ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013

«Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν ‘εν ημίν…»  ( Ιω. α. 14)

     

   Μέγα το γεγονός και ύψιστον θαύμα της Θείας δυνάμεως και αγαθότητος και σοφίας, διακηρύττει ο υψιπέτης της θεολογίας Ευαγγελιστής Ιωάννης, αναφωνεί πανηγυρικά ότι ο «Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο Φώς της Θεότητάς Του) ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». Το ύψιστον θαύμα και γεγονός εορτάζουμε οι πιστοί κατά την πανέορτον και κοσμοχαρμόσυνον ημέρα των Χριστουγέννων. Ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο συμπαρεδρεύων τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, αυτός ο Θεός- Λόγος έγινε σάρξ. Χωρίς να αποβάλλει μέρος της Θείας φύσεώς Του και χάριτος και εξουσίας, και χωρίς να εγκαταλείψει στιγμή τον ουρανό και τον θρόνο της Θεότητός Του, κατέβη ο Θεός στην γή, άνθρωπος γενόμενος διά φιλανθρωπίαν. Ο Χριστός, αν και ήταν Θεός, «κένωσε τον εαυτό του, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος’ και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του…» (Φιλ. 2, 7-8). Η κένωση του Θεανθρώπου Κυρίου μας, που κατά την γέννησή Του εκφράζει η τοποθέτησή Του μέσα στη φάτνη, μας αποκαλύπτει την άπειρη αγάπη του Θεού. Το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως είναι ταυτοχρόνως και μυστήριο της Θείας αγάπης. Ο Θεός αγαπά τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και γι’ αυτό αποστέλλει στον κόσμο τον μονογενή Του Υιό. Τόσο πολύ ο Θεός αγάπησε τον κόσμο, μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν…(Ιω. 3. 16). Για μας τους ανθρώπους, για την δική μας σωτηρία, για να ζήσουμε αιώνια. Ενηνθρώπησεν ο Ιησούς Χριστός, «‘εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» (Σύμβολον της Πίστεως) και έγινε τέλειος άνθρωπος, όπως ήταν και τέλειος Θεός. Ο απόστολος λέγει: «Κατοίκησε μαζί μας, όπως ένας όμοιός μας και εμείς οι μαθητές Του, μολονότι βλέπαμε καθημερινά έναν άνθρωπο να μας συναναστρέφεται και να μας ομιλεί, έν τούτοις είδαμε με τα μάτια μας τα μεγαλεία της Θεότητός Του, την δύναμη, την εξουσία Του, την δόξα και την υπεροχή Του που έδειχναν καθαρά πως αυτός δεν είναι άλλος παρά ο μονογενής Υιός Του Θεού και Πατρός». «Θεός εφανερώθη έν σαρκί». Έτσι, φανερώνεται το μυστήριο της ανερμήνευτης αγάπης Του. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος από άπειρη αγάπη. Ο Μέγας Αθανάσιος διδάσκει: «Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν ΄ ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». Εκείνος «γίνεται φτωχός για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη δική Του φτώχεια» (Β’ Κορ. 8, 9). Ο Θεός άνθρωπος! Για να γιατρέψει τον πόνο μας, να στεγνώσει τα δάκρυά μας. Να κάνει ν’ ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη μας. Να ζεστάνει τις καρδιές μας. Ο Θεός φανερώνεται σαρκωμένος, «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α’ Ιω. 3, 8). Για να νικήσει τον θάνατο και την φθορά. Για να μας μεταδώσει το «περισσόν» της ζωής (Ιω. 10, 10). Μας ελευθέρωσε ο Κύριος. Μας χάρισε την ελευθερία από την αμαρτία. Είναι αυτό που λένε οι άγιοι Πατέρες: «Χριστού Γέννησις΄ ανθρώπου λύτρωσις». Ο Θεός φανερώνεται σαρκωμένος για να ειρηνεύσει τα σύμπαντα. Για να παύσει η διαίρεση των λαών, να πρυτανεύσει ο αμοιβαίος σεβασμός και η ειρηνική συνύπαρξη όλων μας. Η Φιλοκαλία, μεγάλης αξίας ανθολογία κειμένων περί προσευχής και ησυχίας, υπογραμμίζει το εκπληκτικό παράδοξο, ότι η ειρήνη κερδίζεται μόνο διά της υποχωρήσεως και της εγκαταλείψεως. Στο συγκεκριμένο όμως πλαίσιο, η υποχώρηση και η εγκατάλειψη δεν υπονοούν παθητικότητα ή αδιαφορία στην οδύνη του κόσμου. Το δόσιμο και η θυσία σημαίνουν παραίτηση από την υπερηφάνειά μας, από τα πάθη και τις φίλαυτες επιθυμίες μας. Ταυτόχρονα υπονοούν ότι αγκαλιάζουμε τις αρετές που αποτελούν την άλλη πλευρά του νομίσματος, δηλαδή την αγάπη και την γενναιοδωρία. Η υποχώρηση και η θυσία είναι τρόποι με τους οποίους αποκτάται η εσωτερική ειρήνη, διά της οποίας όλοι και όλα γύρω μας γαληνεύουν. Και κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο: «Εάν ειρηνεύσεις με τον εαυτό σου, τότε ο ουρανός και η γή θα ειρηνεύσουν με σένα».

Οι ύμνοι των Χριστουγέννων της Εκκλησίας μας ανυμνούν το μέγα της σωτηρίας μας γεγονός. « Ο Πατήρ ηυδόκησεν, ο Λόγος σάρξ εγένετο¨ και η Παρθένος έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα. Αστήρ μηνύει¨ Μάγοι προσκυνούσι¨ Ποιμένες θαυμάζουσι¨ και η κτίσις αγάλλεται». Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος, και Θεός ών, εγεννήθη ως άνθρωπος εκ της Παρθένου Μαρίας, διά να σώσει τον πεσόντα εις την άβυσσον της απωλείας άνθρωπον. Ο Θεός Πατήρ είδε στα πάθη και την αμαρτία τον άνθρωπο και τον ευσπλαχνίσθηκε. Από άπειρη φιλανθρωπία και αγάπη θέλησε να σώσει τον άνθρωπο και απέστειλε τον Υιόν Του Σωτήρα του κόσμου. Η ευδοκία του Θεού Πατρός είναι ο Χριστός. Η αγάπη του Θεού έμπρακτη. Ο Θεός- Λόγος γεννάται ως άνθρωπος μέσα στο σπήλαιο και ως πάμφτωχος των ανθρώπων ανακλίνεται στη φάτνη. Στον τόπο της γεννήσεως του Θεανθρώπου προσκυνούν, υμνούν και δοξολογούν άγιοι Άγγελοι, οι Μάγοι και οι Ποιμένες το ανερμήνευτον μυστήριον της Θείας Ενανθρωπήσεως. Ατενίζοντας την φάτνη βλέπουμε την άπειρη ταπείνωση και αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Η φάτνη στην οποία ανακλίθηκε ο αχώρητος Κύριος, αποτελεί το σημάδι της άκρας, της άπειρης συγκαταβάσεώς του Θεού. Η σάρκωση του Θεού Λόγου είναι πράξη εσχάτης ταπεινώσεως και γι’ αυτό οι άγιοι Πατέρες, ονομάζουν την ταπείνωση «στολήν θεότητος». «Διότι την περιβλήθηκε ο Λόγος που ενανθρώπησε, και σαρκωμένος ήρθε σε επικοινωνία δι΄ αυτής μαζί μας» (Ισαάκ ο Σύρος). «Έφριξε» όλη η κτίση όταν είδε αυτό το μέγα μυστήριο. Ο Θεός έγινε ένα μικρό βρέφος που ήρθε να σώσει ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν να τον πιστέψουν οι Ιουδαίοι, από την μεγάλη ταπείνωση του Χριστού. Το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως, όσο είναι εφικτό, αποκαλύπτεται στους ταπεινούς και κατανοείται με πίστη. Η φάτνη θέλει ταπεινούς προσκυνητές και ο ταπεινός Χριστός επισκέπτεται και κατοικεί σε ταπεινές καρδιές.

 Πολλοί ονόμασαν τις εικόνες ότι είναι ένα «παράθυρο» προς τον ουρανό. Είναι φωτισμένες με την Χάρη του Θεού και οι οποίες εικονίζουν το μυστήριο της σωτηρίας μας. Ομοίως, να δούμε την εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού όπως λέει το τροπάριο: «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός…». Ελάτε όλοι να δούμε, όχι απλώς να πιστέψουμε, όχι απλώς να δούμε, όχι απλώς να μιλήσουμε γι’ αυτό. Μας δίνει αυτή την ευκαιρία η Εκκλησία μας να ευχαριστηθούν τα μάτια μας με την εικόνα. Είναι μία σύνθεση γήινων και ουράνιων πραγμάτων. Το Θείο και το ανθρώπινο. Βλέπουμε βράχια, αλλά βλέπουμε και Αγγέλους, βλέπουμε τους Ποιμένες, το Άστρο, καταλαβαίνουμε ότι κάτι το μυστηριώδες γίνεται σ’ αυτό το σημείο. Το τοπίο είναι πάντοτε φωτεινό. Είναι πάντοτε στην ατμόσφαιρα και το μεγαλείο του Θεού. Ποτέ χιονισμένο. Ένα τοπίο λιτό, αλλά αξιοπρεπή δυναμικό, μ’ ένα τρόπο όπως θα ταίριαζε στο Θεό, (Θεοπρεπή). Όχι συναισθηματισμό και γλυκερή ατμόσφαιρα, όπως βλέπουμε σε εικόνες δυτικού τύπου. Βλέπουμε τους Μάγους που ξεκίνησαν από πολύ μακριά, τους βλέπουμε να παραστέκουν την ώρα της Γεννήσεως και να προσφέρουν δώρα επίγεια, στον Βασιλέα των πάντων. Η εικόνα ενώνει τον χρόνο, ενώνει τα μελλοντικά με τα παρόντα, γι’ αυτό λέμε: «Σήμερον τον υπερούσιον τίκτει…» (Κοντάκιο της εορτής). Αυτό το «σήμερα», έχουμε την άνεση να «ταξιδεύουμε» από το παρόν στο μέλλον, στο παρελθόν, και όλα αυτά να τα ζούμε παρέα. Το Αστέρι αυτό της Βηθλεέμ, το λαμπερό, λέει ο Φ. Κόντογλου: «Είναι σαν μία δροσοσταλίδα κρεμασμένη άνωθεν της Κεφαλής του Χριστού». Σαν δροσοσταλίδα να στάζει μία δροσιά πάνω από το Κεφάλι του Κυρίου. Αυτό το σημάδι υποδεικνύει πού γεννήθηκε ο Χριστός. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες γι’ αυτό το Αστέρι, όμως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι ήταν ένας Άγγελος με την μορφή του Άστρου. Διότι είχε παράξενη συμπεριφορά αυτό το Αστέρι, άλλοτε το έχαναν, άλλοτε μετακινείτο, άλλοτε στεκόταν πάνω από το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Κύριος. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι ήταν αυτό το Αστέρι, ωστόσο, καταλαβαίνουμε ότι και η φύση και η κτίση όλη, διακονεί αυτό το μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Όλος ο κόσμος γιορτάζει την Γέννηση του Χριστού, οι Άγγελοι δοξάζουν τον Θεό με το «Δόξα έν υψίστοις…» και χαίρονται. Λένε οι Άγγελοι στους Ποιμένες: «Θα σας δείξουμε ένα «σημείο» που θα καταλάβετε ποιος είναι ο Χριστός, θα δείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο σ’ ένα σπήλαιο». Ένα απλό «σημείο». Ο Θεός φανερώνεται σε απλά πράγματα. Γι’ αυτό όταν πήγαν οι Ποιμένες είδαν τον Κύριο και τον προσκύνησαν. Γιατί μπόρεσαν αυτοί; Διότι ήταν πράοι άνθρωποι, απλοί, ήσυχοι, ανύποπτοι, δεν το περίμεναν, αλλά ούτε απαιτούσαν θαύματα. Γι’ αυτό τον λόγο που δεν το περίμεναν, γι’ αυτό το είδαν. Επειδή δεν το ζήτησαν, γι’ αυτό το έλαβαν. Χαίρονταν με τα λίγα που τους είχε δώσει ο Θεός, και επειδή ευγνωμονούσαν τον Θεό για τα λίγα, τους έδωσε ο Θεός και τα περισσότερα! Εμείς που δεν έχουμε χαρίσματα πνευματικά, έχουμε και έπαρση και εγωϊσμό. Σκεφτείτε να είχαμε και εντυπωσιακά δώρα από τον Κύριο, πόσο εγωϊσμό θα είχαμε. Αυτοί οι άνθρωποι (Ποιμένες) είχαν πολύ ταπείνωση. Και ο Κύριος τους έδειξε πρώτα σε αυτούς και όχι σε θεολόγους. Μέσα από την ησυχία που βόσκει ο τσοπάνος τα πρόβατά του, γαληνεύει η ψυχή του και αντανακλά την Χάρη του Θεού. Τρανό παράδειγμα ταπεινού βοσκού, είναι ο άγιος Ιεράρχης Σπυρίδωνας επίσκοπος Τριμυθούντος, ο οποίος από την πολύ του ταπείνωση, έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας αλλά ακόμη να συλλειτουργεί με Αγγέλους. Εύκολα μπορεί κανείς να ακούει την φωνή του Θεού μέσα από την ησυχία. Διαβάζουμε στην Φιλοκαλία: «Όταν αποκτήσεις την ησυχία, τότε βρίσκεις και τον Θεό και τον κόσμο ολόκληρο»! Αυτή η ταπείνωση που είχαν οι Ποιμένες, «έλκυσε» το έλεος του Θεού. Άνθρωποι χωρίς σκοτούρες και ζάλη λογισμών. Βλέπουμε ακόμη στην εικόνα της Γεννήσεως, γύρω από το σπήλαιο ένα βαθύ σκοτάδι, είναι το σκοτάδι του Άδη. Το σκοτάδι της εποχής εκείνης που γεννήθηκε ο Χριστός και ήρθε να φωτίσει αυτό το σκοτάδι, να το φωτίσει με την ζωή Του, με τα λόγια και τα έργα Του, με την Ανάστασή Του. Και αυτό το σκοτάδι φανερώνει το σκοτάδι του προχριστιανικού κόσμου όλης της εποχής, στην οποία ανέτειλε το Φως Του Χριστού. Ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης» (Μαλ. 4, 2). Ήρθε το φώς μες στο σκοτάδι της ζωής μας. Τι παρήγορο είναι αυτό! Τι δύναμη δίνει στη ζωή μας, ότι μέσα στα σκοτάδια, μέσα στην πιο μεγάλη θλίψη, στη πιο μεγάλη στεναχώρια, ήρθε το Φώς. Ακόμη, τα άλογα ζώα που με τα χνώτα τους ζέσταναν την φάτνη που ανακλίθηκε ο Χριστός, κι αυτά προσκύνησαν τον Κτίστη. Τα άλογα ζώα που φανερώνουν την α-λογία των εθνών. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προσφέρει την δυνατότητα της ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, της αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. Μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως. Μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστό ας τιμάμε). Μάλλον δε τα του Δεσπότου. Μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. Μη τα της πλάσεως, αλλά της αναπλάσεως». (Ε. Π. 36, 516). Το θέλημα του Θεού είναι να επαναφέρει τον άνθρωπο στο «αρχαίον κάλλος», στην απλότητα, την ταπείνωση και την αγάπη. Από το κατ΄ εικόνα στο καθ΄ ομοίωσιν του Θεού. Αυτό το «αρχαίον κάλλος» αναμόρφωσε στο Θεανδρικό Του πρόσωπο ο Ιησούς Χριστός με την Ενανθρώπησή Του. Ο Θεός εν σαρκί, «κεκρυμένο μυστήριο» το οποίο κατανοείται μόνο με πίστη. Ήρθε στον κόσμο με ανέκφραστο τρόπο ο άσαρκος Λόγος. Δεν βρήκε τόπο η Παρθένος Μαρία να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Δεν βρήκε τόπο ο Χριστός για να γεννηθεί, και πήγε σ΄ ένα σπήλαιο. Δεν μπορεί να φανταστεί ο νούς του ανθρώπου πώς σ΄ εκείνο τον τόπο, μέσα στην αφάνεια, στην σιωπή, συντελέστηκε τόσο μεγάλο μυστήριο! Πως, ούτε η Παναγία κατάλαβε πώς γέννησε τον Χριστό, τον ίδιο τον Θεό. Η φωτιά της Θεότης μέσα στην κοιλία της Παρθένου. Ο Κύριος προσέλαβε σάρκα από τα άγια αίματα της Παναγίας και «έκρυψε» την φωτιά της Θεότητάς Του. Τον πήραμε αγκαλιά τον Χριστό με τα χέρια της Παναγίας, Τον προστατέψαμε με τα χέρια του Ιωσήφ. Όλη η ανθρωπότητα στα πρόσωπα της Παναγίας και του Ιωσήφ του μνήστωρος. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να συναντήσει τον άνθρωπο. Στην ερώτηση ποιός ο σκοπός της πλάσεως του κόσμου, απαντάει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Είναι η γνώσις του κτιστού από τα κτίσματα και η θέωσις των κτισμάτων αλλά και του ανθρώπου». Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός (κατά χάριν). Η συνήθεια ωστόσο, κάνει μεγάλη ζημιά. Η συνήθεια θάβει αυτήν την αλήθεια του πραγματικού νοήματος των Χριστουγέννων. Άλλος έχει γιορτάσει τα Χριστούγεννα είκοσι φορές, άλλος τριάντα, και άλλος πενήντα ή εξήντα. Δεν κουράζεται όμως η ψυχή του ανθρώπου να γιορτάζει τα Χριστούγεννα. Η Θεία Γέννησις του Χριστού είναι υπόθεση μεγάλης χαράς. Μεγάλη χαρά αισθάνθηκαν οι ταπεινοί Ποιμένες και οι Μάγοι που ήρθαν «έξ ανατολών». Εκείνος που φοβήθηκε ήταν μόνο ο Ηρώδης, διότι είχε ένοχη ψυχή. Είναι οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός. Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν…» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10, 42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι΄αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Όμως, ο Χριστός είναι που κυβερνάει τα σύμπαντα και είναι ο Βασιλεύς όλης της κτίσεως, είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της. Η ελπίδα και η πίστη μας παραμένει πάντα στον Χριστό, ο οποίος μας αγαπάει και δεν μας εγκαταλείπει και κατά τη Δαβυτική ρήση: «το έλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου» (ψαλμ. 22, 6). Δηλ. Ο Θεός «κυνηγά» τον αμαρτωλό άνθρωπο με την άπειρη αγάπη Του για να τον σώσει από την αμαρτία, επιμένοντας με την Χάρη Του και εφευρίσκοντας ποικίλα μέσα προς σωτηρίαν του, χωρίς ωστόσο να παραβιάζει την ελευθερία του. Αυτή η ελπίδα και η πίστη μας στο Χριστό είναι ιδιαίτερα αισθητή στις μέρες μας, στους ταραγμένους χρόνους που ζούμε, με την ανάδειξη μεγάλων αγίων των ημερών μας. Όπως το πρόσφατο χαρμόσυνο γεγονός της αγιοκατατάξεως, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του αγίου Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Είχε τον Χριστό ο άγιος Γέροντας, είχε την αληθινή αγάπη που είναι συνυφασμένη με πνεύμα ταπείνωσης, θυσίας και προσφοράς. Αυτός που αγαπά σύμφωνα με το θέλημα Του Θεού, θυσιάζει τις επιθυμίες του και την ανάπαυσή του χάριν αυτού, που αγαπά. Και όπως έλεγε ο ίδιος: «Όταν έρθει και κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία». Υπάρχουν και σήμερα άγιοι στην Εκκλησίας μας και θα υπάρχουν έως της «συν-τελείας του αιώνος» οι οποίοι είναι οι ζωντανές «εικόνες» του Θεού στην γή.

Σε αυτή την δεινή περίοδο στην οποία διερχόμαστε ως χώρα, ως λαός, στην παρακμή των ηθών και αξιών, της αξιοπρέπειας, της βαθιάς οικονομικής ένδειας, της ψυχολογικής πίεσης (μαρτύριο συνειδήσεως), αλλά πρωτίστως της πνευματικής κρίσης. (Βέβαια, οι χριστιανοί πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κάθε πνευματική κρίση, ως ευκαιρία για πνευματική ανάταση με μετάνοια- εξομολόγηση). Υπάρχει ελπίδα! Διότι η Γέννηση του Θείου Βρέφους «ανέτειλε τω κόσμω το φώς το της γνώσεως» (απολυτίκιο της εορτής). Ήρθε στη γή ο Χριστός για να μη χαθεί κανένας. Για τον Χριστό δεν περισσεύει κανένας. Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Αφότου Γεννήθηκε ο Χριστός, Τον έχουμε παρέα. Γεννήθηκε ο Εμμανουήλ, «Ο Θεός μεθ΄ημών», ο Θεός είναι μαζί μας. Καλούμαστε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να κατανοήσουμε και να βιώσουμε το νόημα των Χριστουγέννων, έν τη Εκκλησία, με πίστη και ταπείνωση. Να αντλήσουμε δύναμη και θάρρος από τον Γεννηθέντα Χριστό, από το Θείο Βρέφος. Να αντλήσουμε Χάρη από το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Ο τεχθείς Ιησούς να μας αξιώσει φέτος τα Χριστούγεννα, να Τον συναντήσουμε. Η αγάπη Του να εμφυσήσει αγάπη στις καρδιές μας, και η Ταπείνωσή Του να μας καταστήσει αληθινά ταπεινούς στην καρδιά και στο φρόνημα.  Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.

Πρεσβύτερος

Γεώργιος  Δημητρόπουλος
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Γομοστού