Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ





Καθώς ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί και αρχίζει η καινούργια ημέρα, ερωτήματα αναπάντητα, προσδοκίες θολές, σκέψεις ζωηρές, που προκαλούν ανησυχία, στροβιλίζονται στο νού μας. Τί θα μας φέρει η καινούργια ημέρα; θα εξασφαλίσουμε αυτά που μας χρειάζονται, για να καλυφθούν οι ανάγκες της οικογένειάς μας; Ερωτήματα που μας βασανίζουν και ατελείωτες νυχτερινές ώρες. Δικαιολογημένη, θα πεί κανείς, η κάποια ανησυχία, διότι αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, και όχι μόνο. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι διανύουμε μία δύσκολη περίοδο στη χώρα μας. Χρηματοοικονομική κρίση, φτώχεια επικρέμεται στην πλειονότητα των Ελλήνων, αβεβαιότητα των νέων για το μέλλον τους, απουσία ιδανικών, υλιστικό πνεύμα και πιό πολύ η πνευματική κρίση. Έτσι καθημερινά συσσωρεύονται δυσεπίλυτα προβλήματα που προκαλούν σκέψεις ολιγοπιστίας, ολιγοψυχίας, και μερικές στιγμές και καταστάσεις απογνώσεως και απελπισίας. Και έν μέρει δικαιολογημένα, διότι όπως λέει μία λαϊκή παροιμία:" Ο χορτάτος δεν καταλαβαίνει τον πεινασμένο". Είναι ωραία να λέμε μεγάλες κουβέντες και ωραία λόγια, ομιλίες με στόμφο, αλλά όταν έρθουμε κι εμείς σε αυτήν την δεινή κατάσταση...τότε βλέπουμε τα πράγματα με άλλη ματιά, και υιοθετούμε μία άλλη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία για την έν λόγω κατάσταση.
 Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο πάντοτε στοργικός και συμπαθής και φιλάνθρωπος, μάς καθησυχάζει. Μάς προτρέπει να καταβάλλουμε ανθρωπίνως κάθε δυνατή προσπάθεια για τη συντήρησή μας. Να μή χάνουμε όμως την γαλήνη και την ειρήνη της ψυχής μας. " Μήν απασχολείσθε, μας λέγει, συνεχώς και μόνο για το σώμα σας, τί θα φάτε και τί θα πιείτε, και τί θα φορέσετε. Η ζωή έχει ανώτερη αξία από την τροφή και το ένδυμα. Ο Θεός που σας έδωσε τα ανώτερα, δηλαδή τη ζωή και το σώμα, θα σας δώσει και τα κατώτερα, που είναι η τροφή και το ένδυμα και που είναι αναγκαία για τη συντήρησή του" ( Ματθ. ς' 22-33). Καλούμαστε επομένως όλοι μας να μάθουμε να αφήνουμε τους εαυτούς μας με εμπιστοσύνη στα φιλάνθρωπα άγια χέρια Του, γιατί Αυτός ενδιαφέρεται και νοιάζεται για εμάς ( Α' Πέτρ. ε΄7). Ο Θεός δεν μένει αδρανής και αδιάφορος στις ανάγκες μας. Είναι πατέρας μας στοργικός. Ο Θεός δεν είναι κάπου "χαμένος" μέσα στο σύμπαν, αλλά είναι προσωπικός, κινητικός και κοινωνικός Θεός, γι' αυτό είναι Τριάς ο Θεός, λένε οι Πατέρες, διότι είναι προσωπικός, κινητικός και κοινωνικός. Έτσι είναι ανάμεσά μας πάντοτε μέσα στην ιστορία από την δημιουργία της κτίσεως μέχρι τα έσχατα, και χωρίς τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε ούτε και να συντηρηθεί. Υπάρχει ο κόσμος ( νοητός και αισθητός), διότι τον συντηρεί η Χάρις του Θεού. Αναπόφευκτα λοιπόν, για να ζήσει η κτίση πρέπει να μετέχει στις άκτιστες θείες ενέργειες του Θεού, αυτή την μετοχή πραγματοποίησε υποστατικά το θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Λόγος του Θεού, ένωσε άρρηκτα τη Θεία με την ανθρώπινη φύση στο πρόσωπό Του, έτσι ανέβασε την ανθρώπινη φύση -με την Ανάσταση και την Ανάληψή Του- στο θρόνο του Θεού, στα δεξιά του Θεού Πατέρα, κι έγινε ο άνθρωπος Θεός κατά Χάριν. Αυτό είναι το μεγαλείο και το δώρο που χάρισε στην ανθρωπότητα ο ίδιος ο Θεός. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή τη Θεία δωρεά, διότι δεν υπάρχει κάτι ανάλογο εγκόσμιο που να την αντικαθιστά, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη αγάπη του Θεού, διότι είναι απλή, ταπεινή, ανιδιοτελής και ειλικρινής.
 Άρα εφόσον ο Θεός είναι πάντοτε μαζί μας, και μας αγαπά, και θυσιάστηκε για εμάς, κι έτσι είναι έμπρακτη η αγάπη Του, πρέπει ο καθημερινός αγώνας μας και αγωνία μας, πρίν τα βιοτικά, να είναι πώς θα αποκτήσουμε τη Θεία Χάρη, αυτήν που ελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε βιοτική μέριμνα, όχι ότι δεν νοιαζόμαστε για τον κόσμο, αλλά πλέον όταν αποκτήσουμε τη Χάρη του Θεού, όλες οι αισθήσεις μας γίνονται πνευματικές, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, δηλ. βλέπουμε, μυρίζουμε, γευόμαστε, πιάνουμε, ακούμε, αισθανόμαστε, έτσι όπως θέλει ο Χριστός. Είναι αυτό που λέει χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι ΄ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε έν εμοί Χριστός». Έχω σταυρωθεί, λέει, με τον Χριστό και έχω πεθάνει ως προς την αμαρτία. Μέσα μου δεν ζώ πλέον εγώ. Ζει και κυριαρχεί και δεσπόζει ο Δεσπότης Χριστός, και εγώ μέσα μου ζώ τη δική Του ζωή. Αυτή τελικά είναι η εν Χριστώ ζωή.
Ο Γέροντας Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης, που έζησε στην ομόνοια της Αθήνας, όταν τον εγκατέλειψε η Θεία Χάρις για μία εβδομάδα δεν μπορούσε να δεχτεί κανέναν στο κελί του και να τον συμβουλέψει. Ήξερε ο γέροντας ότι χωρίς τη Θεία Χάρη δεν είναι τίποτα, και αυτή η ζωοποιός Χάρις του Θεού ήταν που προσέλκυε κοντά του πλήθος κόσμου για να πάρει την ευχή, τη συμβουλή και την ευλογία του. Αυτή η Χάρις ήταν που πλημύρισε με Πνεύμα Άγιο τους αγίους αποστόλους του Κυρίου και "όργωσαν" όλη την οικουμένη, κηρύττοντας παθόντα, ταφέντα, σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο, κάνοντας θαύματα στο όνομα Του. Αυτή η Χάρις ήταν που γέμισε την Εκκλησία με εκατομμύρια μάρτυρες της Πίστεως. Και αυτή η Χάρις είναι τώρα που πλημυρίζει την Εκκλησία με την παρουσία του Παρακλήτου, του παναγίου Πνεύματος μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.
Η Χάρις είναι δωρεά στον αμαρτωλό και ανάξιο άνθρωπο. Λέει ο απόστολος Παύλος: «Η Χάρις του Θεού και η δωρεά εν Χάριτι τη του ενός ανθρώπου          Ιησού Χριστού εις τους πολλούς επερίσσευσε» ( Ρωμ. ε’ 15). Δηλαδή Χάρη και δωρεά που προσφέρθηκε από τον σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό για τη σωτηρία του ανθρώπου, που δόθηκε με το παραπάνω και περίσσευσε μάλιστα. Αυτή η Χάρη, βέβαια, έχει αρχή την αγαθότητα του Θεού Πατρός, πηγάζει από τη σταυρική θυσία του Υιού του Θεού και Πατρός, παρέχεται όμως και δίδεται στους ανθρώπους από το Άγιο Πνεύμα. Η Θεία Χάρη «η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα». Τόσο αναγκαία είναι για τον αμαρτωλό και εμπαθή άνθρωπο η Θεία Χάρη. Αναγκαία για να εξελιχθεί και αποδειχθεί τέλειος και αληθινός Χριστιανός. Αναγκαία για την ανάπτυξη και καρποφορία της πνευματικής, της αναγεννημένης εν Χριστώ ζωής.
Κι εδώ καταλαβαίνουμε πόσο εμείς διαφέρουμε από τους Αγίους. Αυτοί στεναχωρούντο όταν έχαναν, έστω και λίγο, τη Χάρη του Θεού, κι εμείς στεναχωρούμεθα όταν χάνουμε τα βιοτικά, που όντως αυτά είναι βασικά για τη ζωή μας, διότι είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τροφή για παράδειγμα. Αλλά αυτή η
βιοτική μέριμνα, να μην γίνεται αυτοσκοπός. Τρώμε για να ζούμε και όχι ζούμε για να τρώμε.                                          Ένας σύγχρονος ασκητής λέει: Έρχεται άνοιξη στην χρεοκοπημένη πνευματικά Ελλάδα. Συνεχίζει ο ίδιος: «Η κρίση μοιάζει με το κλάδεμα και τη λίπανση του δέντρου που αποσκοπεί στο να το κάνει πιο αποδοτικό και καρποφόρο. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο είναι πολλά τα αγαθά που προκαλεί η παρούσα κρίση». Γεγονός αποτελεί ότι αυτή έσμιξε πολλές οικογένειες, ζωντάνεψε τη γειτονιά, προβλημάτισε τον άνθρωπο που από συνήθεια τραβούσε μία λανθασμένη πορεία προς το χάος και τον όλεθρο μίας ψεύτικης ευδαιμονίας. Οι νέοι άρχισαν να εκτιμούν αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαν δεδομένα και δευτερεύοντα. Οι σύζυγοι σφυρηλάτησαν τις σχέσεις τους και δοκίμασαν την αντοχή της αγάπης τους. Μετά λοιπόν από ένα πνευματικό χειμώνα, έρχεται η πνευματική άνοιξη, αυτή που θα σημαδέψει όλη την οικουμένη, σκορπίζοντας την αναγέννηση με το Φώς του Χριστού.                        
Ο Θεός μιλάει στον προφήτη Ιερεμία στη Π.Δ : «Ευλογημένος ο άνθρωπος, ός πέποιθεν επί τω Κυρίω και έσται Κύριος ελπίς αυτού» (Ιερ. 17,7). Ευλογημένος λέει, είναι ο άνθρωπος που ελπίζει σ΄εμένα και μ΄εμπιστεύεται. Θα είναι σαν το δέντρο το φυτεμένο κοντά στα νερά. Απλώνει τις ρίζες του προς το ποτάμι και δεν φοβάται, όταν έρχεται ο καύσωνας αλλά μένουν τα φύλλα του καταπράσινα. Αδιαφορεί για τον καιρό της ξηρασίας κι αδιάκοπα καρποφορεί.
Πόσο παρήγορα είναι τα λόγια του Κυρίου, ειδικά στις δύσκολες μέρες που περνάμε; Τέτοια πίστη - εμπιστοσύνη πρέπει να έχουμε στον Θεό, και εφόσον είμαστε ενωμένοι μαζί Του, διά της Θείας Χάριτος, τότε πράγματι θα είμαστε σαν το δέντρο φυτεμένο κοντά στα νερά, στην απέραντη Αγάπη Του, και όποιος καύσωνας (κακουχίες) κι αν έρχονται, δεν θα μας φοβίζει τίποτε, διότι θα έχουμε βαθιά ριζωμένη την ελπίδα μας στην Θεία Πρόνοια. Ο Θεός παρέχει τη βοήθειά Του σε όλους ανεξαιρέτως, άσχετα από τις κακίες μας, αλλά αυτή η βοήθεια θα έχει σχέση με τη σωτηρία του ανθρώπου, φτάνει να τη ζητήσει αυτήν τη βοήθεια να την θέλει ο άνθρωπος και να ταπεινωθεί. Έχει τρόπους ο Θεός, και δεν βρίσκεται ποτέ σε δύσκολη θέση. Εμείς βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Είμαστε σε αδιέξοδο λέμε. Ο Θεός πάντα είναι μαζί μας, έστω και στην πιο έσχατη φάση της ζωής μας. Τα πάντα δύναται ο Θεός και θέλει να βοηθήσει, γι΄ αυτό είναι Θεός τέλειος, διότι δεν περιορίζεται από τα γήινα πράγματα. Η μόνη ελπίδα είναι ο Ιησούς Χριστός, η μόνη ελπίδα που μπορεί να μας βγάλει έξω από τα αδιέξοδα γεγονότα του κόσμου, και να μας προσφέρει τη Θεία Χάρη, ώστε να νικούμε σταυρικά τον «κόσμο» αυτόν. Ως Χριστιανοί γνωρίζουμε το τέλος του κόσμου και η Εκκλησία μας βιώνει αυτήν την εμπειρία της αιώνιας Βασιλείας του Θεού, η οποία αποκαθιστά τον όλο άνθρωπο και εκπληρώνει το σχέδιο του Θεού περί του ανθρώπου. Έχοντας αυτήν τη βεβαία ελπίδα, την απρόδοτη παρηγοριά της Βασιλείας του Θεού. Δεν απογοητευόμαστε από τα γεγονότα που μας συνθλίβουν, διότι ακόμη ξέρουμε ότι ο Θεός κυβερνά και συντηρεί τον κόσμο. Έτσι, επιζητώντας την όντως ζωή, μαζί με το Θεό, μαζί με τον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία, μέσα από τα άγια και σωστικά Μυστήρια διά της Θείας Χάριτος Αυτού, θα ξεπεράσουμε την όποια δυσκολία και τα όποια αδιέξοδα που βασανίζουν την πολυκύμαντη ζωή μας.
                              ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
                ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου