Η σύγχρονη κοινωνία περνάει ισχυρό crash test σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό, πολιτικό, θρησκευτικό, οικογενειακό, ψυχολογικό κ.ά. Ο κορονοϊός αποκαλύπτει την ποιότητά της. Ταράζει τα διαυγή λιμνάζοντα νερά για να αποδείξει ότι δεν είναι και τόσο καθαρά όσο φαίνονται. Βγάζει στην επιφάνεια όλα αυτά που κρύβαμε κάτω από το χαλί ή κάναμε πως δεν βλέπαμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Υποβόσκουσες αντιπάθειες, εμπάθειες σε πρόσωπα και θεσμούς, αμέλεια, ανεπάρκεια, εκνευρισμός, συγκρούσεις, φόβος και παράπονα. Ήταν λοιπόν, αναπόφευκτο να έρθει στην επιφάνεια και το θέμα της πίστης μας στον Θεό.
Πολλοί θεωρούμε ότι είναι ώρα για ομολογία πίστεως. Ποιος όμως έθεσε τέτοιο δίλημμα; Ο κορονοΐνος; Μάλλον για ομολογία μετάνοιας πρόκειται. Οι ημέρες είναι πονηρές και οφείλουμε να είμαστε «φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί». Δεν έχουμε ανάγκη για προκλητικές επιδείξεις πίστεως. Αντίθετα φαίνεται μάλλον ότι δοκιμάζεται η ποιότητα της αγάπης μας για τον συνάνθρωπό μας.
Η σύγκρουση συνειδήσεως, που νιώθουμε πολλοί δεν υφίσταται. Ας υποθέσω ότι πηγαίνοντας στον Ναό μεταφέρω τον ιό σε έναν ηλικιωμένο ή κάποιον άνθρωπο με αδύνατη υγεία, βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή του. Μπορώ άραγε, να πω ότι δεν έχω ευθύνη για αυτό, από τη στιγμή που ήμουν ενήμερος για τους κινδύνους; Νομίζω πως όχι. Τα μέτρα που παίρνουμε δεν είναι μόνο για εμάς είναι και για τους άλλους. Αν δεν αγαπούμε και δεν υπολογίζουμε τον εαυτό μας, όμως έχουμε χριστιανική υποχρέωση να προστατεύουμε τους πιο αδύνατους αδελφούς μας. Πολλοί λένε για τον ιερέα στην Σπιναλόγκα ότι δεν νόσησε από λέπρα κοινωνώντας τους λεπρούς και άλλες παρόμοιες ιστορίες. Ο Ιερέας αυτός δεν ήταν φορέας της ασθένειας, αλλά έκανε θυσία κινδυνεύοντας τη δική του ζωή για τους άλλους. Η αγάπη του έδωσε δύναμη στην πίστη του. Δεν έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων για να αποδείξει την πίστη του.
Δεν αρνούμαι τον Θεό, ούτε την Θεία Κοινωνία αν σκέφτομαι το καλό του άλλου. Το αντίθετο μεριμνώ για τον άλλο. Αυτή η πράξη αγάπης, που κάνω για τον αδελφό μου είναι η «καρδιά» της Θείας Λειτουργίας. Σαν χριστιανοί γνωρίζουμε ότι ο πνευματικός μας κάποιες φορές μας βάζει τον κανόνα να μην κοινωνούμε λόγω κάποιας αμαρτίας. Στο κάτω κάτω ας το εκλάβουμε με ταπείνωση ως κανόνα από τον Θεό για τις αμαρτίες μας, μάς αξίζει άλλωστε. Ο Χριστός είπε ότι πριν πάμε στο θυσιαστήριο για να προσφέρουμε το δώρο μας, πρέπει πρώτα να αποκαταστήσουμε την σχέση μας με τον αδελφό μας. Στην προκειμένη περίπτωση δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ότι προδίδουμε τον Θεό, αλλά ότι διαφυλάσσουμε την σχέση μας μαζί Του με την υπευθυνότητά μας. Έτσι, αποδεικνύουμε έμπρακτα ότι αγαπάμε τον συνάνθρωπο μας, την εικόνα του Θεού και άρα τον ίδιο τον Θεό.
Είναι κρίμα να λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό της αγάπης και να μην κατανοούμε την αγάπη, που κατανοούν άνθρωποι, που φαινομενικά είναι μακριά από την Εκκλησία; Έτσι όχι μόνο δεν ομολογούμε την πίστη μας, αλλά αντίθετα δίνουμε την δυνατότητα στους εχθρούς του Χριστού να διαβάλουν την Εκκλησία Του. Εκείνος όμως είπε: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ιω. 13:35), Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
π. Χαράλαμπος Γκιόκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου