Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

«Αχώρητος θεία ομορφιά»





Δήμητρα Γ. Σαρρή (φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών).


Ρεμβάζοντας στα βαθυγάλανα νερά του Αργοσαρωνικού, έξω από το παράθυρό μου, το βλέμμα μου αιχμαλωτίζεται σε χρυσά υδάτινα μονοπάτια. Άρωμα γαρδένιας διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Ο ήλιος, ολοένα και βυθίζεται στο ακαταμάχητο λίκνισμα των υδάτων… μόλις που ξεπροβάλλει η σελήνη.
Ο Θεός είναι παρών. Η παρουσία Του ευλογεί τη πλάση. Το Φως Του χαριτώνει ό,τι αγγίζει. Τον αντιλαμβάνομαι στο ηλιοβασίλεμα, Τον διαβλέπω πίσω από το φέγγος των αστέρων, Τον νοιώθω στο αεράκι που χτενίζει τη θάλασσα και χαϊδεύει το πρόσωπό μου, Τον μυρίζω στο γιασεμί που μόλις ανθίζει, στη γαρδένιά μου κοντά στον βασιλικό, στο λιβάνι που σιγοκαίει κάπου, μέσα στην γειτονιά. Τον ανασαίνω, είναι το ίδιο το οξυγόνο μου. Εκείνος είναι που ζωοδοτεί απλόχερα το πνεύμα μου. Εγώ δεν Τον βλέπω, μα τα άνθη κιόλας υποκλίθηκαν στην χάρη Του. Ο Θεός είναι το αγνό εκείνο, άσπρο ρόδο, το Ρόδον το Αμάραντον, μα συνάμα είναι ο δημιουργός του, δημιουργός της πλάσης όλης.
Η ορθόδοξη θεολογία μας, καθαγιάζεται από τούτη, την αχώρητο θεία ομορφιά. Πλημμυρισμένος ο ορθόδοξος χριστιανισμός από αρετές και γνωρίσματα όμοια, που σε υπάρξεις του Παραδείσου συναντάς. Το απόσταγμα όλων, βρίσκει υπόσταση στη χαρισμένη από τον Δημιουργό, αγάπη. Τόσο δώρο υψηλό που το ίδιο το πρόσωπο του Θεού χαρακτηρίζει, «ο Θεός Αγάπη εστί». Επόμενο γνώρισμα, στην πρώτη θέση κι αυτό, εκείνο της ελευθερίας, της μεγίστης δύναμης με την οποίαν όπλισε τον κλήρο Του.
Συγχωρητικότητα, συμπαράσταση, συμπόνια είναι αρετές που από το πρόσωπο του Θεού, έχουν εμφυσηθεί σε καθέναν από εμάς και καλούμαστε να τις ακολουθούμε στη μεταξύ των συνανθρώπων μας πορεία. Προσφορά, ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία και φιλανθρωπία είναι χαρακτηριστικά που εκλεπτίζουν και ξεχωρίζουν τον ορθόδοξο χριστιανισμό. Το ίδιο το όνομα του Θεού μας, είναι ταυτόσημο και συνώνυμο της ειρήνης, της ελπίδας, του φωτός. Του δικού Του Φωτός, που ευλογεί κι ανακαινίζει ό,τι με χάρη ποτίζει. Όποιος επιτρέψει -στον εαυτό του πρωτίστως- να γίνει δοχείο τούτου του θείου φέγγους, ευλογημένος και υπό την προστασία του Κυρίου μας, είναι. Τα μάτια μας είναι η πόρτα της ψυχής μας και αν είμαστε ή γίνουμε άξιοι να φωλέψει μέσα μας ο Χριστός, η χάρις Του από το βλέμμα μας θα λάμψει.
Ο βαπτισμένος άνθρωπος, ο ορθόδοξος χριστιανός, είναι αναγεννημένος άνθρωπος ο οποίος προετοιμάζεται να πορευτεί σε καινή, πνευματική εν Χριστώ, ζωή. Τον πιστό χριστιανό τέλος, τον διακρίνει μία απαράμιλλης ομορφιάς κι αξίας φιλοδοξία, φιλοδοξία με χροιά σταυροαναστάσιμη. Με ζήλο πνεύματος κι αγώνα αδιάλειπτο ψυχής τε και σώματος, για μία θέση στην Βασιλεία των Ουρανών, για το ποθούμενον κι αγιαστικόν «καθ’ομοίωσιν», για μια μετά θάνατον ζωή, στις αγκάλες του Πατέρα και της Μητέρας, όλων.
Πλέον έχει νυχτώσει έξω. Τα σκοτεινά πια νερά του Αργοσαρωνικού κοσμούνται με περίσσιο ρομαντισμό, από την αργυρή φεγγαρόστρατα της σελήνης. Γυρίζω το βλέμμα μου μέσα στο δωμάτιο «ξυπνώντας» από την ρέμβη, και αντικρίζω την εικόνα της γλυκοφιλούσης Παναγιάς που με κοιτάζει στοργικά, βαστάζουσα τον Χριστό ωσάν βρέφος… ο Θεός είναι παρών!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου