Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Η μόνη στάση ζωής είναι η πίστη, η ελπίδα στην πρόνοια, το σχέδιο και την αγάπη του Χριστού




Σταμάτης Σπανουδάκης Μουσικοσυνθέτης
(Κάνει σχολιασμό στα social media)

Πολλοί απο εσάς, μου ζητάτε να σχολιάσω η να "πάρω θέση" στις πολιτικο - κοινωνικές εξελίξεις. Πίστευα, ότι μέσα απο την μουσική, τούς στίχους, αλλά και όσα κατά καιρούς λέω, θά 'χατε πιά καταλάβει την σημερινή, ή μάλλον την των τελευταίων χρόνων, θέση, στάση και ελπίδα μου. 
Εξηγούμαι λοιπόν για άλλη μια φορά και βέβαια, για όποιον τον ενδιαφέρει.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι η μόνη σωστή στάση ζωής και κατά συνέπειαν θεώρηση, τών εν τώ κόσμω εξελίξεων, είναι η ακλόνητη πίστη και ελπίδα στήν πρόνοια, το σχέδιο και την αγάπη, τού Ιησού Χριστού.
Όλα τα άλλα, κόμματα, απόψεις, θεωρίες, σχέδια, πολιτικοί, παράγοντες, τηλεραδιοαστέρες κλπ, είναι παιδικά κάστρα στην άμμο. Στό πρώτο κύμα, διαλύονται. Ξέρω πως είναι δύσκολο να ελπίζεις στο θαύμα. Είναι δύσκολο να σε αδικούν και να ευχαριστείς. Είναι δύσκολο να υποφέρεις ή να είσαι άρρωστος και να λές ολόψυχα, δόξα τώ Θεώ. Είναι όμως γιά μένα, ο μόνος δρόμος, ο μόνος "αγώνας" που αξίζει.
Κατά τά άλλα, ψηφίστε όποιον θέλετε, γνωρίζοντας όμως ότι από κανέναν άνθρωπο δεν θα 'ρθεί η σωτηρία μας, πολλώ μάλλον δέ, η σωτηρία αυτής τής ευλογημένης χώρας.
Ψηλά λοιπόν τα βλέμματα, οι καρδιές και οί ελπίδες, στην μόνη αληθινή πραγματικότητα με παντοτινό σχέδιο αγάπης, για έξοδο απ' όλες τίς κρίσεις τού κόσμου τούτου.

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

«Ὁ κόσμος ξεγελιέται μὲ δεντράκια καὶ λαμπιόνια, μὲ γλυκίσματα καὶ ψεύτικες συνήθειες, μὲ Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό»




Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τί εὐλογία ἡ σημερινὴ ἡμέρα! Τί ὡραία γιορτή! Πόσο βαθειὰ καὶ πόσο ἀληθινή! Ὅποιος νοιώθει τὴ μικρότητά του, τὴν ἁμαρτωλότητά του, ὅποιος ταυτόχρονα ζεῖ ταπεινὰ τὴν αἰώνια διάστασή του, ὅποιος διατηρεῖ ζωντανὴ τὴν πίστη μέσα του, δὲν μπορεῖ σήμερα νὰ μὴ ζεῖ τὴ χαρά τῆς ἐκπληρωμένης προσδοκίας, τὴ χαρὰ τῆς αἰωνίας λυτρώσεως: «Σήμερον πᾶσα φύσις ἀγάλλεται καὶ χαίρει ὅτι Χριστὸς ἐτέχθη ἐκ τῆς παρθένου κόρης». Χαρὰ καὶ ἀγαλλίασή μας ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου, ἡ ἐνανθρώπησή Του, ἡ παρουσία Του ἀνάμεσά μας• «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Ὁ λαὸς ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, ἴδε φῶς μέγα, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».
Μέσα στὸν ἀρχέγονο παράδεισο τῆς Ἐδὲμ ψάχνει ὁ Θεὸς τὸν χαμένο, τὸν πεσμένο στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο: «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;» (Γεν. γ΄ 9), ἀντηχεῖ βροντώδης ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Μέσα στὴν ἐξορία τῆς ἱστορίας, «Θεέ μου, ποῦ εἶσαι;» ἀκούγεται ἀγωνιώδης ἡ κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Μωϋσῆς, ὁ Δαβίδ, οἱ προφῆτες, οἱ προπάτορες, τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ τὸν...
Θεὸ προσδοκοῦσαν: «Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. μθ΄ 10). Ζοῦσαν περισσότερο τὴν ἀπουσία Του καὶ τὴν ἁμαρτία τους καὶ λαχταροῦσαν τὴν παρουσία Του καὶ τὴ λύτρωσή τους. Αὐτὸ τοὺς ἔλειπε, αὐτὸ στεροῦνταν.
Αὐτὸ ποὺ σήμερα γιορτάζουμε εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ προηγούμενου δράματος, τοῦ χωρισμοῦ ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἡ ἀνατολὴ τῆς θεϊκῆς παρουσίας στὸν κόσμο. «Ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ γ΄ 38). Καὶ ὄχι μόνον. Ὁ Κύριος ἔρχεται στὸν κόσμο καὶ εἰσέρχεται στὴν ἱστορία «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπου γενόμενος» (Φιλιπ. β΄ 7), ἔρχεται ὡς ἄνθρωπος. Καθὼς ὁ Χριστὸς γεννᾶται ἐκ τῆς παρθένου, τιμᾷ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν ἀναγεννᾷ. Τί τιμὴ νὰ εἶσαι ἄνθρωπος! Τί εὐλογία νὰ κληρονομεῖς τὴν θεοείδεια, τὴ δυνατότητα τῆς ὁμοιώσεως, τῆς κοινωνίας, τῆς ἑνώσεως μαζί Του, τῆς θεώσεως! Αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἀνθρωπολογία, ὅτι γίνεται ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει θεὸ τὸν ἄνθρωπο.
Καὶ τί φοβερό! Ὅλο αὐτό, ἡ προοπτικὴ τῆς θεώσεως, παραμένει ἄγνωστο στὸν κόσμο δυὸ χιλιάδες χρόνια μετὰ τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου. Ἴσως καὶ μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Δὲν ἀποτελεῖ καύχημα οὔτε ἐπιθυμία οὔτε στόχο καὶ ἐπιδίωξη. Ἀντίθετα, αὐτὴ ἡ ὑπέροχη ἀλήθεια ἐπιμελῶς ἀγνοεῖται καὶ συστηματικὰ περιφρονεῖται καὶ πολεμεῖται. Ἡ ἐποχή μας ἔφτιαξε ἕναν ἄνθρωπο μὲ εὐδαιμονία δίχως εὐτυχία, μὲ χαρὲς δίχως ὅμως χαρά, μὲ ἀνάγκες δίχως πίστη, μὲ καρδιὰ χωρὶς αἷμα, μὲ σῶμα δίχως ψυχή, μὲ ὕπαρξη χωρὶς ζωή. Τσαλάκωσε τὸν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἄνθρωπο, ξέσχισε τὸ καθ’ ὁμοίωσιν καὶ στὴ θέση του ἔβαλε αὐτὸν ποὺ μοιάζει μὲ τὰ ζῶα καὶ συγγενεύει μὲ τὸ τίποτα. Τί κρῖμα! Γι' αὐτὸ καὶ τὸ ἐρώτημα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ -ποῦ εἶναι;- ἀντικαταστάθηκε μὲ αὐτὸ τῆς ὕπαρξής Του -ἆραγε ὑπάρχει; Ἡ ἐποχή μας, ἀντὶ νὰ μᾶς προτρέψει στὴ συνάντησή Του, δυστυχῶς μᾶς ἀμφισβητεῖ καὶ τὴν ὕπαρξή Του.
Μέσα στὴ θύελλα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μέσα στὸν παραλογισμὸ τῆς κοσμικότητος, μέσα στὴν τρικυμία τῆς ἀπιστίας, κάπου βρισκόμαστε κι ἐμεῖς πάνω στὸ εὐλογημένο καὶ ἀσφαλὲς σκάφος τῆς πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐνῷ ὁ κόσμος ξεγελιέται μὲ δεντράκια καὶ λαμπιόνια, μὲ γλυκίσματα καὶ ψεύτικες συνήθειες, μὲ Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό, ἡ Ἐκκλησία καὶ μαζί της κι ἐμεῖς ἀγρυπνοῦμε ψάλλοντας «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε», διότι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀλήθεια, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά. «Δεῦτε, λοιπόν, ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ τὸ παρὸν μυστήριον ἐκδιηγούμενοι».
Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώνει νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του καὶ νὰ χαρίζει σὲ ὅλους σας ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ τεχθέντι ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

TO ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της χαράς, της αγάπης, της ελπίδας, της μεγάλης προοπτικής για τον άνθρωπο. Είναι η μέρα που η αγία Ορδόδοξη Εκκλησία μας, γιορτάζει την κατά σάρκαν γέννηση του Υιού του Θεού, από την Υπεραγία Θεοτόκο στο σπήλαιο της Βηθλεέμ της Ιουδαίας επί Καίσαρα Αυγούστου. Γιορτάζουμε δηλ. τα γενέθλια του Χριστού μας. Από τότε αρχίζει η χριστιανική μας ιστορία και Εκκλησία.
Η γέννηση του Θεού κατά σάρκαν, ως ανθρώπου, ως Θεανθρώπου, η ενσάρκωσή του, είναι το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός όλων των εποχών. Έκανε τομή στην ιστορία, τη χώρισε σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή και άλλαξε τη ροής της. Επί 21 αιώνες τώρα παραμένει το πλέον ελπιδοφόρο, χαρούμενο και σωτήριο γεγονός. Είναι ασύλληπτο, ακατάληπτο και υπερθαύμαστο το μυστήριο της σάρκωσης του Υιού του Θεού, του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδας. Ο Δημιουργός και κτίστης των πάντων γίνεται δημιούργημα και κτίσμα. Ο ασώματος παίρνει σώμα. Ο αόρατος οράται και ψηλαφάται. Ο άναρχος αρχίζει μια νέα δική Του ύπαρξη, Θεανθρώπινη.
Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού, όπως γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, έγινε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, «κατ' εικόνα Θεού» άφθαρτο και αθάνατο και του δόθηκε η λαχτάρα να επιτύχει το «καθ' ομοίωσιν», δηλ. να μοιάσει με τον Θεό στην αρετή για να τον προσεγγίσει και να ενωθεί μαζί Του, να θεωθεί. Αυτό βέβαια ο άνθρωπος το επιτυγχάνει με τον πνευματικό του αγώνα και την υπακοή του στις εντολές και το θέλημα του Θεού. Τον πόθο αυτό εκμεταλεύτηκε ο διάβολος για να παραπλανήσει τους πρωτόπλαστους, τον Αδάμ και την Εύα.
-Παρακαλούσε τον Θεό, τους συμβούλεψε, αναζητήσατε την αυτοτέλειά σας και θα ανοίξουν τα μάτια σας και θα γίνεται σαν Θεοί.
Ακολουθώντας όμως οι πρωτόπλαστοι την πονηρή αυτή συμβουλή όχι μόνο δεν έγιναν Θεοί, αλλά λόγω της παρακοής, διώχθηκαν από τον παράδεισο, έχασαν την επικοινωνία τους με το Θεό, και έκτοτε έζησαν αυτοί και οι απόγονοί τους σε μια περιπέτεια, μια ζωή γεμάτη πόνο, συγκρούσεις, αποτυχίες, αμαρτήματα και οδύνη. Διατηρούσαν όμως βαθειά μέσα τους την προσδοκία του ερχομού του Λυτρωτή, του Μεσσία, σύμφωνα με όσα τους έλεγαν οι Προφήτες, που δέχονταν τις θαυμαστές αποκαλύψεις του Θεού.
Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η προσδοκία των ανθρώπων έγινε πραγματικότητα. Ήρθε ο αναμενόμενος Λυτρωτής και Μεσσίας. Με τη γέννηση του Χριστού, ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτό Του στον άνθρωπο. Μας έδειξε το βάθος της σοφίας Του και το μέγεθος της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της ευσπλαχνίας Του. Ο μαθητής της αγάπης ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει στο Ευαγγέλιο του «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιό αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλληται, αλλά έχει ζωήν αιώνιον». Δηλαδή, τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τους ανθρώπους ώστε έστειλε το μονάκριβο παιδί Του, ώστε κάθε ένας που θα πιστέψει σ' Αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει στην αιώνια ζωή. Για τη δική μας, λοιπόν, τη σωτηρία κατέβηκε ο Χριστός στη γη, αφού κενώθηκε απ' όλη τη δόξα και το μεγαλείο Του και αφού έλαβε μορφή δούλου ταπεινού και άσημου. Με τη θέληση Του σαρκούται, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση για να ζήσει ανάμεσα μας, για να πάθει και να στραυρωθεί ως άνθρωπος, παραμένοντας τέλειος Θεός.
Ήρθε να μας διδάξει με στόμα ανθρώπινο ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ποιο είναι το άγιο θέλημά Του. Ήρθε να μας ευεργετήσει με τα πολλαπλά θαύματά Του, να μας φανερώσει με το λόγο, τη ζωή και το παράδειγμά Του ποιος είναι ο προορισμός της ζωής μας. Ήρθε να μας πληροφορήσει ότι εφ' όσον το θέλουμε, με την πίστη μας και την υπακοή μας στις εντολές του Θεού, μπορούμε να γίνουμε «κατά χάριν» υιοθετημένα παιδιά Του, μπορούμε να τον αποκαλούμε ουράνιο Πατέρα μας («Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς») μπορούμε να ζητάμε το έλεος Του και τη βοήθειά Του αφ' ενός μεν να ζήσουμε την επίγεια ζωή μας με χαρά, ειρήνη και υπομονή και αφ' ετέρου η ψυχή μας, μετά θάνατον, να απολαύσει τη μακαριότητα της αιώνιας βασιλείας Του και τα αγαθά εν Παραδείσου.
Ήρθε όχι για να μας κρίνει αλλά για να σώσει από τις αμαρτίες μας. Για όλες αυτές τις μοναδικές ευεργεσίες, τις ασύγκριτες, ατίμητες δωρεές ο Θεός έγινε θεάνθρωπος και έχυσε το αίμα Του, θυσιάστηκε για μας. Γεννήθηκε μέσα σ' ένα σπήλαιο, σε μια φάτνη, έζησε φτωχικά, ταπεινά και αθόρυβα ευεργετώντας τους πάντες και πέθανε στο σταυρό. Περίπτωση μοναδική στην ιστορία του κόσμου. Ο Θεός έγινε υιός του ανθρώπου για να γίνει ο άνθρωπος υιός του Θεού. Ο Θεός ενανθρωπίζεται για να Θεωθεί ο άνθρωπος.
Στη γέννηση του Χριστού μας, αν και οι άνθρωποι της Βηθλεέμ δεν τον υποδέχθηκαν με τις πρέπουσες τιμές, όλα τα δημιουργήματα του Θεού Του πρόσφεραν με διάθεση ευχαριστίας κάτι το ξεχωριστό και όλα μαζί συνθέτουν την ιερή ιστορία της νύχτας των Χριστουγέννων. Να πως το περιγράφει ο ιερός υμνογράφος Ανατόλιος, ο οποίος συγκλονίζεται απο την απροσμέτρητη του Θεού αγάπη και ταπείνωση, από το θαύμα των θαυμάτων και ευλαβικά αναρωτιέται: «Τί να του προσφέρουμε, Χριστέ μου, σαν ευχαριστία, για το ότι Συ ο άπειρος και άναρχος και αιώνιος Θεός έγινες άνθρωπος-φανερώθηκες ως άνθρωπος στη γη μας-για χάρη μας; Τί μπορούμε να Σου προσφέρουμε αντάξιο της αγάπης Σου;
Και εκεί που αναζητάει ο πιστός ποιητής ένα δώρο ευγνωμοσύνης, βλέπει πως όλα τα δημιουργήματα του Θεού τον πρόλαβαν! Βλέπει καθένα απ' αυτά να σημμετέχει και να δικονεί στο Θείο Μηστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου. Οι άγγελοι ψάλλουν ύμνο πρωτάκουστο: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.» Ψάλλουν χαρούμενα ακατάπαυστα. Διαλαλούν το μέγα γεγονός, ανεβοκατεβαίνοντας από τον ουρανό στη γη. Θέλουν όλος ο κόσμος να μάθει τι συγκλονιστικό και λυτρωτικό έγινε αυτή τη μοναδική νύχτα για την αγάπη του ανθρώπου. Ο ουρανός συμμετέχει κι αυτός με το υπερφυσικό λαμπερό αστέρι. Μ' αυτό έδωσε μήνυμα στους σοφούς Μάγους της Ανατολής για τη γέννηση του Βασιλιά του κόσμου. Οι Μάγοι έρχονται από τη μακρινή πατρίδα του. Προσκυνούν το Χριστό και αποθέτουν ευγνώμονα τα βασιλικά τους δώρα: Χρυσό και λίβανον και σμύρναν. Οι ποιμένες, οι βοσκοί, απλοϊκοί και άδολοι, είναι οι πρώτοι που πληροφορήθηκαν και πίστεψαν στα λόγια των αγγέλων. Αμέσως άφησαν τις δουλειές τους και χωρίς αναβολή και καθυστέρηση, πήγαν στη Βηθλεέμ.
Αναζήτησαν, βρήκαν το θείο βρέφος και το προσκύνησαν ως Θεό και σωτήρα τους. Στη συνέχεια επέστρεψαν στον τόπο τους δοξάζοντας τον Θεό. Φρόντισαν δε να γνωστοποιούν λεπτομερώς σε άλλους ανθρώπους όσα άκουσαν και είδαν. Η γη προσφέρει το σπήλαιον όπου ταπεινά ο Χριστός, ο Κύριος του παντός γεννήθηκε. Η έρημος προσφέρει τη φάτνη, όπου η Παναγία μας απόθεσε με άπειρο σεβασμό, το Θείο βρέφος. Εμείς οι άνθρωποι προσφέραμε την «Μητέρα Παρθένον». Ό,τι πιο εκλεκτόν ό,τι πιο άγιο παρουσίασαν οι γενεές των ανθρώπων.
Πραγματικά, η Παναγία μας είναι η μεγάλη μας καύχηση. Αυτή που τίμησε το ανθρώπινο γένος. Αυτή που διακόνησε το Μυστήριο της σωτηρίας μας με την εκούσια υπακοή της στην υψηλή κλήση του Θεού. Η «κεχαριτωμένη» που με την καθαρότητα του βίου της, έγινε δοχείο της Χάριτος του Θεού, έγινε η «κλίμαξ δι' ης κατέβη ο Θεός» Θεοτόκος. Και γεννάται τώρα το ερώτημα στον καθένα μας.
-Εγώ τι δώρο θα προσφέρω στο Θεό που να είναι αντάξιο της αγάπης Του και της θυσίας που έκανε για χάρη μου; Και διαιρωτώμαι τι πρέπει να κάνω για να νοιώσω το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Την απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα μας την δίνουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Για να νοιώσουμε μέσα μας το βαθύ νόημα και τη χαρά των Χριστουγέννων δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο στις συνηθισμένες ετοιμασίες που κάνει ο κόσμος. Στολισμός χριστουγενιάτικου δέντρου, φωταγωγισμός σε σπίτια, δρόμους,πλατείες, γλυκίσματα, δώρα, ευχές, καθαριότητα και στολισμός σπιτιών, ταξίδια και εκδρομές, συμμετοχή σε πανηγυρικές εορταστικές εκδηλώσεις και άλλα πολλά. Όλα αυτά είναι καλά και συντελούν στη δημιουργία εορταστικού κλίματος αλλά όμως αυτά αναφέρονται στο εξωτερικό περιβάλλον. Η πραγματική όμως απαραίτητη προετοιμασία για να νοιώσουμε πραγματικά Χριστούγεννα πρέπει να αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο και συγκεκριμένα την καρδιά μας. Και δεν αναφερόμαστε στη σάρκικη καρδιά μας αλλά στην πνευματική καρδιά, στην ψυχή μας, εκεί που εδρεύουν οι σκέψεις, οι λογισμοί, οι επιθυμίες και τα συναισθήματα μας. Μ' αυτόν τον εσωτερικό ψυχικό χώρο πρέπει ν' ασχοληθούμε. Να τον καθαρίσουμε από τα πάθη και να τον στολίσουμε με τις αρετές. Με βαθειά πίστη και αγάπη στη θεότητα του νεογέννητου Χριστού με μετάνοια για τις πολλές καθημερινές αμαρτίες μας, με θεία Εξομολόγηση που θα μας καθαρίσει από τα πάθη και αμαρτήματα μας και με τη Θεία Κοινωνία θα δεθχούμε το Χριστό μέσα μας. Τότε και μόνο τότε θα νοιώσουμε, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, τη χαρά των Χριστουγέννων και η άνωθεν ειρήνη θα βασιλεύσει μέσα μας. Μ' αυτό τον τρόπο η καρδιά μας σαν άλλη φάτνη θα δεχθεί τον Χριστό να γεννηθεί μέσα μας και έτσι εμείς θα αναγεννηθούμε σε μια ευλογημένη «εν Χριστώ» ζωή.
Όταν λοιπόν χτυπήσουν οι χριστουγεννιάτικες καμπάνες και την παραμονή στον εσπερινό και ανήμερα στη Θεία Λειτουργία, ας τρέξουμε όλοι με χαρά, σαν τους βοσμούς και τους Μάγους στην Εκκλησία. Αυτή είναι για μας το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Εκεί θα βρούμε το νεογέννητο Χριστό. Εκεί θα τον προσκυνήσουμε, Θα Τον δοξολογήσουμε και Θα Τον ευχαριστήσουμε για τη σωτηρία που μας χάρισε με τον ερχομό Του στη γη. Εκεί μαζί με το Χριστό Θα νοιώσουμε πραγματικά Χριστούγεννα. Για να το αντιληφθήτε καλά αυτό, ακούστε την παρακάτω ιστοριούλα. Προσέξτε την. Είναι γεγονός από τη σύγχρονη ανθρώπινη ζωή μας.

Τα γενέθλια της Φιλιώς

Η Φιλιώ είχε τα γενέθλια της και κάλεσε τις φίλες της να την τιμήσουν με τις οικογένειές τους. Η ίδια έκανε τις κατάλληλες ετοιμασίες, αλλά καμμιά φίλη δεν ήρθε στο σπίτι την ημέρα που είχε ορίσει. Στενοχωρήθηκε πολύ. Την άλλη μέρα ανήσυχη άρχισε να παίρνει μια-μια τις φίλες της στο τηλέφωνο.
-Χθες σας περίμενα να 'ρθείτε στο σπίτι μου να γιορτάσουμε τα γενέθλια μου. Το ξεχάσατε;
-Όχι δεν το ξεχάσαμε. Και βέβαια γιορτάσαμε τα γενέθλια σου, στο σπίτι μου. Το διακόσμησα, μαγείρεψα πολλά φαγητά, κάλεσα και άλλους συγγενείς και φίλους και σε γιορτάσαμε.
Η Φιλιώ συνέχισε στη δεύτερη φίλη. Κι εκείνη της είπε:
-Και βέβαια γιόρτασα τα γενέθλια σου. Πήρα τον άνδρα μου και πήγαμε σ' ένα νυχτερινό κέντρο με ζωντανή μουσική. Περάσαμε πολύ ωραία. Να είμαστε καλά να σε γιορτάσουμε και του χρόνου.
Την τρίτη φίλη της η Φιλιώ τη βρήκε στο τηλέφωνο μετά από τρεις ημέρες. Στα παράπονα που της έκανε γιατί δεν την επισκέφθηκε στο σπίτι της απάντησε:
-Εγώ σκέφθηκα και πήρα δυο μέρες κανονική άδεια, οπότε μαζί με το Σαββατοκύριακο μπόρεσα να τις αξιοποιήσω πηγαίνοντας στην Ελβετία για σκι. Έτσι γιόρτασα τα γενέθλια σου. Του χρόνου, αν είμαι καλά και τα οικονομικά μου αντέχουν, θα κοιτάξω στα γενέθλια σου να κάνω μακρινότερο ταξίδι. Πάντως τα γενέθλια σου δεν τα ξέχασα.
Η Φιλιώ έκλεισε το τηλέφωνο και προσπάθησε να εξηγήσει με τη λογική τα παράλογα που άκουγε. Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Αναρωτηθήκαμε μήπως και μεις συμπεριφερόμαστε στον Χριστό, όπως οι φίλες της Φιλιώς;
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας προτρέπει: "Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα όχι με πανηγύρια, αλλά όπως ταιριάζει στο Θεό. Να επιδιώκουμε όχι εκείνα που έχουν σχέση με τη δημιουργία αλλά εκείνα που έχουν σκοπό την πνευματική μας αναδημιουργία". Γι' αυτό, και συ μαζί με τους ποιμένες δόξασε Τον, μαζί με τους αγγέλους ύμνησε Τον, μαζί με τους Μάγους προσκύνησε Τον και δώσε Του τα δώρα σου, μαζί με τους Αρχαγγέλους σκίρτησε από χαρά. Ας είναι κοινή η πανήγυρις των ουρανίων και επιγείων δυνάμεων. Όχι, λοιπόν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, αλλά Χριστούγεννα και όλη μας τη ζωή με τον Χριστό.
Ας του ανοίξουμε την καρδιά μας για να την πλημμυρίσει από την σωτήρια χάρη του Θεού, η οποία αναμορφώνει και αναγεννά τον άνθρωπο και τον καθιστά αληθινό στολίδι της δημιουργίας Του. Τον αγιάζει, τον σώζει, τον καθιστά παιδί Του και συγκληρονόμο Του. Τον βοηθά και τον προστατεύει σε όλη την επίγεια ζωή του για να τη ζήσει με χαρά και ειρήνη. Τον εμπνέει να γίνεται φορέας αγάπης, καλωσύνης και συγχωρητικότητας στους συνανθρώπους του.
* Από ομιλία της Μαρίας Ρουσάκη - Μπαντέκα στη γιορτή του ΚΑΠΗ (2007) - Αρχείο εφημερίδας "Τα Μετέωρα".

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Μητροπολίτη Πατρών κ. κ Χρυσόστομου





Γιά μιά ἀκόμη φορά γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας κατέρχεται, κλίνας Οὐρανούς, προκειμένου καί πάλι νά μᾶς βεβαιώσῃ, ὅτι ἡ Ἀγάπη σαρκώνεται, ὁ Θεός δηλαδή γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά ἀγκαλιάσῃ καί νά λυτρώσῃ τά πονεμένα καί ταλαιπωρημένα παιδιά Του.
Τά βρίσκει πεσμένα στό χῶμα ἤ βαλτωμένα στή λάσπη. Τά βλέπει μέ τήν ὀδύνη ζωγραφισμένη στά πρόσωπα, πλανώμενα σέ ἀπέλπιδες ὁδούς.  Τά ἀκούει νά κραυγάζουν γιά σωτηρία μέ μιά φωνή τόσο διαπεραστική πού συγκλονίζει τούς οὐρανούς. Τά ἄχραντα πόδια Του, πολλές φορές, πατοῦν στό αἷμα καί τά ἅγια χέρια Του θωπεύουν τά πρόσωπα στά ὁποῖα ρέουν τῆς ἱκεσίας τά δάκρυα.
Κατήντησαν οἱ ἀνθρωποι ἀδύναμα κουφάρια, μέσα στά ὁποῖα λιμοκτονεῖ ἡ ψυχή πού πίστεψε ὅτι θά ζήσῃ μέ τά ξυλοκέρατα τῆς ἄρνησης τοῦ Θεοῦ, τῆς ψεύτικης χαρᾶς, τῆς γήινης ἀπατηλῆς καί ξέφρενης ζωῆς.
Κάποιοι πού ἀπέμειναν «ὑγιεῖς» μέσα σ’ αὐτήν τήν δεινή κατάσταση, πασχίζουν νά παρηγορήσουν, νά στηρίξουν γόνατα παραλελυμένα καί νά κρατήσουν στήν ἐπιφάνεια ὅσους ἤδη βρίσκονται βαθειά στό τέλμα ἤ ἐπιμένουν ἄκριτα καί ἀβασάνιστα νά παραμένουν κολλημένοι στή λάσπη τῆς βορβορώδους καί ἐρεβώδους ζωῆς τους.
Ὅμως, ἰδού. Ὅλων τά βλέμματα, οἱ βαθειές ἐπιθυμίες, ἀκόμα καί ἐκείνων πού δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει τήν ὀδυνηρή κατάσταση, συναντῶνται, μέ τοῦ Θεοῦ τό θυσιαστικό θέλημα, μέ τήν ἀγάπη τοῦ οὐρανίου Πατρός καί τή δική του βαθειά ἐπιθυμία νά σώσῃ ὁπωσδήποτε τά παιδιά του.
Γι’ αὐτό ὁ Κύριος ζώνεται καί πάλι τή φτώχεια, προκειμένου νά Τόν ἀναγνωρίσουν. Δείχνει ἤδη ἀπό τό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, τήν ἀπόφασή Του, νά θυσιαστῇ ἑκούσια περνώντας ἀπό τήν ὀδύνη τῆς ἐγκατάλειψης, τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου, τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀνόδου στό Γολγοθᾶ, τῆς ὑψώσεως πάνω στό Σταυρό, τῆς καθόδου στόν Ἅδη καί τῆς τριημέρου ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του.
«Παιδί μου», φωνάζει γοερά ὁ Οὐράνιος Ἐπισκέπτης, «μετά τό δάκρυ ἔρχεται ἡ χαρά, μετά τή λύπη ἡ ἀγαλλίαση, μετά τήν βροχή ἀνατέλλει ὁ λαμπρός ἥλιος, μετά τόν θάνατο λάμπει ἡ οὐράνια δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τώρα παιδί μου, πού ἐδοκίμασες τά πρῶτα καί πικράθηκες. Τώρα πού ἔζησες στό σκοτάδι καί φοβήθηκες∙ Τώρα πού γνωρίζεις ὅτι τό μῖσος φέρνει τόν θάνατο. Τώρα πού γεύτηκες τά ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας καί ξέρεις τήν ἐμπειρία τῆς πικρᾶς της γεύσεως∙ Τώρα εἶναι ἡ ὥρα νά πιάσῃς τό δικό μου χέρι γιά νά σηκωθῇς ἀπό τό πτῶμα σου. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα νά μέ ἐμπιστευθῇς γιά νά βρῇς νόημα στή ζωή σου. Τώρα εἶναι ἡ στιγμή νά ἀκούσῃς τόν δικό μου βαθύ σπαραγμό καί τήν φωνή μου τήν γνώριμη, γιά νά συνειδητοποιήσῃς, ὅτι μόνο ἀπό τόν οὐρανό καί τόν Θεό Δημιουργό σου πού ἐκένωσε τούς οὐρανούς καί γεννήθηκε σέ μιά σπηλιά καί ἀνακλήθηκε μέσα σέ μιά φάτνη γιά σένα, προέρχεται ἡ οὐράνια χαρά σου, τό κύρος τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῆς πολυπόθητης ἀθανασίας σου, γιά τήν ὁποία εἶσαι πλασμένος καί δημιουργημένος».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ζώντας βαθειά ἐσωτερικά αὐτή τήν κένωση τῆς ἀγάπης, τήν κάθοδο τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄκρα ταπείνωσή Του γιά νά σώσῃ τόν ἄνθρωπο, ἐκφράζει τήν δική του φλόγα τῆς καρδιᾶς, σημαδεύοντας μέ τό λόγο του διαχρονικά τήν πορεία τοῦ κόσμου πρός τή θέωση, μέ τά παρακάτω λόγια.
«Ἐλᾶτε σήμερα νά γιορτάσουμε. Ἐλᾶτε νά πανηγυρίσουμε... Σήμερα μέ τήν Γέννηση τοῦ Κυρίου λύθηκαν τά μακροχρόνια δεσμά. Ὁ διάβολος καταντροπιάστηκε. Οἱ δαίμονες δραπέτευσαν. Ὁ θάνατος καταργήθηκε. Ὁ Παράδεισος ἀνοίχτηκε. Ἡ κατάρα ἐξαφανίστηκε. Ἡ ἁμαρτία διώχθηκε... Ἡ Βασιλεία τοῦ οὐρανοῦ μεταφυτεύτηκε στή γῆ. Οἱ ἄγγελοι συνομιλοῦν μέ τούς ἀνθρώπους. Ὅλα ἔγιναν ἕνα... Γιατί κατέβηκε ὁ Θεός στή γῆ καί ὁ ἄνθρωπος ἀνέβηκε στούς οὐρανούς..»
Ἀδελφοί μου, ἡ προτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας, «ἄνω σχῶμεν» τόν νοῦν καί τάς καρδίας» ἄς γίνῃ, ἰδιαιτέρως σήμερα, τό δικό μας σύνθημα, γιά βίωση τῆς οὐράνιας ἐλπίδας, γιά ἐνίσχυση στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς, γιά ἔξοδο ἀπό τόν ὠκεανό τῆς σύγχρονης ἀπελπισίας, γιά οὐσιαστική σχέση  καί κοινωνία μέ τό Θεό πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς, ἀλλά καί γιά κοινωνία μέ τό πρόσωπο τοῦ συνάνθρώπου μας, πού εἶναι ἡ χαρά μας κατά τήν ἀγαπημένη ἔκφραση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Σᾶς ἀσπάζομαι ὃλους μέ ἀγάπη πατρική  καί σᾶς εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου, ἔτη πολλά καί εὐλογημένα.

Καλή Πρωτοχρονιά!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ο ΠΑΤΡΩΝ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ




Τα Χριστούγεννα κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Χριστούγεννα πάλι. Σε μία εποχή σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, όπου οι άνθρωποι έχουν μείνει στο παρελθόν της ευμάρειας, θρηνούν για τους χαμένους παραδείσους της άνεσης, της κατανάλωσης, της απληστίας, της ψεύτικης ισχύος, χωρίς να βλέπουν ότι όλα αυτά χάθηκαν γιατί απωλέσαμε το μέτρο, απωλέσαμε την πίστη, απωλέσαμε την διάθεση για κόπο συλλογικό. Σε μια εποχή όπου η αμαρτία θεωρείται δικαίωμα, όπου το χαμόγελο είναι προσποιητό και μένουμε κολλημένοι στις μικρότητές μας. Σε μία εποχή όπου η παιδεία δεν νοιάζεται για την καλλιέργεια χαρακτήρων, αλλά μόνο για γνώσεις, στείρες απομνημονεύσεις, όπου το όραμα είναι οι επαναστάτες χωρίς αιτία ή τα πειθήνια όργανα ενός συστήματος που δεν αγαπά.
Χριστούγεννα πάλι. Και θέλουμε ελπίδα. Θέλουμε νόημα. Θέλουμε κάτι για να ξυπνήσει τις καρδιές μας. Κάτι ή Κάποιον;
Χριστούγεννα πάλι. Θα στολίσουμε τα δέντρα μας, θα ανταλλάξουμε τα δώρα μας, θα πούμε τα κάλαντά μας, θα κάνουμε την ελεημοσύνη μας, θα ψωνίσουμε για να τονωθεί η αγορά, θα παρακολουθήσουμε τις εορταστικές εκδηλώσεις, θα ζητήσουμε από τα παιδιά να δώσουν ένα ίχνος χαράς στη ζωή μας. Μπορεί και το πρωί της μεγάλης μέρας, ακούγοντας την καμπάνα να χτυπά χαρούμενα, να νιώσουμε την ανάγκη να περάσουμε από το ναό της γειτονιάς μας, να ανάψουμε ένα κερί και να φάμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι σαν μία ξεχωριστή μέρα της ζωής μας. Χριστούγεννα πάλι. Ναι, θέλουμε Κάποιον να μας δώσει ελπίδα. Ή να γίνει ο Ίδιος η ελπίδα.

Ο λόγος των Πατέρων της Εκκλησίας σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Μηνύματα που μαρτυρούν ένα πέρασμα από τη ζωή την δική μας, την καθημερινή, την ανθρώπινη, αυτή των επιθυμιών και των λογισμών, των ανεκπλήρωτων και των εκπληρούμενων, από τη ζωή της ανάγκης και της στόχευσης στον εαυτό μας, στη ζωή που βγαίνει από το εγώ και συναντά το εμείς, τον άλλο, αυτόν που καλούμαστε να βάλουμε στην καρδιά μας και να μπούμε στη δική του καρδιά, μα πρωτίστως την συνάντηση με Εκείνον τον Κάποιο που προσέλαβε τη ζωή μας για να γίνει η Ζωή μας.
Το ταπεινό νήπιο της Βηθλεέμ, το οποίο μπήκε στο χρόνο μας για να γίνει ο Χρόνος της αιωνιότητας για μας. Που μπήκε στον κόσμο από αγάπη και φανερώθηκε ως η Αγάπη. «Που έγινε άνθρωπος, για να λάβουμε από Εκείνον το δώρο να γίνουμε θεοί κατά χάριν»(Μέγας Αθανάσιος).
«Ο Θεός δεν εγκατέλειψε το δημιούργημά Του, το γένος των ανθρώπων, όταν αυτό βάδιζε στη φθορά. Αλλά με την προσφορά του δικού του σώματος εξαφάνισε τον επερχόμενο θάνατο. Διόρθωσε με την διδασκαλία του την αμέλεια των ανθρώπων και κατάφερε με τη δύναμή Του να επιτελέσει όλα τα ανθρώπινα» (Μέγας Αθανάσιος).
 «Οι άνθρωποι νικημένοι από τις πρόσκαιρες ηδονές και τις δαιμονικές φαντασιώσεις και πλεκτάνες, δεν παραδέχτηκαν την αλήθεια. Γέμισαν την ψυχή τους με χίλιες δυο κακίες και αμαρτίες, ώστε από τη συμπεριφορά τους να μη θεωρούνται πλέον λογικοί αλλά ανόητοι. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Θεός; Τι άλλο παρά ν’ ανανεώσει το κατ’ εικόνα, ώστε μέσω αυτού να μπορέσουν να τον γνωρίσουν και πάλι οι άνθρωποι;
Και πώς θα γινόταν αυτό, εκτός αν ερχόταν σε μας η εικόνα του Θεού, δηλαδή ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός; Διότι όλοι οι άνθρωποι είχαν πληγωθεί και αναστατωθεί ψυχικά από τις δαιμονικές απάτες και τη ματαιότητα των ειδώλων. Πώς λοιπόν θα έπειθαν την ψυχή και το νου των συνανθρώπων τους για θέματα που ούτε οι ίδιοι μπορούν να δουν; Αυτό που δεν βλέπει κανείς, πώς θα το διδάξει και σ’ άλλους;
 Ποιόν χρειαζόμασταν, λοιπόν, παρά το Λόγο του Θεού που βλέπει τη ψυχή και το νου μας, που κινεί όλη την κτίση και μέσω αυτών μας καθιστά γνωστό τον Πατέρα; Και το πιο παράδοξο είναι ότι ο Λόγος του Θεού, ενώ δίδαξε με πιο φτωχές λέξεις, επισκίασε τους μεγάλους σοφιστές· κατάργησε τις διδασκαλίες τους, όλους τους τράβηξε προς τον εαυτό του και γέμισε τις εκκλησίες του. Και το ακόμη πιο θαυμαστό είναι ότι με την κάθοδό του σαν άνθρωπος στον άδη κατάργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών για τα είδωλα…
Αλλά για την έρευνα των Γραφών και την αληθινή γνώση τους χρειάζεται έντιμος βίος, καθαρή ψυχή και χριστιανική αρετή» (Μέγας Αθανάσιος).Αυτά τα τελευταία λόγια μας δείχνουν ότι για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με Χριστό, χρειάζεται να ξαναβρούμε Ποιος είναι η Αλήθεια και τι είναι αληθινό στη ζωή μας. Να μη μείνουμε σε ό,τι μας ευχαριστεί, αλλά να αφήσουμε στην άκρη είδωλα, ψεύτικες ιδέες ευτυχίας, ψεύτικα πρότυπα, μεγάλα λόγια και να ξαναγίνουμε παιδιά του Θεού. Στις εκκλησιές μας, στο μυστήριο της Ευχαριστίας, στην ευγνωμοσύνη για Εκείνον που μας αγαπά τόσο ώστε να γίνει Ένας από μας. Να ξαναβρούμε τις αξίες της εντιμότητας στη ζωή, της καθαρής ψυχής και της χριστιανικής αρετής. Αυτές που η εποχή μας λησμόνησε.
 Αυτές που ο Χριστός μας τις δίνει ως τον τρόπο της δωρεάς που μας οδηγεί στην Βασιλεία Του. Και να μεταμορφώσουμε κάθε έργο μας, την παιδεία μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους, τον τρόπο της πολιτικής και της κοινωνίας, τον τρόπο του πολιτισμού ο καθένας με τον αγώνα του Εκείνος να είναι το νόημά μας.Χριστούγεννα πάλι. Θα μείνουμε στον τρόπο της αμαρτίας, της αποτυχίας, θα μείνουμε στην όψη της γιορτής, ή θα ζήσουμε Εκείνον που έδωσε και έγινε η Ζωή μας; Η απάντηση περνά από την Εκκλησία!

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΦΟΝΟΚΤΟΝΗΘΕΝΤΩΝ

Ένα νεογραμμένο ποίημα για τα Χριστούγεννα από τον Μητροπολίτη Προικονήσσου κ. Ιωσήφ



  
Ἦρθαν Χριστούγεννα
καὶ περιμένω νὰ μοῦ ποῦν τὰ Κάλαντα
παιδιά, πολλὰ παιδιά,
ἀπὸ τὸν ὄρθρο τῆς παραμονῆς ὥσμε τὸ βράδυ.
Νἄρθουν στὴν πόρτα μου
ἀγόρια καὶ κορίτσια,
ξανθά, μελαχρινά,
φρόνιμα ἤ σκανδαλιάρικα,
καλλίφωνα ἤ παράφωνα,
ἐντροπαλὰ ἤ παρρησιασμένα,
γεμᾶτα φῶς στὸ πρόσωπο,
μὲ τρίγωνα στὰ χέρια, φυσαρμόνικες,
αὐλοὺς καὶ τουμπελέκια.
Νὰ ἔχουνε καὶ καραβάκια ἄσπρα
μὲ γαλάζια ὕφαλα,
μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία στὸ κατάρτι
καὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τ’ ὄνομα στὴν πλώρη,
νὰ ρἰξω στὸ ἀμπάρι τους
ἁπλόχερα τὸ φιλοδώρημα
ποὺ τοὺς ἀξίζει.
Ν’ ἀκούσω ἀπὸ τὸ στόμα τους
τὴ θεία Γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀρχαίου,
τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν,
τοῦ Τρισαγίου.
Νὰ τραγουδήσουν γιὰ τὴ Βηθλεέμ,
τὸ Σπήλαιο, τὴ Φάτνη τῶν ἀλόγων,
γιὰ τοὺς Ποιμένες, γιὰ τοὺς Μάγους,
γιὰ τὸ ἀστέρι τὸ λαμπρὸ ποὺ τοὺς ὡδήγησε
χωρὶς νὰ λείψει ὥρα.
Νὰ καταγγείλουν τοῦ Ἡρώδη τὴ μιαιφονία,
ποὺ ζαλισμένος ἀπὸ τὴ δοτή,
τὴν κακορίζική του δόξα κι ἐξουσία,
διὰ Χριστὸν ὡς ἤκουσε ταράχτηκε
κι ἀπὸ Ἡρώδης ἔγινε ὁ τάλας θηριώδης
κι ἔχυσε χείμαρρο ἀθώου αἵματος
νηπίων ὑπομάζιων καὶ θηλαζόντων,
νὰ παρασύρῃ ἐκεῖνο τὴ μεγάλη ἀπειλή,
νὰ καταπνίξῃ τ’ ὄνομα τοῦ ἐν Βηθλεὲμ
τεχθέντος ἀνεπιθυμήτου Βασιλέως.
Περιμένω, τὰ παιδιά μας, περιμένω...
Κάπου-κάπου προβάλλουν ἕνα-δυό,
μοῦ λένε βιαστικὰ καὶ μὲ μισόλογα
δυὸ-τρεῖς στροφὲς ἀπὸ τὰ Κάλαντα
καὶ φεύγουν γιὰ νὰ πᾶνε παραπέρα.
Τὸ χαἰρομαι, δὲ λέω, τὸ εὐχαριστιέμαι,
ἀφοῦ καὶ τὸ χαλάζι στὴν ἀναβροχιὰ
τὸ κάνεις χάζι.
Ὅμως ἐγὼ περίμενα κι ἄλλα παιδιά,
πολλὰ παιδιά, νὰ μὴν προφταίνω
νὰ σηκώνωμαι τὴν πόρτα νὰ ἀνοίγω.
Ποῦ εἶναι τὰ παιδιά;
Γιατί δὲ φάνηκαν;
Θυμήθηκα! Ὁ Ἡρώδης συνεχίζει
μὲ ὑπερωρίες στὶς μέρες μας τὸ φοβερὸ
ἀνοσιούργημά του.
Συγχρονισμένος, ἐπιστήμων, gentleman,
μὲ γάντια, μάσκες,
φάρμακα ἀμβλωθρίδια,
μὲ φόρμες τῶν γιατρῶν, νυστέρια,
κρανιοθραῦστες, ἑλκυστῆρες
καὶ λογιῶν-λογιῶν λαβίδες,
ἀναιρεῖ μέσα στὰ μαιευτήρια
τὰ παιδιὰ ποὺ ἐγὼ περίμενα
νὰ ἔρθουν νὰ μοῦ ψάλουνε
τὰ Κάλαντα!
Μαρίες, Κατερίνες, Γιάννηδες,
Πέτροι, Εἰρῆνες, Παναγιῶτες,
Χρῆστοι, Δημήτρηδες καὶ Νικολάκια,
Ἑλένες, Κωνσταντῖνοι, Γιώργηδες,
Δεσποῦλες, Φώτηδες καὶ Μανωλάκια,
Στέφανοι, Καλλιοπίτσες, Σωτηράκια,
ἀθῷα, ἀπειρόκακα κι ἀνυπεράσπιστα,
μισοδιαμορφωμένα μὲσ’ στὴ μήτρα
τοσοδούλικα παιδάκια,
ψυχὲς ἀκέριες, ἔκτυπα τοῦ Θείου Βρέφους,
γίνανε κομμάτια,
πεταχτήκαν σ’ ἀποτεφρωτήρια, ἐχάθηκαν,
μ’ ἕνα: «Γιατί;» κι ἕνα παράπονο καυτὸ
δίχως ἀπάντηση, πυροσιδεροσφράγιστο
στῆς τρυφερῆς ψυχίτσας τους τὰ μάτια!
Καὶ ὅπως ἀραιὰ καὶ ποῦ
χτυπάει τὴν πόρτα μου κάποιο παιδὶ
ποὺ ἐκατάφερε νὰ γεννηθῆ στὸν κόσμο μας
καὶ μοῦ προτείνει: -Νὰ τὰ ποῦμε;
-Πέστα! τοῦ λέω, νὰ σὲ χαρῶ!
Πέστα καὶ γιὰ ν’ ἀκούσω τὴ φωνή,
τὸ αἷμα ποὺ βοᾶ,
τῶν ἄλλων ποὺ δὲν θἄρθουν!
Τῶν «ἄλλων», τῶν πολλῶν,
τῶν ἀμβλωθέντων Ἑλληνόπουλων,
τῶν μικραγγέλων ποὺ φονοκτονήθηκαν.
Πέστα! ν’ ἀκούσω ἀπ’τὸ δικό σου στόμα
τὶς μυριάδες τ’ἄλλα μου παιδιά
-μιὰ Πάτρα ὁλάκερη χάνεται κάθε χρόνο!-
τὰ παρ’ ὀλίγον Ἑλληνόπουλα,
τὰ παρὰ κάτι Χριστιανόπουλα,
ποὺ ἀπὸ πολὺ μακριὰ κοιτάζουνε λαχταρισμένα
τὸν Ἥλιο ν’ ἀνατέλλῃ ἐν σπαργάνοις!
Κλαῖε, Ραχήλ! Νιόβη, θρήνει!
Στηθοκοπιέστε, μάννες!
Τίλλετε τὶς τρίχες σας!
Ἐσύ, χαρά μου, πέστα!
Πέστα καὶ ξαναπέστα!...

Πειραιεύς, 20-12-14 

Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα 2014

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΓΟΜΟΣΤΟΥ




"Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν
ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως..."

Τα Χριστούγεννα δεν θα είχαν λυτρωτικό νόημα, εάν δεν υπήρχε η Εκκλησία. Θα ήταν μια ωραία ανάμνηση, ένα όντως παράδοξο γεγονός, αλλά χωρίς σχέση με τον σημερινό άνθρωπο. Η σχέση μας όμως με τον Χριστό φέρνει στην ύπαρξή μας τα δώρα της Γεννήσεως, που είναι χαρά, ειρήνη, ευδοκία. Χωρίς βιωματική εκκλησιαστική ζωή τα Χριστούγεννα δεν είναι αναγέννηση, αλλά ρεβεγιόν, δώρα και ευχές χωρίς Χριστό. Η Γέννηση του Χριστού όμως αποτελεί το κεντρικό γεγονός όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Ο άνθρωπος αναζητούσε πάντα τον Θεό, αλλά ο ίδιος ο Θεός αποκαλύφθηκε με την ενανθρώπησή Του. Με την έλευση του Θεανθρώπου Χριστού, ο κόσμος έμαθε ότι ο Θεός είναι αγάπη και όχι μια ανώτερη δύναμη, ο Θεός είναι Ελεήμων και όχι τιμωρός, ο Θεός είναι πηγή ζωής και χαράς και όχι μόνο Κριτής, ο Θεός είναι η Αγία Τριάδα και όχι ο μοναχικός Κύριος του κόσμου. 
Εύχομαι ολόψυχα, ν' αντλήσουμε Χάρη από το σπήλαιο της Βηθλεέμ όπου γεννήθηκε το θείο Βρέφος, ώστε να δεχθούμε στην καρδιά μας και να αξιωθούμε αυτής της χαράς, της αγάπης, της ειρήνης, της ταπείνωσης του Χριστού και του αγιασμού της ψυχής μας. Το νέο έτος, με την Χάρη του Θεού, να αποδειχθεί ειρηνικό και με ευημερία για όλο τον κόσμο.

Χρόνια πολλά, πανευφρόσυνα Χριστούγεννα

Με αγάπη του έν σπηλαίω τεχθέντος Χριστού

Ο εφημέριος
          π. Γεώργιος Δημητρόπουλος           

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ: www.thebest.gr




Δευτέρα, 01 Δεκεμβρίου 2014 
  
Σε δύσκολους καιρούς η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό επαναπροσδιορίζεται. Η εκκλησία σε εποχές ανέχειας καλείται περισσότερο από ποτέ να αναπτύξει το φιλανθρωπικό έργο της, καθώς οι άνθρωποι που ζητούν βοήθεια, αυξάνονται. Όπως συμβαίνει τελευταία και στην Πάτρα. Η Ιερά Μητρόπολη Πατρών την τελευταία δεκαετία προσέφερε σε χρήμα, 15,5 εκ. ευρώ σε απόρους, όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο thebest.gr. Ο Επίσκοπος Πατρών μιλά για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. "Oδηγήθηκε, ως μη ώφελε, σ’ αυτή" αναφέρει, χαρακτηρίζει τους νέους ως τις «χρυσές εφεδρείες», από τις οποίες θα ξεκινήσει η ανατροπή, για τον Μακαριστό Χριστόδουλο «ο οποίος είχε φλόγα ψυχής για τον Χριστό και ζέση καρδιάς για την Ελλάδα», ενώ εξηγεί τους λόγους για τους οποίους απέκτησε Βοηθό.
Η Πάτρα τίμησε το Πολιούχο της Άγιο Ανδρέα Ποια ήταν η ανταπόκριση των πιστών στα φετινά Πρωτοκλήτεια, ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε;
«Οι εφετινές εκδηλώσεις ήταν πρωτότυπες, λίαν ενδιαφέρουσες και επιτυχημένες. Οι Πατρινοί αγκάλιασαν τις εκδηλώσεις αυτές και με την αθρόα παρουσία και συμμετοχή τους, ως πιστά και τίμια μέλη της Εκκλησίας, εβεβαίωσαν για μιά ακόμη φορά, ότι η ζωή τους είναι άμεσα συνδεδεμένη με το ιερό πρόσωπο, τήν αγία ζωή και το σωτήριο έργο του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου.
Για τον λόγο αυτό εκφράζομε τις θερμές ευχαριστίες, τον έπαινο και την ευαρέσκειά μας προς όλους για την συμμετοχή τους στα Πρωτοκλήτεια. Η ζωή και η πνοή της Πάτρας είναι ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας και τα πάντα σ' αυτή την πόλη υφαίνονται και εξελίσσονται με κέντρο το ιερό πρόσωπό του και το ιερό Αποστολείο του, δηλαδή τον Ιερό Ναό του, όπου φυλάσσονται η Αγία Κάρα του και ο Σταυρός του μαρτυρίου του».
Σε λίγες εβδομάδες θα γιορτάσουμε τη Γέννηση του Θεανθρώπου. Τις τελευταίες δεκαετίες τα Χριστούγεννα συνδυάστηκαν με την κατανάλωση και πολλές φορές με την υπερκατανάλωση. Πλέον δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα λόγω κρίσης. Ποιο είναι τελικά το νόημα των Χριστουγέννων;
«H εορτή των Χριστουγέννων είναι η μητρόπολη των Εορτών, ως λέγει χαρακτηριστικά ο Ιερός Χρυσόστομος. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να θεώση τον άνθρωπο, να τον αποκαταστήση στην αρχαία μακαριότητα, να τον λυτρώση, να τον σώση. Η εορτή έχει καθαρά πνευματικό και ουράνιο χαρακτήρα και όχι καταναλωτικό, ως δυστυχώς συμβαίνει τελευταία. Κάποιοι, ίσως πολλοί, εορτάζουν Χριστούγεννα κατά «παραγγελίαν», Χριστούγεννα «χωρίς Χριστό». Η αγία μας Εκκλησία δίδει το μήνυμα της εορτής μέσα από την υμνογραφία της. «Δεύτε Χριστοφόροι Λαοί κατίδωμεν, θαύμα πάσαν έννοιαν, εκπλήττον και συνέχον...» (Δοξαστικό των τροπαρίων της ΣΤ΄ Ώρας των Χριστουγέννων) και «Χριστός γεννάται την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα», αυτό δηλαδή που λέγει ο ποιητής με απλά, δικά του λόγια. «Χριστούγεννα, ξανάνιωμα του παλιωμένου κόσμου».
Στα χρόνια της κρίσης ο κόσμος έχει επιστρέψει στο Θεό; Ποια είναι η στάση της νεολαίας;
«Ο Λαός γνωρίζει, ότι η μόνη του ελπίδα είναι ο Κύριός μας, ο Δημιουργός μας. Σε ώρες δύσκολες και σε καιρούς κρίσιμους, οι πάντες καταφεύγουν στην αγκάλη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία, ως το άγιον Σώμα του Χριστού, ουδέποτε απεγοήτευσε τον άνθρωπο. Δεν είναι εξ’ άλλου ανθρώπινος οργανισμός, αλλά θεανθρώπινη κοινωνία. Οι νέοι μας είναι η χρυσή ελπίδα της κοινωνίας μας. Είναι οι χρυσές εφεδρείες μας. Πιστεύομε ότι η ανατροπή θα αρχίση από τους νέους, οι οποίοι με τον δικό τους ενθουσιασμό και την αγνότητα καρδιάς, με την γνησιότητα και ειλικρίνεια που εκφράζονται και ζουν, θα συνετελέσουν στην αναγέννηση της κοινωνίας, έχοντας ως οδηγό τους τον Θεάνθρωπο, ο οποίος έκανε την επανάσταση της αγάπης, κενώσας ουρανούς και κατελθών εις την γην, για να ανέλθη ο άνθρωπος στους ουρανούς».
Ποια είναι η δική σας θέση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Φτάσαμε σε σημείο να λιποθυμούν παιδιά από την πείνα.
«Πονάει η ψυχή μας και οδύνη καταλαμβάνει το είναι μας, διότι όλα τα δεινά που υφιστάμεθα ως κοινωνία, είναι αποτελέσματα της αποστασίας μας από τον Θεό και της κακής πολιτικής, η οποία δυστυχώς ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά και γενικώτερα, τόσον όσον αφορά στα εσωτερικά όσο και στα εξωτερικά θέματα και ζητήματα της Πατρίδας μας. Η χώρα μας οδηγήθηκε, ως μη ώφελε, σ’ αυτή την κατάσταση η οποία ταλαιπωρεί τους Έλληνες και κυρίως την νέα γενηά, που βασανίζεται ένεκα της ανεργίας, της ελλείψεως στόχων στη ζωή κ.ο.κ. Λυπούμεθα για αυτή την δεινή κατάσταση και αγωνιζόμεθα, ως Εκκλησία, με όλες μας τις δυνάμεις προκειμένου να βοηθήσωμε, ώστε ο τόπος μας να βγη από το τέλμα. Πρέπει τα λάθη του παρελθόντος, να μας διδάξουν, ώστε να βρούμε τον δρόμο μας και την αξιοπρέπειά μας.»
Μιλήστε μας για το φιλανθρωπικό έργο της Ιεράς Μητρόπολης. Πόσοι άνθρωποι σιτίζονται καθημερινά;
«Η Εκκλησία στέκεται κοντά στον άνθρωπο ως φιλόστοργη μάνα και εκτός από την κάλυψη των πνευματικών του αναγκών, μέσω της μυστηριακής ζωής και της διδασκαλίας του λόγου του Θεού, ενδιαφέρεται και για την θεραπεία των υλικών του αναγκών, ιδιαίτερα σήμερα που πολλοί συνάνθρωποί μας πένονται και δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν ακόμη και τις βασικές ανάγκες της ζωής τους. Εμείς έχομε διακηρύξει, ότι ο στόχος μας είναι «ουδείς να πεινάη στην πόλη μας». Για το σκοπό αυτό έχομε κηρύξει πανστρατιά δυνάμεων, ώστε να ανταποκρινώμεθα στις ηυξημένες απαιτήσεις των συνανθρώπων μας.
Προ ημερών, σε μεγάλη εκδήλωση, με την ευκαιρία των Πρωτοκλητείων 2014, εκάναμε απολογισμό του φιλανθρωπικού έργου της Μητροπόλεώς μας και εκεί είχαμε την δυνατότητα να είπωμε πολλά και να ευχαριστήσωμε όλους όσοι βοηθούν στο φιλόθεο και φιλάνθρωπο έργο μας. Στις ενορίες μας λειτουργούν τράπεζες αγάπης, φιλόπτωχα ταμεία, κοινωνικά φροντιστήρια κ.λ.π. Δίδονται υποτροφίες, σε 20 φοιτητές για εσωτερικό και εξωτερικό, διανέμεται φαγητό κατ’ οίκον σε εμπερίστατους αδελφούς, καλύπτονται έξοδα νοσηλείας, είτε για το εσωτερικό, είτε για το εξωτερικό και θεραπεύονται οι ανάγκες σε είδη, πλήθους ανθρώπων. Λειτουργεί η μαθητική εστία της Μητροπόλεως, χώρος φιλοξενίας απόρων φοιτητών και κατ’ αυτάς τας ημέρας εγκαινιάστηκε ο ξενώνας της Ιεράς Μητροπόλεως για την φιλοξενία συγγενών απόρων ασθενών, που νοσηλεύονται στα Νοσοκομεία της πόλεως μας.
Ενδεικτικά αναφέρομε, ότι τα τελευταία 10 έτη, η προσφορά της Ιεράς Μητροπόλεώς μας εις χρήμα, ανήλθε σε 15.500.000 €. Όμως αυτές είναι εμβαλωματικές λύσεις. Δεν διορθώνουν τα πράγματα. Αν δεν υπάρξη φροντίδα εκ μέρους της πολιτείας για ένα σταθερό εισόδημα σε κάθε οικογένεια, το πρόβλημα όχι μόνο θα χρονίζη, αλλά και οξύτερο θα γίνεται».
Ολοένα και πιο συχνά βλέπουμε ανθρώπους να καταλαμβάνονται από απελπισία, σε σημείο μάλιστα που κάποιοι σκέφτονται και άλλοι δυστυχώς να θέτουν τέρμα στη ζωή τους. Θυμάστε κάποια ιδιαίτερη περίπτωση που έφτασε σε σας; Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες καταστάσεις;
«Δυστυχώς κάθε ημέρα αντιμετωπίζομε τέτοιες καταστάσεις. Όλους τους στηρίζομε με όλη μας την αγάπη. Τους βοηθάμε να σταθούν στα πόδια τους, να δουν την ζωή θετικά. Τους ενισχύομε πνευματικά και με όποιο άλλο τρόπο δυνάμεθα. Κυρίως τους βοηθάμε να επανακτήσουν την πίστη τους στον Θεό, τό θάρρος και την αυτοπεποίθηση που τους χρειάζεται για να προχωρήσουν. Οι δυσκολίες υπάρχουν πάντοτε στη ζωή. Δεν είναι ένα πέλαγος η ζωή μας γαλήνιο μόνο, αλλά έχει και τρικυμίες. Ο Λαός λέγει μια σοφή παροιμία «Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται». Η ελπίδα μας «αθανασίας πλήρης» (Σοφ. Σολομ. 3,4), ως λέγει η Αγία Γραφή. Δεν είμαστε μόνοι μας στη ζωή. Ο Θεός μας κρατάει από το χέρι και αν προσέξωμε θα ακούσωμε την γνώριμη φωνή Του, και θα αισθανθούμε την γλυκυτάτη παρουσία Του. «Ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;» (Ματθ. 14,31). Παιδί μου, γιατί ολιγοπίστησες και δείλιασες; Αφού είμαι μαζί σου.
Θέλω να υπογραμμίσω και κάτι ακόμα. Ο Λαός μας έχει περάσει και δυσκολώτερες εποχές. Όμως ποτέ δεν ελύγισε. Προς καιρόν εδυσκολεύθη και πολύ μάλιστα, αλλά δεν εκάμφθη. Ας γίνη το παρελθόν, διδάσκαλος του παρόντος και οδηγός για το μέλλον.
Ένας σοφός έλεγε: «του πόνου το ψωμί όποιος δεν έφαγε, μόνο εκείνος δεν σας γνώρισε, ω ουρανοί» (Γκαίτε). Οι θλίψεις και οι δυσκολίες της ζωής, μας βοηθούν να λάμψωμε περισσότερο, όπως συμβαίνει με το χρυσάφι που δοκιμάζεται μέσα στο καμίνι».


Ο Μητροπολίτης Πατρών και ο Επίσκοπος Κερνίτσης στην τιμητική εκδήλωση για τις πολύτεκνες οικογένειες που πραγματοποίησε η Μητρόπολη στο πλαίσιο των Πρωτοκλητείων 2014.
Κατά καιρούς διατυπώνονται απόψεις σύμφωνα με τις οποίες, η «φωνή» της εκκλησίας και δη του Αρχιεπισκόπου δεν ακούγεται σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ποια είναι η δική σας εκτίμηση;
«Θεωρώ ότι στους καιρούς μας, μόνο η φωνή της Εκκλησίας ακούεται και μόνο η παρουσία της δίδει νόημα, πλέον, στη ζωή, ουράνια αξιοπρέπεια και κύρος αθανασίας. Για τα φλέγοντα ζητήματα και τα ποικίλα προβλήματα και άποψη συγκεκριμένη έχομε ως Εκκλήσια και στάση την οποία εκφράζομε με τον τον πεπαρησιασμένο λόγο μας και με την γραφίδα μας. Σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο εσείς αυτό το γνωρίζετε πολύ καλά. Όμως η Εκκλησία δεν είναι μόνο τοπική, αλλά οικουμενική. Ως εκ τούτου η υπεύθυνη, συνετή και επίκαιρη στάση, αλλά και η πάντοτε σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, ενός ποιμένος μιας επαρχίας, αφορά γενικώτερα στο σώμα της Εκκλησίας.
Σε κεντρικό επίπεδο θεωρώ, ότι η Εκκλησία έχει επιτύχει πολλά πράγματα, ακολουθώντας σοφή και συνετή γραμμή και σώζουσα οδό δια της πεπνυμένης πηδαλιουχίας της νοητός νηός, του σκάφους δηλαδή της καθ’ Ελλάδα Εκκλησίας, υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου. Η αδέκαστη ιστορία θα επιβεβαιώση του λόγου μας το ασφαλές».
Θα ήθελα να μιλήσουμε για τον Μακαριστό Χριστόδουλο, τον οποίο γνωρίζατε. Πώς θα τον «σκιαγραφούσατε»; Αν ζούσε ποια θεωρείτε ότι θα ήταν η στάση του;
«Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ήτο μια μεγάλη προσωπικότης. Ένας χαρισματικός και σπάνιος άνθρωπος. Ένας φωτισμένος Εκκλησιαστικός ηγέτης, ο οποίος είχε φλόγα ψυχής για τον Χριστό και ζέση καρδιάς για την Ελλάδα και ενέπνευσε με την όλη ζωή και πολιτεία του. Είχε οράματα και αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις και τα τάλαντα που του είχε δώσει ο Θεός να τα πραγματοποιήση. Ήτο αγνός άνθρωπος, απλούς και αυθεντικός και προσεφέρθη θυσιαστικά για τον τόπο μας και για την Εκκλησία του Χριστού. Επί των ημερών του η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ανεπτερώθη, οι νέοι εμπιστεύτηκαν την Εκκλησία, οι πάντες ανεγνώρισαν στο πρόσωπό του, τον γνήσιο πατέρα και πνευματικό οδηγό. Δεν έδωκε στα μάτια του ύπνο και στα βλέφαρά του νυσταγμό για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των ανθρώπων. Ο λόγος του ηκούετο ως βροντή υδάτων πολλών και η γραφίδα του ήλεγξε και άνοιξε δρόμους πνευματικούς.
Όμως η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού, ως εκ τούτου ο Κύριος, όταν ήλθε η ώρα η κατάλληλη, τον εκάλεσε κοντά Του. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε, υποθετικά. Τί θα γινόταν τώρα δηλαδή, αν θα ζούσε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Πάντως είμεθα βέβαιοι, ότι θα έδιδε τα πάντα για τον Χριστό και την Ελλάδα, ως έπραξε και όταν ζούσε επί της γης. Εμείς έχομε την παρακαταθήκη που μας άφησε, όπως και όλοι οι πατέρες μας οι οποίοι αγάπησαν βαθειά την Ορθόδοξη Ελλάδα και ως εκ τούτου πρέπει να αγωνιζόμεθα με όλες μας τις δυνάμεις για τη δόξα του Κυρίου μας και την σωτηρία των ανθρώπων που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός, για την πρόοδο και το καλό της Πατρίδος μας. Για την Ορθόδοξη παράδοση και ιδιοπροσωπία μας, για την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας».


Πρόσφατα αποκτήσατε Bοηθό Επίσκοπο. Ποιοι λόγοι το επέβαλαν; Μιλήστε μας για τον Επίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο Στελλάτο.
«Η Μητρόπολις των Πατρών είναι ιστορική, Αποστολική, πολυάνθρωπος και περιάκουστος. Το έργο το οποίο επιτελείται εις αυτήν είναι τεράστιο και καθ’ ημέραν γίνεται μεγαλύτερο, ένεκα της απαιτήσεως των καιρών. Καλύπτομε, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, όλους τους τομείς, των ενδιαφερόντων του ποιμνίου μας. Λειτουργική ζωή, κήρυγμα, νεανικό έργο, φιλανθρωπία, παρουσία στο Πανεπιστήμιο - ΤΕΙ (50.000 φοιτηταί και πλέον), διακονία στα Νοσοκομεία, στις φυλακές κ.λ.π.
Πιστεύομε ότι, η τρίτη πόλη και μητρόπολη της Ελλάδος έχει κάθε λόγο να κατέχη θέση βοηθού Επισκόπου. Δια τούτο και εζητήσαμε από τον Μακαριώτατο και την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, να μας δοθή, κατόπιν βεβαίως ψηφοφορίας, η μια κενή θέση βοηθού Επισκόπου που προέκυψε. Ἑτσι μεταξύ των Μητροπόλεων που εζήτησαν την θέση, η Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά την γενομένην μυστική ψηφοφορία, προέκρινε η θέση να δοθή στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών. Εμείς μετά ταύτα προετείναμε το τριπρόσωπο της Εκλογής δηλαδή, τρεις Αρχιμανδρίτες μας, εκ των οποίων εψηφίσθη ο π. Χρύσανθος Στελλάτος, προς χαράν μεγίστην ημών προσωπικώς και σύμπαντος του Εκκλησιαστικού Σώματος της Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεώς μας.
Η χειροτονία του π. Χρυσάνθου εγένετο με εκκλησιαστική κατάνυξη, συγκίνηση και λαμπρότητα στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Ανδρέου, σημειωτέον ότι για πρώτη φορά εγένετο χειροτονία Επισκόπου στην Πάτρα, και του εδόθη ο τίτλος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Κερνίτσης.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, είναι ένας σεμνός και καταξιωμένος Κληρικός, άοκνος εργάτης της Εκκλησίας μας, πιστός και αφοσιωμένος στην Ιερά Αποστολή του και αγαπητός από τον Ιερό Κλήρο και τον Πατραϊκό Λαό. Σημειωτέον, ότι ουδέποτε εζήτησε την προαγωγή του, ουδέποτε μας ενόχλησε για κάτι τέτοιο, αλλά ημείς επράξαμε κατά την καρδίαν ημών και ακραδάντως πιστεύομε ότι ενεργήσαμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Παραμένει Διευθυντής των Μ.Μ.Ε. της Ιεράς Μητροπόλεως και παράλληλα υπηρετεί, Αρχιερατικώς πλέον, εν απολύτω συνεργασία και υποδειγματική αγάπη μαζί μας και με τους ευλαβείς Κληρικούς μας, την Ιερά Μητρόπολη Πατρών.
Η εκλογή του π. Χρυσάνθου, προσωπικώς επλήρωσε την καρδία μας χαράς και ευφροσύνης. Ευχόμεθα δε από τα βάθη της ψυχής μας, να δώση ο Θεός, να προαχθούν και άλλοι Κληρικοί της Μητροπόλεώς μας, διότι έχομε Κληρικούς αδάμαντες, λάμποντες από κάθε πλευρά».



Do they know it's Christmas? (Ξέρουν ότι είναι Χριστούγεννα;) Σκέψεις ενός νέου για τα Χριστούγεννα




Του Αρχιμ. Μεθοδίου Ντελή
Ηγουμένου Ιεράς Μονής Γηρομερίου της Ιεράς Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας


Τα Χριστούγεννα αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας. Ασχέτως αν πιστεύουμε ή όχι στο Χριστό ή στη Γέννησή Του, μικροί- μεγάλοι παντού στον κόσμο συγκινούμαστε από τη γιορτή. Ακόμα κι οι Τούρκοι, και οι Κινέζοι και οι Ινδοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, είτε πίνοντας τα ειδικά μπουκάλια της Coca-Cola είτε ανταλλάσσοντας κάρτες είτε αναμένοντας την καινούρια χρονιά. Ευρώπη και Αμερική, εκεί όπου κυριαρχεί ο χριστιανισμός, έχουν την μερίδα του λέοντος στον εορτασμό. Οι πολιτικοί ηγέτες μας θεωρούν χρέος τους να αναφερθούν στην ειρήνη και την ομόνοια στον κόσμο και την επίλυση των κάθε λογής προβλημάτων (χωρίς να αισθάνονται καμιά υποχρέωση να απολογηθούν γιατί οι ίδιοι που μπορούν δεν τα λύνουν), οι αμερικάνικες ταινίες και σειρές μας παρουσιάζουν τα χιονισμένα Χριστούγεννα και τον Μακώλευ Κάλκιν για τέταρτη φορά να είναι μόνος στο σπίτι και να αντιμετωπίζει τους ατυχείς διαρρήκτες, ενώ το ραδιόφωνο παίζει τους ήχους του παλιού τραγουδιού των Wham "Last Christmas" (τελευταία Χριστούγεννα) και παλιότεροι και νεώτεροι σιγοτραγουδούμε την όμορφη μελωδία του.
Εμείς οι νέοι θα πάμε μια βόλτα στην Εκκλησία αυτές τις ημέρες, ίσως κάποιοι να εξομολογηθούν, καθώς ο παπάς θα περάσει από το σχολείο μας, θα κοινωνήσουμε την παραμονή ή ανήμερα για το καλό του χρόνου και θα συνεχίσουμε την πορεία μας από τα μαγαζιά, τις καφετέριες, τα τηλεοπτικά Χριστούγεννα, την ξεκούραση των διακοπών, χαρούμενοι για την αλλαγή που η γιορτή φέρνει. Η Αθήνα θα συγκεντρωθεί γύρω από το αλαζονικά τεράστιο δέντρο της και οι μέρες γρήγορα θα περάσουν, αφού όλοι κάνουμε το χρέος μας έναντι των φτωχών της γειτονιάς που πεινάνε. Και του χρόνου! Τίποτε δεν θα αλλάξει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
"Do they know it's Christmas?" (ξέρουν ότι είναι Χριστούγεννα;), λέει μια γνωστή επιτυχία, αμερικάνικης προέλευσης. Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας, που έχει θεότητά του την κατανάλωση, την απόλαυση, το κινητό του, την εργασία και την διασκέδαση θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα χωρίς το Χριστό. Δεν θα σταθεί στο μήνυμα που είναι η φάτνη, γιατί κατά βάθος γνωρίζει ότι πρέπει να θυσιάσει κάτι από τον εαυτό του, αν θέλει να ξέρει ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Να θυσιάσει τις αμαρτίες του, τα πάθη του, το ψέμα που τον περιτυλίγει, την αδιαφορία για τον άλλο όλη τη χρονιά. Δεν θα σταθεί στο νήπιο της Βηθλεέμ που μας κοιτά με το παράπονο, αλλά και την ελπίδα ότι θα αγαπήσουμε κάποια στιγμή το Θεό και τον άλλο, πάνω από τα αγαθά μας. Δεν θα σταθεί στην Παναγία, που έδωσε όλο της το είναι, όχι για να τον κρατήσει στα σπλάχνα της τυπικά, για το καλό του χρόνου, αλλά ως Θεό και Λυτρωτή της. Δεν θα σταθεί στον Ιωσήφ, που προβληματίζεται για το αν ο κόσμος θα δεχτεί το Χριστό, γιατί ο προβληματισμός γίνεται άγνωστη λέξη στην εποχή, που όλα λύνονται μέσα από μια διαφήμιση. Δεν θα σταθεί στους απλούς βοσκούς, που ακούγοντας τα λόγια του Αγγέλου εγκαταλείπουν τα πάντα για να Τον προσκυνήσουν, γιατί ξέρει, ότι είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις αυτά για τα οποία δίνεις τη ζωή σου. Δεν θα σταθεί στους σοφούς Μάγους, που τρελοί από αγάπη γα το Θεό ταξιδεύουν χρόνια για να τον συναντήσουν, γιατί έχει μάθει, ότι αγάπη είναι μονάχα ό,τι μας ευχαριστεί, ό,τι μας κάνει να έχουμε δικαίωμα στην απόλαυση, ό,τι μας κρατά στη σάρκα. Δεν θα σταθεί στους Αγγέλους, που ψάλλουν το Δόξα, γιατί δεν υπάρχει ουρανός, μονάχα ύλη και σήμερα.
We know it's Christmas! (ξέρουμε ότι είναι Χριστούγεννα)! Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος δεν το ξέρει. Εμείς όμως που είμαστε ακόμη νέοι, που η καρδιά μας δεν έπαψε να χτυπά, που ονειρευόμαστε, ερωτευόμαστε, χαμογελάμε, ελπίζουμε, το ξέρουμε. Κάπου μέσα μας νιώθουμε, ότι για μας ήρθε. Για μας γεννιέται. Για μας απλώνει το χέρι Του 2014 χρόνια τώρα. Και θα Του δώσουμε ένα χώρο μέσα στην καρδιά μας για να κατοικήσει. Θα παλέψουμε να είμαστε πιο καθαροί. Θα Τον αναγνωρίσουμε ως Αυτόν, που μας αγαπά όσο τίποτα και θα κάνουμε το μικρό βήμα, αυτό του ερωτευμένου, που δίνει το πρώτο δώρο στο πρόσωπο που αγαπά: την καρδιά του!
Και μια αληθινή, διδακτική ιστορία...
 Συνήθειο λες και το 'χε πάλι η Βηθλεέμ να κοιμάται. Όταν συνέβαιναν τα μεγάλα του κόσμου μέσα στην αυλή της, εκείνη έπεφτε σε λήθαργο βαθύ. Σ' αυτό «το σπίτι του άρτου» -γιατί Βηθλεέμ τούτο πάει να πει- πρίν πολλά χρόνια γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου! Κοντοζύγωναν πάλι Χριστούγεννα. Μέσα στη Βασιλική της Γεννήσεως που στεκόταν αγέρωχη, ένας μεγάλος Αγιος άναβε τα καντήλια στο ιερό σπήλαιο. Ο όσιος Ιερώνυμος. Ένας σεβαστός γέροντας με πλούσια χιονάτη γενειάδα και μάτια όλο λάμψη καί φως. Σα μικρό παιδί ζητούσε εκείνος να φροντίζει το σπήλαιο της Γεννήσεως. Και κάθε φορά ρίγη διαπερνούσαν το σώμα του.
Έτσι καί σήμερα έσκυψε και με δάκρυα στα μάτια ασπάστηκε τον ιερό τόπο. Γονάτισε κι άρχισε να προσεύχεται θερμά. Προσευχήθηκε για την Εκκλησία, τον πιστό λαό, τους γνωστούς, ακόμα και για κείνους που τον εχθρεύονταν. Προσευχήθηκε για τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Αφού πέρασε ώρα αρκετή σήκωσε το κεφάλι. Στην ησυχία της νύχτας η πιο γλυκιά φωνή του κόσμου ακούσθηκε να καλεί τον Όσιο.
-Ιερώνυμε...
Σαν από ύπνο βαθύ να ξύπνησε ο Άγιος, κοίταξε μήπως κάποιος τον περιπαίζει. Όμως στο Ναό δεν βρισκόταν κανείς.
-Ιερώνυμε..., ξανακούσθηκε η φωνή. Τί θα μου προσφέρεις για την ημέρα της Γέννησης μου;
- Κύριε..., απάντησε ο Όσιος, καταλαβαίνοντας τώρα από πού ερχόταν η φωνή. Κύριε..., για Σένα τα 'χω αφήσει όλα. Για τη δική Σου αγάπη. Η καρδιά μου ολόκληρη, η ζωή είναι δικιά σου. Τί άλλο έχω να σου προσφέρω;
- Κι όμως, Ιερώνυμε, ξανακούσθηκε πάλι η φωνή του Χριστού. Έχεις κάτι ακόμα και το ξεχνάς. Το θέλω.
- Μα τί είναι αυτό; απάντησε ο Όσιος. Πώς θα είχα κάτι και να το κρατώ για μένα; Πες μου τί ξέχασα να Σου προσφέρω.
Σιωπή απλώθηκε παντού. Σε λίγο η φωνή ξανακούσθηκε.
- Ιερώνυμε, δός μου τις αμαρτίες σου!
- Τις αμαρτίες μου, Πανάγιε Θεέ; Τί να την κάνεις τέτοια σιχαμερή προσφορά;
- Μα γι' αυτές ήρθα στον κόσμο, Ιερώνυμε. Αυτές ζητώ από κάθε άνθρωπο, για να τον καθαρίσω. Η φωνή σταμάτησε και μια γλυκιά ευωδιά πλημμύρισε το σπήλαιο μαζί και την καρδιά του Οσίου.
Τούτο το δώρο θα έδινε στον Χριστό. Πιο ακριβό απ' όλου του κόσμου τα μαλάματα.

Η αγάπη και η συγχωρητικότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού





Από ομιλία του πατρός Μεθοδίου Κρητικού

Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:
Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση, με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα. Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.
Παλιά βρισκόταν σε ένα εξομολογητήριον όπου εξομολογούσε ένας πνευματικός. Μία ημέρα, πήγε για εξομολόγηση ένας πιστός, ο οποίος με πόνο ψυχής του εξομολογήθηκε ένα βαρύτατο αμάρτημα. “Πω πω παιδάκι μου πώς το έκανες αυτό το πράγμα! Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις” είπε ο ιερέας ο οποίος του διάβασε τη συγχωρητική ευχή έχοντας αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι δε θα ξαναπέσει σε αυτό το μεγάλο αμάρτημα.
Μετά από κάποιο καιρό, ξαναήρθε ο πιστός. Μη μπορώντας να σηκώσει το βλέμμα του από το έδαφος αποκάλυψε στον εξομολόγο ότι ξανάπεσε στο ίδιο αμάρτημα παρόλες τις προσπάθειές του. Ο εξομολόγος αρχικά δεν ήθελε να συγχωρέσει τον πιστό. “Είναι πολύ μεγάλο το αμάρτημά σου, πήρα μεγάλη ευθύνη διαβάζοντάς σου τη συγχωρητική ευχή. Δεν ξερω αν πρέπει να σε ξανασυγχωρέσω.” Επειδή όμως ο πιστός έδειχνε μεγάλη μεταμέλεια, έκλαιγε, παρακαλούσε και έδινε υποσχέσεις ότι θα προσπαθήσει περισσότερο και δε θα ξαναπέσει στο αμάρτημα αυτό, πείστηκε και τον συγχώρεσε.
Μετά από αρκετό καιρό φάνηκε πάλι ο πιστός εκείνος. “Μη μου πεις!” Αναφώνησε ο ιερέας!Και όμως το είχε ξανακάνει. Όσα παρακάλια και αν έκανε με συντριβή ψυχής ο πιστός ο ιερέας δε δέχτηκε να τον συγχωρέσει. “Έχω πάρει ήδη μεγάλη ευθύνη, ρισκάρω την ψυχή μου και εσύ δε δείχνεις ότι θα μπορέσεις να μην το ξανακάνεις. Δε μπορώ να σε συγχωρέσω.” Ο πιστός επέμενε με κλάματα αλλά ο πνευματικός έμεινε ανένδοτος. Και αφού σηκώθηκε να φύγει απογοητευμένος ο πιστός, ο πνευματικός δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλάτη και ακούστηκε μια αυστηρή φωνή: “ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΓΙ’ΑΥΤΟΝ!”
Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε τόσο για τον πνευματικό όσο και για τον πιστό, που ένιωσε πραγματικά την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Χριστού μας. Ο Εσταυρωμένος έμεινε σ’αυτή τη στάση για να θυμίζει αυτό το περισταστικό σε όσους Τον προσκυνούν μέχρι και σήμερα. Η αγάπη του Χριστού μας καταδιώκει, ας ανταποκριθούμε, ας εξομολογηθούμε με ειλικρινή μετάνοια και ας κάνουμε φέτος την αρχή για να ζήσουμε την πραγματική Ανάσταση! Αμήν!

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως






Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας (Φιλοθεΐτης)

Ο Θεός με το στόμα του Προφήτου Ησαΐα μάς παραγγέλλει λέγων: «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών. Μάθετε καλόν ποιείν» (Ησ. α” 16).
Η μετάνοια προϋποθέτει αμαρτία. Όποιος δεν έχει αμαρτία, αυτός δεν έχει ανάγκη μετανοίας. Όλοι, και πρώτος εγώ, αισθανόμεθα αμαρτωλοί.
Η αμαρτία είναι τραύμα στην ψυχή, πληγή στην συνείδησι που μας πονάει, τραύμα στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, της οποίας είμαστε μέλη. Η αμαρτία είναι κάρφωμα και ξανακάρφωμα στο Χριστό. Ποιος δεν έχει τραυματισθεί από την αμαρτία; ποιος δεν έχει αμαρτήσει με τα λόγια, με τις πράξεις του, με τους λογισμούς; ποιος δεν κτυπήθηκε κατάστηθα από τις τύψεις της συνειδήσεως; Όποιος θα πη πως δεν έχει αμαρτήσει, αυτός θα έχει πει το μεγαλύτερο ψέμα….
Αλλ” εάν η αμαρτία είναι το τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο· είναι το ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο….
Πολλοί χριστιανοί, με ευλαβή πόθο, αναζητούν να βαπτιστούν στον Ιορδάνη ποταμό, αλλ” όσες φορές και αν μπούνε στον Ιορδάνη ποταμό και όσα μπουκάλια αγιασμό και αν πιούμε, αν δεν μετανοήσουμε δεν σωζόμεθα. Κοντά μας, δίπλα μας, είναι ο Ιορδάνης ποταμός. Κυλάει μέσα στην Εκκλησία, είναι η γλυκεία μετάνοια και εξομολόγησις. Ας λου¬σθούμε μέσα στην μετάνοια, διότι με αυτήν σβήνουν όλα τα αμαρτήματα. Και το λουτρό της μετανοίας εί¬ναι το δεύτερο βάπτισμα. Αυτό δε το λουτρό του θεϊκού βαπτίσματος, που λέγεται μετάνοια, γίνεται συνειδητά και αποφασιστικά. Πλένομαι, για να μη ξαναλερωθώ, ασχέτως αν δεν τα καταφέρω. Πλην πλένομαι με την απόφασι να μη ξαναλερώσω τον χιτώνα της ψυχής μου.
Το έλεος του Θεού είναι ανταπόκρισις στη μετάνοια του ανθρώπου. Με τον ερχομό του Χριστού, η μετάνοια δεν είναι απλώς μεταμέλεια και εξομολόγησις αμαρτιών, αλλ” είναι άφεσις, συγχώρησις, εξάλειψις τελεία των αμαρτιών. Η μετάνοια είναι ένας θρήνος που οδηγεί στην χαρά. Είναι το χαροποιό πένθος. Η μετάνοια είναι η σπορά των δακρύων, που φέρνει το θερισμό της λυτρώσεως… Με την αμαρτία χάνουμε την ηρεμία της συνειδήσεως. Με το κλάμα της μετα¬νοίας παίρνουμε πίσω αυτό που χάσαμε. Με την αμαρτία χάνουμε το πολυτιμώτερο αγαθό, την ψυχή μας. Πεθαίνει η ψυχή μας. Και αν κλάψουμε για τις αμαρτίες μας, θ” αναστηθή η ψυχή μας….
Να κλάψουμε για τα αμαρτήματα μας, όπως έκλαψε ο Δαβίδ, που έβρεχε το προσκέφαλό του με τα δάκρυα του. Να κλάψουμε όπως η πόρνη, που τα δάκρυα της μοσχοβόλησαν περισσότερο από τα μύρα της, με τα όποια έβρεξε τα πόδια του Χριστού. Να κλάψουμε όπως έκλαψε ο Απόστολος Πέτρος μετά την άρνησι του Διδασκάλου. Να κλάψουμε όπως έκλαψε ο Απόστολος Παύλος όταν θυμόταν ότι δίωξε την Εκκλησία του Χριστού. Να κλάψουμε όπως έκλαψαν οι μεγάλοι αμαρτωλοί που έγιναν άγιοι. Να κλάψουμε για τα δικά μας αμαρτήματα, αλλά να κλάψουμε και για τα αμαρτήματα των άλλων. Αμάρτησε ο άλλος; μη τον κατακρίνης. Κλάψε για την πτώσι του, δέστην σαν δική σου πτώσι. Είμεθα «αλλήλων μέλη». Ο άλλος είναι μέλος του ιδίου με σένα σώματος· μέλος του σώματος του Χριστού. Κλάψε εσύ για τον άλλον, όπως έκλαιγε ο Παύλος και έλεγε: «Ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον». Κλάψε εσύ για το παιδί σου που παρανόμησε, για το Χριστιανό που γλύστρισε και έπεσε.
Η αμαρτία είναι φωτιά. Και οι κρουνοί που σβύνουν αυτή την φωτιά, είναι οι κρουνοί της μετανοίας. Αν πιάση φωτιά το διπλανό σπίτι, δεν θα τρέξης και εσύ για να σβύση η φωτιά;  Αν αδιαφορήσης, η φωτιά θα επεκταθή και στο δικό σου σπίτι. Έτσι δεν μπορείς ν” αδιαφορήσης όταν ο άλλος καίγεται από τη φωτιά της αμαρτίας. Ρίξε τα δάκρυά σου για να σβεσθή η φωτιά. Αν αδιαφορήσης, θάχης και συ κρίμα, αμαρτία. Κι αν όχι μόνο αδιαφορήσης αλλά γελάς κι όλας και σχολιάζης την αμαρτία του άλλου και την διαπομπεύης, τότε πια θα επιτρέψη ο Θεός να πέσης και εσύ, και η φωτιά της δικής σου αμαρτίας, μπορεί να είναι ο προθάλαμος της κολάσεως, κατά τον ιερό Χρυσόστομο.
Επιμένει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι πρέπει να θρηνούμε για τα αμαρτήματα των άλλων, αν αληθινά τους αγαπάμε. Αν ο άλλος βρίσκεται στο στόμα του λύκου, θα τον αφήσουμε να κατασπαραχθή; Αν ο άλλος κινδυνεύη να πνιγή, θα τον αφήσουμε να καταποντισθή;
Η μετάνοια, εξαλείφει όλα τα αμαρτήματα. Έχουμε δύο πραγματικότητες: η μία είναι η φιλανθρωπία του Θεού, η άλλη είναι η αμαρτωλότητα του ανθρώπου. Σας ερωτώ: Ποια από τις δύο είναι μεγαλύτερη; Τα αμαρτήματά μας, όσα κι αν είναι, είναι ωρισμένα και συγκεκριμένα. Η Φιλανθρωπία του Θεού είναι άπειρη, αμέτρητη. Ο ιερός Χρυσόστομος για να παρηγορήση τους αμαρτωλούς, παρουσιάζει το παράδειγμα με το κάρβουνο. Έχεις ένα αναμμένο κάρβουνο. Σε καίει. Αν όμως ρίξης το κάρβουνο αυτό μέσα στο πέλαγος, ποιος θα νικήση· το πέλαγος ή το κάρβουνο; Ασφαλώς το πέλαγος. Ένα τσαφ θ” ακουσθή και θα εξαφανισθή το αναμμένο κάρβουνο.
Κάρβουνο, που κατακαίει τα σωθηκά μας, είναι η αμαρτία. Τι πόνος! Μη το αφήνης. Πάρτο την ώρα της σωστικής εξομολογήσεως και ρίξε το στο Πέλαγος της Φιλανθρωπίας του Θεού. Αμέσως το κάρβουνο της αμαρτίας σου θα σβύση και θα εξαφανισθή. Και αν μου πης πως δεν έχεις ένα κάρβουνο, αλλ” έχεις πολλά αμαρτήματα που σε καίνε, θα σου πω και εγώ, ότι το έλεος του Θεού δεν είναι απλώς πέλαγος· είναι Ωκεανός· είναι κάτι απείρως μεγαλύτερο. Το πέλαγος και ο Ωκεανός έχουν κάποιο μέτρο, κάποια όρια, κάποιο τέλος. Η Φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απροσμέτρητη, απεριόριστη, ατέλειωτη.
Συνεχίζει ο ιερός Χρυσόστομος. Όταν με δάκρυα μετανοούμε, να είσθε βέβαιοι ότι το σφουγγάρι της αγάπης του Θεού σβύνει όλα τα αμαρτήματα. «Το αίμα Ιησού Χριστού του υιού αυτού, καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α” Ιωάν. 1, 7). Και η αγάπη του Θεού σβύνει όλα τα αμαρτήματα, ώστε ούτε ίχνος δεν αφήνει.
Αν εχης ένα τραύμα, γιατρεύεται, αλλά παραμένει το σημάδι, η ουλή. Αν έχης μία αμαρτία, με την μετάνοια συγχωρείται και εξαφανίζεται και ούτε ουλή μένει.
Η μετάνοια οδηγεί σ” ένα καταπληκτικό θαύμα, στη λήθη του Θεού. Ο Θεός, καρδιογνώστης και παντογνώστης, που μέσα στη μνήμη Του είμεθα όλοι οι άνθρωποι, και είναι όλες οι πράξεις μας, αυτός ο Θεός φθάνει στην αμνησία! Λησμονεί τα αμαρτήματα των ανθρώπων που ειλικρινά μετανοούν.
Ω! πόσο θάρρος και παρηγοριά μας δίνει ο ιερός Χρυσόστομος! Ο χρυσός στην γλώσσα και στην καρδιά, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, μισεί την αμαρτία, αγαπά τον αμαρτωλό· καυτηριάζει τα αμαρτωλά πάθη, αγκαλιάζει τους αμαρτωλούς. Ο Χρυσόστομος φοβάται να μη πέση ο αμαρτωλός σ” ένα από τα δύο άκρα. Το ένα άκρο είναι η απόγνωσις και η απελπισία. Το άλλο είναι η ραθυμία και η επανάστασις. Ο διάβολος έχει δύο όπλα, με τα οποία δίνει τη χαριστική βολή στον αμαρτωλό. Το ένα όπλο είναι για τους ευαίσθητους, το άλλο για τους αναίσθητους.
Για τους ευαίσθητους διαθέτει το όπλο της απογνώσεως, της απελπισίας. Προσπαθεί ν” απελπίση τον αμαρτωλό.
Πω πω! τι είναι αυτό που έκανες; τώρα για σένα δεν υπάρχει σωτηρία. Ποιος θα σε σώση; – όχι άπαντα ο Χριστιανός. Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά της απογνώσεως. Φύγε, αλητήριε, γιατί με τη σκιά σου κρύβεις τον σταυρό του Χριστού, την μεγάλη μου ελπίδα. Αμαρτάνω, ναι, το ξέρω, αλλά πιστεύω στο έλεος του Θεού.
Για τους αναίσθητους έχει το όπλο της ραθυμίας και επαναστάσεως.
Έλα, καϋμένε, καλός είσαι. Και τι έκανες στο κάτω κάτω για να μετανοήσης; Εγκληματίας είσαι; δεν σκότωσες και κανένα; Μακάρι νάσαν όλοι σαν και σένα.
Όχι άπαντα ο Χριστιανός.
Ύπαγε πίσω μου, Σατανά της ραθυμίας και της ψευδαισθήσεως. Φύγε, γιατί η μορφή σου μού κρύβει τον πνευματικό καθρέπτη, για να καθρεπτιστώ και να ιδώ, με συναίσθησι, ότι είμαι γεμάτος πληγές και έχω ανάγκη θεραπείας.
Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμι. Παίρνει το κάρβουνο και το κάνει διαμάντι. Παίρνει τον λύκο και τον κάνει αρνί. Παίρνει τον άγριο και τον κάνει άγιο. Παίρνει τον αιματοβαμμένο ληστή και τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου. Ακριβώς, επειδή έχει τέτοια δύναμι η μετάνοια, γι” αυτό ο Διάβολος αγωνίζεται ν” αποτρέψη τον άνθρωπο από την μετάνοια. Έτσι εξηγούνται οι αντιρρήσεις πολλών ανθρώπων ως προς την μετάνοια και την εξομολόγησι.
Λέει κάποιος «Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω ότι θα ξανακάνω τα ίδια…». Αδελφέ μου. Η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις από την ίδια αρρώστια. Και κάθε φορά που αρρωσταίνεις πηγαίνεις στο γιατρό και παίρνεις φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου. Κάθε φορά που πληγώνεσαι, έστω και αν πληγώνεσαι στο ίδιο μέρος, μετανόησε και εξομολογήσου. Κάποτε το φάρμακο της χάριτος θα γιατρέψη ολότελα την συγκεκριμένη πληγή.
Το αμαρτωλό πάθος μοιάζει πολλές φορές με δένδρο, που ρίζωσε βαθειά και φαίνεται δύσκολο να ξερριζωθή. Είδες τι έκαμναν οι υλοτόμοι στην παλαιά εποχή; Με τσεκούρι έκοβαν το δένδρο. Φαντάσου δένδρο ριζωμένο, με μεγάλο κορμό. Ο υλοτόμος το κτυπά με μια τσεκουριά. Δεν πέφτει ασφαλώς με την πρώτη τσεκουριά. Το κτυπά με δεύτερη, με τρίτη, με δέκα… Κάποτε το δένδρο λυγίζει και πέφτει. Έτσι είναι και το αμαρτωλό πάθος. Μπορεί με την πρώτη τσεκουριά να μην πέση. Συνέχισε με την διαρκή μετάνοια να κτυπάς το πάθος. Να είσαι σίγουρος, πως κάποια μέρα, θα πέση το πάθος, θ” απαλλαγής από την αμαρτία που χρόνια σε βασάνιζε. Έτσι λέει ο Ιερός Χρυσόστομος.
«Μετανοώ, αλλά ντρέπομαι να ομολογήσω τ” αμαρτήματά μου. Είναι τόσα πολλά, ώστε ντρέπομαι να τα παρουσιάσω στον εξομολόγο κληρικό». Η ντροπή πρέπει να υπάρχη, αλλά προ, όχι μετά την αμαρτία. Να ντρεπώμεθα να διαπράξωμε το κακό, να μη ντρεπώμεθα να ομολογήσουμε το κακό.
Η μετάνοια εκφράζεται σαν ομολογία των αμαρτημάτων, σαν εξαγόρευσις. Μη ντρέπεσαι να πης τις αμαρτίες σου. Κάποτε θα γίνη η αποκάλυψις των αμαρτημάτων μας. Ή θα τις αποκαλύψουμε εμείς, μόνοι μας, μπροστά σ” ένα πρόσωπο, στον πνευματικό, ή θα τις αποκάλυψη ο Θεός την ήμερα εκείνη μπροστά σ” όλους τους αγγέλους και τους ανθρώπους. Αν προλάβουμε πρώτοι να κατηγορήσουμε τον εαυτόν μας με την μετάνοια, εξαλείφονται όλες οι αμαρτίες μας και αθωωνόμαστε.
«Είμαι τόσο πολύ αμαρτωλός, που αμφιβάλλω για την σωτηρία μου…». Αδελφέ μου συναμαρτωλέ! Ο Παράδεισος δεν είναι για τους αναμάρτητους. Είναι για τους αμαρτωλούς. Ο Παράδεισος είναι γεμάτος από αμαρτωλούς που μετανόησαν. Είναι και για μας ανοικτός ο Παράδεισος. Αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα εμείς· το βήμα της μετάνοιας. Τότε σπεύδει ο Θεάνθρωπος Κύριος να κάνη δέκα βήματα για να μας αγκαλιάση· είναι τα βήματα του ελέους και της συγγνώμης.
Με πόνο θερμής προσευχής ας πούμε:
Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρησέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μάς έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσίς μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ” ένα κόσμο τόσο ταραγμένο. Δόξα τη μακροθυμία και τη Ανοχή σου Κύριε. Αμήν.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».