι που σας το λέγω. Είναι σωστό αληθινό αυτό πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνεις τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. }218}

………
Άμα αγαπάεις ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.
…….
Όταν βρεις τον Χριστό σου αρκεί δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. … Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία ούτε αρρώστια, ούτε πίεση ούτε άγχος ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.
Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά η ζωή αλλάζει. }223}
Κυριαρχεί ο Χριστός. Και η λαχτάρα του ανεσπέρου φωτός.
………..
Όταν όμως δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μες στη μελαγχολία στη θλίψη στο άγχος στη στενοχώρια· δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δύο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ’ ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στη λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα πεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει.
……………..
Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει … Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλεια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη, δεν }225} αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη, λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σ’ απελπισία. Ο θείος έρως, όμως μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν τη βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
Μόνο σ’ ένα σημείο σταματάει ο κορεσμός· όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Χριστό. Αγαπάει, αγαπάει, αγαπάει κι όσο αγαπάει, τόσο βλέπει ότι θέλει ακόμη ν’ αγαπήσει. … Όλο νηστεύει κι όλο κάνει μετάνοιες κι όλο προσεύχεται κι όμως όλο δεν ικανοποιείται. … Αυτό το θείο έρωτα, αυτή τη θεία αγάπη λαχταρούν και ποθούν όλοι οι ασκηταί. Μεθούν με τη θεία μέθη. Μ’ αυτή τη θεία μέθη το μεν σώμα μπορεί να γηράσκει, να παρέρχεται το πνεύμα όμως, νεάζει και ανθεί. }226}
……………………..
Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό. }236}
Η μόνη σας έννοια να είναι ο Θεός. Όχι όπως οι άλλες έννοιες. Αυτή η έννοια να είναι διαφορετική. Είναι ένα είδος λατρείας προς τον Χριστό. Αυτή είναι η έννοια που θέλγει και ευχαριστεί. Δεν είναι κάτι που γίνεται αγγάρια. Νιώθετε ευχαρίστηση και ηδονή πνευματική. Δεν είναι όπως το μάθημα που διαβάζει το παιδί, για να πάει στο σχολείο. Είναι όπως ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά ανώτερος, πνευματικός.
Τι σημαίνει ο κόπος της τικτούσης και το κλάμα; Δεν είναι ο πόνος κι η οδύνη, ώσπου να έλθει μέσα μας ο Χριστός; Αυτή η οδύνη είναι η πιο μεγάλη. Τη γνωρίζουν όσοι την εδοκίμασαν. Είναι μαρτύριο αφόρητο. }237}
Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο …
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης. }238}
Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» αλλά μπορείς να λέεις «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές που δεν ζούσα κοντά στον Θεό».
…………………
Όταν έχομε με τον Χριστό σχέση απολύτου εμπιστοσύνης, είμαστε ευτυχισμένοι, έχομε χαρά. Έχομε τη χαρά του Παραδείσου. Αυτό είναι το μυστικό. … «ότι ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν, εμφανίζεται δε τοις μη απιστούσιν Αυτώ». }258}
…………………..
Κι όταν λέτε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» να τη λέτε αργά ταπεινά απαλά με θείο έρωτα. Με γλυκύτητα να λέτε το όνομα του Χριστού. Να λέτε μια μια τις λέξεις. «Κύριε … Ιησού … Χριστέ … ελέησόν με» απαλά τρυφερά αγαπητικά σιωπηλά μυστικά νοερά αλλά και με έξαρση, }274} με λαχτάρα με έρωτα δίχως ένταση βία ή άπρεπη έμφαση χωρίς σφιξίματα και σπρωξίματα. Πώς εκφράζεται η μάνα που αγαπάει το παιδί της; … Με λαχτάρα. Λαχτάρα! Αυτό είναι όλο το μυστικό. …

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ,
Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ





Η οικονομική ανάπτυξη θα έρθει παράλληλα με την εθνική μας ανεξαρτησία, μέσω του ελέγχου του νομίσματος, της εθνικοποίησης της ΤτΕ και της αλλαγής του ρόλου των τραπεζών, που από τοκογλυφικοί μηχανισμοί πρέπει να γίνουν μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας.
Ο ρόλος του κράτους στην οικονομία θα είναι εποπτικός, ελεγκτικός και συντονιστικός. Όχι λιγότερο κράτος, κράτος αρωγός του πολίτη με λιγότερες υπουργικές παρεμβάσεις.
Ο χριστιανός δεν μπορεί να ενταχθεί στα καλούπια που προήλθαν από άλλες ιδεολογίες, είτε σοσιαλιστικά λέγονται τα καλούπια αυτά, είτε κομμουνιστικά, είτε καπιταλιστικά. Αυτά είναι καρποί του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και οι βάσεις τους ανάγονται, είτε στον φεουδαλισμό με την ταξική και ρατσιστική του φιλοσοφία, είτε στις επαναστάσεις κατά αυτών των ταξικών διακρίσεων, με βάση το δικαίωμα ο καθένας να αγωνιστεί για την ευδαιμονία. Μιλάμε για κάτι καινούργιο. Η εργασία για έναν ιδιώτη εργοδότη, αν εκτελείται ευσυνείδητα και ανταμείβεται δίκαια, είναι μία μορφή αλληλοβοήθειας και οδηγεί τους ανθρώπους σε μία αμοιβαία κατανόηση, ενώ συγχρόνως δρομολογεί μία υψηλή εργατική ηθική. Από την άλλη πλευρά, όλοι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να ηγούνται αυτοί που κατέχουν τα πράγματα. Στα κέρδη των επιχειρήσεων όμως θα μετέχουν και οι εργαζόμενοι και η φορολογία τους θα επηρεάζεται από τον βαθμό ικανοποίησης των εργαζομένων.
Είναι απαραίτητη η εφαρμογή ενός δίκαιου και μακροχρόνιου φορολογικού συστήματος, το οποίο αφενός θα βοηθά στις επενδύσεις, αφετέρου δεν θα φορολογεί τους μισθούς αλλά τα πλεονάσματα του πλούτου.
Δεν υπάρχει κανείς λόγος το κράτος να χρηματοδοτεί τον επαγγελματικό αθλητισμό. Αντιθέτως, τα έσοδα από τα τυχερά παιχνίδια πρέπει κατά προτεραιότητα να κατευθυνθούν στην υγεία.
Πρέπει να επιβληθεί φόρος κερδών στο χρηματιστήριο, δηλαδή φόρο υπεραξίας στις μετοχές (capital gain tax). (Είμαστε η μόνη χώρα που δεν το έχουμε).
( Απόσπασμα από την εισήγηση του προέδρου μας κ. Ηλιάδη Μιχάλη από το συνέδριο που οργάνωσε ο πολιτιστικός σύλλογος ΕΘΝΕΓΕΡΣΊΑ στο πολεμικό μουσείο το Σαββάτο 15 Δεκεμβρίου 2012 με θέμα Η ΡΩΜΙΟΣΎΝΗ ΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΏΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ)

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Η "ΑΜΑΡΤΙΑ" ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ



Ένας ευλογημένος αγιορείτης μοναχός, ο γερο Αυγουστίνος ο Ρώσος (1882-1965), ήταν πολύ ενάρετος, πολύ ταπεινός και πολύ αγωνιστής.
Κάποτε παρουσιάστηκε ο διάβολος μέσα στο κελί του σαν σκύλος φοβερός.

Πετούσε φωτιές από το στόμα και όρμησε πάνω στο γέροντα για νά τον πνίξει, επειδή, όπως του είπε, καιγόταν από τις προσευχές του.

Ο γερο-Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχο φωνάζοντας:
Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού;

Ο διάβολος, κατατρομαγμένος απ' την αναπάντεχη υποδοχή, έγινε άφαντος.

Ύστερα όμως ο αγαθότατος και απλούστατος γέροντας είχε τύψεις, επειδή... χτύπησε το διάβολο !
Περίμενε με αγωνία πότε νά φωτίσει, για νά πάει στον πνευματικό του νά εξομολογηθεί το "αμάρτημα" του.

Πραγματικά, μόλις φώτισε πήγε στην Προβάτα (μιάμιση ώρα απόσταση από το κελί του), όπου ήταν ο πνευματικός του, και εξομολογήθηκε.

Ό πνευματικός μου όμως ήταν πολύ συγκαταβατικός", διηγιόταν αργότερα ο γέροντας, "και δεν μου έβαλε κανένα κανόνα, αλλά μου είπε νά κοινωνήσω.Εγώ, από τη χαρά μου, όλη τη νύχτα έκανα κομποσχοίνι, και μετά πήγα στη θεία λειτουργία και κοινώνησα.

Όταν ο παπάς έβαζε την άγία λαβίδα ατό στόμα μου, είδα την άγία Κοινωνία κομμάτι κρέας και αίμα! Και τη μασούσα για νά την καταπιώ! Παράλληλα ένιωθα και μία μεγάλη αγαλλίαση, πού δεν μπορούσα νά την αντέξω.

Από τα μάτια μου έτρεχαν γλυκά δάκρυα, και το κεφάλι μου φώτιζε σαν λάμπα.

Έφυγα γρήγορα για νά μη με δουν οι πατέρες, και την ευχαριστία για τη θεία μετάληψη τη διάβασα μόνος μου στο κελί μου".

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

Αγιορείτης Γέροντας: «Η Ελλάδα θα σωθεί, αλλά όχι από πολιτικούς»




Αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος Κρητικός:

«Η Ελλάδα κατάντησε σκισμένο πουκάμισο, αλλά θα σωθεί! Όχι όμως από πολιτικούς»...
«Ο ηγέτης που θα λυτρώσει τους Έλληνες και την χώρα υπάρχει... Είναι ευλογημένος από τον Θεό, καθαρός στην ψυχή, Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν είναι πολιτικός...» Όποιος έχει την ευλογία να τον συναντήσει, θα καταλάβει πως πρόκειται για έναν πεφωτισμενο Γέροντα. Μέσα από 24ωρες παρακλήσεις για κοσμικούς αλλά κυρίως για την Ελλάδα προσφέρει ύψιστο πνευματικό έργο και μιλά για πρώτη φορά για την κατάσταση στη Χώρα και για το τι πρέπει να κάνει ο Έλληνας για να λυτρωθεί.

«Η Ελλάδα κατάντησε σκισμένο πουκάμισο και αυτή την στιγμή κυβερνάται από τον διάβολο. Είμαστε ένας όχλος πια .....πρόβατα δίχως ποιμένα ....δεν ξέρουμε που να πάμε. Δεν γνωρίζουμε πού είναι το φως και πού το σκοτάδι. Ζούμε τους έσχατους καιρούς, την εποχή του αντιχρίστου όπου η εμφάνισή του θα γίνει αμέσως μετά το τελικό χάραγμα που έρχεται σύντομα. Οι υπηρέτες του διαβόλου δεν είναι μόνον οι Έλληνες και Ευρωπαίοι πολιτικοί που με τα έργα τους εξαθλίωσαν τους Έλληνες, αλλά και άνθρωποι καθημερινοί που δεν μετανοούν και δεν έχουν μέσα τους Θεό. Οι Έλληνες έπεσαν θύματα του καταναλωτισμού αγαπώντας την σάρκα, τα χρήματα, το σεξ και την μάταιη χωρίς νόημα ζωή.

Ο Έλληνας, ο καθένας μας ξεχωριστά θα πρέπει να μετανοήσει για ό,τι έχουμε πράξει και δεν είναι αρεστό στον Θεό, να πολεμήσουμε τον εγωισμό μας και την αμαρτία, που μας καθήλωσε σαν Έθνος και που μας οδηγεί στην καταστροφή, να μεταλάβουμε Σώμα και Αίμα Κυρίου, ζώντας κατόπιν την κατά Θεό Ζωή. Μετάνοια χρειάζεται και για τις επιλογές που κάναμε στα πολιτικά πρόσωπα, διότι αυτές οι επιλογές όλων των περασμένων ετών οδήγησαν την Χώρα στην σημερινή της κατάντια...

Ο καθρέπτης της κοινωνίας είναι η Ελληνική Bουλή κι αν δεν μετανοήσει ο Έλληνας και δεν το αλλάξει αυτό, οι Έλληνες θα χαθούν. Είναι εσκεμμένη η στήριξη των μεταναστών για να εξαφανίσουν το Ελληνικό Έθνος απόπροσώπου γης αφού οι διώξεις των μεταναστών, είναι πλέον πολύ λιγότερες από τις διώξεις των ίδιων των Ελλήνων πολιτών, από το Ελληνικό κράτος.
Μεγάλο ρόλο στην συνέχιση της πτώσης του Έλληνα, έχει παίξει το σατανοκούτιπου έχουν όλοι στα σπίτια τους και που πρέπει να σταματήσουν να το κοιτούν...όλοι ...ακόμα και τα παιδιά μας, γιατί από αυτό παίρνουν όλα τα μυνήματα που ο αντίχριστος θέλει να μεταφέρει σε εσάς και τα παιδιά σας. Η ειδωλολατρεία του χρήματος και της σάρκας περνούν μέσα απότο σατανοκούτι στα παιδιά μας, που από μικρά γίνονται λάτρεις αυτού του τρόπου ζωής.


Ο πόλεμος θα γίνει. Και οι Έλληνες δεν θα πρέπει να τον φοβούνται γιατί θα είναι παρά Θεώ... Υπάρχουν αξιωματικοί που έχουν κάλεσμα από τον Θεό και είναι ευλογημένοι να πολεμήσουν σαν Ήρωες. Η Τουρκία θα αφανιστεί και οι Τούρκοι μαζί της: Το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαφτιστούν Χριστιανοί και οι υπόλοιποι θα χαθούν στα βάθη της χώρας.

Ο ηγέτης που θα λυτρώσει τους Έλληνες και την χώρα υπάρχει ... Είναι ευλογημένος από τον Θεό, καθαρός στην ψυχή, Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν είναι πολιτικός... Οι συνθήκες θα επιτρέψουν στον κόσμο να τον αναδείξει πολύ γρήγορα. Και επειδή θα θέσει σαν κορώνα της πολιτικής του τον Χριστιανικό πολιτισμό, θα ενώσει όλους τους Έλληνες και θα αναδείξει με τις πράξεις του την αναγέννηση του Ορθοδόξου Χριστιανισμού σε όλο τον κόσμο.

Αν ο Έλληνας μετανοήσει και ανακόψει την αποστασία από τον Θεό που έχει ξεκινήσει σαν έργο του αντίχριστου, ζήσει ενωμένος κάτω από τον Χριστιανικό πολιτισμό και διώξει μακριά την λατρεία του χρήματος και της σάρκας, τότε ο Θεός θα δείξει αμέτρητο έλεος και θα σηκωθούμε όρθιοι.»
[Ευχαριστώ τον Γέροντα για την άδεια και την ευλογία του να μεταφέρω στον κόσμο την φωνή του ...]
Κωνσταντίνος Αρχοντής