Χριστός Ανέστη έκ νεκρών

  

  Οι άνθρωποι συνήθως καυχώνται για διάφορα πράγματα: για πλούτο, δύναμη, καταγωγή, γνώση, ομορφιά, ευφυϊα, για διάφορα επιτεύγματα. Αλλά η γιορτή του Πάσχα μας καλεί να επαναξετάσουμε τις αρχές και τις αξίες, τις χαμένες ενδεχομένως, πάνω στις οποίες έχουμε στηρίξει την ζωή μας. "Εν τω Σταυρώ σου, Χριστέ, καυχώμεθα και την Ανάστασίν σου υμνούμεν και δοξάζομεν", τονίζει ο ψαλμωδός.

  Από τα προχριστιανικά χρόνια προειδοποιούσε ο λόγος του Θεού: «Ας μην καυχάται ο σοφός για την σοφία του, και ας μην καυχάται ο δυνατός για την δύναμή του, και ας μην καυχάται ο πλούσιος για τον πλούτο του, αλλά γι' αυτό ας καυχάται ο καυχώμενος: για το ότι κατανοεί και γνωρίζει τον Κύριο και διότι ενεργεί δίκαια πάνω στην γή»[1]. Αυτές οι δύο κεντρικές αξίες της ζωής, η γνώση του Θεού και η απόδοση δικαιοσύνης έν μέσω της γής, φωτίζονται μ' ένα νέο, μοναδικό τρόπο με τα γεγονότα του Πάσχα.

  Σήμερα, καθώς πολλά δεινά ταλαιπωρούν την ζωή μας, όπως η οικονομική στέρηση, η ανασφάλεια και η κοινωνική αδικία, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η κρίση βρίσκεται βαθύτερα: στην ψυχρή αδιαφορία για την γνώση του Θεού (θεογνωσία), κατά τα πρότυπα του αθεϊστικού παρελθόντος, στην υποτίμηση ή και την περιφρόνηση του Θεού λόγω απορροφήσεως από σύγχρονες εγωϊστικές επιδιώξεις. Σ' αυτή την ερημιά πίστεως, η εορτή της Αναστάσεως του Χριστού διακηρύσσει δοξολογικά ότι, παραταύτα, στο κέντρο της ζωής του κόσμου βρίσκεται ο Θεός της δικαιοσύνης και της αγάπης' Δημιουργός, Προνοητής, Δικαιοκρίτης, Λυτρωτής. Με ανεπανάληπτη δύναμη αποκαλύπτει ο Απ. Παύλος σχετικά με τον αναστημένο Κύριο: «Πριν από κάθε τι υπάρχει αυτός, κι αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν. Αυτός η κεφαλή του σώματος που είναι η Εκκλησία, αυτός αρχή της νέας ανθρωπότητας, απ' τους νεκρούς ο πρωταναστημένος, ώστε να γίνει σε όλα εκείνος πρώτος»[2].

  Η νίκη του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού γεμίζει «τα πάντα» με φώς και ελπίδα, «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός». Τις προσωπικές, ομαδικές, πανανθρώπινες αμαρτίες, τις σήκωσε ο Χριστός, τις προσήλωσε στον Σταυρό και τις συγχώρησε. Τον καρπό τους, που ήταν ο αιώνιος θάνατος, τον κατήργησε, και όλο το ανθρώπινο γένος, το βυθισμένο στο χάος - "τον Αδάμ παγγενή"-, ανέστησε δωρίζοντάς του νέα ζωή, αιώνια. Η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και της φθοράς καθορίζει την πορεία του κόσμου, το παρόν και το μέλλον, το προσωπικό, το κοινωνικό και το πανανθρώπινο. Όσοι στηρίζουν αληθινά την ζωή τους στον Χριστό, αναπτύσσουν τα χαρίσματα και τις δυνατότητές τους με τον πιο δημιουργικό και φωτεινό τρόπο στον μέγιστο βαθμό, για το κοινό καλό.

   Υψώνοντας η Εκκλησία το λάβαρο της Αναστάσεως μας καλεί σε νέα προσέγγιση του μυστηρίου του Θεού, του νοήματος της ζωής και του θανάτου. Μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι Αγάπη, ανιδιοτελής και θυσιαζόμενη προς χάριν ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μας καλεί να επανεξετάσουμε τη στάση μας μπροστά στην ζωή και με περισσότερη αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, στηριζόμενοι στη βεβαιότητα ότι ο Θεός της αγάπης είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου και ότι Αυτός έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία, τόσο την ατομική όσο και όλου του κόσμου[3].

  Όπως ο άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, που εορτάζουμε σήμερα πανηγυρικά, στήριξε αληθινά την ζωή του στον Χριστό και δεν φοβήθηκε ούτε υπολόγισε μαρτύρια μπρός στην αγάπη του Αναστάντος Χριστού, θυσιάζοντας την ζωή του, μάλλον έκανε πράξη τον Κυριακό λόγο: «Όποιος θέλει να σώσει την ζωή του, θα την χάσει’ και όποιος χάσει την ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρεί»[4]. Έδωσε μαρτυρία Χριστού ο Γεώργιος, καταντροπιάζοντας τους ψεύτικους θεούς, τα είδωλα και, ως Τροπαιοφόρος με την Χάρη του Θεού αναδείχθηκε στους αιώνες, ζώντας στο άκτιστο φώς της Αναστάσεως του Χριστού.

---

[1] Α' Βασ. 2, 10.

[2] Κολ. 1, 17-18.

[3] Αναστασίου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας, «Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός», εκδ. Μαΐστρος, Αθήνα 2007.

[4] Ματθ. 16, 23-24.