Ὁ ἐγωιστής ἄνθρωπος εἶναι ἀναγκαστικά καί ἐπιθετικός, εἴτε πρός τόν ἑαυτό του (αὐτοκτονία), εἴτε πρός τούς ἄλλους (κατάκριση, συκοφαντία, δολιοφθορά, ἔγκλημα, ἀδιαφορία). Ὁ ἐγωιστής καταλήγει σέ αὐτές τίς ἀκραῖες συμπεριφορές γιά τούς ἑξῆς λόγους: Πρῶτον, κάθε ἄνθρωπος, ἐφόσον μέσα του φέρει ἐν δυνάμει τό «καθ’ ὁμοίωσιν», θέλει ἐνδόμυχα νά στέκεται σέ κάποιο πνευματικό ὕψος καί νά αἰσθάνεται ἐλεύθερος ἀπό τίς ἀδυναμίες του. Ὅμως, ἡ ἔλλειψη τοῦ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος τόν καθιστᾶ δοῦλο τῶν παθῶν του καί τῶν ἐλαττωμάτων του. Αὐτό τοῦ πληγώνει τόν ἐγωισμό καί, ἐπειδή θέλει νά φαίνεται πώς εἶναι σπουδαῖος, ἀρχίζει νά μειώνει καί νά ἐλέγχει τούς ἄλλους. Ἔτσι, νομίζει πώς οἱ δικές του ἐνοχές λιγοστεύουν καί αἰσθάνεται μία ψευτοανακούφιση. Οἱ ἀδυναμίες τῶν ἄλλων τόν παρηγοροῦν καί δέν νιώθει τόσες τύψεις γιά τά σφάλματά του, ὅταν περιπίπτουν σέ παρόμοια καί οἱ γύρω του. Δεύτερον, ὁ ἐγωιστής ἄνθρωπος δέν ἀνέχεται νά βλέπει τόν ἄλλον νά δοξάζεται, διότι ἔτσι χάνει ὁ ἴδιος τά πρωτεῖα. Προσπαθεῖ μέ χίλιους τρόπους νά ἀπομακρύνει αὐτόν ἀπό τήν παρέα του γιά νά προβληθεῖ τό δικό του ἐγώ. Ἡ ὕπαρξη ἑνός ἁγίου ἀνάμεσα σέ ἐγωιστές ὑπερτονίζει τά πάθη τῶν τελευταίων, γι’ αὐτό καί ἡ ἀπομάκρυνσή του μέ συνεχεῖς πρός αὐτόν ἐπιθέσεις γίνεται ἔντονος πόθος. Κοντά στό φῶς βλέπεις ὅλα τά ἔντομα καί τά μικρά ζωύφια πού ἐνοχλοῦν τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως φύγει τό φῶς καί ἔλθει τό σκοτάδι, δέν βλέπεις τίποτα. Ὡστόσο αὐτά μπορεῖ νά σέ κατατρώγουν δίχως ἐσύ νά τό ἀντιλαμβάνεσαι. Τρίτον, ὁ Χριστός ἄνοιξε μέ τή ζωή Του ἕναν στενό δρόμο πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ ἐγωιστής, ἐπειδή δέν θέλει τή μετάνοια, ἐπιτίθεται ἐναντίον τῶν ἄλλων. Γιά αὐτό βλέπουμε συχνά ἀνθρώπους πού δέν κάνουν μυστηριακή πνευματική ζωή νά κριτικάρουν καί κατακρίνουν μέ μεγάλη εὐκολία τούς ἀγωγούς τῆς Θείας Χάριτος, τούς ἱερεῖς δηλαδή. Ἔτσι νομίζουν ὅτι θά σταματήσουν τίς ὑποσυνείδητες ἐνοχλήσεις πού τούς βασανίζουν. Ὅμως, προβάλλοντας τίς δικές σου ἀτασθαλίες στίς ψυχές τῶν ἄλλων, σύμφωνα μέ τό ἀξίωμα τῆς ψυχολογίας πώς «πᾶν ἀπωθούμενο προβάλλεται», τό μόνο πού πετυχαίνεις εἶναι νά προσθέτεις ἁμαρτίες στίς ἤδη ὑπάρχουσες καί τό κακό νά πολλαπλασιάζεται. Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 453-454
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου