Έθνος, πατρίδα, σημαία…

    Έθνος, πατρίδα, σημαία. Αιώνια ευγνωμοσύνη στις νηπιαγωγούς και στους δασκάλους που μάς φύτεψαν αυτά τα ιδανικά, αυτά τα σύμβολα. Και μπαίνεις στην εφηβεία και αναποδογυρίζουν όλα. Φτάνεις και σε ακρότητες, και όλα σού φταίνε. Και παθιάζεσαι και παρασύρεσαι και έντονα αισθάνεσαι. Και μπαίνεις στα 20 και αγωνίζεσαι. Σπουδές, μέλλον, αποκατάσταση. Η Ελλάδα που αρχίζει και σε πληγώνει. Αρχίζεις και μαθαίνεις το σύστημα. Κατεβαίνεις από τα συννεφάκια. Πολιτικοί, συστημικοί, βολεμένοι. Τσαλαπατούν το έθνος, εκπορνεύουν την πατρίδα, εκμεταλλεύονται τη σημαία. Για να φτιάξουν καριέρα, όνομα, λεφτά. Τι να κάνεις; Σιωπάς. Δεν γίνεται αλλιώς… Και να που είσαι στα 30. Ακούς καθαρότερα τώρα. Το διάγγελμα βγήκε: «Όποιος μιλάει για έθνος, πατρίδα και σημαία είναι φασίστας». Δεν σού φτάνουν οι «πατριδοκάπηλοι», έχεις και τους «μπουρδολόγους». Βούτυρο στο ψωμί όσων ανεγκέφαλων νομίζουν ότι ιερό χρέος του γνησίου Έλληνος είναι να χτυπάει με το κοντάρι της σημαίας όσους δεν ταιριάζουν με τη γνησιότητα. Να μιλήσεις; Να πεις τα αυτονόητα; Κι αν σε πουν οι άλλοι φασίστα; Τι να κάνεις; Σιωπάς. Δεν γίνεται αλλιώς… Μπήκες στα 40 πλέον. Αρκετά έχουν ξεθωριάσει πια. Συνήθισες. Δε λέω, καλά τα ιδανικά και οι αξίες, αλλά πιο βολικός είναι ο πολτός. Πού χρόνος και διάθεση για συναισθηματισμούς... Πάει καιρός από τότε που συγκινήθηκες στη θέα της σημαίας ή στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου. Πάει καιρός από τότε που διάβασες, είδες, άκουσες κάτι για την ιστορία του τόπου σου, για την πατρίδα, για το έθνος. Λογαριασμοί τρέχουν, υποχρεώσεις περισσεύουν, εκκρεμότητες περιμένουν. Τι να κάνεις; Σιωπάς. Δεν γίνεται αλλιώς… Επέτειος 28ης Οκτωβρίου. Σταμάτα για λίγο. Για λίγο μόνο. Κοίτα! Και κάπου εκεί βλέπεις πλέον καθαρά. Βλέπεις πίσω, στον κόσμο της αθωότητας, των οραμάτων, της απλότητας. Βλέπεις εκείνο το πεντάχρονο τσολιαδάκι από το παρελθόν σου, με τρεμάμενο βήμα και χαμηλό βλέμμα να ανεβαίνει πάνω στη μαθητική καρέκλα για να πει το ποίημα. Γιατί βλέπεις λίγο θολά; Δεν είναι τίποτα. Τα δάκρυά σου είναι που ποτίζουν αυτά που σού φύτεψαν οι νηπιαγωγοί και οι δάσκαλοι.

Αχ, πώς θα ήθελες πάλι να πεις:

Πάντα κι ὅπου σ᾿ ἀντικρίζω, μὲ λαχτάρα σταματῶ, ὑπερήφανα δακρύζω, ταπεινὰ σὲ χαιρετῶ. Κι ἀπ᾿ τὰ στήθη μου ἀνεβαίνει μία χαρούμενη φωνή:«Νἆσαι πάντα δοξασμένη, ὦ Σημαία γαλανή!»

Κι ας μην είναι εκεί η μαμά και η γιαγιά να σου δώσουν ένα γλυκό φιλί. Ας μην είναι εκεί ο μπαμπάς και ο παππούς να σου στείλουν ένα ζεστό βλέμμα. Ας μην είναι εκεί η αγαπημένη σου δασκάλα να σου χαϊδέψει τρυφερά τα μαλλιά…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Θεολόγος καθηγητής